ภวังค์รักในห้วงฝัน

บทที่สิบเจ็ด

เพื่อน(แฟน)เก่า

          หลังจากที่พวกเขากลับมาจากสวนสาธารณะแห่งนั้น ก็ไม่มีใครได้เอ่ยอะไรออกมาอีกเลย บรรยากาศภายในรถเต็มไปด้วยความเงียบ ต่างคนต่างอยู่ในโลกของตัวเอง เมื่อเสียงเครื่องยนต์ดับลง พาฝันจึงเป็นฝ่ายที่ตั้งสติได้ก่อน และหันไปมองคนข้าง ๆ ที่มีท่าทีขบคิดปัญหาที่แก้ไม่ตก

          “เมศ?” เสียงเรียกที่คุ้นหูดังขึ้น ทำให้เขารู้สึกตัว

          “เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ”

          “นายกลับไปพักผ่อนเถอะ ฉันต้องรีบส่งงานให้หัวหน้าด้วย”

          “อืม” มือใหญ่ใช้มือลูบใบหน้าด้วยท่าทางเคร่งเครียด หลังจากนั้นเธอก็เดินกลับเข้าห้องไปด้วยอารมณ์ที่ยากจะคาดเดา

          เมื่อพาฝันมาถึงห้องของตัวเอง ฝีเฝ้าที่ไม่เร่งรีบ ก้าวเท้าเดินด้วยความเลื่อนลอย ตรงไปยังห้องนอน ที่มีโต๊ะทำงานเล็ก ๆ อยู่ด้านใน ทำการเปิดเครื่องหน้าจอคอมขึ้น เพื่อสืบค้นบางอย่างในแอปพลิเคชั่นหนึ่งที่เป็นที่นิยมในปัจจุบัน ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับเขาและผู้หญิงที่ชื่อภูพิงค์อย่างจริงจัง เมื่อเลื่อนขึ้นไปเรื่อย ๆ จะเห็นว่าส่วนใหญ่เมศจะลงรูปเกี่ยวกับภาพวิวทิวทัศน์มากกว่า ไม่มีอะไรให้ดูได้มากนัก เมื่อไปดูของผู้หญิงคนนั้นบ้าง ส่วนใหญ่จะเปิดให้เฉพาะเพื่อนดูได้เท่านั้น ซึ่งเธอไม่สามารถเห็นได้อย่างแน่นอน ทว่าจะมีบางภาพที่ยังคงมีภาพของเมศที่ติดมาบ้าง แต่ก็เป็นเพียงภาพที่เพื่อนถ่ายร่วมกับเพื่อนทั่วไป

          เมื่อเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ของตัวเองที่ถูกวางไว้ใกล้ตัว ชวนให้นึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ภาพที่ช่วงนี้เขามักจะมีสายโทรเข้ามาบ่อยมาก เมื่อเขาบอกว่าเป็นเพื่อน เธอจึงไม่ติดใจสงสัยอะไร ไหนจะสายที่ติดต่อมาตอนดึกอีก ซึ่งเป็นเวลาส่วนตัว แม้แต่เพื่อนก็ยังคงต้องเกรงใจกันบ้าง อย่าหาว่าเธอใจแคบเลย ถ้าเพื่อนที่ว่าจะเป็นผู้หญิง...

          หน้าจอตรงหน้าดับมืดไปทันทีที่ถูกหญิงสาวปิดลง ใช่แล้วงานที่เธอได้กล่าวอ้างไปข้างต้นกับเมศ ไม่มีจริงหรอก แต่เธออยากใช้เวลาอยู่ทบทวนสิ่งต่าง ๆ ที่ผ่านมาด้วยตัวเองอย่างเงียบ ๆ  การมีอยู่ของเขาจะทำให้เธอไม่มีสมาธิและรบกวนจิตใจเธอเป็นอย่างมาก

          “เมศกับภูพิงค์ สองคนนั้นเคยคบกันจริง” เสียงที่จริงจังของพลอยเอ่ยเล่าให้พาฝันซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามฟังอย่างใจจดใจจ่อ ในตอนเย็นพาฝันนัดเจอกับพลอย โดยบอกว่ามีอาหารเย็นของโปรดเตรียมไว้ให้ด้วย เมื่อได้พลอยจึงตอบตกลงอย่างรวดเร็ว แม้จะสงสัยแต่ก็ไม่สนใจอีกแต่อย่างใด และเมื่อเจอเข้ากับอาหารโปรดตาที่เต็มไปด้วยความโหยหิวบังเกิดขึ้น พาฝันที่เห็นภาพเหล่านั้นจึงได้แต่ส่ายหัวให้กับเพื่อนมักจะรักษาภาพลักษณ์ที่ดูดีไว้ตลอด พอมาเจอจุดออ่นของตัวเองเข้าถึงกับไปไม่เป็น แต่ในขณะเดียวกัน มือเล็กของพาฝันก็ผายมือออก บ่งบอกว่าอาหาร ขนม ของว่างต่าง ๆ ได้ถูดคัดสรรมาเพื่อเธอ เธอสามารถจัดการมันได้อย่างเต็มที่

          ในขณะที่พลอยกำลังลงมือกับอาหารอย่างเอร็ดอร่อย เสียงของพาฝันดังขึ้นอย่างเรียบเรื่อย คล้ายถามเรื่องทั่วไป

          “รู้จักผู้หญิงที่ชื่อภูพิงค์ไหม?”

          เมื่อได้ยินดังนั้น พลอยก็กลืนอาหารลงไป พร้อมยกน้ำดื่มตามและตอบเธอพร้อทพยักหน้าให้อย่างมั่นใจ “รู้จักสิ”

          “แต่มันก็นานมาแล้วล่ะ” พลอยตอบอย่างไม่ใส่ใจ กลับมาถามเธอด้วยความอยากรู้ “ถามทำไมอ่ะ”

          “เห็นเธอกับเมศสนิทสนมกัน พวกเขาคงเป็นเพื่อนที่รักกันดีมาก”

          “ไปเห็นที่ไหนอ่ะ แต่ว่านะ สองคนนั้นเขาไม่ใช่เพื่อนกันสักหน่อย เป็นแฟนกันต่างหาก”

          “แน่ใจนะ” ความที่พลอยมีหูตากว้างไกล มักจะรู้เรื่องเยอะกว่าตัวเธอเองและหวังว่าเรื่องของพวกเขา เพื่อนเธอก็ไม่น่าพลาดไปได้เช่นกัน

          “อืม ตอนนี้สองคนนยั้นน่าจะเลิกกันแล้วล่ะ”

          “ทำไม?” ทั้งสองทำไมถึงเลิกกัน

          “ได้ยินมาว่าฝ่ายผู้ชายถูกผู้หญิงนอกใจก่อน น่าจะรับไม่ได้หรือทำใจไม่ได้ก็ไม่รู้นะ ท้ายที่สุดพวกเขาก็เลิกลากันไป”

          “แต่ก็แปลก แกไปเห็นสองคนนั้นที่ไหนอ่ะ ที่สำคัญแกไปรู้จักภูพิงค์ได้ยังไง ฉันพลาดอะไรไปหรือเปล่า?” ใบหน้าประหลาดใจของพลอย ทำให้พาฝันยิ้มออกมาอย่างช้า ๆ และบอกกับเพื่อนไปว่า

          ”ก็แค่ความบังเอิญ”

          “บังเอิญได้เหมาะเจาะมาก ฉันไม่เชื่อ”

          “ดีแล้วที่ไม่เชื่อ ฮ่า ฮ่า” เสียงหัวเราะของพาฝันที่กำลังจะอ้าปากพูด ถึงกับชะงักทันที และมองเพื่อนสาวด้วยแววตาที่อ่อนโยน นาน ๆ ครั้งจะได้เห็นพาฝันมีความสุขอย่างนี้

          เมื่อถูกเธอจับจ้อง พาฝันจึงรู้สึกตัวและรีบลดรอยยิ้มลงพลางกระแอมไออย่างเก้อเขิน “เอ่อ มีอะไรติดหน้าฉันเหรอ”

          “เปล่า ฉันแค่อยากฟังแกเล่าความจริงให้ฉันฟัง”

          “ฉัน ยังบอกแกตอนนี้ไม่ได้” เธอยังไม่แน่ใจในความสัมพันธ์ของเมศและภูพิงค์อย่างชัดเจน เธอต้องการพิสูจน์บางอย่างให้แน่ใจก่อนที่จะเปิดเผยความสัมพันธ์ของเขาและเธอให้คน อื่น ๆ ทราบ

          “โอเค ฉันเชื่อใจแก”

          “อืม ขอบคุณนะ” ที่ไม่โกรธฉัน

          “เออนี่“ ราวกับนึกอะไรออก พลอยรีบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ เธอพลางใช้มือป้องปากกระซิบพูดกับเธอเบา ๆ ว่า ได้ข่าวว่า “ตอนนี้เมศมันไม่โสดแล้ว”

          “รู้ได้ไง” เธอถามกลับด้วยความตกใจ หรือว่าพลอยจะรู้เรื่องของเธอกับเมศตั้งแต่ต้นแล้ว สายตาแพรวพราวระยิบระยับที่พลอยจ้องมา ทำให้ร่างกายเธอสั่นสะท้านอย่างหวาดกลัว ปากบางที่ขยับขึ้นลงเป็นคำว่า

          “ในแชทกลุ่ม”

          “ในแชทกลุ่ม!?” เป็ฯแชทสมัยมัธยมที่ถูกเธอตั้งค่าปิดเสียงไปตั้งนานแล้ว นี่พวกเขากลับมาติดต่อกันตั้งเมื่อไหร่ เหมือนว่าพลอยจะสังเกตเห็นท่าทีงุนงงของเธอเข้า จึงส่ายหัวให้กับความไม่สนโลกของเพื่อนอย่างเธอ

          “เขาแซวกันเฉย ๆ  แต่ไม่มีใครเคยเห็นผู้หญิงคนนั้นหรอก”

          “เอะ แกถอนหายใจทำไมเนี่ย ท่าทางแปลก ๆ ”

          “ฉันแค่ถอนหายใจไม่ได้รึไง”

          “แกไม่เคยทำอย่างนี้นี่”

          “นี่..ฉันกะ” ระหว่างที่พวกเธอสองคนกำลังต่อปากต่อคำกันอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ของพลอยก็ดังขึ้นแทรกพวกเธอ

          “พี่นัดโทรมา” ชื่อที่ปรากฏเป็นแฟนของพลอย พาฝันจึงพยักหน้าให้พวกเขาคุยกัน ส่วนเธอเลือกที่จะออกไปยังระเบียงด้านหลังห้อง เมื่อเปืดประตูออกมา สายลมอันเย็นฉ่ำได้เข้ามาประทะกับร่างบางเข้าอย่างจัง แต่ไม่อาจทำอะไรเจ้าตัวได้ เท้าเล็ก ๆ ที่สวมด้วยรองเท้าใส่อยู่บ้าน เดินไปรเอย ๆ จนกระทั่งเผยให้เห็นท้องฟ้าที่มืดสนิท แต่ยังคงแอบมีดาวดวงเล็ก ๆ ที่โผล่มาให้เห็นบ้าง แต่ก็มีน้อยเป็นประปราย แม้แต่ดวงจันทร์เธอยังไม่มีโอกาสได้เห็นเลยในวันนี้ ช่างน่าเสียดายจริง ๆ

          “พาฝัน” ระหว่างที่กำลังเหม่อมองวิวบนท้องฟ้าอยู่นั้น เสียงเรียกที่แผ่วเบาของพลอยดังใกล้ ๆ ทำลายบรรยากาศอันสงบไปทันที แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อใบหน้าที่มักจะเคยยิ้มแย้มแจ่มใจ กลับปรากฏให้เห็นถึงความลังเล และสับสน เห็นแล้วไม่สมกับเป็นเพื่อนที่เธอเคยรู้จักมาก่อน ซึ่งท่าทีเช่นนี้มักจะเห็นได้บ่อย เมื่อแฟนของเพลอยกลับมา

          “ไปเถอะ ไว้เราค่อยคุยกันอีกก็ได้” พี่นัดคงเรียกให้กลับห้อง อีกตามเคย เพราะเขารออยู่ที่นั่นแล้ว พลอยซึ่งกำลังสองจิตสองใจเพรายังอยากพูดคุยอยู่กับพาฟันต่อ แต่อีกใจก็อยากกลับไปอยู่กับแฟนของตัวเอง เพราะนาน ๆ ครั้งพี่เขาถึงจะมีเวลามาอยู่กับเธอ เนื่องจากที่ทำงานเขาอยู่ไกล จึงไม่สามารถที่จะเดินทางไป-กลับได้สะดวก

          “ขอบใจแกมาก ๆ และขอโทษด้วยที่ไม่ได้อยู่ช่วยแก”

          “ไม่เป็นไร รีบไปหาพี่เขาเถอะ อย่าปล่อยให้เขารอนาน”

          “อืม วันนี้เขาไม่โทรมาบอกฉันเลย” จู่ ๆ ก็โผล่มาให้เห็น จะมาก็มา จะไปก็ไป ช่างเป็นผู้ชายที่เอาแต่ใจจริง ๆ  พาฝันคิด

          พลอยขอโทษ และเลือกกลับห้องไป ปล่อยให้พาฝันยืนมองความมืดมิดที่ว่างเปล่า ในตอนนี้แม้กระทั่งแสงดาวยังไม่มีให้เธอได้เห็น ไร้แสง มีแต่ความว่างเปล่า น่าเบื่อ ตอนนี้เมศคงกำลังยุ่งมาก เขาจึงได้แต่ส่งข้อความมาบอกเธอไว้ก่อนหน้าไม่นาน

          เธอไม่ต้องการเห็นข้อความเหล่านี้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่เธอต้องการเห็น มือเล็กยื่นออกไปข้างนอก สัมผัสถึงความเปียกชื้นของน้ำและกลิ่นหอมของดินที่โชยขึ้นมาสัมผัสกับจมูกเล็ก ๆ เข้า เป็นอันรับรู้ว่า

          ฝนตก...อีกแล้ว