รักวุ่นวายของนายผีหื่น

☆ ตอนที่ 1 หล่อๆแบบนี้เป็นผีนะครับ !

.

.

.

.

.

“นี่นาย มาทำอะไรในห้องชั้นยะ เป็นผีก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามาในห้องคนอื่นนะ ถึงมันจะเป็นโรงพยาบาลก็ตาม แต่นี่มันเตียงพิเศษ ห้องส่วนตัวย่ะ” 

เสียงของผู้หญิงหน้าหวานรูปร่างสมส่วนผิวขาวนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มแตกต่างกับสีผมน้ำตาลอ่อน กำลังนั่งอยู่บนเตียงในห้องผู้ป่วยเอ่ยขึ้น เธอจับจ้องไปยังสิ่งที่มีรูปร่างเหมือนคน ดูผิวเผินเป็นชายหนุ่มสูงโปร่งผิวสองสีแต่ออกไปในโทนผิวขาว 

เขาผมสั้นดูสะอาดสะอ้านหน้าตาดีเหมือนหนุ่มออฟฟิตที่รักการกีฬา แต่พอมองดูดีๆแล้วจะเห็น ว่าร่างกายนั้นตั้งแต่หัวจรดเท้ามีลักษณะโปร่งแสงนิดๆ ถ้าดูแค่ผ่านๆมองเห็นแวบๆจะดูไม่ออกเลยว่าไม่ใช่คน 

วิญญาณหนุ่มได้แต่ยืนงงๆมองหน้าหญิงสาวที่ทักมา ก่อนจะเอ่ยวาจาตอบออกไป

“เออ… ขอโทษนะ ก็จำไม่ได้เหมือนกันว่ามาห้องคุณได้อย่างไร ผมไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ”

“ว่าผมเป็น !”

“เป็น !”

“ผะ…ผะ…ผะ  ผี ! ! !” 

วิญญาณตนนั้นดูท่าจะไม่ได้พูดโกหก เพราะสีหน้าของเขาบ่งบอกชัดเจนว่ากำลังตกใจในสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นกัน เขาจ้องผ่ามือที่กำลังบังคับให้เคลื่อนไหวขยับไปมา และมองร่างตัวเองที่ตอนนี้มีลักษณะบางใสโปร่งแสงด้วยความงงงวย แบบไม่เชื่อสายตาย เหมือนพึ่งรู้จริงๆว่าตนไม่ใช่คนอีกต่อไปแล้ว

“อืม… ก็จะให้เรียกง่ายๆก็คงต้องตามนั้น เพราะนายก็ไม่ได้มีกายเนื้อเหมือนคนปกติแล้วหนินะ” 

หญิงสาวทำหน้าครุ่นคิด เธอวิเคราะห์ตามหลักที่เคยศึกษามา  และยังจ้องมองไปทุกๆรายละเอียดในสิ่งที่เธอเห็นแบบไม่วางตา ถึงแม้เธอจะดูไม่ตกใจเลยซักนิด แต่เธอก็ลังเลที่จะเชื่อว่าตัวเองได้เจอกับสิ่งที่ได้ชื่อว่ามาจากมิติอื่นนั้นแล้วจริงๆ 

“ว่าแต่คุณไม่กลัวผมเลยเหรอ”

“ผมเป็นผีนะ  ผีอ่ะผี ?” 

“ดูสิไม่มีร่างด้วย มองทะลุผ่านแขนตัวเองไปเห็นพื้นเลย ”

วิญญาณหนุ่มพยายามทดลองโดยการทดสอบมองรอดแขนตัวเอง พอรู้แน่ชัดว่าเขาสามารถมองทะลุผ่านไปเห็นสิ่งของข้างหลังได้ก็ยิ่งสติแตก 

“เหว๋อออออออออ”

วิญญาณไร้ร่างตกใจจนเสียงเสียขวัญ แต่สาวที่อยู่ตรงหน้านั้นกลับนิ่งสนิท เธอดูไม่มีวี่แววจะกลัวสิ่งลี้ลับอันใด 

“……”

มีเพียงวิญญาณหนุ่มเท่านั้นที่แลดูเหมือนจะกลัวตัวเองด้วยซ้ำ ยิ่งเขาพบว่าร่างกลายเป็นสิ่งที่เรียกว่าผี ก็แทบจะไม่ยอมเชื่อสายตา เขาได้แต่จ้องมองเธอด้วยความประหลาดใจ พลางสงสัยว่าเพราะเหตุอันใดเธอถึงไม่กลัวกายนี้เลยซักนิด

“อืม… แค่ตกใจมากกว่า ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้เจอเรื่องตื่นเต้นเหมือนใครเค้า พอเจอจริงๆก็รู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่ถึงกับกลัวนะ” 

หญิงสาวอธิบายความรู้สึกแรกเมื่อเจอเรื่องลึกลับ แล้วปิดหนังสือที่กางอยู่ในมือลง เธอค่อยๆขยับตัวออกมานั่งริมเตียงในท่าที่ถนัด แล้วเงยหน้ามองร่างโปร่งแสงเพื่อเอ่ยถามกลับ

“ว่าแต่ นายชื่ออะไรล่ะ ?”

“……”

“ผมน่ะเหรอ ?” 

“เอ่ออออ อืม……”

“ผมชื่อ…………………”

[ผวะ โคร่มมมมมมมมมมม  เคร้งๆๆ]

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

?????????????