น้าไม่รู้ ชู้อยู่ไกล

แอ๊ด! เสียงเปิดประตูหน้าบ้านพร้อมกับขาเรียวขาวก้าวเข้ามาข้างใน คนที่กำลังทำอาหารอยู่ในห้องครัวได้ยินจึงเดินมาตรวจสอบดูว่าใครมา

“อ้าว! ฟ้า!” เสียงนุ่มนวลของหญิงสาวร้องเรียกคนที่ยืนอยู่หน้าประตู

“สวัสดีค่ะน้าอิง” สาวน้อยก้มศีรษะพนมมือไว้บนอกสวัสดีญาติผู้ใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า

“ทานข้าวหรือยัง มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ยังค่ะ พอดีรถติดไฟแดงอยู่นานเลยไม่มีเวลาไปหาของว่างรองท้อง” ดวงตาคู่งามเผยความอ่อนล้าจากการเดินทางออกมาจาง ๆ

“มา มานั่งทานอาหารเย็นด้วยกัน” น้าอิงรับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ไว้ข้างตัวเชื้อเชิญให้แขกที่มาถึงทานอาหารค่ำด้วยกัน

“ใครมาน่ะ อิง” เสียงทุ้มต่ำถามขึ้นขณะเดินลงบันได

“ฟ้าใส หลานอิงค่ะ ที่เคยพาธรรพ์ไปเยี่ยมบ้านเมื่อสองปีก่อนไงคะ” อิงฟ้าอธิบายให้สามีฟัง

“สวัสดีค่ะ น้าธรรพ์” ร่างเล็กไหว้สวัสดีน้าชายด้วยท่าทางชดช้อย

“อืม” ขานรับในลำคอมองสำรวจคนตัวเล็กรวดเร็วทีหนึ่ง

“โตเป็นสาวแล้วนิ” ธรรพ์เอ่ยเมื่อเห็นว่าเธอตัวสูงและเติบโตจากเมื่อสองปีก่อนจนจำแทบไม่ได้

“ใช่ค่ะคุณ หลานน้าโตเป็นสาวแล้ว” อิงฟ้ากล่าวพลางใช้มือลูบผมร่างบางอย่างเอ็นดู

“กินข้าวกันเถอะ” เขาเห็นว่าเริ่มเย็นแล้วกลัวหลานจะหิวจึงเอ่ยปากบอกคนรัก

“มาผมช่วยถือ” ไม่พูดเปล่ายื่นมือไปรับกระเป๋าเดินทางจากภรรยาคนสวยมาถือไว้ในมือ

“ปะ ไปนั่งทานอาหารกัน” อิงฟ้าดุนหลังฟ้าใสพาไปยังโต๊ะทานข้าว

ส่วนธรรพ์ก็เอากระเป๋าของฟ้าใสไปไว้ในห้องรับแขก รอทานอาหารเสร็จค่อยเอาไปไว้บนห้องที่จัดเตรียมเอาไว้ให้

“ฟ้าลงเรียนคณะอะไรจ๊ะ” เธอถามหลานสาวที่พึ่งจะเป็นนักศึกษาใหม่หมาด ๆ

“ฟ้า ลงเรียนสาขาภาษาอังกฤษน่ะค่ะ พอดีเห็นเป็นภาษาที่คนใช้กันเยอะเลยอยากลองเรียนดู”

“ดีสิ ธรรพ์เป็นอาจารย์ในสาขาที่หนูเรียนอยู่พอดี ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจถามธรรพ์ได้เลยนะ” เธอกลัวว่าหลานรักจะมีปัญหาในการเรียน

“ถามน้าได้ทุกเมื่อไม่ต้องเกรงใจ” ชายหนุ่มเดินกลับมาทันได้ยินบทสนทนาพอดี

“ดีเหมือนกันค่ะ ฟ้าค่อนข้างมีปัญหาเรื่องภาษา งั้นฝากตัวด้วยนะคะน้าธรรพ์” ร่างเล็กลุกขึ้นโค้งตัวเป็นการฝากตัวต่อว่าที่อาจารย์ในอนาคต

“อะแฮ่ม...ทานข้าวเถอะ” สายตาคมเข้มเห็นร่องอกลึกยามสาววัยแรกรุ่นก้มลงให้ เขาจึงเฉไฉเปลี่ยนเรื่องชวนทานข้าว

“น้าเตรียมอาหารจานโปรดให้ฟ้าเป็นพิเศษเลยนะ” ผู้เป็นน้าตักผัดเปรี้ยวหวานไก่ใส่ในจานฟ้าใส

“ขอบคุณค่ะน้าอิง” ร่างเล็กเงยหน้ายิ้มแก้มปริลักยิ้มสองข้างบุ๋มลงไปน่ารักน่าชัง ความสดใสตรงหน้าทำให้หัวใจผู้ชายเต้นแรงผิดจังหวะไปเสี้ยวหนึ่ง

“คุณก็ทานบ้างสิคะ” อิงฟ้าหันไปสะกิดคนข้างตัว

“อ้อ...ฟ้าตักที่ชอบทานได้เลยนะ” ร่างกำยำสะดุ้งหลุดจากภวังค์

“ขอบคุณค่ะ...น้าธรรพ์” เสียกเล็ก ๆ เน้นชื่อเขา จนธรรพ์นึกว่าตัวเองหูแว่วไป

“ธรรพ์คะ เดี๋ยวทานข้าวเสร็จฝากพาฟ้าไปดูห้องด้วยนะ พอดีอิงต้องไปออฟฟิศดูเอกสารการเงินก่อนส่งบัญชีพรุ่งนี้เช้า” สาวเจ้าหันมาฝากฝังสามี

“ได้สิ คุณก็อย่าเคร่งเครียดกับงานมากเกินไปเดี๋ยวไม่สบายเอา” เขาเอ่ยเตือนภรรยาด้วยความเป็นห่วง

“รับทราบค่ะ คุณสามี” มือเล็กอดหยิกแก้มสากของเขาไม่ได้ ฟ้าใสมองภาพหวานแหววตรงหน้ายิ้มจนตาหยี่

“ขอโทษนะฟ้า ทานข้าวกันต่อเถอะ” เธอเผลอลืมตัวว่าไม่ได้อยู่ด้วยกันสองคน หันมาขอโทษขอโพยหลานสาวสุดที่รักต่อพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของตัวเอง

“ไม่เป็นไรค่ะ” อีกฝ่ายยิ้มให้น้าเป็นเชิงไม่ได้ติดใจอะไร

“อะ หนึ่งทุ่มแล้ว อิงต้องรีบไปออฟฟิศฝากด้วยนะธรรพ์...น้าไปก่อนนะ” มองนาฬิกาข้อมือตกใจกับเข็มสั้นชี้เลข 7 อิงฟ้าหันไปฝากฝังให้สามีช่วยดูแลแขกและขอโทษหลานที่วันนี้ไม่ว่างอยู่คุยด้วย

“น้าอิงรีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวไม่ทัน” สาวน้อยบอกด้วยท่าทางห่วงใย

“จ้า” เธอลุกขึ้นเดินไปเอากุญแจห้องทำงานบนเคาน์เตอร์ใกล้ห้องครัว

“ไปแล้วนะ” เดินออกมาไปที่ประตูโบกมือลาหลานสาว ใส่รองเท้าลำลองเปิดประตูออกไป