ภูผาคอยตะวัน : My Sweet Sunshine [แต่จบแล้ว]

เขียนโดย พร่างพระพาย

วันที่ 26 กันยายน พ.ศ. 2563 เวลา 20.00 น.

15 ตอน

0 วิจารณ์

12.08K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2563 05.20 น. โดย เจ้าของนิยาย

2) ต้องเป่ามนต์คาถาบทไหน?

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

นิยายแต่งจบออกเป็น eBook แล้วค่ะ

เอ๋?...ด้านหน้าบ้าน เขาทำระเบียงเอาไว้ดูดาวกับคนรักหรือเปล่าน่ะ

ถ้าเป็นอย่างที่เธอคิดไว้ ...แหม... เจ้าของบ้านคงต้องเป็นคนที่โรมแมนติกไม่เลวเลย ... ^^

ร้อยตะวันเผลอยิ้มจนตาหยี ... ให้กับความคิดอันเป็นตุเป็นตะของตัวเอง

จากความอ่อนโยนของแสงอาทิตย์ยามอัสดงที่กำลังจะจูบลาขอบเขาไกล ๆ กับสายลมเย็นที่พัดผ่าน ความสงบเงียบที่ได้รับ ทำให้เธอนึกอยากจะหาซื้อที่ปลูกบ้านหลังเล็ก ๆ แบบนั้นไว้สักหลังหนึ่งเพื่อเอาไว้สำหรับพักผ่อนซะแล้วซิ ..แต่คงยังอีกนาน...นานมาก ๆ เลยแหละ

หญิงสาวอมยิ้มให้กับความคิดของตัวเองอีกครั้ง ก่อนที่จะได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือที่ทิ้งเอาไว้ในรถดังเป็นเพลงโปรดของเธอ

อืมมม ..กวิน.. นั่นเองล่ะที่เป็นผู้โทรเข้ามา

"ตะวัน..เป็นอะไรหรือเปล่า? ตอนนี้อยู่ที่ไหนน่ะ? .. ทำไมยังไม่ถึงบริษัทฯเสียที"

คำถามที่ยิงใส่มาเป็นชุด เรียกรอยยิ้มได้อีกครา แม้กระนั้นก็ยังทำให้คนฟังรู้สึกผิดไม่น้อยที่วันนี้เผลอเพลินกับงาน แถมยังเถลไถลชมบรรยากาศอยู่จนลืมโทรหาเพื่อนรักไปซะสนิทเลย

"ขอโทษจ้ะกวิน พอดีเราทำงานเพลินน่ะ กว่าจะออกมาจากไร่ก็ปาเข้าไปเกือบสี่โมงเย็นแล้วล่ะ" เสียงหญิงสาวที่ตอบกลับจึงอ่อนโยนลง

"กวินมีอะไรจะคุยกับเราด้วยหรือเปล่า"

"เปล่าหรอก...เราแค่เป็นห่วงน่ะ แล้วก็แค่กะว่าจะทำเซอร์ไพรส์รอจะทานข้าวแบบโรแมนติก ๆ ด้วยกันเสียหน่อย" เขามักจะพูดเล่นแบบนี้กับเธอได้อยู่เสมอ "ก็ตั้งแต่ร่วมบริษัทกันมา เห็นแต่ตะวันทำงานหามรุ่งหามค่ำจนแทบจะไม่มีเวลาให้กับเพื่อนฝูงเลยน่ะสิ .. ดูเถอะ ขนาดวันนี้เรารอจะทานข้าวด้วยก็กันยังพลาด" เสียงสวดบ่นปนมา

"งั้นเป็นวันอาทิตย์นี้เน๊อะ .. งานเราคงเสร็จพอดี"

ตอบด้วยน้ำเสียงสดใสให้คนฟังสบายใจขึ้น ... ขัดกับสายตาหมองที่ทอดมองไปยังบ้านหลังน้อยไกลออกไปตรงปลายเนิน

"ฮืม!..เยี่ยมเลย...และยินดีด้วยจ้า ถือเป็นการเลี้ยงฉลองไปในตัวเลย ...ว่าแต่... ต้องเลี้ยงเราร้านหรู ๆ เลยนะ" เสียงตอบโต้มาตามสายเริ่มดีขึ้น

"ได้สิ...ร้านลาบกะส้มตำหน้าซอยบ้านเราเลยนะ รสแซบ ๆ" อำเพื่อนที่ขี้ตะกละมาตั้งแต่เด็กเล่น

"แหม่ะ!... น้ำลายเราสอเลยเชียว แถมแหนมเนืองให้เราด้วยใช่ปะ?"

"ตะกละอะ!... เงินเรางวดแรกหมดเลยนะน่ะ" โอดโอยเสียงละห้อย

"งกจริงเลย!... ได้เงินงานแรกมาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ ๆ ยังจะขี้เหนียวกับเพื่อนรักได้นะ แล้วนี่ออกจากไร่มาแล้วใช่ไหม?"

"จ้ะ...เผลอแวะชมวิวนิดนึ่ง.. เราเพิ่งเห็นน่ะว่าวิวตรงนี้สวยดี แล้วก็ว่ากำลังจะกลับอยู่พอดีเลย"

คนตอบ...ยกมือเสยผมที่หยักหยิก แต่นุ่มอ่อนจนพลิ้วไหวได้ตามแรงลม

"โอเค...ถ้างั้น...ขากลับขับรถดี ๆ นะจ๊ะ"

เสียงสุดท้ายยังฟ้องนัยแห่งความเป็นห่วงไม่วาย

"ฮื่อ..." ร้อยตะวันตอบรับในลำคอ ก่อนจะแตะจอวางสาย .. พร้อมๆ กับเรื่องราวในอดีตก็ฟื้นตื่นมายั่วเย้าอีกครา ..

………………..

"รถเสียหรือครับ?"

คำถาม ดังขึ้นจากเบื้องหลังของสาวน้อยร่างบางระหงในชุดนักศึกษา ผมยาวหยิกสีอ่อนถูกรวบเป็นเปียหลวม ๆ มีไรเหงื่อชื้นเกาะที่ตีนผมอยู่เล็กน้อย เพราะช่วงเธอเดินออกมาเจอกับอากาศที่แม้จะเป็นเวลาบ่ายจัดแล้ว แต่ความร้อนที่สะสมอยู่ตลอดทั้งวันก็ไม่เคยยอมผ่อนปรนให้กับกรุงคอนกรีตเช่นประเทศไทยเอาเสียด้วยซิ

แค่ก้มๆ เงยๆ ดูไปงั้นแหละ! เพราะไม่ได้มีความรู้เรื่องเครื่องยนต์อยู่แล้ว แต่เมื่อครู่ลองโทรไปที่อู่ประจำของครอบครัว หากวันนี้ก็เป็นอะไรไม่ทราบ โทรทั้งร้านทั้งมือถือ กลับไม่มีผู้รับโทรศัพท์เธอสักที กะไว้ว่าอีกสักสิบห้านาทีจะลองโทรใหม่ เผื่อที่อู่จะมีธุระยุ่งกันอยู่ ก็เลยเถลไถลออกมาก้มเงยมอง ๆ เครื่องเล่นฆ่าเวลา เพราะไม่อยากจะนั่งอารมณ์เสียอยู่ในรถคนเดียว... กวิน...ก็ดันไปเข้าค่ายอาสาเสียอีกนะวันนี้!

ตอน 1

สารบัญ

ตอน 3