บทนำ

            เจ้าสาวที่สิงหนาทอยากได้คือมัดไหม เขาอุตส่าห์ตามจีบอีกฝ่ายมาตั้งนานแต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมใจอ่อน พอทางบ้านเจ้าหล่อนมีปัญหาเรื่องหนี้สินซึ่งไม่สามารถแบกรับภาระไหว เขาจึงเสนอการแต่งงานเพื่อให้อีกฝ่ายเอาสินสอดไปใช้หนี้

            ทางพ่อแม่ของมัดไหมแทบจะตอบตกลงทันที เพราะอย่างไรเสียได้สิงหนาทเป็นลูกเขยย่อมดีกว่าปล่อยให้ลูกสาวสุดที่รักของตัวเองต้องไปเป็นนางบำเรอเจ้าหนี้บ้ากามอย่างเสี่ยอนุรักษ์ แต่สุดท้ายหญิงสาวกลับหนีไปในวันแต่งงาน ทิ้งไว้เพียงจดหมายขอโทษพ่อแม่และเจ้าบ่าว

            “พ่อสิงห์ใจเย็นๆ ก่อนเถอะ” สายไหมแม่ของมัดไหมเอ่ยด้วยน้ำเสียงปลอบประโลมคนที่กำลังเต็มไปด้วยความโกรธและฉุนเฉียวอย่างสิงหนาท “ถ้าหาดีๆ ก็น่าจะเจอ แต่ถ้าหายายมัดไม่เจอก่อนพิธีเริ่ม ฉันจะคืนสินสอดให้พ่อสิงห์ทั้งหมดเลยจ้ะ”

            สิงหนาทพยายามสงบใจ แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้จึงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเหมือนคำราม “อีกแค่ไม่ถึงชั่วโมงจะหาเจอได้ยังไง!”

            พ่อแม่ของมัดไหมต่างสะดุ้งไปตามๆ กัน รวมไปถึงสาวน้อยที่นั่งตัวลีบอยู่มุมหนึ่งของห้องด้วย มือเรียวเล็กของเธอซึ่งกำกระโปรงผ้าถุงสำเร็จเอาไว้ชื้นเหงื่อเต็มไปหมด

            สิงหนาทตวัดสายตามองไปทางเด็กสาวซึ่งอยู่ในชุดเสื้อแขนยาวหมูแฮมสีขาวกับกระโปรงสั้นสีฟ้าอ่อน วันนี้เธอซึ่งเป็นญาติที่พ่อแม่ของมัดไหมรับมาเลี้ยงดูเพราะกำพร้าเป็นหนึ่งในเพื่อนเจ้าสาวและเป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับมัดไหม แม้อีกฝ่ายจะบอกว่าไม่รู้ไม่เห็นกับเรื่องที่พี่สาวซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกันหนีไป แต่คนอย่างเขามีหรือจะเชื่อ แค่ดูอาการไม่ยอมสบตา มื้อไม้สั่นเขาก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายโกหก!

            อยู่ๆ ความคิดชั่ววูบหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัว ความคิดชั่วร้ายที่อยากจะเอาคืนคนที่มาทำกับเขาก่อน สิงหนาทชี้นิ้วไปยังเด็กสาว

            “อายุสิบแปดแล้วไม่ใช่เหรอครับ ในเมื่อมัดไหมคงกลับมาไม่ทันแน่ แต่งานจะต้องดำเนินต่อไป ผมไม่ยอมขาดทุนหรอกครับ เจ้าสาวน่ะเป็นยายเด็กหมูหวานนี่ก็ได้”

            นิรดาเงยหน้าขึ้นมองดวงหน้าคมเข้มดุดันของคนพูดด้วยความตะลึง ตกใจกับสิ่งที่ได้ยินจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง สิงหนาทกำลังแสยะยิ้มชั่วร้าย เขามองเธอด้วยดวงตาวาวโรจน์กรุ่นโกรธ ขืนแต่งกับเขาเธอถูกเขาฆ่าตายแน่

แต่เมื่อเธอหันไปสบตากับลุงและป้าผู้มีพระคุณก็พบกับแววตาขอร้องอ้อนวอนที่ปิดปากเธอเอาไว้ไม่ให้ร้องโวยวายปฏิเสธ

            “หมูหวานเด็กดี แต่งกับพ่อสิงห์เขาไปก่อนเถอะนะ เดี๋ยวยังไงถ้าพี่มัดเขากลับมาหนูก็จะเป็นอิสระ แล้วค่อยกลับมาอยู่กับลุงกับป้าเหมือนเดิม” เสียงของสายไหมนั้นช่างอ่อนโยนนัก หากเป็นเวลาปกติเธอก็คิดว่ามันแสนน่าฟังเหลือเกิน หากยามนี้กลับรู้สึกเหมือนคำสั่งประหารเธอเสียมากกว่า แต่คำว่าบุญคุณมันค้ำคออยู่ เธอปฏิเสธไม่ได้จริงๆ

            นิรดาพยักหน้าด้วยความจนใจ ก้มหน้านิ่งพยายามกลั้นน้ำตาร้อนๆ ที่เอ่อคลอดวงตาอย่างสุดกำลัง แต่สุดท้ายก็ห้ามไม่ได้เธอจึงปล่อยให้มันไหล่พรั่งพรูออกมาจนแทบหมด

            ส่วนสิงหนาทนั้นไม่ได้รู้สึกอะไรกับน้ำตาของเด็กสาวเลย ออกจะรำคาญเสียด้วยซ้ำ เขาไม่ชอบน้ำตาของผู้หญิงและก็ไม่มีวันจะใจอ่อนกับเรื่องแค่นี้ด้วย ยังไงวันนี้เขาก็ต้องได้เจ้าสาวมาเข้าพิธี!