คลั่งรักร้ายนายปีศาจ (หุ่นยนต์)| Devil Robot | Love of cold person 2 |

          อับบาส |  ประเทศฟินแลนด์

               เหนื่อยเป็นบ้าเลยเว้ยย งานหนักเหมือนกันนะเนี่ยการเป็นโปรแกรมเมอร์เนี่ย เฮ้อ...แต่ยังไงก็ดีกว่าไปบริหารบริษัทเรือสำราญที่บ้านอยู่ น่าเบื่อจะตายชัก ถึงจะเป็นลูกชายคนเดียวของคุณผู้หญิง โซอี้ โอเรียนน่า (สกาเล็ต) ครูส ก็เถอะ การใช้ชีวิตที่ต้องมาบริหารจัดการอะไรที่เป็นธุรกิจผมน่ะไม่ตอบเอาซะเลย ผมชอบเขียนโปรแกรมมากกว่า สนุกแถมเรายังสามารถสร้างอะไรที่อยากสร้างของได้ แต่ก็นะคุณแม่ของผมน่ะ ท่านก็ตะขิดตะขวงใจผมอยู่บ้างเล็กน้อย แต่คนอย่าง อับบาส คริสโตเฟอร์ (โดโนเวน) ครูส หรือจะยอม บอกไว้ก่อนว่าไม่! ผมเดินผ่านร้านกาแฟที่เป็นคาเฟ่แมว เข้าไปนั่งเล่นสักหน่อยดีกว่า! ที่จริงมันเป็นร้านประจำของผมอยู่แล้วครับ

               “Riley cat café สวัสดีค่ะ” ว้าว มีทำเป็นโปรแกรมพูดด้วย คงพึ่งเอามาติดสินะผมมาตั้งบ่อยไม่เคยได้ยิน อ่าา แมวน่ารักเยอะแยะไปหมดเลย ถึงจะมาบ่อยแต่มองยังไงก็น่ารักไปหมด!

               “แมว~” ใช่ครับผมเป็นทาสแมว ที่คอนโดผมมีอยู่สองตัวครับ หญิงกับชาย ตัวผู้หญิงชื่อ ไครีย์ ส่วนตัวผู้ชาย ชื่อ เรนเดล ชื่อหรูอย่างกับชื่อคนเลยครับ ผมคลั่งรักมันสองตัวมากครับ ต้องตื่นมาเล่นด้วยก่อนไปทำงานตลอดเลย แต่วันนี้ขอกลับบ้านช้าหน่อยนะไครีย์กับเรนเดล ที่จริงก็ช้าทุกวันแหละครับ 

               “เชิญนั่งได้เลยนะคะ” พนักงานผู้หญิงเดินมาบอกผม พร้อมกับเอาเบาะลองนั่งมาให้นั่งด้วย กาแฟร้านนี้อร่อยมาก เค้กก็อร่อย ส่วนแมวก็น่ารักเป็นบ้าเลยวุ้ย!

               “เอ่อ...ทางร้านอยากจะขอรบกวนลูกค้าช่วยชิมเมนูใหม่ให้หน่อยได้มั๊ยคะ?” พนักงานผู้หญิงที่เอาเบาะมาวางให้ก็ถามผมขึ้นมาครับ ผมก็พยักหน้าตอบไปแบบนิ่ง ๆ ก็คนกำลังเล่นกับแมวอยู่อ่ะ

ผมนั่งเล่นกับแมวได้สักพักพนักงานก็เอาเมนูที่บอกว่าจะให้ช่วยชิมมาเสริฟ แต่...ทำไมกลิ่นตัวพนักงานคนนี้มันแปลก ๆ กลิ่นเหมือนเคยได้กลิ่นมาก่อนเลย กลิ่นเหมือนของผู้หญิงคนนั้น

               “นี่ค่ะคุณลูกค้า คอฟฟี่ทาวว์เวอร์...” เสียงก็เหมือนเลย ใช่เธอมั๊ยนะ?

               “ไรรีย์...” ผมพูดชื่อเธอเบา ๆ ออกมา กลิ่นหอมเฉพาะตัวของยัยแว่นหน้าเต๊อะที่ผมชอบ ยัยเด๋อด๋าที่ผมแอบมองมาตลอด ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ ผมเพ้อรึป่าวเนี่ย?!

               “คะ?” พนักงานผู้หญิงที่กำลังจะแนะนำเมนูขานรับทันที มันทำให้แน่ใจว่านั้นคือไรรีย์ ยัยเด๋อจอมซุ่มซ่ามแน่นอน! ผมอยากเห็นหน้าเธอตอนนี้จัง หันไปมองเลยแล้วกัน! 

               สตั้นไปสิครับ เธอสวยมาก! เธอสวยมาก ๆ ผมไม่เคยเห็นเธอถอดแว่นเลยตอนเรียน ผมพอจะเดาออกว่าทุกคนคงงงว่าไรรีย์คือใครสินะครับ เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง...

               ไรรีย์เธอเป็นรุ่นน้องผมที่โรงเรียนมัธยมครับ เธอเป็นเด็ก ม.4 ห้อง 3 ที่เด๋อด๋าและซุ่มซ่ามมาก ถามว่าผมรู้ได้ยังไง ตอบจากใจเลยนะครับ แค่หน้าก็พอจะเดาออกอยู่แล้วครับว่าเธอน่ะเด๋อด๋ามาก! แต่ประเด็นมันไม่ใช่ตรงนั้นครับ ประเด็นคือผมแอบชอบเธอครับ จุดเริ่มต้นมันเริ่มจาก....

          8 ปีที่แล้ว

               “นิ่! อับบาสเมื่อไหร่จะเลิกทำหน้านิ่งสักที!” เพื่อนผู้ชายห้องเดียวกับผมที่เดินตามหลังมาบ่นผมตั้งแต่เจอกันครั้งแรกจนตอนนี้เลยแหละครับ!

               “ไม่รู้” ผมก็ตอบมันไปแบบนิ่ง ๆ ก็ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงให้เลิกนิ่งไงครับ จะให้ยิ้มเป็นคนบ้าทั้งวันก็กระไรอยู่นะครับ

               “ปีศาจหุ่นยนต์จริง ๆ นะแกเนี่ยอับบาส” ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเรียกปีศาจหุ่นยนต์ เพื่อนทั้งห้องก็เรียกผมแบบนี้แต่ช่างมันผมไม่ใส่ใจหรอกครับ รกสมอง

          ปึก!

               “อ๊ะ! เจ็บนะเว้ย!” ผมเดินอยู่ดี ๆ ก็มีคนเอาหนังสือเล่มหนา ๆ มาฟาดหน้าผม โดนสันจมูกเข้าเต็ม ๆ แต่ผมก็เชื่อครับว่าสีหน้าตัวเองตอนนี้คงนิ่งเหมือนเดิม

               “ขอโทษค่ะ พอดีแว่นตาหายเลยมองไม่เห็นคุณ คุณเป็นอะไรมากมั๊ยคะ?” ยัยบ๋องที่ไหนก็ไม่รู้เดินเข้ามาใกล้ผมยังกะจะสิงแถมยังหรี่ตามองเหมือนว่าเป็นคนสายตาสั้น 1,500 อย่างงั้นแหละ

               “เข้ามาใกล้ทำไม ออกไป!” ไม่ได้รังเกียจนะครับ แต่คนโคตรเยอะเลยครับ เหมือนผมไปมีเรื่องกับผู้หญิงนั้นแหละครับ 

               “นายไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย? ตอบมาก่อนเดี๋ยวฉันจะไปแล้ว” ใกล้เข้ามาจนจะจูบกันแล้วยัยบ๋อง! รู้ตัวมั๊ยว่าจะโดนรุมกระทืบจากผู้หญิงเกือบครึ่งโรงเรียน // เพราะ ผมฮอตมากครับ // 

               “เออไม่เป็นไร ออกไปได้แล้วไป” พอผมบอกว่าไม่เป็นไร ยัยนั้นก็เดินไปเลยเด๋อด๋าจริง ๆ แต่น่ารักว่ะ 

แล้วหลังจากเหตุการณ์วันนั้นผมก็แอบมองเธอตลอดแล้วก็พึ่งรู้ว่าเธอเป็นรุ่นน้อง ม.4 ของผมเอง ชื่อ ไรรีย์ เจเนซิส (ชาล้อตเต้) เจมส์ มองยัยเนี่ยมันทำให้ผมยิ้มได้ตลอดเลย ผมเคยเห็นเธอยิ้มครั้งหนึ่ง น่ารักมาก ๆ เลยครับ ผมคลั่งรักเธอมาก

          ปัจจุบัน | Riley cat café 

               “ลูกค้าคะ...” เธอเรียกผมอีกครั้ง ทำให้ผมหลุดออกจากความเหม่อลอยนั้นได้ทันที เธอยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลย 

               “ครับ?” อ๊าา ผมใจเต้นแรงอีกครั้งแล้วสินะ เธอมีผลต่อใจผมอย่างมากเลย

               “คือดิฉันจะบอกว่า ถ้าชิมแล้วช่วยเขียนรีวิวให้ด้วยได้มั๊ยคะ?” แน่นอนว่าคำตอบผมมันก็ต้องได้อยู่แล้ว ผมก็แค่พยักหน้าให้เธอ เธอก็เดินไปเลย รีบไปไหนมาอยู่นี้ก่อน อุตส่าห์เก็บใจไว้ให้เธอเลยนะ อย่าบอกว่าเก็บเถอะครับ เรียกว่าไม่มีใครมาแทนที่เธอได้เลยมากกว่า

               ผมเล่นกันแมวสักพักก็เริ่มชิมแล้วก็เขียนรีวิวให้ทางร้าน สิ่งที่ทางร้านให้ลองชิมก็มีเป็น คอฟฟี่ทาวเวอร์อะไรสักอย่าง กับ ซิรามิคุ ทั้งสองอย่างอร่อยมาก ๆ อันนี้ผมไม่ได้ลำเอียงนะบอกก่อน แมวร้านนี้ก็น่ารัก เจ้าของร้านก็น่าเลี้ยงเหลือเกิน

               อยู่นานไปแล้วสิ ต้องกลับบ้านแล้วสินะ พรุ่งนี้จะมาใหม่ ขอให้เจอเธออีกไรรีย์ นึกได้แบบนั้นผมก็ลุกเพื่อจะเดินออกไปจากร้านแล้วเสียงของเจ้าของร้านก็ดังขึ้น

               “ขอบคุณนะคะที่ทดลองเมนูใหม่ให้ร้านเรา โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ” รอยยิ้มนั่นเธอยิ้มอีกแล้ว แต่ถึงอย่างงั้นผมก็ไม่ได้ตอบอะไรมากมาย ผมแสดงสีหน้าไม่เก่งครับ มันก็เลยจะเหมือนหุ่นยนต์นิดหน่อย ผมเหมือนหุ่นยนต์ที่ใส่โปรแกรมเข้าไปนั้นแหละครับ

               “Riley Cat café ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ”

.......................................................

เรื่องนี้เป็นเรื่องต่อจากเฮียแผนที่นะคะ ทำเป็นซีรีย์ อ่านได้ทััง 2 เรื่องเลย อยากอ่านอันไหนก่อนก็ได้ค่ะ เพราะ ไม่ได้เอาเนื้อเรื่องมาต่อกัน มันเป็นคนละเรื่องแต่อยู่ในชุดเดียวกัน คือ Love of cold person จ้าาา