กรุ่นไอรักจากตำหนักหวางเฟย

ผิงเยว่ฉีเดินออกมาจากป่าไผ่ด้วยสีหน้าตึงเครียด ก่อนที่นางจะสังเกตเห็นชินอ๋องยืนกอดอกเอาหลังพิงต้นไม้มองนางอยู่

 

 

 

"ผิงเยว่ฉี ชินอ๋องว่าอย่างไรบ้าง?" เมื่อเห็นว่านางเดินมาฉางเสี่ยวโม่ก็เข้าไปถามนางทันที เขารู้ว่ายังไงชินอ๋องก็ต้องอยากฆ่าองค์รัชทายาทจึงให้นางไปถามไถ่ ถ้าเกิดว่าเขาต้องการขึ้นครองราชย์ยังไงก็ต้องร่วมมือแต่ถ้ายังเห็นความเป็นอาหลาน ทั้งสองก็คงจัดการกันเอง

 

 

 

"ข้าไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น" ผิงเยว่ฉีเอ่ยก่อนจะเดินออกไปเหมือนไม่สบอารมณ์ แต่ทว่ามือหนากลับจับแขนของนางไว้แน่น

 

 

 

"เจ้าปิดบังอะไรข้า" เขาเอ่ยถาม

 

 

 

"หานเสี่ยวหลาน หานเสี่ยวหลานแอบหนีตามเขามา นางเข้ามาขัดจังหวะ" นางหันหน้ามาพูดกับชายหนุ่ม เสี่ยวโม่เองก็เพียงแต่ตกใจ เสี่ยวหลานยิ่งได้รับอันตรายอยู่ แต่กลับมาหาชินอ๋องถึงที่นี่เลย

 

 

 

"เหตใดเจ้าต้องเสียใจ เจ้ากับข้าเราควรจะดีใจ" สีหน้าของจวิ้นอ๋องเปลี่ยนไปทันทีเมื่อคิดอะไรบางอย่างออก เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะถามหญิงสาวออกไป

 

 

 

"หมายความว่าอย่างไร" เธอเงยหน้ามองชายตรงหน้าที่ไม่อาจเดาใจได้ว่าเขาคิดอะไร

 

 

 

"ข้ากับชินอ๋องเราก็เป็นศัตรูกัน แถมเขายังสนิทกับองค์รัชทายาท ถ้าหากว่าให้ฆ่าไท่จื่อเขาก็คงคิดหนัก แล้วถ้าหากเราเอาหานเสี่ยวหลานเข้ามายุ่งเรื่องนี้ล่ะ" เสี่ยวโม่ยิ้มมุมปาก พูดจบหญิงสาวตรงหน้าก็พลอยยิ้มออกมาเหมือนกันดั่งเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูด

 

 

 

"ดีเลย ข้าจะให้ทุกคนได้รู้ว่านางคือตัวถ่วงของงานครั้งนี้ หนีตามมาเป็นภาระอีก ถ้าเกิดข่าวลือที่บอกว่านางเป็นคนฆ่าองค์รัชทายาท ชื่อเสียงของชินอ๋องก็ลดลงเป็นได้ เขาต้องเส้นเลือดในสมองแตกตายแน่ๆ" นางพูดพร้อมทั้งยิ้มอย่างร้ายกาจ คนตรงหน้าตอนนี้ก็ไม่แพ้กัน

 

 

 

"เจ้านี่เก่งที่สุดเยว่ฉี" เขาหยิบเส้นผมของนางที่ปล่อยยาวสลวยขึ้นมาเชยชม

 

 

 

"ข้าจะทำให้ทั้งสองแตกแยกกัน ข้าจะแก้แค้นชินอ๋อง ข้าจะทำให้ความรักของสองคนนั้นเป็นไปไม่ได้!" นางพูดช้าๆด้วยความหนักแน่นตอนท้าย

 

 

 

"เราจะให้ฉางเสี่ยวลู่กินยาพิษด้วยน้ำมือของเสี่ยวหลานและต้องดิ้นทุรนทุราย" จวิ้นอ๋องนึกคิดด้วยความสะใจก่อนจะเดินออกไปเลยตามด้วยผิงเยว่ฉี

 

 

 

พลบค่ำใกล้เข้ามาถึง ทุกคนที่อยู่ในบ้านพักรวมตัวกันอีกครั้ง แม้แต่หานเสี่ยวหลานก็ด้วย

 

 

 

"นางคือชายาของท่านอาหรือ" ฉางเสี่ยวลู่ที่พึ่งลุกขึ้นนั่งบนเตียงได้มองไปยังหานเสี่ยวหลานเธอกับชินอ๋องจับมือกันแน่น

 

 

 

"ใช่แล้วนางคือชายาข้า" ทั้งสองมองหน้ากันก่อนที่จะหันไปมองฉางเสี่ยวลู่

 

 

 

"ข้าได้ข่าวว่าท่านไม่สบาย แต่กลับหนีตามมาเช่นนี้ ท่านจะไหวหรือ? ไม่สู้กลับไปนอนบนเตียงดีกว่าล่ะ" ผิงเยว่ฉีพูดด้วยน้ำเสียงที่เสแสร้งและเหมือนกับประชดนางอยู่เบาๆ

 

 

 

"ข้าหายแล้ว ข้าไม่จำเป็นที่จะนอนเป็นง่อย แล้วท่านล่ะเป็นสาวเป็นแส่ไม่ไปคอยกวาดพื้นถูพื้นรอสามีที่บ้านหรอกหรอ" นางตอกกลับไปทำเอาอีกฝ่ายก็ต้องจ้องเขม็งตาโตไปที่นาง ไม่คิดว่าจะปากร้ายเช่นนี้

 

 

 

"เจ้าก็มาหนิ" ผิงเยว่ฉีพูดกลับก่อนจะยิ้มมุมปาก สิ่งที่นางพูดมาก็กระทบตัวนางไปด้วย

 

 

 

"ข้า..!" เสี่ยวหลานโกรธมาก เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับถูกชินอ๋องสั่งให้หยุดโดยสายตาและท่าทาง เหตุใดเขาถึงไม่ช่วยนางกัน 

 

 

 

"เอาล่ะพวกท่าน ข้าว่าเรามาเข้าเรื่องวันพรุ่งนี้เช้ากันเสียเถอะ" เสี่ยวลู่เอ่ยเมื่อเห็นว่าอยู่ในสถานการณ์ไม่ดี พรรคพ้องทะเลาะกันเองเช่นนี้

 

 

 

"พรุ่งนี้เช้าข้าจะให้ทหารซ่อนตัวตามป่าไผ่และคอยดูสถานการณ์ เราจะมีทหารคุ้มกันแต่ละที่" ฉางเสี่ยวฉินพูดจาฉะฉานอย่างละเอียดรอบคอบ หานเสี่ยวหลานเพียงแต่มองเขาตาละห้อยกับเหตุการณ์เมื่อกี๊ที่เขาไม่พูดอะไร

 

 

 

"ท่านอาทรงคิดดีมาก ข้าเกรงว่าพวกนั้นจะบุกมาเยอะเกินไป ข้าไม่รู้ว่าทหารของเราจะเพียงพอไหม" เสี่ยวลู่พูดพลางคิดไปในหัว

 

 

 

"เจ้าไม่ต้องห่วงน้องรัก เจ้าลืมข้าไปแล้วหรือ ข้ากับเยว่ฉีก็ร่วมอีกแรงหนึ่ง ทหารในการรับใช้ข้าเองก็เยอะ" จวิ้นอ๋องพูด แต่เสี่ยวหลานกลับรู้สึกว่าตนไม่มีประโยชน์ใดๆ

 

 

 

"รบกวนท่านพี่กับท่านอาแล้ว" ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเอ่ย เขารู้สึกภูมิใจอยู่ไม่น้อย

 

 

 

"ในเมื่อพระชายาชินไม่มีหน้าที่ใดใด ข้าเห็นว่าท่านเองก็ไม่มีวรยุทธ ข้าเกรงว่าท่านจะสามารถทำอาหารให้พวกเราได้ตามแบบหญิงกุลสตรีอย่างที่เจ้าเป็น" เมื่ออยู่ในเหตุการณ์เงียบ เยว่ฉีจึงเอ่ยออกมาเหมือนประชดนาง ความเป็นจริงนางเองก็ทำอาหารไม่ค่อยเป็น แต่ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็คงตอบตกลงไป

 

 

 

"ได้! ข้าจะทำ" เสี่ยวหลานพูดอย่างมั่นใจแม้ภายในตัวจะเป็นกังวลไม่น้อย

 

 

 

"พรุ่งนี้พวกข้าก็ต้องออกไปรบ ข้าขอให้ท่านอยู่กับองค์รัชทายาทและคอยหาข้าวหาน้ำให้เขาได้หรือไม่?" ผิงเยว่ฉีพูดมือสองข้างกอดอก มันใกล้เข้าแผนของนางแล้ว เพียงรอว่านางจะตอบว่าอะไร

 

 

 

"ข้ามาที่นี่เพื่อมาช่วย ยังไงซะข้าก็ทำได้หมด เรื่องแค่นี้ง่ายนิดเดียว" ในเมื่อไม่มีอะไรให้ทำแล้วก็ไม่อยากเป็นภาระนางจึงตอบตกลงอีกก่อนจะมองดูชินอ๋องซึ่งมองนางด้วยสายตาแห่งความเป็นห่วง ในเมื่อนางรบเคียงบ่าเคียงไหล่เขาไม่ได้ นี่ก็คงจะเป็นสิ่งที่นางสามารถทำให้ชายคนที่รักได้ คือทำเพื่อทุกคน