พิษรักรสจูบคุณแวมไพร์

ตอนที่ 1 แรกพบ!

เกิดอะไรขึ้นกันนะ!!??!!

ซูยองยังคงเจ็บหนัก ลืมตายังไม่ขึ้น เห็นแต่ภาพเงาลางๆ จากการแง้มตามามองเพียงนิดเดียว เธอรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังเอาผ้าอุ่นๆ มาเช็ดให้ที่หน้าและลำตัวอันบอบบางของเธอ ถึงสติจะเลือนลาง แต่เธอก็พอที่จะจับความรู้สึกได้ว่า คนที่อยู่ตรงหน้านี้น่าจะไม่ได้มาร้าย อาจจะเกิดอุบัติเหตุอะไรซักอย่างที่ทำให้เธอมานอนเจ็บหนักอยู่ที่นี่ เธออยากจะขอบคุณเขา แต่ก็ยังไร้เรี่ยวแรง

เมื่อเธอรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง

ซูยองได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังทำอะไรซักอย่าง เสียงเหมือนกำลังบดยา หรือไม่ก็ครั้นน้ำผลไม้ จากนั้นเวลาผ่านไปไม่นานในบรรยากาศที่เงียบสงบทุกอย่างไร้เสียงจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง

"ตึก ตัก ตึก ตัก"

แล้วจู่ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนคนๆ นั้น กำลังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าเล็กๆ ของเธอ

ความรู้สึกยิ่งเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ เมื่อหน้าของเขาเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้มากๆ ใกล้จนเธอสำผัสไออุ่นจากร่างที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างชัดเจน

ถึงซูยองยังลืมตาไม่ขึ้น มองเห็นเป็นแค่เงาคนลางๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แต่เธอนั้นได้ยินเสียงทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้า ละเอียดอย่างกับตาเห็น เสียงการขยับตัวของใครบางคน เสียงเหมือนคนกำลังตักอะไรซักอย่าง เธอพยายามใช้ประสาททั้ง 6 รับรู้ นั่งสดับฟังจนแทบจะกลั้นหายใจ

"........"

แต่ทว่าในระหว่างที่เธอตั้งใจฟังเสียงนั้น จู่ๆ ความรู้สึกนุ่มๆ อุ่นๆ ก็แทรกเข้ามาที่ริมฝีปากบางๆ อย่างฉับพลัน?

เอ๊ะนี่เรา!

กำลังโดนจูบอยู่ใช่ไหม?

ไม่นะ นี่มัน …

เกิดอะไรขึ้นกันแน่!!!

(ย้อนกลับไปเหตุการก่อนหน้านี้)

“ให้ตายสิ นี่เราสลบไปหรือนี่!

จำได้คร่าวๆ ว่าตกลงมาจากป่าด้านบนนี่นา โอ้ย ช้ำไปหมดทั้งตัว”

ซูยองพลัดตกลงมาจากเขาด้านบน ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ทำได้แค่เพียงค่อยๆ เดินหาทางออกไปเรื่อยๆ แต่! ยิ่งเดินกลับยิ่งหลงทาง ยิ่งเดินก็ยิ่งหลงเข้าป่าลึก!

“โอ้ย… นี่มันก็จะมืดแล้ว ถ้าเรายังหาทางออกไม่ได้ต้องแย่แน่ๆ มือถือก็ไม่รู้หล่นไปที่ไหน ทำยังไงดีน้าเรา”

หรือว่าสาวสวยอย่างเรา จะโชคร้ายต้องตายอยู่ที่นี่ ไม่นะ ม่ายยยยย T_T

ระหว่างที่ซูยองเดินหลงไม่รู้ทิศรู้ทางอยู่นั้น ฟ้าก็ค่อยๆ มืดลง บรรยากาศในป่าเริ่มน่ากลัว แต่เธอก็ไม่ลดละความพยายาม ถึงขาจะเจ็บเดินไม่ถนัดเธอก็ยังเดินต่อไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่รู้ตัวเลย ว่าเธอกำลังเดินเข้าเขตต้องห้ามเข้าไปทุกที… ทุกที…

คู่มือเดินป่าบอกไว้ว่าให้เดินไปตามทางที่มีแม่น้ำนี่นา เราก็เดินประกบทางน้ำตลอด นี่ก็ผ่านไปหลายชั่วโมงละ แต่ไม่เห็นวี่แววว่าจะมีทางออกเลย ทั้งๆ ที่ปลายน้ำมันต้องมีบ้านคนไม่ใช่รึ! หรือว่าเราจำมาผิดหวา?

ซูยองชักเริ่มใจไม่ดี ถึงตอนนี้เธอจะยังไม่กังวลเรื่องไฟฉาย เพราะยังมีถ่ายสำรองอยู่ แต่ถ้าหลงป่านานๆ มากๆ ต้องไม่ดีแน่ๆ ซูยองจึงค้นอุปกรณ์ในกระเป๋าอีกครั้ง เผื่อว่าจะเจออะไรที่ช่วยได้

“เราพกอะไรมาบ้างนะ ใช่สิ เรามีกล่องฉุกเฉินที่มีนกหวีดเสียบอยู่นี่นา” เมื่อซูยองจำได้ ก็รีบหยิบนกหวีดขึ้นมาเป่าทันที

“ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด”

เสียงนกหวีดดังสนั่น ยังไม่ทันจะใช้เป่าเพื่อหาคนมาช่วย แต่มันกลับทำให้นกเค้าแมวที่เกาะอยู่ใต้ต้นไม้ตกใจ บินมาโฉบเข้าที่หน้าซูยองจังๆ จนเธอตกใจพลัดหล่นลงไปในน้ำ

กรี๊ดดดดด…........

ตู้มมมม …. บุ๋มๆ

…

เสียงนกหวีดเพียงครั้งเดียว ที่เหมือนจะไม่ช่วยอะไร แต่มันก็ดังไปถึงหูของใครคนหนึ่ง

นี่เรากำลังจมน้ำไปแล้วใช่ไหม ทำยังไงดีเจ็บขาอยู่ว่ายไม่ถนัดเลย เราจะต้องมาตายที่นี่จริงๆ เหรอเนี่ย

บุ๋มๆ บุ๋มๆ แค่กๆ

“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที…”

ไม่นะ ยังไม่ได้บอกลาพ่อแม่เลย ที่สำคัญยังไม่ได้ไปแก้แค้นผู้ชายห่วยๆ อีกต่างหาก ไม่นะ ม่ายยยยยยย ยยยย

ในช่วงเวลาที่ซูยองใกล้จะหมดสติ จู่ๆ เธอก็เห็นคนๆ นึงกำลังว่ายน้ำพุ่งตัวเข้ามาหาเธอ

“……….”

ใครกันนะ นี่มีคนมาช่วยเราแล้วใช่ไหม หรือว่าใกล้ตายแล้วเราจึงเห็นภาพหลอนวะเนี่ย?

ไม่สิคงมีคนมาช่วยเราจริงๆ

ใครกัน อยากเห็นหน้าเขาชัดๆ จัง

ขอบคุณนะคะ ถ้าฟื้นมาแล้วจะไม่ลืม พระคุณเลย > <

เขาคนนั้นช่วยอุ้มเธอขึ้นจากน้ำลึกเชี่ยว วางเธอลงริมลำธารอย่างแผ่วเบา และก้มมองมาที่หน้าของซูยอง

เพื่อจะเช็กว่าเธอยังหายใจอยู่หรือเปล่า

เขาจึงโน้มตัวเข้ามาใกล้ๆ!!!

อย่างช้าๆ

แล้วเขาก็….

โปรดติดตามตอนต่อไป …