พิษรักรสจูบคุณแวมไพร์

ตอนที่ 3 “คืนนี้ขอนอนด้วยคนนะคะ”

ระหว่างที่ซูยองปลดกระดุมเสื้อตัวนอก และกำลังถอดเสื้อคลุมตัวเองออก ให้เหลือแต่เสื้อกล้ามข้างในบางๆ กับกางเกงขาสั้น

“เออผลไม้ฉันล้างมาให้แล้วน้า เก็บเฉพาะที่ดูคุ้นเคย ไม่น่าจะมีพิษอะไร”

“เอ๋! เค้าหาย ไปไหนแล้วนะ?” พอซูยองหันมาอีกที คนๆ นั้น เค้าก็หายไปแล้ว แต่ซักพักเขาก็เดินกลับมา ยื่นผ้ามาให้ผืนนึง เป็นผ้าบางๆ เหมือนผ้าพันคอ

ซูยองคิดว่าคงเอามาให้เปลี่ยนตอนอาบน้ำหละมั้ง เลยกล่าวขอบคุณไป

ซูยองอยากคุยกับคนผมยาว แต่เขาไม่เคยพูดอะไรตอบกลับมา เลยเดาใจไม่ถูก แต่เธอก็รู้สึกเบาใจ เพราะคิดว่าเขาเป็นผู้หญิง จึงไม่ได้ระวังตัวอะไรมากนัก และยังไงเค้าก็เป็นคนที่ช่วยซูยองเอาไว้ ทำให้เธอยิ่งไว้ใจ

เอ หรือว่าเขาพูดไม่ได้! ถ้าเค้าพูดไม่ได้จริงๆ การที่เราไปถามเค้ามากๆ คงเสียมารยาท ว่าแต่เค้ามาทำอะไรในถ้ำนี้กันน้อ?

“พระจันทร์ที่มองจากถ้ำสวยจัง” ซูยองมองที่พระจันทร์ แล้วหันไปยิ้มให้เขาที่นั่งถัดไป

“ลืมแนะนำตัว ฉันชื่อ ซูยองนะคะ

อืม… ฉันไม่รู้ว่าจะเรียกคุณว่าอะไร ฉันขอเรียกคุณเฉยๆ ละกันน้า ขอบคุณอีกรอบ ที่ช่วยฉันไว้ค่ะ ^^”

เสียงของซูยองทำให้บรรยากาศจากที่นั่งมองพระจันทร์กันนิ่งๆ เต็มไปด้วยมวลความอบอุ่น

ว่าแต่เราจำได้รางๆ ว่ากลิ้งตกเขามา ตกมาได้ยังไงหว่า สงสัยคงปีนออกมาถ่ายรูปดอกไม้แล้วเหยียบพลาดแน่ๆ เลยเรานี่ซุ่มซ่ามจริงๆ

เฮ้อ... มือถือก็เพิ่งซื้อใหม่ซะด้วย T_T แต่จะทำไงได้ ช่างมันไปก่อนละกัน ยังไงเราก็ต้องรีบหาทางออกเป็นหลัก ออกไปให้ได้ก่อน เดี๋ยวเรื่องอื่นค่อยว่ากัน

“คืนนี้ขอนอนด้วยคนนะคะ”

ซูยองมองมาที่คนผมยาวแล้วกล่าวขออย่างสุภาพ คนๆ นั้นไม่ตอบอะไร แต่ก็ไม่ได้ดูจะห้ามเธอไม่ให้นอนด้วย ซูยองจึงก้าวขึ้นเตียงขึ้นมาบนที่นอนขนาดใหญ่ที่ทำจากใยนุ่นธรรมชาติ และเตียงนั้นกว้างขนาดที่นอนได้หลายคนสบายๆ

ทั้งสองนอนอยู่กันคนละมุม แต่พอตกกลางคืนซูยองก็กลิ้งมาซุกเขาคนนั้นด้วยความหนาว แย่งเอาชายผ้าคลุมของเค้ามาม้วนตัวห่มอีกต่างหาก

นี่ข้าควรทำยังไงกับนางดีเนี่ย?

แวมไพร์เริ่มสับสนและถามตัวเองอยู่ในใจ ในระหว่างที่คิดทบทวนอยู่นั้น ก็โน้มตัวลงมามองหน้าหญิงสาวใกล้ๆ ผมของเธอสั้นประบ่าผิวขาวใสดูสะอาดตา เขามองมาที่หน้าของเธอ เปลือกตาที่ปิดสนิทขนตางอนยาว และเมื่อไล่สายตาลงมาเรื่อยๆ จะเจอจมูก กับปากเล็กๆ ที่น่าเอ็นดู

ในระหว่างที่จองมองหญิงสาวอยู่นั้น เขาก็ทำหน้าเหมือนจะคิดอะไรได้บางอย่าง

ภาพตัดมาที่ภาพความทรงจำของแวมไพร์

“ท่านยิ้มอะไรอยู่เหรอคะ มีเรื่องอะไรดีๆ แต่ไม่ยอมบอกข้าหรือเปล่า”

หญิงสาวสวยผมยาวแต่มัดผมเรียบร้อยหน้าตาใจดี ที่กำลังนอนบนตักชายหนุ่มเอ่ยถาม

“แหนะยังไม่ยอมบอกข้าอีก” หญิงสาวถามด้วยท่าทีอมยิ้ม เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขเหมือนคู่รักหนุ่มสาวทั่วไป เธอนอนลงบนตักเขากลางทุ่งดอกไม้ พร้อมทั้งเด็ดดอกหญ้าขึ้นมาดมเล่น

“ท่านควี”

เสียงเรียกของหญิงผู้นั้นทำให้แวมไพร์ ตื่นออกจากฝันชั่วขณะ หลุดจากภาพความทรงจำ กลับมามองที่หน้าของซูยองที่อยู่ตรงหน้าแทน

แวมไพร์ขยับเข้าไปใกล้ซูยองมากขึ้นกว่าเดิม!!!

เขาขยับเข้าไปใกล้ และใกล้มากขนาดที่สามารถสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากกายของนาง เขาจองมองไปที่คอขาวๆ แสนบอบบาง อยู่ครู่หนึ่ง

และเขาก็ขยับเข้าใกล้ขึ้นไปอีก จนริมฝีปากแทบจะสัมผัสกับต้นคอของซูยอง

กลิ่นนี้…

มัน?!!

โปรดติดตามตอนต่อไป ...