ภูผาวายุ

<....เช้านี้ ข้าตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดแสบปวดระบมไปทั่วทั้งแผ่นหลัง



รสชาติของการถูกหวายลงหลังมันช่างแสบสันยิ่งนัก สองสามไม่แรกยังพอทนพอทีจะประคองสีหน้าเอาไว้ได้ แต่หลังจากนั้นการลงหวายแต่ละทีให้ความรู้สึกปานถูกคมดาบเข้ามาฟันที่กลางหลัง ข้าแทบทรุดตัวลงดิ้นกับพื้น



“โอ้ยย โอ้ยยย” เสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดดังมาจากแคร่ที่อยู่ข้างๆของข้า มันเป็นเสียงร้องของบุญเกิด บ่าวรับใช้คนสนิทของข้านั่นเอง


“ใหวมั้ยไอ้เกิด อาการของเอ็งเป็นเยียงไรบ้าง”.



ข้าเอยปากถามบ่าวคนสนิดด้วยความเป็นห่วงเพราะไอ้เกิดโดนหนักกว่าข้าถึงสองเท่า ข้าที่แทบจะทนไม่ใหวไม่อยากจะคิดเลยว่าไอ้เกิดจะสาหัสเพียงใด


“ปวดไปทั้งหลังเลยขอรับ ยิ่งขยับก็ยิ่งปวด”


“งั้นเอ็งก็นอนเฉยๆอยู่เยี่ยงนั้นเหละ”


แต่คนที่หน้าเป็นห่วงยิ่งกว่าไอ้เกิด เห็นจะเป็นคนที่นอนสลบหายใจโรยรินอยู่ที่แคร่อีกข้างของข้า นั่นคือพี่ชายฝาแฝดของข้านั่นเอง ตั้งแต่เรือนไม้เก่าเขาก็ยังไม่ฟื้นเลย



ข้าค่อยๆลุกขึ้นนั่งเปลียนท่าทางจากการนอนคว่ำหน้ามาทั้งคืน สลัดความเมื่อยล้า แล้วนั่งกวาดสายตามองไปรอบๆ พบว่ามีโถยา และสมุนไพรต่างๆอยู่มากมาย จึงสรุปได้ว่าเราทั้งสามคน ได้มานอนพักอยู่ที่เรือนของหมอยา



ข้ามองเหม่อลอยมองออกไปที่หน้าต่าง แล้วนึกถึงเรื่องราวที่ทำให้พวกเราทั้งสามคนต้องมาลงเอยอยู่ที่เรือนของหมอยาเช่นนี้



“แอ๊ดด?” เสียงคนเปิดประตูเข้ามา ข้าค่อยๆหันไปมอง ใบหน้าของกุลสตรีหญิงสาวที่มีรูปร่างหน้าตาปานนางไม้จำแลง เดินเข้ามา ในมือถือกระด้งที่เต็มไปด้วยสมุนไพรตากแห้ง แล้วมองสบตามาที่ข้า ....>



“อ้าว พี่ภูผา พี่ตืนนานแล้วรึ”



น้ำเสียงที่ไพเราะอ่อนโยนเอยขึ้นมา นางเป็นลูกสาวของหมอยาชือว่า มะลิ ซึ้งเป็นคู่หมายของภูผานั่นเอง มะลิเอยพรางวางกระด้งสมุนไพรลง แล้วเดินเข้ามานั่งที่แคร่เดียวกับที่ภูผานั่งอยู่



“อาการของพี่เป็นเช่นไรรึ”



มะลิเอยถามภูผาด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงอ่อนโยนพรางหยิบลูกประคบมาแล้วค่อยๆบิดหลังของภูผาแล้วประคบยาบรรเทาอาการเจ็บปวด



“อีแค่โดนลงหวายแค่นี้ทำอะไรข้ามิได้ดอก ซีดดด! เบามือหน่อยสิมะลิ”



“ดูสิ เจ็บขนาดนี้ ยังจะมาทำปากดีอยู่ได้”



มะลิเอยขึ้นพรางยิ้มเบาๆ ก่อนที่จะเปลียนสีหน้าในตาเปลีนเป็นเศร้าหันมองไปทางแคร่ของวายุ



“พี่วายุโดนอะไรเข้า ทำไมถึงสลบไปเช่นนั้นจ๊ะ”



“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน จู่ๆก็ล้มตึงไปเลย”



“พิลึกยิ่งนัก แล้วดวงแขรู้เรื่องแล้วรึยังจ๊ะ”



ฝาแฝดทั้งสองต่างก็ถูกวางตัว มั่นหมายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ดวงแขที่มะลิเอยถึง ก็คือคูหมายของวายุนั่นเอง “แอ๊ด” เสียงเปิดประตูเข้ามา แม่ชบาแม่ของฝาแฝดทั้งสองเดินเข้ามาพร้อมด้วยนางบัว ตามหลังมาด้วย ดวงแข หญิงสาวผู้มีนิสัย แก่นเซี้ยว ปรี่เดินเข้าไปดูอาการของวายุด้วยความเป็นห่วง



“นั่นปะไร ตายยากเสียจริง เอยถึงก็มาทันที”



หญิงสาวหันควับมามองค้อนที่ภูผาต้นเสียงพร้อมเอยออกไปด้วยท่าทางฉุนเฉียว



“เพราะพี่นั่นเหละ ที่ทำให้พี่วายุเป็นเช่นนี้”



“จู่ๆมันก็สลบล้มลงไปเอง ข้าหาได้เกี่ยวไม่”



เมือทั่งสองได้กล่าวทักทายกันเป็นพอสมควรแล้ว แม่ชบา จึงเอยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อยโยน



“แม่มะลิ แม่ดวงแข นางบัว พวกเจ้าพากันออกไปข้างนอกกันก่อนเถอะ”



“เจ้าค่ะ” ดวงแขที่เอาแต่มองค้อนภูผาอยู่นั้นพลันลุกพรวดเดินมาคว้ามือของมะลิแล้วจูงมือเดินออกจากเรือนไป พร้อมกับนางบัว แม่ชบาเดินเข้าหาวายุ นั่งลงลูบหัวด้วยความเป็นห่วงเอ็นดู แล้วหันหน้ามาทางภูผา



“ลูกคิดเช่นไรใยถึงฝาฝืนคำสังพ่อแอบขึ้นเรือนเก่าไปเช่นนั้น”



“ข้าเพียงแต่สงสัยใคร่รู้ว่าบนเรือนนั้นมีกระไรใยคุณพ่อถึงห้ามยิ่งนัก ว่าแต่ดาบที่ปักอยู่กลางเรือนนั่นเป็นดาบอะไรใยพวกบ่าวถึงต้องมานั่งสวดมนต์สวดคาถาเช่นนั้นหรือขอรับ”



ภูผาเอยขึ้นด้วยท่าทีสงสัย



“แม่ไม่ยักกะรู้ว่าพวกเขาสวดมนต์สวดคาถาให้ดาบเล่มนั้นด้วย แม่จักเล่าเท่าที่แม่รู้แล้วกัน...

พ่อของลูกมีน้องชายอีกคนชือว่า เสือ เมือแรกเริ่มตอนที่เราอพยพมาอยู่ที่นี่พวกเราปลูกเรือนไว้ใกล้ๆกัน เรือนเก่านั่นเป็นเรือนของเสือ วันหนึ่งเขาเข้าป่าไปหาของป่า กลับมาพร้อมกับดาบเล่มนั้นถืออยู่ในมือ

จากการไถ่ถามจากพ่อของลูกและคำบอกเล่าของเสือ เขาบอกว่าเขาได้ดาบนี้มาจากฤาษีในป่าที่พบเข้าโดยบังเอิญจู่ๆฤาษีตนนั้นก็ยกดาบนี่ให้พร้อมกับพุดว่าเจ้าคู่ควรกับมัน

ครั้นพ่อของลูกได้ออกไปตามหาตามคำบอกเล่าของเสือ เพือจักทำความเคารพและเชิญชวนให้มาอยู่ด้วยกันในหมู่บ้านก็หาได้เจอไม่

น้าเสือของลูกเป็นคนที่มีนิสัยร่าเริงสนุกสนานชอบพุดเล่นหยอกเย้าชาวบ้านไปเรือยแต่หลังจากได้ครอบครองดาบนั่นนิสัยเขาก็เปลียนไปอย่างเห็นชัดกลายเป็นคนสุขุม เก็บตัวอยู่แต่ในเรือน มีนิสัยดุร้ายขึ้น จนลูกเมียต้องเดือดร้อนเล่าเรื่องนิสัยอันดุร้ายให้แก่พ่อของลูกฟัง

พ่อของลูกขึ้นเรือนไปหาก็ถูกไล่ตะเพิดลงเรือนไป

ครั้นมีอยู่วันหนึ่ง ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายขึ้นบนเรือนของน้าเสือ พ่อของลูกจึงเร่งขึ้นไปดู พบว่าเสือและลูกเมียพร้อมทังบ่าวอีกสองสามคนได้กลายเป็นศพไปหมดแล้ว โดยมีดาบเล่มนั้นปักอยู่กลางเรือนข้างๆศพของเสือที่นอนตายคว่ำหน้าในลักษณะถูกปาดคอ พ่อเจ้าสงสัยยิ่งนักว่าเกิดอะไรขึ้น จึงให้บรรดาบ่าวเดินดูรอบๆเรือนว่ามีร่องรอยการบุกรุกขึ้นเรือนไปก่อเหตุหรือไม่ แต่ก็มิได้พบกระไร

พ่อของลูกสั่งบ่าวให้จัดการแต่ศพคนบนเรือน แต่ก็มิให้ใครมาเตะต้องดาบที่ปักอยู่บนพื้น ทิ้งไว้เช่นนั้น

หลายวันต่อมาพ่อของลูกก็ได้ขึ้นไปบนเรือนนี้อีก ก็ได้พบว่ามีศพของคนในหมู่บ้านอีกสองศพ โดยทั้งสองศพมีรอยปาดที่ค้อมือเช่นเดียวกัน คาดว่าสาเหตุการตายมาจากการที่เลือดใหลจนหมดตัวเพราะแลดูแล้วไม่พบบาดแผลที่อืนใดอีก

นับแต่นั้นมาพ่อของลูกก็สั่งให้บ่าวคอยเฝ้ามิให้ผูใดขึ้นเรือนนั่นอีก

ดีเพียงไดแล้ว ที่พวกลูกยังมีชีวิตอยู่มาได้”



ภูผาเบิกตาโพรงแล้วเอยขึ้ด้วยความตกใจหลังจากที่ได้ยินเรื่องราวของดาบอาถรรพ์เล่มนี้



“หาา ใช้ดาบผีจริงๆด้วย”



“คราวหน้าคราวหลัง อย่าได้เข้าใกล้เรือนนั้นอีกเชียวละ”



“อึ๋ยย หากข้ารู้เช่นนี้แล้ว ข้าคงมิคิดที่จะเฉียดกายเข้าใกล้เป็นแน่แท้หรอกขอรับ”



“เช่นนั้นก็ดีแล้ว” พร้อมหันคว้บไปทางบุญเกิด



“เอ็งก็ด้วยละไอ้เกิด” “ขอรับ”บุญเกิดตอบด้วยน้ำเสียงแหบๆ แม่ชบา ลุกกลับไปทีแคร่ของวายุอีกครั้งพรางลูบหัว พร้อมเอย



“เอาละ พวกเจ้าพักผ่อนเถอะ ช่วงโพล้เพล้ แม่จะกลับมาเยียมเจ้าใหม่” เอยจบ แม่ชบาก็เดินลับออกประตูลงเรือนไป



“ช่วยด้วยยย ช่วยด้วย!”



หลังจากที่แม่ชบา ลงไปจากเรือนได้ครู่ใหญ่ เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้น บุญเกิดได้ยินเช่นนั้นก็พยายามกระเสือกกระสนลุกขึ้นด้วยอาการปวดหลัง ภูผาเห็นบุญเกิด ตะเกียกตะกายด้วยความยากลำบากก็ได้เอยสั่งบุญเกิด



“เอ็งนอนอยู่เฉยๆก่อนไอ้เกิด ประเด๋ยวข้าจักลงไปดูเองว่าเกิดเหตุอันใดขึ้น”



ภูผาที่มีอาการทุเลาลงจวนหายได้รีบลุกแล้วเร่งเดินเปิดประตูออกไป....





———————————————