Remember me !! My girlfriend
เขียนโดย 
Farlism
วันที่ 9 มีนาคม พ.ศ. 2564 เวลา 08.43 น.
แก้ไขเมื่อ 9 มีนาคม พ.ศ. 2564 08.47 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) ในกลางดึกคืนนึงฉันฝันถึงเธอ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความในกลางดึกคืนนึง ฉันฝันถึงเธอ ภาพเธอยังคงสวยงามอย่างเคย มันก็ตั้งนานแล้วที่เราไม่เจอ แต่ฉันไม่เคยจะลืมเธอสักที
Mean’ s part
"เพลง ระวังวิ่งตกน้ำนะยัยเซ่อ" ผมพูดพร้อมกับมองเด็กผู้หญิงที่ผมแอบชอบ
"รู้แล้วน่ามีนนี่เม้าส์" เพลงพูดพลางหัวเราะ เป็นวันที่ดีที่สุดสำหรับเด็ก 7 ขวบอย่างผมเลย
; 06.30 Thailand
ตี้ด ตี้ด ตี้ด กริ้งงงงงงง
“มีน ตื่นได้แล้วนะลูก วันนี้มีงานปฐมนิเทศน์เช้าไม่ใช่หรอ แม่ไม่ปลุกซ้ำแล้วนะ”
เสียงปลุกอันคุ้นเคยของแม่ ทำให้ผมต้องงัวเงียตื่นอย่างช่วยไม่ได้ เป็นเพราะอะไรน่ะเหรอครับ
“มีน วันนี้ถ้าช้า รถติดมากเลยนะลูก แล้วก็ ....” เสียงบ่นของแม่เบาลงไปตามทางที่แม่เดินลงบันไดบ้านไป
ผมทบทวนฝันที่เกิดขึ้น กี่ปีแล้วนะที่ผมไม่เจอเธอ
แต่วันนี้ผมจะไปสายไม่ได้ ผมจึงลุกไปอาบน้ำอย่างเลื่อนลอย ฮือออ ;-; ขี้เกียจจริงๆ ผมมองสภาพตัวเองในกระจกด้วยความงัวเงีย
ภาพสะท้อนในกระจกนั้นปรากฏภาพชายหนุ่มวัย 19 ปี รูปร่างสูงโปร่ง ผมหยักศกเล็กน้อยสีน้ำตาลเข้ม พร้อมกับดวงตาเล็กเรียว
“เฮ้ออออออ รีบอาบน้ำดีกว่า สายจริงๆ แล้วจะขำไม่ออก” หลังจากที่แต่งตัวอย่างถูกระเบียบนิสิตแล้วนั้น ผมก็หอบข้าวของลงมาด้านล่างและลงไป
ทานข้าวที่แม่เตรียมไว้ให้อย่างน่าเอร็ดอร่อย
“แม่ค้าบบบ มีนโตแล้วน้าาา ไม่ต้องเตรียมข้าวเช้าเหมือนมีนเป็นเด็กก็ได้ บู่ววว อาทิตย์หน้ามีนต้องไปอยู่หอแล้วนะแม่ “
ผมพูดพร้อมกับตักข้าวเช้าเข้าปาก โห ข้าวต้มแม่อร่อยจริงๆ เลย ชักไม่อยากไปอยู่หอแล้วแฮะ
“จ้าาา ดูแลตัวเองดีๆ กินเสร็จแล้วอย่าลืมเอาจานไปไว้ในครัวนะมีน แม่ต้องออกไปทำงานแล้ว รักมีนนะลูก “
แม่พูดพลางเดินไปหยิบเอกสาร พร้อมกับออกจากบ้านไป
; 08.00 Business faculty , A University
ในที่สุดผมก็มาถึงคณะซักที หลังจากที่วนหาที่จอดอยู่สามชาติเศษ ToT
นั่นไงซุ้มลงทะเบียนปฐมนิเทศน์ รีบไปดีกว่าก่อนที่จะสายไปมากกว่านี้ วิ่งๆๆๆ
ทันใดนั้นเหมือนผมวิ่งชนกับอะไรไม่รู้ ตุ้บ!!
“โอ้ย เจ็บนะ นี่ นายเป็นอะไรมากมั้ย เราขอโทษนะ เรารีบวิ่งเลยไม่ทันมองนาย” เสียงผู้หญิงนี่ เห้ย ผมวิ่งชนผู้หญิง
“เธอเจ็บมั้ย เป็นอะไรมากมั้ย เมื่อกี้เรารีบวิ่งเลยไม่ทันเห็นเธอเหมือนกันขอโทษจริงๆ นะ” ก้มหน้าก้มตาขอโทษก่อนแล้วกันเรา
“เพลง เพลงเป็นไรป่าว แกรีบวิ่งอะไรนักหนาเนี่ย“ เพื่อนของเธอวิ่งเข้ามาช่วยเพลง ชื่อเพลงสินะ เอ้ะ เพลง ชื่อเหมือนยัยนั่นเลย คิดถึงเธอจัง
“นาย” นานแล้วนะที่ไม่ได้ยินข่าวยัยนั่นเลย “นายยยยยย” เห้ยยย ใครมันมาตะโกนใส่หูผม
“เราขอโทษที่ชนนายนะ เราชื่อสายเพลง เรียกว่าเพลงก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก นายชื่อ...” เพลงเว้นให้ผมตอบ ผมที่มองเธอชัดๆ ผมจำเธอได้ทันทีจาก
รอยแผลเป็นบริเวณหน้าผาก เห้ย นี่มันเพลง สายเพลง แสนจินดาชัย เพื่อนที่ผมแอบชอบตอนเด็กจริงๆด้วย
“เราชื่อมีนกร เรียกมีนก็ได้ เธอจำเราได้มั้ย เรามีนป.1/1 โรงเรียนสายรุ้ง “
ผมจำเธอได้ ยัยนั่นของผมกลับมาแล้ว ผมดีใจจนแทบจะหัวใจระเบิด การรอคอยของผมมันช่างนานเสียจริง
“เอ่อ” สีหน้าของเพลงดูมึนงง “เราจำเรื่องราวตอนเด็กก่อนไปอยู่ญี่ปุ่นไม่ได้น่ะ ว่าแต่ นายคือใครงั้นหรอ”
เอ่อ ผมว่าผมต้องการคำอธิบายจากเหตุการณ์นี้ ไม่ทันได้คุยกันต่อ มีเสียงจากโทรโข่งของรุ่นพี่ให้พวกเราไปลงทะเบียนให้เสร็จ
และใช่ครับ เพลงโดนเพื่อนของเธอลากไปเรียบร้อยแล้ว ผมควรจะสับสนดีมั้ยเนี่ยยยยย เพลงลืมผมงั้นหรอ !!!
.
.
สวัสดีค่ะทุกคน ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ เพลงของเราทำไมจำมีนไม่ได้น้าาาา เกิดอะไรขึ้น รอคอยตอนต่อไปเลยค่าา
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
