เพื่อน(รัก)

“เอ้า ชนโว้ย” เสียงแก้วกระทนกันอย่างต่อเนื่องล่วงเลยมาเป็นเวลหลายชั่วโมง กับงานเลี้ยงฉลองวันเกิดที่ถูกจัดขึ้นทุกปี ตอนนี้ทุกคนต่างมัวเมากับเครื่องดื่มที่กำลังออกฤทธิ์ ชายหนุ่มทั้งสี่คนเริ่มไม่ไหวจึงต่างคนต่างนอน ณ ห้องรับแขกขนาดใหญ่ของเจ้าของวันเกิดอย่างราม

                “อือ ติณตื่นนนนน ” ร่างบางปลุกชายหนุ่มที่เป็นเพื่อนสนิทที่สุดกลางดึก

                “อารายของมึงเนี่ย” ร่างหนาตอบด้วยคามสลึมสะลือไม่รู้สึกตัว

                “พาดาวเหนือไปเข้าห้องน้ำหน่อยยย ดาวเหนือลุกไม่หวายย” ร่างบางอ้อนร่างหนาไม่หยุดจนร่างหนาต้องจำใจพาร่างบางขึ้นไปเข้าห้องน้ำด้านบนห้องของราม

                “อุ้มๆหน่อยย น้า”

                “เดินดีๆ ดิวะ”

                “ไม่อาวจะให้ติณอุ้ม” ร่างหนาเองก็ไม่ต่างกันพอเห็นร่างบางอ้อนแบบนี้ก็ใจอ่อนขึ้นมาทันที จึงรีบอุ้มร่างบางไปทำธุระเพื่อจะได้นอนสักที “ติณใจดีที่สุดดด” ร่างบางดิ้นไปมาจนร่างหนาของติณที่เริ่มรับไม่ไหวเกือบจะล้มไปหลายที

                “ไอ้เตี้ย มึงนิ่งๆดิวะ”

                “อย่าดุนะ”ร่างบางบิดหูร่างหนาทันทีทีเมื่อโวยวายเสร็จ

                “ไอ้เตี้ยหยุดนะเว้ย กูจะไม่ไหวแล้วนะ” ในที่สุดร่างหนาพาร่างบางมาถึงห้องของรามสักที แต่ด้วยความที่ร่างบางดิ้นไปมาจนทำให้ทั้งสองคนล้มลงไปกองกับพื้นด้วยกัน โดยมีร่างบางที่นอนทับตัวร่างหนาอยู่

                “ติณ...ดาวเหนือเจ็บ” ร่างบางงอแงใส่ร่างหนาทันที

                “มึงลุกจากตัวกูก่อนเถอะ”

                “ม่ายอาวว ดาวอยากอยู่แบนี้อยู่ใกล้ติณแบบนี้” ร่างบางพร่ำเพ้อไม่หยุดแล้วเอามือทั้งสองข้างประคองแก้มของร่างหนาไว้ “ทำไมวะติณ ทำไมมึงต้องมีเขา”ร่างบางมองในตาร่างหนานิ่งแล้วค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปจนริมฝีปากทั้งสองคนติดกัน ร่าหนาเองก็ตอบรับริมฝีปากบางด้วยเช่นกัน จากนั้นกิจกรรมบนเตียงก็ดำเนินไปเรื่อยๆ

                ก๊อกๆๆ

                “ไอ้ติณ ไอ้เหนืออยู่ในนี้มั้ย” เสียงเรียกของรามดังขึ้นแต่ทั้งสองไม่ได้ยินอะไร รามเองก็เห็นว่าเพื่อนเงียบจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปแล้วถึงกับชะงัก จากนั้นรามค่อยๆปิดประตูอย่างเบามือที่สุดแล้วกลับไปนอนที่ห้องรับแขกเหมือนเดิมโดยมีเพื่อนอีกคนที่ชื่อ “พีช”ซึ่งนอนไม่รู้เรื่องรู้ราวนอนอยู่

                “กูว่าแล้วมันต้องเกิดขึ้น เฮ้อ”เสียงถอนหายใจดังขึ้น จากนั้นรามก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ พีชอย่างเหนื่อยใจ หลังจากนี้ไม่ร็ว่าความเป็นเพื่อนของกลุ่มเขาจะเป็นเช่นไร