กรุ่นไอรักจากตำหนักหวางเฟย

ณ โถงพระราชวังใหญ่.. ฉางเสี่ยวฉินเดินเข้าไปไม่รอช้ารีบไปเข้าเฝ้าตามคำบัญชา

"ถวายบังคมฝ่าบาท" เขาคำนับ

"ที่ข้าเรียกเจ้ามาวันนี้ ข้ามีเรื่องบางอย่างอยากถามเจ้า" ฮ่องเต้เอ่ย แม้ว่าเขาจะใช้ชินอ๋องเป็นเครื่องมือ แต่เขาเองก็รักน้องชายของตนเป็นแน่ ทว่ามันไม่มีทางเลือกจริง สุดปลายเรื่องก็ต้องฆ่าทิ้ง เรื่องทุกอย่างที่เสแสร้งมาก็คงจบ

"เจ้าคิดดีแล้วหรือไม่ที่ส่งทหารอีกกองกำลังไปที่เหมืองแร่เพื่อต่อสู้กับโจรเหล่านั้น" เขาเอ่ยถาม ดวงตาดำคมกริบจ้องมองรอคำตอบแบบมีเลศนัย

"กระหม่อมคิดดีแล้วพะยะค่ะ ถ้าหากเราเสริมกองกำลังไปเพิ่มอาจจะยังสามารถต้านทานได้พะยะค่ะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉยน่าเกรงขาม แม้ว่าความจริงแล้วมันจะแฝงไปด้วยรอยยิ้มที่ถูกซ่อนไว้ภายใน เขาสบตากับฮ่องเต้ที่ตอนนี้ไม่มีท่าทีว่าจะอะไร

"เอาอย่างนี้ดีไหมชินอ๋อง หากว่าเจ้าทำสำเร็จ ข้าจะจัดงานเลี้ยงแก่เจ้าในค่ำคืนนี้ เป็นยังไงล่ะ" ฮ่องเต้เอ่ย ในเมื่อมันมาถึงนี้แล้ว ก็ควรจะทำอะไรซักอย่าง

"ยินดีพะยะค่ะ ในเมื่อหมดหน้าที่แล้วหม่อมฉันขอตัว" ฉางเสี่ยวฉินตอบกลับไป ก่อนที่จะคำนับและเดินหนีออกมา

ภายในตำหนักของชินอ๋อง ที่มีเพียงแค่เขากับไป๋ไป๋ ชายหนุ่มกวาดตามองเมื่อเห็นว่านางกำลังทำความสะอาด เขาจึงระงับอารมณ์โทสะลง ถึงเห็นหน้านางแล้วจะรู้สึกกระอักแน่นไปทั่ว ไม่น้อยไปกว่าหานเสี่ยวหลาน เขาหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาดื่มช้าๆ ก่อนที่จะวางลง เมื่อเห็นชายชุดดำอย่างโม่สินเดินเข้ามา ตามที่ได้รับคำสั่งของชินอ๋อง

"โม่สิน เจ้าได้บอกเรื่องพวกนี้กับใครอีกไหม" เขารีบเดินเข้าไปหาและพูดด้วย

"ไม่เลยขอรับ" โม่สินปฏิเสธพร้อมกับส่ายหัวไปครา

"ใยกัน ฮ่องเต้ผู้นี้ถึงรู้ล่ะ ว่าข้าสั่งทหารไปเพิ่ม" เขาพูดขึ้นมาด้วยความสงสัย

"อาจจะมีสายลับในหมู่ทหารเราก็ได้นะขอรับ ข้าจะตรวจค้นให้หมด" โม่สินเอ่ยเท่าที่ตนคิดได้

"มันไม่มี! ในเมื่อข้าถูกแต่งตั้งให้จัดการเรื่องนั้น ไม่มีใครที่เข้ามายุ่งได้ แม้ว่ามันจะเป็นจะตายยังไง ไม่เคยมีใครรู้มาก่อน ฮ่องเต้ไว้ใจข้ามาก" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยวและมั่นใจ ภายในใจคิดอยู่แต่ว่าฮ่องเต้กำลังคิดจะทำอะไร

"ถ้าอย่างงั้น.. ฮ่องเต้จะให้คนมาขโมยเหมืองของตนทำไม" โม่สินพอคิดสิ่งที่นายของตนคิดออก จึงถามไปด้วยความสงสัย

"เขาต้องการให้ข้าอับอายต่อหน้าท่าตาประชาชน ที่รักษามันไว้ไม่ได้ และมากไปกว่านั้น จวิ้นอ๋องที่ไม่เอาการเอางานอะไรก็อาจจะได้รับหน้าที่นี้แทนข้า"

"ไม่มีทางหรอกขอรับ ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าจวิ้นอ๋องนั้นไม่เอาการเอางาน" โม่สินพูดเพื่อทำให้คนตรงหน้าเลิกคิดมาก

"แต่เขาคือลูกชายในไส้ของฮ่องเต้ จะทำอะไรลับหลังข้าก็เป็นได้ ต่อหน้าอาจจะดีด้วย พ่อลูกคู่นี้ร้ายกาจ"

"แต่เขาไม่ใช่ไท่จื่อ และยังเป็นแค่ลูกของกุ้ยเฟยเพียงเท่านั้น จะไปมีบุญบารมีอะไร" โม่สินปฏิเสธอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจแบบน่าสมเพชให้กับจวิ้นอ๋อง

ไท่จื่อที่โดนสั่งให้ไปปฏิบัติการปกครองในป่ารอบเมืองเป็นเวลาสองเดือนยังไม่ได้ยินข่าวที่จะกลับมา ทว่าองค์ชายรองก็ถูกฆ่าในสนามรบ ถ้าไท่จื่อตายอีก จวิ้นอ๋องลูกชายของกุ้ยเฟยอาจจะได้ขึ้นครองราชย์แทนฮ่องเต้ มันจะทำให้เขาประมาทไม่ได้ ชินอ๋องคิด

"ในเมื่อฮ่องเต้กำลังเล่นลูกไม้อะไรบางอย่าง เจ้าต้องรีบจับตัวของหัวหน้าโจรนั่นมา จับมันมาให้ข้า ล้มเลิกการประหารนั่น ข้าจะสอบสวนมันอย่างดี" ชินอ๋องพูดน้ำเสียงยืนกราน มันจะเป็นไปได้หรือที่เขาจะสั่งให้คนของตนมาทำการยึดเมืองที่เป็นของตน ให้เด็กน้อยที่ไหนมาคิดแผนนี้กัน เสแสร้งไปแล้ว ชินอ๋องคิด

"ไปจัดการซะโม่สิน" เขาสั่ง

"ขอรับท่านอ๋อง" โม่สินคำนับก่อนจะเดินออกไป

ภายในโถงพระราชวังใหญ่ เมื่อชินอ๋องออกไปแล้ว ทว่าทุกคนกลับเอ่ยถึงเขา แม้แต่จวิ้นอ๋องที่อยู่ในนั้น เสี่ยวฉินกลับไม่ทันได้สังเกต

"พวกเจ้าออกไปก่อน ข้าจะคุยกับลูกชายของข้า" ฮ่องเต้พูดจบ ทุกคนก็คำนับแล้วเดินเรียงรายกันออกไป

"แผนอะไรของเจ้า! ใช้อะไรคิด" เขาทุ่มแจกันลงบนพื้นจนแตก

"กระหม่อมแค่อยากทำให้ชินอ๋องทำการล้มเหลวเพียงเท่านั้น ท่านพ่อทรงมีปัญหาอะไรหรือไม่พะยะค่ะ"

"เจ้าก็รู้ว่าถ้าโจรที่พวกเราสั่งไปทำสำเร็จ ชินอ๋องจะเป็นยังไง เขาจะไม่สงสัยหรอกหรือว่าทำไมพวกเรานิ่งนอนใจ แถมเรายังต้องให้ทหารอีกชุดไปฆ่าทหารชุดนั้นที่ปลอมเป็นโจรอีก เจ้าว่ามันคุ้มหรือ? ยิ่งไปกว่านั้นเผลอๆ เขาเองอาจจะ.. โถ่! เจ้ามันไร้สมอง" ฮ่องเต้พูดก่อนที่จะทำท่าทีโกรธพร้อมกับชี้นิ้วไปที่จวิ้นอ๋อง

"ท่านหยุดเสแสร้งไปหน่อยเลย ในเมื่อท่านเองก็อยากฆ่าเขา ทำอย่างกับข้าไม่ใช่ลูกท่านอยู่ตลอดเวลา" จวิ้นอ๋องพูดพร้อมกับเดินไปเดินมาอยู่หน้าพระพักตร์ของฮ่องเต้ "ท่านกินเหล้ากับข้าหน่อยไหม" จวิ้นอ๋องกล่าวก่อนจะจับแก้วเหล้าขึ้นมาและยื่นให้กับเขา

"ลูกชายโง่ๆ อย่างเจ้านี่นะจะฆ่าชินอ๋องได้?! " ฮ่องเต้ตะคอกก่อนที่จะปัดแก้วเหล้าในมือของจวิ้นอ๋องตก พร้อมกับขมวดคิ้วหัวเราะในลำคอ ลูกชายคนนี้ของเราโง่นัก

"ข้ารู้ว่ายังไงชินอ๋องก็จัดการพวกโจรได้! ค่ำคืนงานเลี้ยงนี้ข้าจะลอบสังหารเค้า! คืนนี้ชินอ๋องจะได้เสียทั้งน้ำตาทั้งน้ำเลือด! ข้าขอไปกินเหล้าก่อนล่ะท่านพ่อเอ๋ย" จวิ้นอ๋องพูดก่อนจะเดินไปเตะแก้วเหล้าที่ตกอยู่เพื่อระบายความโมโหและเดินออกมาเลย

"เจ้ามันโง่ฉางเสี่ยวโม่! " ฮ่องเต้พูดตามหลังของลูกชายตนที่เดินออกไปแล้ว เขาได้แต่มองตาละห้อย

ภายในตำหนักของหานเสี่ยวหลาน ตอนนี้นางกำลังนั่งซึมอยู่บนเตียง แม้ว่าเธอจะถูกขังอยู่ได้ไม่นาน เธอก็ยังคงอยู่ได้ ความหิวไม่ได้ทำให้เธอต้องตายเสียหน่อย เธอพูดกับตัวเองในใจ

พรึ่บพรั่บ พรึ่บพรั่บ~

เสียงของปีกนกพิราบบินเข้ามาทางหน้าต่างไม้บานเล็ก

"หานหลินฮั่ว! เป็นอย่างไรบ้าง" เธอรีบลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นแบบนั้น

ไม่นานเขาก็กลายร่างเป็นมนุษย์โดยนั่งคุกเข่าอยู่ ก่อนที่เสี่ยวหลานจะเดินเข้าไปไหล่ทั้งสองข้างของเขาให้ลุกขึ้น

"เป็นยังไงบ้างหลินฮั่ว ไป๋ไป๋กับชินอ๋องล่ะเป็นยังไง" เธอรีบพูดอย่างร้อนรน เมื่อเห็นว่าน้องชายที่ยืนตรงหน้ากลับนิ่งไป เธอมองด้วยสายตาที่ต้องการคำตอบ แต่คนตรงหน้ากลับเบือนหน้าไปมา

"พูดมาเลยหลินฮั่ว เจ้าจะกังวลอะไรกัน ข้าเพียงต้องการคำตอบ" เสี่ยวหลานเขย่าไหล่ของคนตรงหน้า

"ไป๋ไป๋สบายดี ท่านไม่ต้องห่วง" หลินฮั่วพูดก่อนจะก้มหน้างุดลง

"แล้วท่านอ๋องล่ะหลินฮั่ว ท่านอ๋อง" เสี่ยวหลานเค้นให้เขาตอบ

"ข้าไปแอบอยู่หลังม่านเพื่อฟังจวิ้นอ๋องพูดกับฮ่องเต้มา จวิ้นอ๋องบอกว่าจะหาวิธีลอบฆ่าในงานเลี้ยงค่ำคืนนี้"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเธอถึงกลับเบิกตากว้าง สวามีของเธอจะตายในค่ำคืนนี้ด้วยน้ำมือของคนโง่แบบจวิ้นอ๋องหรือ เป็นไปไม่ได้ แต่ถ้ามีฮ่องเต้สนับสนุน สองหัวย่อมดีกว่าหัวเดียว จะปล่อยไว้ไม่ได้

"งานเลี้ยงอะไรกัน" เสี่ยวหลานถามด้วยความสงสัย สถานการณ์เช่นนี้มีงานเลี้ยงหรอ

"มีข่าวบอกว่าโจรลอบจะบุกเหมืองแร่ของเรา ชินอ๋องได้รับมอบหมายให้จัดการ ถ้าทำสำเร็จก็จะจัดงานเลี้ยงค่ำคืนนี้ ข้ารู้มาเท่านี้เท่าที่ข้าจะแอบติดตามได้" หลินฮั่วเอ่ย

"ข้าจะปล่อยไว้ไม่ได้ เขาต้องไม่ตาย คืนนี้เจ้าตามเขาไปดูสถานการณ์ทุกอย่าง เมื่องานเลี้ยงเริ่มแล้วให้มาช่วยข้า ข้าจะไปช่วยเขาเอง" หานเสี่ยวหลานพูด