แม่มดจอมรั่ว..มั่วยุคมาสะดุดรัก : Where My Witch? [แต่งจบแล้ว]

อย่างรวดเร็วท่ามกลางความตกตะลึงนะจังงัง
อลันโยนโทรศัพท์ในมือทิ้งอย่างอัตโนมัติ เพื่อที่จะควานหาปืนพก ในขณะที่ไมเคิลผู้กำลังจะเหนี่ยวไก แต่ทำได้แค่ยืนมองเจ้านายตาปริ๊บๆ
ร่างสูงของดาม่อนที่หงาย..เคล้ง! ลงไปแอ้งแม้งอยู่บนพุ่มแดนดิไลออนริมทางจนช่อดอกแก่ฟุ้งกระจายปลิวหนีกันว่อน โดยไม่ต้องมีใครมาเป่าเพื่อเฝ้าขอคำอธิษฐาน แต่ทว่า ร่างนุ่มนิ่มที่เขากำลังกอดรัดอยู่มันก็ไม่น่าจะมาจากการอธิษฐานขอ ของผู้ชายผู้ไม่ร่าเริง ที่ไม่เคยเชื่อคำอธิษฐานใด และเป็นผู้ที่ชื่นชอบจะทำอะไรด้วยตัวเองอย่างเขาเช่นกัน .. 
แต่นั่นมันก็ .. เอิ่มมมม!!
ผู้หญิงนี่หว่า!!!
หล่อนโดนใครโมโหจนถูกจับขว้างปามาจากไหนกันล่ะวะนี่!!
"ฉิบหายแล้ว!!"
สหายผู้ที่ขี้ขลาดที่สุดในกลุ่มเป็นผู้ร้องตะโกน
"ดาม่อน! นั่น!! นายโดนยัยแม่มดกระโจนมาแทงหรือเปล่าวะ!! .. อย่าเพิ่งตายนะโว้ยเพื่อน ทำใจดีๆ"
"อลัน!! ไมเคิล!! นั่นพวกนายยืนบื้อทำอะไร ทำไมถึงยังไม่โทรฯเรียกรถพยาบาล!!" 
ปากหันไปด่าแต่ขาพาตัวพุ่งกระโจนจะเข้าไปดึงแขนสาวน้อยปริศนา .. แต่ทว่า
พอชายร่างซีดจะวิ่งเข้าไปดึงร่างเล็กๆ ที่สวมใส่กระโปรงรุ่มร่ามกับหมวกทรงประหลาดแปลกตา ก็รู้สึกราวกับถูกใครถีบซะกระเด็นออกมานอนหงายท้องตึง!! ไปอีกราย
อลันกับไมเคิลก็ยิ่งจะตื่นตะลึง .. งง
ที่ยังไม่มีใครสักคนหนึ่งเหนี่ยวไกก็เพราะความเฉียบไวในการประเมินสถานการณ์ที่ดีกว่าฟรองซัวส์หลายขุม จึงทำให้ทราบกันดีว่าเจ้านายของเขานั่นยังไม่ได้รับอันตรายจากเหตุการณ์ในครั้งนี้ นอกจากอาจต้องระบมไปสักวันสองวันจากแรงกระแทกของร่างเล็กๆ ที่หล่นใส่ดังตุบ!
หล่นมาจากไหน? .. ท้องฟ้า? 
ไมเคิลเงยหน้ามองหาแหล่งที่มาที่น่าสงสัย
เครื่องบินเครื่องไหนท้องรั่วล่ะ? .. ก็ไม่น่าจะใช่
ถ้างั้น .. แล้วหล่อนไปมากันอย่างไรละนี่?
แล้วใครเป็นผู้ผลักฟรองซัวส์ออกมาหว่า? เพราะเห็นๆ อยู่ว่าหนุ่มสาวทั้งคู่นอนกลิ้งทับ ยังไม่มีใครจะขยับกายทำอะไรเช่นนั้นได้เลย
"นี่นายถีบฉันหรอ ดาม่อน!?"
เสียงนายจอมโวยวายดีดดิ้นฟูมฟาย เพราะเมื่อคำนวนจากเรี่ยวแรงที่จุก..แอ๊ก!! ก็ไม่น่าจะใช่เรี่ยวแรงจากผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบนั้นแน่นอน
"หยุด .. เซ้าซี้ฉันสักทีน่า ฟรองซัวส์"
ดาม่อนร้องคราง ในหัวของเขายังจะมองเห็นดาวระยิบระยับพร่าพรายไปหมดจากแรงกระแทกกับแรงกดจากน้ำหนักของร่างนุ่มๆ อุ่นๆ บนตัว
"โอ้ย!! นี่มันอะไรกัน?" 
ผงกศีรษะขึ้นมาเพื่อที่จะสบสายตาสีเขียวมรกต วาววับ ลึกลับดูน่าค้นหาที่สุดเท่าที่เขาจะเคยพบเจอมา
"สวัสดีค่ะ .. ที่นี่ .. ที่ไหนคะ?"
เสียงงงงุนหวานใสในทำนองแปลกประหลาดดังเข้าสู่โสตประสาท .. ขณะที่เจ้าตัวขยับลุกขึ้นมานั่งทับเขาไว้ทั้งร่าง .. อยู่บนอกหนา กว้าง เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขานี่แหละ!!
โอ้แม่เจ้าประคุณคนนี้ .. นี่เห็นหน้าอกเขาคือพรมวิเศษหรือไงกัน!
"คุณกำลังนั่งอยู่บนหน้าอกของ..มอร์ซิเออร์ ดาม่อน เฌโรม สเตฟาน๊อฟ และถ้าคุณจะกรุณา .. แคร่กๆ!"
สีหน้าเขาเริ่มเขียวๆ เพราะกำลังจะหายใจไม่ออกแล้วนี่สิ
"อุ้ย!!"
สาวน้อยยกมือขาวบอบบางที่สีผิวตัดกันฉับ! กับเสื้อผ้าไหมกรุลูกไม้ที่ชายแขนกับสาบกระดุมลวดลายละเอียดยิบ สีดำสนิททั้งชุดขึ้นมาแตะริมฝีปากสีสดฉ่ำได้น่ารักดีนะ ..ว่าแต่ว่า..
แฟชั่นแบบกอธิคมันกลับมาเป็นที่นิยมในหมู่สาวๆ อีกแล้วหรือ? .. ดาม่อนคิดเองแบบงงๆ
เสียงอุทานตกใจ ก่อนเจ้าของร่างนุ่นนิ่มจะตลบกระโปรงที่เขาสงสัยหนักหนาว่า แม่สาวน้อยปริศนาคนนี้ เพิ่งกลับออกมาจากงานเลี้ยงแฟนตาซีที่ไหนมา ที่หล่อนเองก็กำลังค่อยๆ ปีนลงจากตักเขาเพื่อเลื่อนตัวลงไปนั่งบนพื้นหญ้าข้างตัวชายหนุ่มแปลกหน้า ที่นอนแผ่หราอยู่อย่างเกือบแทบจะขาดอากาศหายใจตายอยู่มะรอมมะร่อ
"ดวงตาท่านสีม่วง มายลอร์ด" 
น้ำเสียงคล้ายกล่าวหา..ทว่าผสมด้วยความงุนงง
แต่ดาม่อนสูบลมหายใจเรียกสติ เพื่อที่จะมางุนงงยิ่งกว่าเสื้อผ้าที่หล่อนใส่ ก็คงจะเป็นไอ้สำนวนประหลาดโบร่ำโบราณนี่ด้วยล่ะสิ!!
"ข้ารู้จักคนในตระกูลสเตฟาน๊อฟแทบทุกคน แต่ข้าแน่ใจว่าในตระกูลนั้นไม่มีใครที่มีใบหน้าละม้ายท่านเลยสักคนหนึ่ง"
"หรือ?"

(เพิ่มเติมข้อมูลน่ารักๆ เกี่ยวกับ ดอกแดนดิไลออน .. ที่มีผู้คนจำนวนไม่น้อยเชื่อว่าดอกแดนดิไลออนเป็นดอกไม้แห่งความสุข ความร่าเริงและความหวัง และเชื่อว่าการอธิษฐานและเป่าเพียงครั้งเดียว เพื่อให้เมล็ดของแดนดิไลออนทั้งหมดหลุดออกจากฐานรองดอก จะทำให้เราสมหวังในคำอธิษฐาน)


ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :) 
 
**********