ภวังค์รักในห้วงฝัน

บทที่สิบเอ็ด

บังเอิญหรือตั้งใจ

          ภายในร้านอาหารแห่งนี้ มีผู้คนมากมาย ต่างหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย คนนั้นเข้า คนนั้นออก สลับเปลี่ยนกันไป เสียงพูดคุยที่ค่อนข้างดัง มาจากทิศทางต่าง ๆ เพราะเป็นที่โล่งกว้าง จึงไม่มีใครรู้สึกรำคาญแต่อย่างใด กลับทำให้ร้านอาหารของที่นี่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา ทุกคนหัวเราะสนุกสนาน บ้างก็ใช้เวลาแห่งนี้กับครอบครัว เพื่อนฝูง เป็นต้น

          ไม่เว้นแม้แต่สองสาวเพื่อนซี้อย่างพลอยและพาฝัน ทั้งสองตกลงพร้อมใจเลือกมาทานข้าวมื้อเย็นด้วยกันที่นี่ ซี่งที่ร้านแห่งนี้ขึ้นชื่อว่ามีอาหารหลากหลายอย่างให้เลือกตามใจชอบ เพราะมีเชฟฝีมือดีของทุกภาคมาประจำอยู่ ไม่ว่าจะเป็น เหนือ กลาง ใต้ ตะวันออก และตก หลังจากสั่งอาหารเสร็จ

          ระหว่างที่กำลังนั่งรอ จู่ ๆ พลอยก็บังเอิญไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งเข้าที่คุ้นตาเข้าพอดี จึงรีบโบกไม้โบกมือให้ชายหนุ่มเห็น เมื่อเธอหันไปมองตาม สายตาจึงประสานเข้าให้กับสายตาคมคู่นั้นเข้าอย่างจัง  ใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความนิ่งอึ้ง และแปลกใจในคราวเดียวกัน ซึ่งหลังจากนั้น พลอยจะเป็นคนที่ชวนเขาพูดคุยมากกว่า ส่วนเธอได้แต่คอยนั่งฟังทั้งสองด้วยท่าทีปกติเหมือนเดิม มีบ้างที่เขาชวนเธอคุย เธอจึงได้แต่ตอบกลับสั้น ๆ ไป และหลบเลี่ยงสายตาคู่นั้นที่มองมาของเขา เพราะเธอกลัวว่าจะเผยพิรุธให้เพื่อนเธอเห็น ทุกอย่างดำเนินได้วยดี

          จู่ ๆ เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือยี่ห้อหรูขึ้นมา และขมวดคิ้วขึ้นก่อนจะคลายลงอย่างรวดเร็ว พลางเงยหน้ามองตรงมาที่พวกเธอทั้งสอง แต่ใช้สายตาจ้องตรงมาที่เธอ ราวกับจะบอกให้กับเธอรู้มากกว่า “คุยกันไปก่อนนะ มีธุระนิดหน่อย” เขายกเจ้าโทรศัพท์เครื่องนั้นขึ้นให้พวกเธอเห็น

          “รีบไปเถอะ” พลอยโบกมือไล่เขา ส่วนเธอพยักหน้าให้เขาเบา ๆ เมื่อเมศเห็นดังนั้น จึงลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอกทันที ซึ่งเสียงจะเงียบกว่าข้างในนี้มาก

          “แกว่าเหตุการณ์มันคุ้น ๆ ป่ะ” พลอยถามอย่างไม่แน่ใจ ซึ่งพาฝันก็พยักหน้าเห็นด้วย

          ไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์ที่บังเอิญเจอกัน นั่งโต๊ะเดียวกัน มีสายติดต่อเข้ามาเหมือนในวันนั้น ทุกอย่างเหมือนเดจาวู แค่เปลี่ยนสถานที่และวันเท่านั้น

          “แต่ก็นะ” พลอยตั้งศอกทั้งสองข้างลงบนโต๊ะ โดยมือประสานกันและท้าวคางลงไปบนนั้น ด้วยสีหน้าท่าทางเจ้าเล่ห์ “แกว่าเมศมันดูหล่อขึ้นป่ะ คนอะไร เห็นแต่ละครั้งก็หล่อขึ้นทุกครั้ง เฮ้อ..นี่ถ้าไม่ติดว่าฉันมีแฟนแล้วนะ จะรีบจีบทันทีเลยเหอะ! ทำไมแต่ก่อนเขาไม่ได้อยู่ในสายตาฉันนะ” เสียงพลอยพร่ำบ่นกับเธออย่างเสียดาย โดยลืมไปแล้ว ว่าเธอเคยแอบชอบนายหัวหน้าห้องอยู่เป็นนานสองนาน กว่าจะเลิกชอบได้เสียเวลาไปมากโขแล้ว

          “แต่ถึงยังไงตอนนี้ หมอนั่นก็มีแฟนไปแล้วด้วย” เสียงพูดของพลอยลอยกระทบเข้ากับหูของเธออย่างจัง ทำให้หญิงสาวรีบหันขวับมองตรงไปที่ใบหน้าของพลอย ที่กำลังมองตรงมาเช่นกัน สายตาของทั้งสองสาวให้ความรู้สึกที่ต่างกัน คู่หนึ่งมองมาด้วยความสงสัย ส่วนอีกคู่หนึ่งมองไปด้วยความตกใจ

          “ตกใจอะไรของแก” เสียงพลอยถามอย่างประหลาดใจ

          “เปล่า แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเหรอ แกไปรู้มาจากไหน?” ดูเหมือนว่าพาฝันจะให้ความสนใจกับเรื่องนี้เป็นพิเศษ เมื่อพลอยดังนั้น พลอยจึงมีท่าทีกระตือรือร้นตาม

          “ในตอนแรกที่รู้เรื่อง ฉันก็ตกใจเหมือนกัน นี่แกไม่รู้เรื่องจริงดิ... พลาดแล้ว” ว่าแล้วพลอยก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดบางอย่างให้เธอดู

          สิ่งที่เห็นเป็นข้อความของภายในกลุ่มเพื่อนมัธยมที่ถูกสร้างยังครั้งที่ยังเรียนอยู่ เมื่อเรียนจบ เธอจำได้ว่า เธอตั้งค่าปิดการแจ้งเตือนของกลุ่มไป คิดว่าไม่ได้ใช้งานอีก แต่จะให้ออกจากกลุ่ม ก็อาจดูเป็นจุดเด่นจนเกินไป เมื่อเลื่อนอ่านขึ้นไปเรื่อย ๆ ส่วนใหญ่ภายในกลุ่มจะพูดถึงแต่เมศและกลุ่มเพื่อนของเขา ถามสารทุกข์สุขเดิม ฝากงาน ขายของ มีครบ สักพัก เนื้อหาข้อความก็เปลี่ยนเป็นซักถามเมศ เกี่ยวกับการเลิกลาของเขากับแฟนที่คบกันมาตั้งแต่มหาลัย เพราะดูเหมือนว่าฝ่ายหญิงจะลดสถานนะในเฟสบุคลง ซึ่งข้อความตอบกลับของเขามีเพียงคำว่า “ทุกอย่างจบลงด้วยดี” ซึ่งเมื่อมองระยะเวลาของข้อความที่พูดคุยกัน อยู่ในช่วงที่เขากับเธอเริ่มคบหากันแล้ว

          มีข้อความหนึ่งถัดมา บอกเป็นนัยว่า 'เป็นการเริ่มต้นใหม่ที่สวยงามกับคนใหม่สินะ' เมื่อเธอเปิดดูรูปโปรไฟล์ของข้อความดังกล่าว เป็นเพื่อนร่วมห้องสาวคนดีเด่นของห้อง เท่าที่อยู่ในความทรงจำ เธอจำได้ว่าเพื่อนคนนี้แอบชอบเมศอยู่ในตอนนั้น และก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย  

          เพียงข้อความเดียวของเธอ ต่างทำให้ภายในห้องแชทพากันแตกตื่น สงสัยว่าเขากำลังคบกับใครอยู่ และผู้หญิงแบบไหนที่ทำให้เขาเปิดใจคบด้วย ทุกคนต่างคาดเดาไปกันต่าง ๆ นา ๆ ซึ่งทำให้พาฝันที่กำลังนั่งอ่านอย่างเงียบ ๆ แอบโล่งใจไปเปราะหนึ่ง

          ระหว่างนั้น พลอยก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ แล้วถามเธออย่างทีเล่นทีจริง “แกว่าผู้หญิงคนนั้นต้องสวย เก่ง รวย ครบเครื่องแน่ ๆ เลยว่าป่ะ” สิ้นเสียงของพลอย ท่าทีของพาฝันเปลี่ยนไปเล็กน้อย

          “อาจเป็นไปได้” หญิงสาวส่งยิ้มแหย ๆ ให้ พลางขอโทษเพื่อนในใจว่า สิ่งที่พูดออกมาทั้งหมด ตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง

          ความสัมพันธ์ของเธอและเมศยังไม่มีใครรู้ หรือรู้แล้วเธอ แต่ยังเก็บเงียบ เธอไม่แน่ใจ ไม่นานร่างสูงก็เดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ว่างที่ถูกวางไว้ใกล้ ๆ เธอตามปกติ

          “พวกแกคุยกันไปก่อนนะ ฉันขอไปทำธุระนิดหน่อย” ว่าแล้ว พลอยก็เดินตรงไปทางเข้าน้ำห้อง ที่ทางร้านสร้างไว้สำหรับลูกค้า

ทิ้งให้ชายหญิงคู่(ลับ)รัก นั่งอยู่ด้วยกัน

          “ธุระสำคัญหรือเปล่า” เธอมีคำถามมากมายที่อยากจะถามเขาเต็มไปหมด แต่ทว่าคำพูดที่หลุดออกมาจากปากกลับเป็นคำสั้น ๆ แสดงถึงความเป็นห่วงเขา เพราะใบหน้าที่มักจะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แฝงไปด้วยความกังวลอยู่ในนั้น

          “อืม” เมศยอมรับอย่างสั้น ๆ

          “รีบไปเถอะ” แม้ว่าเขาจะไม่ได้อธิบายอะไร และเธอไม่รู้ว่าธุระที่เขาต้องรีบไปจัดการเป็นเรื่องอะไรกันนิ่ ที่ทำให้เขาไม่สบายใจ แต่สิ่งหนึ่งที่เธอคิดได้ในตอนนี้

            ห่วง    ไม่รู้ว่าเขาจะต้องไปเผชิญกับอะไรบ้าง

          “ขอโทษนะ ตั้งใจมารับแท้ ๆ แต่ยังต้องให้แฟนตัวเองกลับคนเดียวอีกจนได้ ใช้ไม่ได้จริง ๆ” เขาพูดขึ้นอย่างสมเพชตัวเอง แต่เธอไม่อยากให้เขาคิดอย่างนั้น จึงส่งยิ้มให้ บอกว่าเธอไม่เป็นไรจริง ๆ

          “ดูแลตัวเองด้วย” เสียงกระซิบแผ่วเบาของหญิงสาวบอกกับชายร่างสูงตรงหน้า แต่สายตาของเธอจดจ้องมองบางอย่าง ก่อนที่เขาจะเอ่ยตอบ สายตาเหลือบไปเห็นเพื่อนเธอที่กำลังเดินมาทางนี้พอดี

          เขาจึงหันกลับ พร้อมก้มเล่นโทรศัพท์ด้วยท่าทีปกติ

          ระหว่างนั้นพลอยเดินกลับมานั่งตามเดิม หลังจากเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จ ก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ยอะไรบางอย่างออกมา เมศก็ชิงพูดขึ้นก่อน ด้วยสีหน้าผิดหวัง

          “ขอโทษนะ มีธุระกับเพื่อนอีกแล้ว ต้องรีบไปก่อน สงสัยอาหารมื้อนี้คงต้องพอแค่นี้”

          “ไม่เป็นไร ไว้ครั้งหน้า พวกเรามาทานด้วยกันอีกก็ได้” พลอยไม่ติดใจอะไร

          “ไปก่อนนะ พวกเธออย่ากลับกันดึกนัก” เขาบอกอย่างห่วง ๆ พลางมองพวกเธอทั้งสองอย่างไม่อาจตัดใจ ไม่นานเขาก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินออกไป

          ไม่นานพวกเธอทั้งสองก็เรียกพนักงานมาเก็บเงิน เพราะเห็นว่าดึกมากแล้ว พรุ่งนี้มีงานต้องทำอีก  ระหว่างพวกเธอกำลังจะหยิบกระเป๋าออกมาจ่ายเงินให้กับร้าน เสียงพนักงานหญิงที่ทำหน้าเก็บเงิน ได้นำใบเสร็จมายื่นให้ พลางบอกว่า

          “โต๊ะนี้ลูกค้าชื่อคุณเมศได้จ่ายให้แล้วค่ะ ขอบคุณที่มาใช้บริการค่ะ ร้านอาหารหลังสวนยินดีให้บริการค่ะ”