SOMEDAY | โลกกว้างใหญ่ฉันได้พบเธอ

เขียนโดย LuckyStars★

วันที่ 19 กันยายน พ.ศ. 2563 เวลา 18.21 น.

4 บท

0 วิจารณ์

4,438 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 19 กันยายน พ.ศ. 2563 18.48 น. โดย เจ้าของนิยาย

1) บทที่ 1 - แรกพบ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

บทที่ 1 - แรกพบ

ชายหนุ่มมองดูนาฬิกาข้อมือ เวลาที่แสดงอยู่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ

ยังไม่ถึงสองทุ่มอีกเหรอ ผมคิดในใจ

ใครต่อใครมักบอกว่าช่วงเวลาที่คนเรามีความสุขเวลามักจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันนี้ผมมีงานเลี้ยงพบปะเล็กๆ กับรูมเมทสมัยเรียนที่โรงเรียนตำรวจ ช่วงเวลาแห่งการเรียนรู้ ฝึกอบรม ฝ่าฟันไปกับการต่อสู้ที่เหน็ดเหนื่อย เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมการรับมือกับสถานการณ์เฉพาะหน้าอยู่ตลอดเวลา ทำให้พวกเราทั้งสี่คนสนิทสนมกันดุจพี่น้องแท้ๆ บรรยากาศในร้านอาหารที่เล็กแต่อบอุ่นเต็มไปด้วยความสนุกสนานครึกครื้น ผมไม่แปลกใจเลย เพราะการที่คนในครอบครัวนั่งกินข้าวด้วยกันสักมื้ออย่างสบายใจ ยังดูน่าสนใจมากกว่างานเลี้ยงหรูหราที่ไร้สาระพวกนั้นเสียอีก มื้ออาหารค่ำผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ผมบอกลาทุกคนแล้วก็เตรียมตัวที่จะเดินทางกลับอพาร์ตเมนต์ที่อยู่ไม่ไกล

‘ติ๊ง’ เสียงลิฟต์ดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดออก

ตอนนั้นเอง ที่ผมได้พบกับ ‘เธอ’ อีกครั้ง

ผมจ้องมองอยู่ชั่ววินาที

แต่บางครั้ง

เพียงแค่ไม่กี่วินาทีก็เป็นเหมือนกับระยะเวลาที่ยาวนาน

ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เชื่อเรื่องความบังเอิญ แต่ใครจะไปคิดว่าโลกนี้ไม่มีเรื่องใดที่เป็นไปไม่ได้ ผมไม่คิดว่าจะหลอกความรู้สึกของตัวเองได้หรอกนะ เพราะแบบนั้นมันไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิด

ผมก้าวเท้าไปในลิฟต์ในขณะที่เธอขยับตัวเข้าไปที่มุมมุมหนึ่งอย่างคนที่ต้องการรักษาระยะห่าง ไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรทำให้เธอไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตาผมเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าไม่มีใครที่สามารถก้าวเข้าไปสู่โลกของเธอได้อย่างง่ายๆ หญิงสาวคนเดิมที่คุ้นตากับระยะห่างเพียงไม่กี่เซนติเมตร

ในที่สุด ผมก็เอ่ยปากออกไป …

⚇⚉⚇⚉⚇

ไม่กี่สัปดาห์ก่อนหน้านั้น

แสงจากโคมไฟสีเหลืองนวลส่องสว่าง อุณหภูมิภายในห้องอบอุ่นกว่าข้างนอกมากนัก ถึงแม้จะเป็นเพียงต้นฤดูใบไม้ร่วงแต่เพราะยังเช้าตรู่จึงค่อนข้างหนาวเย็นพอควร ‘หลี่เวย’ นั่งอยู่บนเตียงอุ่นริมหน้าต่างพลางรูดซิปกระเป๋าเดินและมองดูสภาพรอบๆ ห้องที่พักอีกครั้ง เตียงนอนเดี่ยวขนาดไม่กว้างนัก ผ้าห่มถูกพับเก็บไว้อย่างเรียบร้อย หมอนอิงจัดวางบนเก้าอี้เป็นอย่างดี โต๊ะตัวเล็กที่วางถ้วยกาแฟและเอกสารแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวไว้อย่างเป็นระเบียบ ราวกับว่าไม่เคยถูกแตะต้องมาก่อน

ถึงไม่ใช่สถานที่ที่คุ้นเคยแต่หญิงสาวก็นอนหลับสนิทตลอดทั้งคืน วันนี้จึงตื่นขึ้นแต่เช้าตรู่เพื่อเตรียมพร้อมกับการท่องเที่ยว เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว เธอจึงลุกขึ้นเพื่อสวมเสื้อแจ็คเก็ตตัวยาว สะพายเป้ ลากกระเป๋าเดินทาง และผลักประตูออกไป

“เช็คเอาท์ ห้อง 402 ค่ะ” หลี่เวยเอ่ยเสียงค่อยเป็นภาษาอังกฤษ นักท่องเที่ยวจากประเทศของเธอที่ออกมาเที่ยวต่างประเทศส่วนใหญ่มักไม่ค่อยอยากจะอ้าปากพูดเป็นภาษาอังกฤษเท่าไหร่นัก แต่ไม่ใช่กับเธอที่ค่อนข้างคุ้นเคยกับภาษาต่างประเทศนี้เป็นอย่างดี

พนักงานสาวตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “กรุณารอสักครู่นะคะ” จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ข้างเคาน์เตอร์ขึ้นมากดโทร

หลี่เวยหยิบเอกสารแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวที่วางไว้ขึ้นมาอ่านพลางรอเวลา เมืองนี้เรียกได้ว่าเป็นเมืองสถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยมที่อยู่ติดกับเมืองหลวง มีทะเลสาบใหญ่เป็นอันดับสองในบรรดาทะเลสาบทั้ง 5 ที่อยู่รอบภูเขาไฟ ถือเป็นเมืองที่สวยงามติดอันดับในการท่องเที่ยววิวภูเขาไฟเลยทีเดียว เพราะว่าเดินทางได้ง่ายและใช้เวลาไม่นานเธอจึงเลือกมาพักผ่อนที่เมืองนี้

“ห้องเรียบร้อยดีค่ะ” เสียงของพนักงานปลุกเธอจากภวังค์

“คุณผู้หญิงจองรถรับส่งเพื่อไปยังสถานีรถไฟไว้ด้วย กรุณานั่งรออีกสักครู่นะคะ รถของเรากำลังมาค่ะ” พนักงานสาวกล่าวอย่างคล่องแคล่ว

หลี่เวยยิ้มรับตามมรรยาท “ขอบคุณค่ะ”

ทิวทัศน์นอกหน้าต่างสวยงามเหมือนกับในภาพยนตร์ อากาศบริสุทธิ์ยามเช้า ภูเขาสูงใหญ่ ต้นไม้สีเขียวเหลืองอมส้มของต้นฤดูใบไม้ร่วง ท้องฟ้าสดใสไร้เมฆบดบัง แสงสะท้อนจากทะเลสาบที่ตั้งอยู่ด้านหน้าโรงแรมส่องประกายวิบวับ ความมีชีวิตชีวาเหล่านี้ไม่สามารถสัมผัสได้จากการมองเพียงภาพถ่ายในอินเทอร์เน็ต หากแต่ต้องมามองดูด้วยตาตนเองจึงจะสัมผัสภาพบรรยากาศได้อย่างลึกซึ้ง

หลี่เวยนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ข้างหน้าต่างโรงแรม

ในล็อบบี้โรงแรมมากมายไปด้วยผู้คน ส่วนใหญ่มักเป็นนักท่องเที่ยวที่เดินทางมากันเป็นครอบครัว ผู้คนเดินเข้าออกขวักไขว่ระหว่างลิฟต์โดยสารและห้องอาหารของโรงแรม เสียงพูดคุยจอแจของทั้งเด็กและผู้ใหญ่ราวกับไม่มีผลกระทบต่อหญิงสาวเลยสักนิด ไม่มีความกระอักกระอ่วนใจแม้เล็กน้อยกับการที่เธอเดินทางท่องเที่ยวเพียงลำพัง ดวงตากลมโตละออกจากวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างและหันมาหยิบหนังสือในกระเป๋าเป้แทน

ขณะที่เธอกำลังพลิกหน้าหนังสืออยู่นั้น รองเท้าคอมแบทคู่หนึ่งก็เดินผ่านสายตาไป ที่นั่งฝั่งตรงข้ามพลันมีชายหนุ่มสวมชุดดำตลอดร่างนั่งอยู่ หลี่เวยมองในแวบแรกเห็นชายหนุ่มอายุปลายยี่สิบ รูปร่างสูง ตัดผมสั้นคล้ายทรงทหาร สวมแจ็คเก็ตดำ กางเกงดำ รองเท้าดำ และหิ้วกระเป๋าเป้สีดำนั่งอยู่ หากมองเพียงรูปลักษณ์ภายนอกก็เป็นเพียงชายธรรมดาทั่วไปที่ออกจะรูปร่างสูงอยู่สักหน่อย แต่เมื่อมองซ้ำเป็นครั้งที่สองกลับรู้สึกว่าเขาดูไม่ธรรมดาอย่างที่เห็นในภายนอก อาจเป็นเพราะดวงตาดำขลับคู่นั้น ที่ชวนให้รู้สึกว่าเขามีลักษณะดึงดูดบางอย่าง น่าเสียดายที่ชายหนุ่มสวมหน้ากากผ้าบดอยู่ จึงไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้อย่างชัดเจน

เหมือนกับเวลาจะผ่านไปนาน แต่แท้จริงแล้วเพียงแค่เสี้ยววินาที หลี่เวยหันกลับมาใช้มือเท้าคางอ่านหนังสือต่อไป โดยที่เธอไม่รู้เลยสักนิดว่าทันทีที่ละสายตาไปมีดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองเธอเขม็ง …

----------

จบตอนที่ 1

ตัวละคร

สารบัญ

บท 2