บ็อกฉ่อย The ฉิบหาย Story

"อาจารย์อัลของข้าเห็นแววท่านเหล็งหมี่แล้ว" ชายชาวสวีเดนปรบมือเป็นจังหวะ 1212312121 ซึ่งไม่รู้ว่าจะปรบออกมาเป็นจังหวะทำไม "ถ้าอาจารย์อัลไม่เห็นแววของท่านนะ รับรองแกคงไม่โผล่มาช่วยให้ท่านตกลงพื้น......."

อัลปาก้าที่นิ่งรับร่างเหล็งหมี่ไว้แล้ววิ่งออกไปอย่างแรง เหล็งหมี่ตกหลังกระแทกพื้น " โอ๊ย "

และเหล็งหมี่ก็แอบได้ยินเสียงหัวเราะจากชาวชาวสวีเดนคนนั้น ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของเทวดากับยมทูตซึ่งชายชาวสวีเดนไม่ได้รับรู้หรือเห็น

อัลปาก้าที่วิ่งออกไปแล้วเบรค หันวกกลับวิ่งมาทางเหล็งหมี่ เหล็งหมี่ต้องลุกหนี "อาจารย์อัลแกท่าจะมาฆ่าอั๊วะมากกว่านะ"

โชคดี ชายชาวต่างชาติปรี่ออกมารับเจ้าสัตว์แสนน่ารักให้หยุดวิ่งได้แล้ว มันได้รับการป้อนหญ้าจากขายขาวต่างชาติเคี้ยวให้ร่างกายสงบ และมาคลอเคลียหัวไหล่เหล็งหมี่อย่างไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้มันคิดจะฆ่าหนุ่มเซียน มันดันไม่รู้ตัวเลย

"เอ่อ ตกลงข้ามีวิทยายุทธอะไรทำไมเจ้าถึงบอกว่าอาจารย์อัลปาก้ายอมรับในตัวข้า ทั้งๆที่ข้าก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรเลย" ตอนนี้เซียนหนุ่มวิทยายุทธระดับต่ำยังคงสงสัยว่าเขาไม่น่าจะมีอะไรเลย

"อาจจะเป็นการที่ท่านมีความพิเศษที่บางครั้งมีวิทยายุทธติดตัวแต่คงนำออกมาใช้ไม่เป็น อย่างเช่น ที่ท่านเหล็งหมี่กระพือแขนแล้วบินได้เหมือนนกกระพือปีก...." จากที่ชายชาวสวีเดนพูดไม่จบ กลับมีเสียงพูดคุยจากใครสักคน

"แล้วท่านเหล็งหมี่ก็ล่วงใช่มั้ย ถ้าท่านรู้จักนก นกก็ต้องมีแรงเพียงพอที่จะใช้บิน แต่เมื่อเหนื่อยล้ามันก็เลยไม่ไหว นอกจากนี้เห็นท่านเหล็งหมี่หลบการพุ่งมาของก้านดอกไม้ ปกติถ้าไม่ใช่ไหวพริบนั้นคนธรรมดาต้องไม่รู้สึกตัวด้วย" เจ้าอัลปาก้าที่จู่ๆก็พูดภาษามนุษย์ได้ขึ้นมา แทรกพูดแทนชาวสวีเดน แต่เหล็งหมี่ที่ฟังแล้วนิ่ง

"เอ๊ยยย มันพูดได้ด้วยเว้ย" จอมยุทธหนุ่มตกใจและกระโดดถอยสองก้าว "ก่อนหน้านี้มันส่งเสียงเป็นสัตว์ มันคุยกับแกแล้วแกก็เสือกรู้เรื่องนะไอ้ชาวต่างชาติตาฟ้าผมทอง"

"ตกใจล่ะสิ" เจ้าอัลปาก้าถาม "ไหนๆข้าก็พูดได้แล้ว นี่ ถ้าท่านเดินทางต่อจากนี้ไป ท่านจะพบกับการฝึกฝนอีกมากมาย มันจะทำให้ท่านซึมซับความสามารถให้ท่านไม่ได้เป็นแค่เซียน แต่ข้าก็บอกอะไรไม่ได้มากมายไปกว่านี้ ยังไงท่านก็ควรจะพิจารณาตัวท่านเองว่าท่าน.....เอ่อ เอาหญ้ามาป้อนหน่อย"

อัลปาก้ารับหญ้ามาเคี้ยวและเดินกลับไปยังพื้นที่ที่มันอาศัยมาตั้งแต่แรก ตรงที่มีป้ายไม้เขียนข้อความไว้ว่า'อาจารย์อัลปาก้า'

เหล็งหมี่กล่าวลา เดินไปตามทุ่งกว้าง "ท่านเทวดาท่านยมทูต ท่านคิดว่าอาจารย์อัลเขาจะพูดอะไรต่อจากนั้นที่ว่าข้อต้องพิจารณาตัวเอง" เมื่อถามแล้วก็หันหลังไปมองดู "นี่พวกท่านหายไปไหนน่ะ"

ตรงท้องทุ่งมีเด็กชายคนหนึ่งที่ยืนถือเครื่องบังคับเครื่องบินเด็กเล่น แต่ทำไมเมื่อกี๊เขาไม่ได้เห็นว่าจะมีเด็กยืนในท้องทุ่ง เขาเดินมายังไงหว่า และเซียนเหล็งหมี่ก็มองไปข้างบนเห็นเครื่องบินที่บังคับไปไล่ตามนกพิราบตัวหนึ่ง ข้างล่างที่พื้นท้องทุ่งมีอะไรไม่รู้ มันคือตะแกรงพัดลมจากไหนไม่ทราบมาทำกับดักนก เหล็งหมี่ไม่เคยเห็นไม่รู้จักมาก่อนเลย ทางเจ้านกพิราบมันมีเล่ห์เหลี่ยมที่จะบินหนีเครื่องบินบังคับมาทางเหล็งหมี่แล้วหลอกให้เจ้าเด็กชายตัวเล็กบังคับเครื่องบินมาชนศีรษะเหล็งหมี่ " โอ๊ย " เครื่องบินบังคับเสีย พัง และเละเป็นซากตกลงที่พื้น

"เครื่องบินของฉัน เครื่องบินของฉันพังแล้ว" เด็กชายวิ่งมาดูส่งเสียงไม่พอใจ อารมณ์ตอนนี้เหมือนจะร้องไห้ได้ทุกเมื่่อ

เหล็งหมี่ที่ใช้ฝ่ามือจับข้างกระหม่อม "เจ้าเป็นใคร แล้ว แล้วสิ่งที่บินได้เหมือนนกนี่คืออะไร"

"พี่น่ะแหละเป็นใครโผล่มาจากไหน พี่ต้องชดใช้เครื่องบินลำนี้มาเดี๋ยวนี้เลย " เด็กชายไม่ตอบและเถียงกับเซียนที่ไม่รู้จักของไฮเทคในโลกสมัยใหม่ เด็กชายพยายามจะเข้าไปใช้กำปั้นต่อย แต่เนื่องจากเด็กชายเป็นแค่คนธรรมดา เหล็งหมี่มีไหวพริบจากวิทยายุทธเซียนนั้นรับฝ่ามือเด็กได้ทุกหมัด

"เจ้าหนู ไอ้ที่กลายเป็นเศษซากนี้มันมีชื่อว่าเครื่องบินหรอ แล้วเครื่องบินที่เจ้าหนูบอกมันคืออะไรหรือ เผอิญข้าไม่รู้จัก"

เด็กชายที่เข้าใช้หมัดต่อยรัวๆไปเลยหยุด "นี่พี่ชายไม่รู้จักเครื่องบินเหรอเนี่ย คนบ้านนอกหรือเปล่า"

"คำก็บ้านนอก สองคำก็บ้่านนอก อย่างกับว่าพี่รู้จักโลกน้อยกว่าเจ้าแน่ะ ข้ามีอายุมากกว่าเจ้านะ"

"....เอ่อ ที่ว่าบ้านนอกไปมันก็เออสิวะว่าพี่น่ะบ้านนอกเพราะไม่รู้จักเครื่องบิน" เด็กชายชักจะประหลาดกับบุคคลอย่างเหล็งหมี่มากขึ้นทุกที

"เจ้าหนู ตอนนี้พี่ขอดูซากของมันหน่อย" พอเซียนนั่งลงพิจารณาแล้ว " มันเป็นของเล่นสินะ เพราะเห็นเจ้าเป็นเด็กเล็ก อืม ของเล่นอะไรเอ่ย ถ้าพังก็ซ่อมได้หรือเปล่า " พอเหล็งหมี่ที่คิดเองเช่นนั้น เขาเอาซากมาประกอบแล้วมันไม่สมบูรณ์ เพราะเหล็งหมี่ไม่รู้จักเครื่องบิน

เด็กชายโวยวายกับสภาพเครื่องบินบังคับที่ซ่อมออกมาไม่เป็นแบบเดิม "ไม่เอ๊า!! ไม่เอาแบบนี้ ! มันไม่สมบูรณ์แบบ "

เหล็งหมี่ถือเครื่องบินไม่สมบูรณ์จนฉุนกับความเอาแต่ใจของเด็ก "โวะ รำคาญจริงโว้ย อย่างงี้ข้าต้องตะโกนกู่ก้องนภาว่า สิ่งศักดิ์สิทธิ์ เทพเจ้าทั้งหลาย ได้โปรดส่งเครื่องบินมาให้เด็กชายปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมารดาคนนี้ที" เหล็งหมี่ยกแขนขึ้นไปบนฟ้า ชูเครื่องบินบังคับเครื่องนั้นแก่ท้องฟ้า เขาเชื่อเรื่องเทพเจ้าที่จะส่ง "นี่ เครื่องบินโว้ย ดูที่มือของข้า ส่งเครื่องบินออกมาเร็วๆ "

ครืนนนนนน

เครื่องบินรบที่ใช้ในสงครามลอยมาจากที่ไกลๆ เหล็งหมี่งงและไม่เข้าใจว่านั่นอะไรทำไมมันถึงใหญ่กว่าของเล่นนัก ไหวพริบบอกเขาว่าจะมีอันตราย เครื่องบินรบส่งลูกระเบิดลงทุ่งและตูมมม เด็กชายตัวเล็กเสียชีวิตไปกับแรงระเบิด เหล็งหมี่กระเด็นออกไปและลุกขึ้นวิ่งหนีในท้องทุ่งรอดชีวิตอย่างหวุดหวิด "จ๊ากก อะไรกันโว้ยยยย "

วิ่งงงงงงง วิ่งงงงง ไปจนพบหมู่บ้านอีกแห่ง "แฮก แฮก " พอหันไปยังข้างหลัง " แล้วท่านเทวทูตสองคนนั้นหายไปไหนแล้วเนี่ย "

................................

................................

ที่ท้องทุ่งของบ้านต้นไม้ ชายชาวสวีเดนคนนั้นเห็นอัลปาก้าในท้องทุ่งใกล้ๆ " อาจารย์อัลหมอบตรงนั้นแล้วเหมือนมองอะไรอยู่ เราไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรให้เห็น บางทีท่านก็แปลกๆหนอ "

"นิทานปรัมปราที่เล่าให้ฟังก็มีประมาณนี้แหละ" เทวดาหน้าหนวดยืนลอยอยู่ใกล้ๆพื้นท้องทุ่ง อัลปาก้าทำเสียงดูดเพดานเหมือนรู้สึกสนุกและชอบใจ

ยมทูตสาวดูเวลาที่ข้อมือแล้วบอก "ตาหนวด ถึงเวลาที่พวกเราต้องเดินทางไปกับเหล็งหมี่ แต่เอ๊ะ...."

"เออใช่ เหล็งหมี่ล่ะ" เทวดาเพิ่งจะนึกออก

เทวดากับยมทูตมองสบตากัน " เหล็งหมี่หายไปไหนวะ "

==========================================