ปาฏิหาริย์โลกวิญญาณ (ได้รับการตีพิมพ์จากAmity Publishing แล้ว)

“ถะถะแถวนี้มีผะผะผีดะดะด้วยอย่างนั้นเหรอ?” ผมถามเสียงตะกุกตะกัก พลางมองฝ่าความมืดไปรอบตัว ได้ยินแต่เสียงลมพัดหวีดหวิว และฟ้าคำรามครืน ครืน ช่างเป็นบรรยากาศที่ไม่น่าอภิรมย์เอาเสียเลยให้ตายเถอะ

“นี่นายย้ง นายยังปรับตัวไม่ได้อีกรึไงพวกนั้นก็เป็นวิญญาณเร่ร่อนพเนจรเหมือนนายนั่นแหละจะไปกลัวทำไมกันเล่า” นางฟ้าสาวยกแขนเท้าสะเอวกล่าวเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องที่สุดแสนจะปรกติธรรมดาอย่างนั้นแหละ

 “แค่เจอไอ้ผีเวรตะไลพวกนั้นกับท่านท้าวมะยมนั่นก็แทบแย่แล้ว อย่าให้ผมต้องเจออะไรที่มันสยดสยองมากกว่านี้เลยคุณ” ผมตอบอย่างใส่อารมณ์แล้วจึงเลื่อนสายตาไปมองเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้ฟูมฟาย

“ฮือ ฮือ ฮือ” ดวงหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาของอุมชิฬาทำให้ท่าทีแข็งกร้าวของพ่อเฒ่าอ่อนลง ไม่ทันไรแกก็ล้วงหยิบข้าวโพดต้มจากกระเป๋ากางเกงออกมาฝักหนึ่งแล้วยกขึ้นสูดดมกลิ่นอันหอมหวนเข้าไปลึกแรงเสียจนริมฝีปากยกหนวดยาวเฟิ้มกระดก

“อ่าหอมฉุยเลยย” ชายชรารำพึงดวงตาเปล่งประกาย แถวเมล็ดสีเหลืองอ่อนทีเรียงกันสวยเต็มฝักแม้จะเล็กไปสักนิดแต่ก็ดูน่าทานใช่ย่อย

‘แหม่ช่างเป็นเจ้าบ้านที่แสนดีจริงๆ หาอาหารว่างมาให้พวกเรารองท้องเสียด้วย’ ผมนึกกระหยิ่มในใจ ก่อนจะยื่นมือออกไปหมายจะรับแต่แล้วก็ต้องชะงักดึงแขนกลับแทบไม่ทันเมื่อเห็นคุณตายื่นมันให้แก่เด็กน้อยแทนเสียนี่

“เอานี่ ไปแบ่งกันกับเจ้าปานะ กินดีๆ” ชายชราบอกด้วยน้ำเสียงห่วงใยก่อนจะกำชับกับเจ้าหนูตัวแสบอีกครั้งหนึ่งว่า

“อย่าเอาไปกินคนเดียวล่ะ”

“ฮึก ฮึก” กุมารน้อยสะอึกซะอื้น ดวงตารีเรียวแฉะไปด้วยน้ำตาที่ไหลหยดเผาะ เผาะ แต่กลับเผยรอยยิ้มกว้างเมื่อได้ตระกองข้าวโพดฝักงามไว้ในสองมือแล้วจึงก้มหน้าก้มตาแทะทานอาหารที่ได้รับมาอย่างเอร็ดอร่อย

หลังจากนั้นชายชราจึงเป็นฝ่ายเอ่ยถามพวกเราบ้าง

“ว่าแต่คุณผู้ชายท่านนี้คือ…?”

“……”

ผมมองหน้าสาริกาด้วยอาการอับจนถ้อยคำไม่รู้จะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมาให้คุณตาแกฟังอย่างไรดี ส่วนเธอเองก็มองตอบผมด้วยสีหน้าเสมือนกำลังชั่งใจอยู่ในที เราสองคนได้แต่นิ่งเงียบฟังเสียงฝนขาดเม็ดร่วงหล่นดังเปาะแปะๆ เคล้าคลอมาเบาๆ อยู่ครู่หนึ่งจนในที่สุดหญิงสาวจึงตัดสินใจสารภาพมันออกมา

“ฉันพาเขาหนีมาน่ะค่ะตา พวกเราหนีท่านท้าวมหายมมา”

เพียงได้ยินดังนั้นสีหน้าของชายชราก็แปรเปลี่ยนไปในบัดดล ดวงตาของแกเบิกโต อ้าปากค้างราวกับเห็นผี พร้อมกับร้องอุทานสียงดังเสียดรูหูพาให้เราสองคนหน้าเบ้ไปตามๆ กัน

“ห๊าาาา!”

ท่าทางตื่นตระหนกตกใจของคุณตาทำให้ผมอดที่จะฉงนสนเท่ห์ขึ้นมาไม่ได้ แต่ที่สัมผัสได้มากกว่านั้นคือดวงตาที่ฉายแววประหวั่นพรั่นพรึงโดยไม่มีปิดบังนั่นต่างหาก

‘ทำไมแกถึงต้องตื่นตกใจเสียขนาดนี้ด้วยนะ’ ผมนึกแล้วก็เสมองไปทางสาวสวยที่กำลังยืนคลี่ยิ้มแห้งๆ ทำหน้าเจื่อนอยู่ข้างๆ ด้วยความสงสัยที่มีต่อเธอไม่แพ้กัน