ภวังค์รักในห้วงฝัน

บทที่เจ็ด

พบเจอ

          นับตั้งแต่นั้นมาความสัมพันธ์ของทั้งสองดำเนินไปอย่างปกติ ต่างคนต่างไม่ค่อยได้พูดคุยกันมากนัก มีบ้างที่ถูกคุณครูจับกลุ่มทำงาน ด้วยกัน แต่ใช่ว่าจะได้อยู่กับเมศแค่สองคน ภายในกลุ่มมีเพื่อน ๆ หลายคน โดยส่วนใหญ่เพื่อน ๆ จะให้ความสนใจต่อเขาเป็นอย่างมาก ทำให้เธอที่ปกติ พูดคุยไม่เก่ง จึงได้แต่นิ่งเงียบไป กลายเป็นคนที่ไม่มีตัวตนของเพื่อน ๆ ทำให้เธอกลายเป็นคนที่ไร้ประโยชน์ ช่วยงานเพื่อน ๆ ไม่ได้เมื่อเขาสังเกตเห็น ก็มักจะชวนเธอพูดคุยและมอบหมายงานให้ทำ เธอนึกขอบคุณเขาในใจ ที่ไม่มองข้ามเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้ไป แม้เธอจะเป็นเด็กที่เรียนไม่เก่ง หัวช้าบ้าง แต่เธอสามารถช่วยเพื่อน ๆ ทำงานได้
ไม่เป็นตัวถ่วงของพวกเขาอย่างแน่นอน

          หลังจากนั้นเธอพยายามปรับตัว พูดคุยกับเพื่อน ๆ มากขึ้นบางครั้งคุยไม่เก่ง ก็จะส่งรอยยิ้มให้จาง ๆ เพราะปกติเป็นคนยิ้มยากมาก ส่วนใหญ่เพื่อน ๆ ไม่ได้ให้ความสนใจเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว วิธีนี้จึงไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่ ความมั่นใจที่มีตั้งแต่แรก ก็ลดลง แต่ก็มักจะคอยมีนายเมศที่ชวนเธอพูดคุยมากขึ้น เมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกันสองคน รู้เริ่มเข้าใจแล้วว่า ทำไมทุกคนถึงต้องชอบเขา

          กาลเวลาไหลผ่านไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งจบการศึกษา ทั้งสองก็ไม่ได้เจอกันอีก ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเรียนที่มหาลัยต่าง ๆ  เพื่อนในกลุ่มของเธอเช่นกัน มีเธอกับพลอยสองคนเท่านั้น ที่ไปเรียนมหาลัยเดียวกัน สาขาเดียวกัน และได้อยู่ห้องด้วยกันอีก พวกเธอต่างก็ดีใจมากในตอนนั้น

          ระหว่างนั้น คนดีก็ได้ข่าวคราวของนายเมศแว่วมาบ้าง เป็นระยะ ๆ จากพลอย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เขามีแฟนเป็นดาวคณะ ทั้งสวย ทั้งเก่ง หรือแม้กระทั่งเขาก็ไม่น้อยหน้า ทำกิจกรรมให้มหาลัยจนมีชื่อเสียง รวมทั้งรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาบวกกับความเก่งที่เขามี ส่งผลให้มีสาว ๆ มากหน้าหลายตาแอบชอบกันอย่างล้นหลามเหมือนเดิม

          ผ่านมาสี่ปีก็ยังได้ยินเรื่องราวต่าง ๆ ของนายเมศจากเพื่อน ๆ ในกลุ่มที่เรียนมหาลัยเดียวกันกับเขา ดูเหมือนว่าเรื่องหน้าที่การงานรวมทั้งความรักจะเป็นไปด้วยดี ได้ยินว่าบริษัทจากต่างประเทศจองตัวเขาไว้ ส่วนแฟนสาวก็จะมีการหมั้นหมายไว้ก่อนแล้ว

          วันนี้เป็นวันหยุดพักผ่อนประจำสัปดาห์ หญิงสาวใช้เวลาทั้งวันหมดไปกับการเก็บกวาดห้อง และเย็นนี้เธอมีแผนจะไปซื้ออาหารสดและแห้งจากห้างฯ มาตุนเก็บไว้ ในตอนนี้ของในตู้เย็นไม่เหลือ แม้กระทั่งนมและไข่ไก่ของที่ทานเป็นประจำ หมดเกลี้ยงไป เธอจึงใช้เวลาในช่วงนี้รีบออกไปซื้อของก่อนที่ท้องฟ้าจะมืดไปเสียก่อน

          ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากอพาร์ทเม้นท์ของพาฝันมากนัก เธอจึงเลือกที่จะเดินมาด้วยตัวเอง

          เมื่อหญิงสาวร่างบางในชุดทะมัดทะแมง คล่องแคล่ว เดินผ่านผู้คนตรงเข้าไปยังโซนผัก ผลไม้ และอาหารที่ถูกจัดเรียงอย่างสวยงามไว้บนชั้นสินค้า

          “อืม ซื้อต้นหอมไปด้วยดีกว่า เอ..เอามะเขือเทศทำแซนวิชตอนเช้าด้วย อะ..ต้องซื้อผลไม้แช่ไว้ตู้เย็นอีก”  ระหว่างนั้นพาฝันพูดพึมพำกับตัวเองในขณะที่กำลังตั้งใจเลือกไปด้วยอย่างเพลิดเพลิน ร่างบางก้ม ๆ เงย ๆ อยู่แถวนั้น นานพอสมควร นานพอที่พนักงานประจำของที่นั่นสังเกตเห็น

          หญิงสาวร่างบางในชุดกางเกงยีนส์เสื้อยืดธรรมดา แม้ว่าหญิงสาวจะไม่สวยเป็นที่สะดุดตาของผู้คน แต่เมื่อเห็นเธอเลือกซื้ออาหารอย่างจริงจัง ในขณะเดียวกันกลับดูคล่องแคล่วว่องไวเป็นธรรมชาติ แม้ทั่งกระทั่งรอยยิ้มเล็ก ๆ ของเธอที่เผลอยิ้มออกมาบาง ๆ   ส่งผลให้ใบหน้าเล็กนั้นดูสวย สดใส น่ามองขึ้นทันตา ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเหลือบเห็น ก็มักจะเผลอจ้องไปที่หญิงสาวอย่างเผลอไผล

          แม้กระทั่งชายร่างสูงที่กำลังเดินตรงมาซื้อของกิน ซึ่งอยู่ใกล้กันกับหญิงสาวที่กำลังเป็นที่จับตามองอยู่ ด้วยความสงสัยแกมแปลกใจ จึง ลองหันไปมอง ทำให้เห็นหญิงสาวร่างบางคุ้นตา ผ่านมาหลายปี แต่เขาจำใบหน้านั้นได้ไม่เคย ชายหนุ่มร่างสูงจึงตัดสินใจเดินตรงเข้าไปหาเธอด้วยความดีใจ

          “พาฝัน!” ชายหนุ่มเลือกที่จะทักทายเธอก่อน

          “คะ หืม?” หญิงสาวที่กำลังวุ่นอยู่กับอาหารของเธอ รีบเงยหน้าขึ้น หันหน้าไปตามเสียงเรียก พอเห็นว่าเป็นใคร ก็ทำให้เธออดที่จะตกใจไม่ได้

          “เมศ!” ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเธอยังคงดูดีเหมือนเดิม ซึ่งเธอไม่คาดคิดเลยด้วยซ้ำ ว่าจะได้มาเจอกันที่นี่เป็นครั้งแรกในรอบเจ็ดปี พวกเธอไม่ได้เจอกันมานานมาก หลังจากเรียนจบมัธยมปลาย ภาพเขาในความทรงจำของเธอ เป็นเพียงด็กหนุ่มหน้าตาดี โดดเด่น เรียนเก่ง กิจกรรมดี ทำให้เป็นที่รักของเพื่อนทั้งห้อง และเป็นที่ชื่นชมของคุณครูอีกด้วย ส่วนชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอนี้ ยังดูดีไม่เคยเปลี่ยนในสายตาของเธอ

          “เอ่อ นายมาซื้ออะไรเหรอ” เธอถามพลางมองไปที่ตระกร้าที่ชายหนุ่มถืออยู่ ซึ่งเธอเห็นว่าของในนั้น ส่วนใหญ่จะเป็นพวกขนมปัง พวกแฮม โดยส่วนใหญ่ พลางคิดว่า เขาน่าจะมาเลือกซื้อผักที่นี่ และบังเอิญเห็นเธอก่อน

          “ผักนิดหน่อย เธอล่ะ” เขาพูดตอบ และถามกลับไปเหมือนกัน เมื่อเห็นเธอยืนถือตะกร้าใบขนาดกลางที่ถูกใส่ของไว้ข้างในจนใกล้จะเต็มอยู่รอมร่อ ด้วยความทึ่งปนชื่นชม

          “พวกอาหารนี่แหละ ฉันชอบกินน่ะ” เธอบอกไปด้วยความเขินอายเล็กน้อย เมื่อถูกเขามองมาอย่างไม่เชื่อสายตา เพราะเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้ามีรูปร่างผอมบางเกินกว่าที่จะทานคนเดียวไหว

          “ที่บ้านเธอ คงอยู่ด้วยกันเยอะล่ะสิ” เขาพยักหน้าให้อย่างเข้าใจ

          “เปล่า”

          “หมายความว่าไง”

          “ฉันอยู่คนเดียว” คำตอบสั้น ๆ ของเธอ ทำให้ทั้งสองต่างพากันเงียบไป

          “แล้วนายมาคนเดียวเองเหรอ?” พาฝันถามกลับไปบ้าง เมื่อเห็นว่าเขายังยืนคุยอยู่กับเธอตั้งนานสองนาน แต่ยังไร้วี่แววเพื่อนหรือแฟนที่ควรจะมาด้วยกันกับเขา บางทีเขาอาจสะดวกมาเองก็ได้ เธอคิด

          “อืม” เขาพยักหน้ารับ พร้อมส่งยิ้มให้ ระหว่างนั้น

Rrrr เสียงริงโทนของชายหนุ่มดังขึ้น ทำให้เขารีบหยิบขึ้นมารับ ระหว่างที่เขาคุยกับปลายสาย เธอก็ปลีกตัวเดินออกมาเลือกของอยู่ใกล้ ๆ อย่างเพลิดเพลิน จนลืมไปแล้วว่ายังมีเขาที่กำลังยืนมองเธอ ด้วยสายตาที่ชื่นชม ร่างสูงสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้หญิงสาว และสะกิดเรียกเธอเบา ๆ

           “พาฝัน ขอเบอร์ติดต่อของเธอไว้หน่อยสิ ฉันพึ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน เพื่อน ๆ ที่สนิทก็ไม่ได้อยู่ที่เมืองนี้ มีแต่เธอที่ฉันรู้จักและไว้ใจได้มากที่สุด” เมศอธิบายเหตุผลให้เธอฟังอย่างรวดเร็ว และหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาทันที พร้อมยืนจ้องหน้ามองเธออย่างรอคอย

           ชายตรงหน้าเป็นเพื่อนที่มีส่วนช่วยให้เธอให้มีแรงผลักดันตัวเอง ให้ก้าวข้ามผ่านความกลัวไปได้ ทำไมเรื่องแค่นี้ เธอจะให้ในสิ่งที่เขาเอ่ยขอไม่ได้

            “ได้” เธอตอบตกลงทันที แล้วบอกเบอร์มือถือเขาไป

             ครืด ครืด  เสียงโทรศัพท์เธอสั่น ทำให้พาฝันหยิบโทรศัพท์ออกมาและมองไปที่เบอร์แปลกที่โทรเข้ามา

             “ถ้ามีอะไร ใช้เบอร์นี้ติดต่อฉันมาได้นะ แล้วกลับบ้านยังไง ใครมารับ ให้ฉันไปส่งไหม” เมศถามรัว จนเธอเบลอไปหมด

             “อ้อ ไม่เป็นไร อพาร์ทเม้นต์เราอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ เดินกลับไปไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว”

             “โอเค ไว้เจอกันนะ” เขาโบกมือให้ก่อนจะเดินลับไป

             หญิงสาวมองร่างเขาเดินลับจากไปสุดสายตา ส่วนเธอก็ได้แต่ถอนหายใจและเดินเลือกซื้อของต่อสักพัก จนกระทั่งได้ของครบตามที่ต้องการ ก็นำไปคิดเงิน และกลับที่พักของเธอไปด้วยความทุลักทุเลพอสมควร เนื่องจากซื้อของมามากเกินตัว