ภูผาคอยตะวัน : My Sweet Sunshine [แต่จบแล้ว]

เขียนโดย พร่างพระพาย

วันที่ 26 กันยายน พ.ศ. 2563 เวลา 20.00 น.

15 ตอน

0 วิจารณ์

11.86K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2563 05.20 น. โดย เจ้าของนิยาย

15) ค่อนข้างจะหงุดหงิด

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

นิยายแต่งจบออกเป็น eBook แล้วค่ะ

ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะอ้าปากตอบว่าอะไร ก็พอดีกับมีเสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน

วินาทีเดียวกันกับที่หัวใจมันเริ่มกระตุกเต้นโครมคราม ด้วยสัญชาตญาณ มันย่อมบอกเธอได้ทันทีว่าคราวนี้คงหลบไม่พ้นแล้วล่ะสิ!!

หญิงเจ้าของบ้านชะโงกหน้าออกไปดูอย่างแปลกใจ เพราะพอจะจำได้ดีว่าเป็นเสียงรถของใคร แต่ที่แปลกใจคือ วันนี้ทำไมถึงได้กลับมาเร็วกว่าปกติ

"โอ๊ะ! .. ตายยากจริง ๆ เชียวพ่อคนนี้ .. ดูสิ! พูดถึงยังไม่ทันขาดคำเลยนะนี่"

และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่หญิงสาวหันไปทางที่มาของเสียง จึงทันได้เห็นช่วงขายาว ๆ ของผู้ที่กำลังก้าวผ่านประตูเข้ามา…

และถึงแม้คนที่ใจเต้นตึกตักแตกตื่นจะพยายามทำใจ...หากแต่พอได้เห็นคนที่มาใหม่ได้ชัดเจน เธอก็ไม่อาจควบคุมความตื่นตระหนกไว้ได้มิดในทันที.. อยู่ดี!!

สายตาตื่นตระหนกที่ส่งมาจากใบหน้าซีดเผือกของหญิงสาว ทำให้ภูผาชะงักอยู่นิด ๆ … นิดเดียวจริง ๆ ก่อนที่เขาวางหน้าเรียบเฉยได้ในทันที

ทำไมคุณถึงต้องตกใจขนาดนั้น .. นี่มันบ้านของผมนะ!

ชายหนุ่มเข่นเคี้ยวในใจพร้อม ๆ กับบังคับหัวใจให้มันเต้นช้าลง

ที่เขาแปลกใจย่อมไม่ใช่เรื่องแปลก ที่เธอคนนี้มายืนอยู่ในบ้านเขาได้อย่างไร

มองตอบสายตาว้าวุ่นของเธอไปด้วยความเย็นเฉียบ ยอมรับจริง ๆ ว่าค่อนข้างจะหงุดหงิด …

ก็ได้ .. หงุดหงิดเป็นบ้าเลย! ที่จู่ ๆ ก็บังเอิญเห็นหลังของเธออยู่ไว ๆ ในตลาดเมื่อพักใหญ่ แล้วดูซิว่าตอนนี้เขามาพบอะไรเข้าที่นี่!! .. ที่บ้านของเขาตอนนี้!

ภูผาไม่สามารถที่จะบรรยายได้เลยว่า อะไรกัน ที่เป็นสาเหตุของอารมณ์รุนแรงที่เกิดขึ้นอยู่ในขณะนี้ เคยรู้สึกว่าหัวใจที่นิ่งสงบของเขามันจะไม่รู้สึกอะไรได้แล้วเสียอีก ... จนกระทั่งเหตุการณ์ที่ตลาดกลางอำเภอเมื่อครู่ก่อน

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดหรือทำอะไรต่อไป หญิงสาวก็ผลุนผลันลุกยืนแล้วก้าวพรวด ๆ คงเพื่อที่จะผ่านออกไปทางประตูที่เขายืนขวางอยู่ และอาจจะเป็นด้วยความรีบร้อนที่จะไปจากเขาก็เป็นได้ เธอจึงได้ไม่ทันมองถ้วนถี่ เท้าเจ้ากรรมของหญิงสาวจึงสะดุดเข้ากับพื้นยกระดับที่เขาออกแบบแบ่งพื้นที่ใช้สอยให้โปร่งตาเอาไว้อย่างจัง

กว่าที่ชายหนุ่มจะทันก้าวไปคว้าไว้ ก็เป็นผลทำให้ร่างบางระหงสะดุดลงไปนั่งกุมเข่าอยู่กับพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ความตกใจพร้อม ๆ กับที่ไม่รู้ว่าควรจะตัดสินใจทำอย่างไรซึ่งนาน ๆ ครั้งมันจึงจะเกิดกับเขา สะกดเอาภูผาให้นิ่งยิ่งขึ้นกว่าเก่าอย่างระแวดระวัง

ร้อยตะวันเงยหน้า หันมองมาทางเขาที่ยังคงยืนนิ่งเฉย โดยไม่มีทีท่าว่าจะเข้ามาช่วยเหลือแต่อย่างไร อย่างน้อยใจมากกว่ารู้สึกอับอายที่ต้องมาตะครุบไล่จับกบตัวเบ้อเร่อเท่อ ต่อหน้าเขากับคุณเนียมผู้เป็นมารดาคนตัวดำใจดำเข้าให้

ประกายตาของภูผาไหววูบเมื่อมองสบละอองน้ำตาบาง ๆ ที่เกาะอยู่บนดวงตาของหญิงสาว อาจจะเกิดจากความเจ็บใจ ความน้อยใจหรือไร .. เขาไม่อาจรู้

แล้วเสียงแหวใส ๆ ที่คุ้นเคยก็ดังตามมา

"คุณจะไม่ช่วยฉุดฉันขึ้นไปหน่อยหรอ?" เธอยื่นมือมาให้เขา

คนตัวสูงใหญ่ใจดำอยากจะยิ้ม แต่เลือกที่จะไม่ทำ แถมยังถอยออกมามองมือเรียวบางที่ยื่นออกมาราวกับว่ามันเป็นสิ่งอันน่ามหัศจรรย์ แกมลังเล ซึ่งก็เป็นอีกหนึ่งนาน ๆ ครั้งเช่นกันที่มันจะเกิดขึ้นกับเขาราวกลายเป็นคนโง่เง่าไร้น้ำใจ ก่อนเลือกจะล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์กลางเก่ากลางใหม่พร้อมกับเดินไปยืนพิงกรอบหน้าต่างมองมานิ่ง ๆ … ไม่บอกซึ่งความรู้สึกใด ๆ

หญิงสาวตวัดมือกลับไปปาดน้ำตาด้วยหลังมือแบบเด็ก ๆ ก่อนจะเปลี่ยนมาช่วยพยุงร่างลุกขึ้นด้วยตัวเอง ชายหนุ่มแอบเหล่ตามองแล้วก็เกือบจะเผลออมยิ้มให้กับกิริยาแสนงอนแบบเด็ก ๆ นั้นเอง

"ช่างเถอะ...ถือเสียว่าฉันไม่เคยร้องขอก็แล้วกัน"

พึมพำเบาเหมือนบ่นกับตัวเองมากกว่าที่จะพูดว่าเขาตรง ๆ และชายหนุ่มก็ยังคงแกล้งยืนเฉย ทำราวกับไม่ได้ยินเสียงบ่นปนหงุดหงิดนั่นเอาเสียเลย

ตอน 14

สารบัญ

บทส่งท้าย