แม่มดจอมรั่ว..มั่วยุคมาสะดุดรัก : Where My Witch? [แต่งจบแล้ว]

ไม่น่าจะเป็นน้ำหอมน้ำปรุงที่เขาคุ้นเคยจากสาวๆ ในสังคมชั้นสูงมาทุกยี่ห้อนี้ที่พวกหล่อนใช้กันเลยนะ

แต่ว่ามันก็ไม่น่าใช่น้ำหอมราคาถูกที่มักจะมีกลิ่นฉุน .. แสบจมูกเหล่านั้น

กลิ่นนี้มันหอมละมุนอ่อนๆ .. 

ที่แย่คือ .. มันดันมีเสน่ห์ต่อเขาดีชะมัด!!

แต่ .. 

"ไม่ค่ะ มายลอร์ด .. คือ .."

"ที่นี่อันตรายเกินกว่าที่พวกเราจะปล่อยคุณทิ้งไว้คนเดียว" น้ำเสียงเหมือนเอือมระอาติดจะเย็นชานิดๆ

"ผมมองไม่เห็นว่าคุณนั่งรถมาจากทางไหน และกำลังจะไปไหน ไม่ต้องกังวล ที่นี่ห่างจากตัวเมืองมาไม่ไกล คุณคงจะมีเวลาอดทนกับพวกเราได้ไม่นาน" 

"นายอย่าใช้น้ำเสียงเย็นชานักซี ดาม่อน"

ฟรองซัวส์เจ๋อ ชะโงกหน้าไปดูข้อเท้าของแม่สาวแปลกหน้าเกรงว่าจะบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าแต่ก็งง 

สงสัยว่าทำไมมันจึงดูใหม่เจี๊ยบ .. แถมทั้งยังไม่มีร่องรอยฝุ่น หรือรอยขูดขีดถลอกใดสักรอย ให้เห็นบนรองเท้าแม้สักน้อยนั่นเลย

ยี่ห้อก็ไม่มีแหะ แต่ฝีมือปรานีต ว้าว! .. เฉียบมากเลย

ช่างฝีมือคนไหนตัดเย็บให้หล่อนใส่กันหว่า?

"ผมฟรองซัวส์ นั่นอลัน ส่วนตาใบ้ที่ขับรถให้เราอยู่นั่นชื่อไมเคิล เป็นอเมริกัน และเจ้าของรถคือดาม่อน คุณรู้จักเขาแล้ว .. แล้วคุณชื่ออะไร?"

นายจอมจุ้นแนะนำตัวเองง่ายๆ ไร้พิธีรีตรอง

"โอเร .. โอเรออนเน่ มาเฟียสค่ะ จะเรียกข้าสั้นๆ ว่าออนเน่ก็ได้ .. ยินดีที่ได้รู้จักเหล่าสุภาพบุรุษทุกท่าน" ออนเน่พยักหน้าทักทายให้แก่ฟรองซัวส์เล็กน้อย โดยที่ไม่ยินยอมจะมองไปที่เจ้าของกล่องเหล็ก ที่มนุษย์ชายในที่นี้เรียกว่ารถสักเท่าไร

"เราไม่เห็นรถคุณ คุณเกิดอุบัติเหตุก่อนที่จะมาเจอพวกเราหรือ? .. เอ๊ะ หรือว่าถูกโจรปล้น!!" 

คนช่างสงสัยก็สันนิษฐานไม่เลิกรา เพราะหากดูจากรูปร่างหน้าตาผิวพรรณของสาวน้อยปริศนาผู้นี้ บวกกับชุดเสื้อผ้าที่สวมใส่แม้ไม่มียี่ห้อแต่เจ้าพ่อแฟชั่นอย่างเขาก็แน่ใจว่ามันมีแต่ของดีๆ

โอเรออนเน่ตาโต ..นึกหวาดกลัวต่อความช่างซักช่างถามช่างสงสัยของมนุษย์ผู้ชายผิวขาวหน้าซีดคนนี้มากซะจริง

จะให้ตอบว่าไง

ก็ไม่ได้พกอะไรติดตัวมานอกจากคฑาและ!!

โอ้ย! แย่แล้ว!! นี่ข้าทำคฑาเวทมนตร์หล่นหายที่ไหน มันไม่ได้อยู่ในมือข้ามานานเท่าไรแล้วนี่? อุ้ย!! หรือว่าน่าจะลืมเอามันมาด้วยหรือเปล่า?

โธ่..ใช่แล้ว .. เดี๋ยวนะ ขอทบทวนความทรงจำนิดสิ

สวมหมวก ใส่รองเท้า เอาตำราเก็บเข้าไว้ที่ชั้น เดินกลับไปเปิดกระเป๋า เช็คการ์คเชิญงานปาร์ตี้ที่จะต้องไปกับยัยมิคาเอลเพื่อนซี้ .. ยิ้มนิดๆ .. ปิดกระเป๋า .. ท่องคาถา 

โอ้ย!! บ้าบอ .. คอระฆัง!!

นี่ข้าลืมคฑาทิ้งไว้บนโต๊ะจริงๆ นั่นแหละ!!

งั้นก็เป็นอันว่าต่อไปจะท่องคาถาใหญ่ๆ ที่จะไว้ใช้ป้องกันตัวอะไรไม่ได้แล้วสิตอนนี้ 

ดีนะ!! .. ที่ยังพอมีคาถาหายตัวได้ติดตัวไว้

แต่แน่ใจนะว่าจะไม่พาตัวเองไปผิดที่อีกอ่ะ?

เพราะตะกี้ก็พยายามจะท่องพาตัวเองหนีหาย แต่ไหงกลับได้เป็นสายฟ้าผ่า .. ฟาดลงมาเปรี้ยงๆ!?

"ข้าเองก็ไม่เห็นรถม้าของพวกท่าน!!"

"รถม้า?" ฟรองซัวส์ตาปริบๆ ในขณะที่ดาม่อนเงยหน้ามาขมวดคิ้ว .. สมองรีบประมวลผล

"เห็นไหมดาม่อน สาวน้อยคนนี้รู้วิธีเรียกอารมณ์ขันได้ดีกว่านายซะอีก .. ใช่ไหม? ใช่ป่ะอลัน" 

คนชมเองก็ยังจะ .. งง

"ทำไมต้องใช้รถม้า ในเมื่อเรานั่งอยู่ในลีมูซีน?"

อลันที่ตามเข้ามางงด้วยช่วยตั้งคำถาม

"พวกท่านหมายถึง .. แคว้นลีมูแซ็งหรือ? ใช่ค่ะ ข้าก็กำลังจะไปที่นั่น" มีความยินดี..ดีใจอยู่ในน้ำเสียงอย่างปิดไม่มิด ... หากแต่ ...

"คุณยังเรียกที่นั่นว่าแคว้นหรือ? ฟังดูโบราณดีแหะ! แต่ว่า..ที่นี่น่ะมันอยู่ห่างไกลจากแคว้นลีมูแซ็งของคุณตั้งหลายไมล์เลยที่รัก ที่นี่ประเทศอังกฤษ..ไม่ใช่ฝรั่งเศส"

ฟรองซัวส์ .. ช่างโหดร้ายจัง!! (อลันคิดในใจ)

"พระช่วย!!" ดวงตาสีเขียวมรกรตเบิกกว้าง

"ก็เมื่อกี้..พวกท่านพูดถึงลีมูแซ็ง .. เมืองนั่นเป็นที่ตั้งของปราสาทของท่านไม่ใช่หรือ?" มองตรงไปยังร่างของเจ้าของดวงตาสีม่วงเข้ม

"ใช่ แต่พวกเรา .. ผมหมายถึงบรรพบุรุษรุ่นหลังๆ ของสกุลเราบางส่วนได้อพยพย้ายตัวเองมาอาศัยอยู่ที่ ประเทศนี้ตั้งนานหลายร้อยปีแล้วล่ะที่รัก แล้วปราสาทนั่น ผมจะกลับไปดูแลมันทุกปีในอีกไม่กี่วันข้างหน้า"

งงตัวเองอยู่เหมือนกันว่าทำไมต้องอธิบายอะไรให้แก่เจ้าของดวงตาตัดเพ้อต่อว่า ของสาวน้อยแปลกหน้าคนนี้ด้วยล่ะนี่?

"ลีมูซีนที่ผมพูดถึงคือรถคันนี้" อลันพูดขึ้นบ้าง "ลีมูซีนที่ต้นกำเนิดมาจากรถม้ามีหลังคาเปิด ต่อมาก็มีหลังคาปิดเปิดได้เพราะได้แนวคิดมาจากเสื้อคลุมมีฮู๊คของชาวแคว้นลีมูแซ็งโบราณอีกทีโน่นไง" ขยายความให้อาคันตุกะสาว

"เขาเป็นเจ้าของ" 

ฟรองซัวส์ปุ้ยใบ้ไปทางดาม่อน .. จากกิริยาอาการเพื่อนทุกคนในรถต่างก็รู้ดีว่าบัดนี้เจ้าหมอนี้กำลังรู้สึกสนอกสนใจในตัวสาวปริศนา .. และท่าทางเขาจะชอบเด็กสาวผู้นี้จนออกนอกหน้าเกินไปซะแล้ว

"ที่ที่พวกเราจะไปกันนี่ก็เป็นปราสาทของเขาอีกที่หนึ่งนะ แต่เป็นปราสาททางเหนือที่จะติดกับสก๊อต"

โอเรออนเน่ไม่ได้สนใจฟังเพราะมัวแต่ว้าวุ่นวาย

ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :) 

**********