เปลี่ยนฝันร้าย ให้กลายเป็นรัก

กลางวัน กลางคืน เช้า บ่าย อากาศจะร้อน จะหนาว ไม่ว่าวันหรือเวลาไหนๆ ถ้าอยู่บนโลกแสนโสมมที่เต็มไปด้วยมนุษย์แบบนี้ทำอะไรๆมันก็ “น่าเบื่อสุดๆ”

(เป็นเรื่องระหว่างการเดินไปโรงเรียนและการเข้าห้องเรียนที่แสนธรรมดาของนักเรียนหนุ่มคนหนึ่ง)

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมขึ้นปีที่สามของเด็กหนุ่มนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคนหนึ่ง เขากำลังเดินอยู่ในโถงทางเดินของชั้นเรียนนักเรียนชั้นปีที่สาม ผมมีชื่อว่า เซลโล เซอร์โนบ็อก (Cielo Chernobog) อายุ 15ปี ชื่อของผม Cielo ที่แปลว่า “ที่รัก” ไม่ก็แปลว่า ท้องฟ้า (ส่วนสูง 170เซนฯ เป็นคนผอมน้ำหนักน้อย ผมสีดำสนิทสุดยุ่งเหยิงที่ยาวจนทิ่มตาอยู่บ่อยๆ เพราะเป็นคนผมหนา) หน้าตาคงจะกลางๆ ผมก็เป็นแค่นักเรียนมัธยมปลายปีสามธรรมดาๆ คนหนึ่งที่ การเรียนกลางๆ การกีฬาก็กลางๆ การเข้าสังคมน่ะหรอ? เหอะ.. เหอะ เหอะ หะ หะ หะ ฮ่า เห้อออ.. เข้ากับคนอื่นได้ดีสุดๆเลยล่ะครับ เอ่อ หมายถึง เรื่องการตีตัวออกห่างอะนะ เซโลทำหน้าตาเศร้าแปลกๆ จนคนรอบข้างที่โถงทางเดินในชั้นเริ่มมองมาที่ตัวเขา

ผมเปิดประตูห้อง มองไปรอบๆ ผมเห็นและได้ยินคนมากมายพูดออกมา “ไอฆาตกร” “อย่าไปยุ่งกับมัน มันเป็นไอฆาตกร” “ฆาตกร” “ฆาตกร” “ฆาตกร” สีหน้าของเซลโลซีดเซียวไปใน ทันที นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มนั้นดูหดเล็กลงแบบเห็นได้ชัด สีหน้าของเขาทั้งตกใจ กลัว และ“โกรธ”สุดขีด หัวใจของเขาเต้นรัวจนเหมือนจะหลุดออกมาจากร่างกาย จนเหมือนเขาจะร้องไห้ออก มา เสียงทุกเสียงที่ดังขึ้นได้เงียบลงและหายไปทุกอย่างเป็นเพียงแค่สิ่งที่เขาคิดไปเอง หลังจากทุกเสียงเงียบ เขาหายใจเข้าออกช้าๆอยู่หลายที ก่อนจะเดินเข้าห้องไปด้วยความเงียบ และรีบเดินไปนั่งที่โต๊ะมุมห้องข้างประตูเหมือนทุกที ไม่เป็นที่สนใจ และไม่มีต้องใครสนใจ มันเป็นเรื่องปกติของผมแล้วล่ะ ช่างมันสิ มันก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว แบบนี้ก็เงียบสงบดี แต่ความเงียบสงบมักอยู่ได้ไม่นาน

ในความเงียบสงบอยู่ๆก็มีเสียงดัง ป้าบบบ ฝ่ามือใหญ่ๆ ที่กระทบลงบนหัวของเซลโล ทำเอาซะหัวของเขาโยกจนหัวเกือบลงไปชนกับโต๊ะ ถึงโดยปกติแล้วเขาจะทำสีหน้าที่เบื่อโลกจนเหมือนอยากนอนกินบ้านกินเมืองเฉยๆไปวันๆอยู่แล้ว แต่ในตอนนี้เขา ทำสีหน้าเบื่อโลกแบบสุดขีด จนเหมือนว่าเขาอยากจะหายไปจากโลก ณ ตอนนี้เลย

“ไงงง เซลโล อยู่คนเดียวอีกแล้วหรอ ต้องการคนนั่งเป็นเพื่อนนายมั้ยล่ะ เดี๋ยวฉันนั่งเป็นเพื่อนนายเอง ไม่เจอกันนาน ฉันล่ะคิดถึงนาย จนกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยหล่ะ” เป็นเสียงพูดของเจ้าของมือใหญ่คู่นั้นที่เต็มไปด้วยความกวน ตาสีดำสนิทของเขาดูเปล่งประกายเมื่อได้ทักทายกับเซลโลด้วยการโบกกระบาลของเขาไปหนึ่งที

เซลโลถอนหายใจก่อนพูดขึ้นมาว่า “ไอ้สกายยย ไอเวรนี่ ทักทายแบบคนปกติได้มั้ยวะ!” เขาพูดตะคอกด้วยความอารมณ์โมโหปนอารมณ์เสียเล็กน้อย หน้าตาเขาดูเหมือนจะโกรธ แต่ก็แฝงไปด้วยความอุ่นใจ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า นายจะบอกว่านายปกติรึยังไงกัน คนปกติที่ไหน มานั่งอยู่มุมห้องคนเดียว แล้วไม่มีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นเลยแบบนี้ คิก คิก คิก” หนุ่มนัยน์ตาสีดำเจ้าของชื่อ สกาย พูดกับเซลโลด้วยใบหน้าที่จริงจังแต่ก็ไม่พ้นกับความกวนของเขา เขาจึงอดขำไปกับความจริงนี้ไม่ได้

เซลโลทำสีหน้าเบื่อหน่ายอีกแล้ว และเขาทำหน้าเหมือนกับว่าจะบ่นอะไรบางอย่างกับสกาย แต่ก็พูดไม่ออก เพราะที่เขาพูดมามันก็เป็นเรื่องจริง

สกายเดินไปที่โต๊ะข้างๆ วางกระเป๋าของเขา แล้วเดินไปทักทาย

คนอื่นตามปกติคนทั่วไป

“เชอะ! เจ้าสกายมันก็ทักทายแบบคนปกติได้นี่น่า” เซลโลคิดในใจเหมือนกับว่าเขาไม่ค่อยจะพอใจกับเพื่อนของเขา

ถ้าถามว่าไอสกายเป็นใครน่ะหรอ คือหนึ่งในเพื่อนไม่กี่คนของผมเองแหละครับ มันมีชื่อว่า สกาย เซเฟอริโน (Sky Seferino) ที่แปลว่า ท้องฟ้า เหมือนกันกับผม ส่วนสูงคงจะประมาณเกือบๆ 180เซนฯ หุ่นค่อนข้างดี ผมไม่ค่อยยาวมากเท่าไหร่ หน้าตาค่อนข้างสูสีกับผม มันเป็นคนที่ขี้เกียจมากกก การเรียนสุดยอดแห่งความห่วย ต้องมีแก้อย่างน้อย 1วิชา ในทุกๆเทอม ถ้าเยอะหน่อยคงเหมาหมดทุกรายวิชาที่มีเรียนเลยหล่ะ การกีฬาไอเจ้านี่เป็นคนที่อ่อนแอแบบสุดๆแต่ฝีมือกลับเทพซะงั้น เช่น ถ้ายืนชู้ตลูกบาสฯ เฉยๆละก็ “เสร็จ มัน แน่” แต่ถ้าแข่งกันแบบปกติ ไม่มีทางที่มันจะวิ่งตามใครทัน ส่วนนิสัยก็อย่างที่เห็นไปเมื่อกี้นี้แหละ ถ้าพูดตรงๆแบบง่ายๆก็ “เทพเจ้ากวนประสาท” แต่ผมก็รักมันในแบบที่มันเป็นน่ะแหละ

ระหว่างรอคาบโฮมรูม เซลโลก็ได้นอนฟุบบนโต๊ะของเขาไป เขาฝันถึงเหตุการณ์หนึ่ง เป็นตัวเขาเมื่อ 3ปีก่อน หน้าตาที่เหมือนกับตกอยู่ในนรกเป็นๆของเขามองไปรอบๆตัวเองที่มีแต่เลือด ในมือเขามีมีดโชกเลือดอยู่เล่มหนึ่ง ข้างหน้าของเขามีผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งผมสีดำสนิทนอนแน่นิ่งอยู่ในกองเลือด มีมีดนับสิบเล่มปักอยู่บนตัวของเธอ ข้างๆเธอมีเด็กผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ที่เซลโลไม่ทันได้หันไปมองไปเห็นแบบชัดๆ

(ออดดด)                                                                             

เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงออดที่เป็นสัญญาณเริ่มคาบโฮมรูม

เสียงออดดังขึ้น ทุกคนนั่งประจำที่ของตัวเอง เซลโลหาวคำใหญ่พร้อมกับเกาหัวยุ่งๆของเขา ก่อนสกายจะเดินไปนั่งที่ของเขา เขาก็ได้เดินเลยไปจับไหล่เซลโล และยกนิ้วโป้งให้ “เอ็งต้องการจะสื่ออะไรฟะ” เซลโลถามในใจพร้อมทั้งทำสีหน้างงๆ หลังจากนั้นสกายก็ไปนั่งที่ของตัวเอง เอาจริงๆสกายก็ไม่ได้ต้องการจะสื่ออะไรเลย เขาแค่ต้องการจะกวนเซลโลเพื่อนรักของเขาเท่านั้นเอง

อาจารย์หญิงใส่แว่นคนหนึ่ง เดินเข้าห้องเรียนมาหลังจากเสียงออดหายไปไม่นานมากนัก “เอาล่ะ ทุกคน ปีนี้มีนักเรียนแลกเปลี่ยนจากต่างประเทศมาด้วย อาจารย์จะให้เธอออกมาแนะนำตัวหน้าชั้นเรียนนะ”

เด็กหญิงคนหนึ่งลุกขึ้นมาจากโต๊ะหน้าห้องที่ติดกับหน้าต่าง เธอเดินไปที่หน้าชั้นเรียนด้วยความสง่างาม ผมสีเงิน ตาสีฟ้าสดใส ส่วนสูงประมาณ 165เซนฯ คงจะได้ หน้าตาคงต้องบอกว่า “นางฟ้าชัดๆ” ทุกคนต่างจ้องมองไปที่เธอและตะลึงในความสวยของเธอ แต่ก็มีเจ้าเด็กนอกคอกไม่เหมือนชาวบ้านอยู่คนหนึ่งที่ไม่ได้สนใจอะไรเลย เซลโลมองไปที่ตัวเธอด้วยความเฉยเมย ราวกับว่า เขาแค่มองดอกไม้งามดอกหนึ่งอยู่เท่านั้นเอง

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ มิยาโกะ เมกอร์มิสซาบิบ (Miyako Magormissabib) ฉันเพิ่งกลับมาจากอังกฤษ ฝากตัวด้วยนะคะ” มิยาโกะพูดด้วยเสียงนุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเลห์พร้อมกับมองไปที่ทุกคนรวมถึง เธอได้มองไปที่เซลโลด้วย ทั้งคู่ได้สบตากัน สีหน้าเซลโลที่นิ่งเงียบมานานตั้งแต่ตอนที่เธอเดินออกมาตอนแรก ตอนนี้ได้เปลี่ยนไปอย่างแล้ว เขากลืนน้ำลายดัง “เอื้อก” สีหน้าของเขาราวกับคนที่เห็นผีอยู่ข้างหน้า เหงื่อออกราวกับยืนตากแดดร้อนจัดอยู่กลางแจ้ง ตัวสั่นเหมือนอยู่ท่ามกลางพายุหิมะ เขาหลบตาจากเธอโดยทันที สกายเห็นท่าทีของเซลโลแต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรกับเจ้าเพื่อนคนนี้ดี จึงเงียบไป

มิยาโกะเดินกลับมานั่งที่ตามเดิม คาบเรียนที่หนึ่งได้เริ่มขึ้น