เกิดใหม่ทั้งทีดันได้อาชีพแปลกๆมาซะงั้น!!

"เอ๊ะ ที่นี่มันที่ไหนกัน"

เด็กหนุ่มสวมแว่นหนาผมสีดำคนหนึ่งพึ่งรู้สึกตัวตื่นขึ้นในที่ที่ว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย มีแต่ตัวของเขาและพื้นที่ว่างเปล่าอันสุดลูกหูลูกตา

"นี่ฉันคงตายแล้วจริงๆสินะ" เด็กหนุ่มพูดขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน

"จะเป็นแบบนั้นรึเปล่านะ" ผู้สร้างได้กล่าวขึ้น

"คุณคงเป็นพระเจ้าสินะครับ..." เด็กหนุ่มปาดน้ำตาแล้วจึงพูดถาม

"ไม่ใช่หรอกนะ...แต่ก็ไม่เชิงเหมือนกันนะเนี่ย555" ผู้สร้างพูดไปหัวเราะไป

"แล้วผมต้องลงนรกใช่ไหมครับ" เด็กหนุ่มถาม

"ฉันจะไปรู้ได้ยังไงเล่า555...ขอถามอะไรหน่อยสิ" ผู้สร้างตอบ

"อะไรหรอครับ?" เด็กหนุ่มทำหน้าสงสัย

"ทำไมถึงฆ่าตัวตายล่ะ" ผู้สร้างพูดด้วยเสียงจริงจัง

เมื่อได้ยินคำถามจากผู้สร้าง เด็กหนุ่มถึงกับอึ้งไปชั่วครู่ แล้วน้ำตาของเด็กหนุ่มก็ได้ไหลออกมาไม่หยุด หนุ่มน้อยร้องไห้ออกมาอย่างสุดเสียง

"ผมไม่ไหวแล้วครับ ผมไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้ว มันเหนื่อยมากๆ มันท้อมากๆ มันกดดัน ความคิดตีกันไปหมด..."

เด็กหนุ่มระบายความในใจออกมาให้กับผู้สร้างได้ฟัง มันช่างน่าสงสารแต่มันคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริงกับอีกหลายๆคน เด็กพวกนี้อยากได้อะไรนั้นใครควรให้คำตอบกัน พ่อแม่ เพื่อน คนรัก หรือตัวเอง มันไม่ได้มีคำตอบที่ถูกต้องที่สุด แต่ในท้ายที่สุดการรับฟังซึ่งกันและกันอย่างเข้าใจของทุกฝ่ายน่าจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด ผู้สร้างได้กอดปลอบเด็กหนุ่มไป

"คิดว่าไงล่ะชิชิกิ" ผู้สร้างได้หันไปทางซ้ายเพื่อถามความเห็นชิชิกิ

"เป็นจุดจบที่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เลยนะผู้สร้าง" ชิชิกิตอบผู้สร้าง

"แล้วชิกิล่ะ" ผู้สร้างได้หันไปทางขวาเพื่อถามความเห็นชิกิ

"พาไปต่างโลกไหมล่ะผู้สร้าง น่าจะดีกับเด็กหนุ่มนั่นด้วย" ชิกิตอบผู้สร้าง

"อื้ม...(ทำท่ากำปั้นทุบมือ)ก็เป็นทางเลือกที่ดีนะ! หนุ่มน้อยอยากจะไปต่างโลกไหมล่ะ" ผู้สร้างถามเด็กหนุ่ม

"ต่างโลก?" เด็กหนุ่มปาดน้ำตามแล้วถาม

"ใช่แล้ว! เป็นโลกแฟนตาซี ที่มีผู้คนใช้เวทมนตร์ตามอาชีพของตนเองได้รับ เป็นโลกในอุดมคติเลยล่ะ" ผู้สร้างบรรยายอย่างตื่นเต้น

"แล้วผมจะไปเกิดแบบไหนหรอครับ เก่งเทพทรูเลยรึเปล่า" เด็กหนุ่มถาม

"ไม่อ่ะ เดี๋ยวคนอ่านจะเบื่อเร็ว แต่จะเก่งรึเปล่าก็ขึ้นอยู่กับตัวนาย" ผู้สร้างตอบ

"แบบนี้ก็คล้ายๆกับพวกเกมเก็บเวลเลย แต่ครั้งสุดท้ายที่ได้เล่นก็จำไม่ค่อยได้แล้วด้วยสิ" เด็กหนุ่มทำท่าทางครุ่นคิด

เมื่อพูดจบ ผู้สร้างก็กำลังทำการส่งเด็กหนุ่มไปยังต่างโลก

"สุดท้ายก่อนจะจากกัน อาชีพของนายจะเป็นของนายคนเดียว ส่วนจะเป็นอะไรนั้นก็ขอเก็บเป็นความไว้ก่อนนะ และก็ขอให้โชคดีเราคงได้พบกันอีกนะหนุ่มน้อย" ผู้สร้างอวยพรให้กับเด็กหนุ่ม

หลังจากนั้นหนุ่มน้อยก็ถูกส่งไปเกิดใหม่ในต่างโลก..

"ได้ลูกชาย!!!"เสียงของคนช่วยทำคลอดตะโกนขึ้น

เด็กน้อยได้ถูกอุ้มอยู่ในอ้อมกอดของผู้หญิงคนหนึ่ง จากนั้นผู้ชายกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งก็ได้เข้ามาสมทบ ใช่แล้วคนเหล่านี้เป็นครอบครัวใหม่ของผม

"ตั้งชื่อว่าอะไรดีล่ะคะคุณ" ผู้หญิงที่อุ้มผมถามชายคนนั้น

"เดโม ชื่อของเขาคือ เดโม "ชายคนนั้นพูดขึ้น

สวัสดีครับ ผมเดโมเองครับ หลังจากนั้นก็ผ่านมา10ปีแล้วครับ จะสรุปเรื่องราวชีวิตของผมที่ผ่านมาให้ฟังนะครับ ครอบครัวของผมประกอบไปด้วย คุณแม่สุดสวยที่แม้จะมีลูกมาแล้วถึง2คนก็ดูไม่แก่เลย คุณแม่ชื่อสกาย เพราะคุณแม่มีลักษณะเหมือนกับท้องฟ้าไม่มีผิด ผิวขาวเนียนผมสีขาวสวยงาม มีอาชีพคือนักเวท เคยได้ฉายาว่าแม่มดขาว ส่วนพ่อนั้นถือว่าเป็นชายที่ใช้แต้มบุญในชีวิตจนหมดไปแล้วก็ได้ เขาชื่อว่าลาคเป็นผู้ชายธรรมดาๆที่เคยเป็นทหารมาก่อน ทหารในที่นี้คือทหารธรรมดาๆเลยไม่ได้เก่งระดับผู้กล้าแต่อย่างใด แต่ในเหตุสงครามกับปีศาจที่พ่อและคุณแม่ได้มีโอกาสเข้าร่วมด้วยกันนั้น คุณแม่ที่กำลังพลาดท่าก็ได้คุณพ่อมาทุ่มสุดกำลังเพื่อช่วยแม่ไว้ ทำให้คุณแม่รอดมาได้แต่พ่อก็ต้องเสียแขนซ้ายไป ด้วยวีกรรมของพ่อเลยทำให้คุณแม่ตกหลุมรักกันทั้งคู่เลยมาตั้งรกรากกันที่หมู่บ้านที่ห่างไกลความเจริญอย่าง หมู่บ้านโยเซฟ ทั้ง2ให้กำเนิดเด็กผู้หญิงออกมาหนึ่งคน ชื่อของเธอคืออัลฟา นั้นก็พี่สาวของผมนั่นเอง เธอเกิดก่อนผม3ปี ความน่ารักของเธอได้คุณแม่มาเต็ม ส่วนความดิบเถื่อนคงได้พ่อมา เธอได้อาชีพอย่างนักดาบเวท เลยทำให้เธอมีทักษะดาบและการใช้เวทดีตั้งแต่เด็กๆแถมพ่อก็ไม่เคยชนะเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียวเลยด้วย ปัจจุบันเธอสอบเข้าเรียนในเมืองหลวงได้เลยไม่ค่อยได้เจอกัน แต่วันนี้เธอบอกว่าจะมาที่หมู่บ้านให้ได้

"เดโม!!! พี่สาวกลับมาแล้ว" อัลฟาวิ่งมากระโดดถีบเดโมแต่เดโมก็หลบได้

เด็กสาวในชุดนักเรียนของโรงเรียนดาบเวท เป็นจุดสนใจของคนในหมู่บ้านทันที

"ลมอะไรหอบพี่มาเนี่ย" เดโมถามอัลฟา

"ก็น้องชายของพี่จะเข้าพิธีรับอาชีพทั้งที ถ้าได้อาชีพดีๆพี่จะได้มีเรื่องไปโม้ได้ไง!!" อัลฟาเข้ามากอดเดโม

ใช่แล้ววันนี้คือวันที่เด็กในหมู่บ้านที่มีอายุ10ขวบ จะต้องเข้าพิธีรับอาชีพเพื่อกำหนดอนาคตของตัวเอง โดยเมื่อได้รับอาชีพก็จะได้รับความสามารถทั้งหมดมาเลยอยู่ที่แต่ละคนจะเหมาะสมขนาดไหนก็จะแข็งแกร่งตามนั้น ตัวอย่างก็อย่างอัลฟาเธอสามารถใช้ดาบและเวทโจมตีเก่งตั้งแต่เข้าพิธีเลย

"แล้วนายอยากได้อาชีพอะไรล่ะ" อัลฟาถามเดโม

"จะอะไรก็ได้ล่ะ ขอให้ทำงานช่วยพ่อแม่ได้ก็พอแล้วหน่า" เดโมตอบ

อาชีพนั้นมีหลากหลายมากๆในโลกใบนี้ แต่คุณแม่บอกว่าอาชีพนั้นก็จะมีสายหลักอยู่2สาย

1.สายโจมตีก็จะมี นักดาบ นักเวท นักธนูเป็นต้น โดยสามารถแยกย่อยได้อีกมากมาย เช่น นักดาบเวทหรือนักเวทไฟ

2.สายสนับสนุนก็จะมี นักบวช นักสร้าง เป็นต้น โดยสามารถแยกย่อยได้เหมือนกัน เช่น นักบวชศักดิ์สิทธิ์หรือนักสร้างอาวุธ

โดยอาชีพนั้นก็จะเหมือนระบบกาชาไม่มีผิด มีทั้งอาชีพที่เห็นได้ทั่วไปและนานๆจะเห็นทีอยู่ด้วย ตัวอย่างก็อัลฟาอีกนั้นล่ะ นักดาบเวทนั้นหาได้ยากมากคงเป็นSSRเลย

วิธีที่จะรู้ว่าได้อาชีพอะไรนั้นเด็กๆจะต้องเข้าไปลั่นระฆังในโบสถ์แล้ว ระฆังก็จะเปล่งแสงตามความหายากของอาชีพ จากนั้นจะมีสัญลักษณ์และชื่ออาชีพติดอยู่บนมือขวาของเด็กคนนั้นๆไป โดยผมสรุปลำดับของแสงมาให้ทุกท่านแล้วครับ

ขาว - นักดาบ นักเวท แบบธรรมดาเลย

ฟ้า - นักเวทไฟ นักดาบยาว ดีเมื่อกี้มานิตหนึ่ง

ทอง - นักดาบเวท พึ่งเคยเห็นของอัลฟาแค่คนเดียวตลอดชีวิต

แต่อาชีพของผมถูกกำหนดมาโดยผู้สร้างแล้วล่ะ เป็นอาชีพของผมเพียงคนเดียวในโลกนี้ ผมล่ะอยากเห็นจริงๆว่ามันจะออกมาเป็นสีอะไรกัน

ระหว่างนั้นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งก็ได้ลั่นระฆังแล้วระฆังก็เปล่งแสงสีทองออกมา เธอพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

"นักบวชแห่งความรัก" เด็กผู้หญิงคนนั้นกล่าว

เธอมีชื่อว่าออก้า เป็นเด็กผู้หญิงที่เล่นกับผมอยู่บ่อยๆ เพราะเธอร่างกายไม่ค่อยแรงเด็กๆในหมู่บ้านเลยไม่ค่อยกล้าเล่นกับเธอกันเท่าไหร่ เลยมีแต่ผมที่ไปเล่นด้วยเพราะผมทนเห็นเธอทำหน้าเหงาอยู่คนเดียวไม่ได้ แต่ออก้าฉันต้องขอโทษเธอด้วยเพราะว่าคนตอนไปที่จะไปลั่นระฆังก็คือฉันคนนี้ เดโมชายผู้มีอาชีพที่มีเพียงแต่เขาที่มีได้คนนี้นี่เอง!!!

จากนั้นผมก็เดินไปลั่นระฆังด้วยความมั่นใจสุดๆต่อหน้าทุกๆคนในหมู่บ้าน

เหง่ง........เมื่อผมสั่นระฆังเสร็จทุกคนในหมู่บ้านถึงกับตกใจอย่างสุดขีด!!

ระฆังไม่ส่องแสงอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว...

และอาชีพของผมก็ปรากฏขึ้น และผมก็ได้หันไปบอกกับทุกๆคนว่า!

"นักคำนวณ!!!"