เดอะคาร์ตัล The Calqton

ท่ามกลางป่าน้ำแข็งสีขาวโพลน ลมหนาวพัดผ่านใบสนที่ถูกแช่แข็งจนเกิดเสียงโหยหวน ทุกสิ่งในที่แห่งนี้ถูกแช่แข็งไว้มีเพียงแต่การเคลื่อนไหวของธรรมชาติและสองร่างในชุดหนังแกะย้อมสีน้ำตาลตุ่น รองเท้ากันหิมะอย่างดีย่ำลงไปบนพื้นจนเกิดเป็นรอยเท้าอยู่ตามทาง 

“พ่อ” ร่างเล็กๆซึ่งห่อหุ้มไปด้วยเสื้อหนังกันหนาวตะเบ็งเสียงแข่งกับเสียงลม ขาทั้งสองข้างจ้ำอ้าวตามรอยเท้าขนาดใหญ่บนพื้น

แม้จะได้ยินแต่ชายร่างโตที่เดินนำทางไม่หยุด ไม่ตอบอะไร ยังคงย่ำเท้าไปข้างหน้าต่อเรื่อยๆ เคียงข้างมีสุนัขพันธ์ไซบีเรียน ฮัสกี ขนสีน้ำตาลอ่อนฟูฟ่องวิ่งตามเหยาะๆอยู่ไม่ไกล ทั้งหมดเดินตามแนวป่าซึ่งเป็นทางแคบๆ ล้อมด้วยต้นสนมากมายที่สูงเกือบ 3 เมตร มองไปเห็นหิมะเกาะเป็นก้อนสีขาวกระจายอยู่ตามแต่ละกิ่ง

“ยังไม่ถึงอีกเหรอฮะ” เขาถามต่อ ลมหายใจถี่ระรัวเพราะการเร่งเท้าให้ทันบุคคลด้านหน้า

“ใกล้แล้ว” คำตอบสั้นๆจากผู้เป็นพ่อ ที่ตอนนี้มองเพียงทางข้างหน้าในสถานที่อันโหดร้ายจากความหนาว โลกที่มีเพียงแค่สีขาวกับดำ น้ำแข็งจับขนตาและปอยผมสีดำของเขาจนกลายเป็นแท่งสีขาว บนบ่าแบกสิ่งหนึ่งซึ่งมีขนาดใหญ่ รูปร่างสูงผอม พันด้วยผ้าสีขาวหลายชั้น มัดซ้ำโดยเชือกฟาง ดูแล้วท่าทางจะหนักไม่เบาแต่เขาไม่วางมันลงเลย ลมหายใจหอบเล็กน้อย

เด็กชายอายุราว 10 ปีกว่าไม่ถามอะไรต่ออีก เขาเดินในท่าที่ยื่นส่วนบนของร่างกายไปด้านหน้าเพื่อสู้แรงลม กันตัวเองไม่ให้ล้มไปด้านหลัง เจ้าหมาฮัสกีตาสีน้ำข้าววิ่งนำทั้งคู่ด้วยพละกำลังที่เหลือล้น มันวิ่งนำหน้าไปพลาง หันมามองสองพ่อลูกไปพลาง ความเหน็บหนาวในอุณหภูมิติดลบกว่า 10 องศาไม่สามารถหยุดมันได้เลย

หลังจากเดินไปต่ออีกไม่กี่เมตร ชายวัยกลางคนก็หยุดและเอามือทั้งสองข้างทิ่มลงไปในพื้นซึ่งปกคลุมไปด้วยหิมะหนากว่า 20 เซนติเมตร ส่วนเจ้าหมาก็วิ่งวนไปรอบบริเวณ ทำจมูกฟุดฟิด มีลิ้นสีชมพูห้อยออกมาจากปาก

ทางลูกชายเงยหน้ามองไปรอบๆ พวกเขาอยู่ในเวิ้งทรงกลมขนาดไม่ใหญ่นัก ต้นไม้ล้อมหนาจนเหมือนกำแพงน้ำแข็ง สถานที่แห่งนี้ไม่มีใครเลยนอกจากพวกเขา “ทำไมต้องเป็นที่นี่ด้วยครับ” หลังจากพูดจบก็เอาผ้าปิดปากออก แก้มขาวเหลืองกลายเป็นสีชมพูแดงในเวลาไม่นาน จนต้องดึงผ้ากลับไปที่เดิมเพื่อกันความหนาว

ซุ่บ!  ชายร่างโตวางสิ่งที่เขาแบกมา ลงในหลุมที่ขุดลึกเข้าไปในพื้นดิน มือข้างหนึ่งลูบสิ่งนั้นไปมาอย่างทะนุถนอม

“เพราะเป็นคำขอครั้งสุดท้ายของเธอ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร แค่ทำตามก็พอ”

เขาทั้งสองยืนจ้องสิ่งนั้นที่ถูกผ้าดิบสีขาวหุ้มไว้อย่างมิดชิด สถานที่นั้นตกอยู่ในความเงียบเชียบ ในขณะที่เจ้าหมาน้อยยังคงไล่ดมสิ่งต่างๆอยู่นอกรอบ

“พร้อมไหม เรฟ” ชายวัยกลางคนมองไปที่ลูกของตัวเอง เด็กหนุ่มพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบ ดวงตาเรียวเล็กรื้นด้วยน้ำตา จมูกที่ซ่อนอยู่หลังผ้าปิดปากลินินสีดำสะอื้นเล็กน้อย แต่ก็กลั้นไว้เพราะไม่อยากให้พ่อรู้

ว่าแล้วทั้งคู่ก็ช่วยกันกวาดดินด้วยพลั่วอันเล็กๆที่ถือมาด้วยเพื่อกลบสิ่งนั้นให้จมดิน เมื่อมั่นใจว่าดินปิดมิดจนมองไม่เห็นแล้ว ก็ทำการกวาดหิมะสีขาวสะอาดทับไปอีกที ระหว่างนั้นเองเกล็ดหิมะสีขาวมากมายก็ตกลงมาจากท้องฟ้า เรฟหยุดการกระทำพร้อมกับเงยขึ้นไปด้านบน

“เหมือนกำลังร้องไห้เลย” เขาพูดกับตัวเองเบาๆ ดูความคิดเลื่อนลอย “พ่อว่าเธอจะมีความสุขไหม”

มือที่กำลังเกลี่ยหิมะให้เข้าที่หยุดชะงัก “ต้องมีอยู่แล้ว” เขาตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำและหันไปมองหน้าลูกตัวเอง ที่ตอนนี้ยังคงมองไปบนท้องฟ้าสีเทา เรฟถามต่อไป “พ่อรู้ได้ยังไงฮะ”

“เพราะว่าเธอตายอย่างมีเกียรติ ความภาคภูมิใจในฐานะมนุษย์” พ่อของเรฟสำรวจดูความเรียบร้อย ใช้พลั่วตบไปที่กองหิมะเพื่อให้มั่นใจว่าฝังแน่นดีแล้ว

“แค่นั้นเหรอ ผมไม่เห็นเข้าใจเลย” เด็กชายเลิกจ้องมองไปด้านบน และเดินไปลูบท้องหมาน้อยที่ตอนนี้เอาตัวไปคลุกหิมะเล่นจนติดตามขนสีทองเต็มไปหมด เวลานี้หิมะโปรยปรายลงมาจนแทบจะบดบังทัศนวิสัย ส่งผลให้ทิวทัศน์ต่างๆดูหมองมัวมากกว่าเดิม

“ซักวันหนึ่งลูกจะเข้าใจ และพ่อก็หวังว่าลูกจะจำไว้” พ่อเดินไปตบหลังลูกชายเบาๆ เป็นอันเสร็จสิ้นธุระ พวกเขาเดินทางกลับไปทางเดิม เสียงหอนของสุนัขดังไปตามทาง ท่ามกลางป่าสนสีเขียวที่ตอนนี้ถูกย้อมให้กลายเป็นสีขาวเทาไปทั่วพื้นที่ เป็นสัญญาณว่าฤดูหนาวกำลังจะมาเยือนที่นี่ในไม่ช้า

***************************************************************************************************