Puppy Love Short Story เรื่องสั้นสื่อรักวัยทีน

แนะนำตัวละครก่อนเริ่ม!

ตัวเอกหลักในEP.01

เน [อัครเดช ไผ่อ่อน]

นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่5 สายการเรียนศิลป์-จีน

เป็นนักเรียนหัวไม้ ทั้งดื้อ เกเร และยังไม่สนใจเรียนมักเป็นตัวรั้นท้ายของห้องมิหนำซ้ำยังชอบโดดเรียนเป็นประจำ สิ่งเดียวที่ชอบคือบาสเกตบอลและฟุตบอลก็เท่านั้น

เฟิร์น [ฟ้ารุ่ง กิจแก้ว]

นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่5 สายการเรียน ศิลป์-ฝรั่งเศส

เฟิร์นจัดว่าเป็นนักเรียนตัวอย่างของรุ่น ทั้งเรียนดี กิจกรรมเด่น แถมยังเป็นคนที่มีความสามารถหลากหลายด้านนิสัยเฟิร์นเป็นคนที่นิสัยดี น่ารัก เป็นที่ชื่นชอบของเพื่อนๆแต่ยกเว้นกับเนที่เธอจะพูดจาขวานผ่าใส่แต่ยังไงเฟิร์นก็เป็นคนที่มีน้ำใจและปฏิเสธคนไม่เก่ง

___________________________________________________________________________________________________________

     ในเช้าวันที่อากาศร้อนอบอ้าวแสงอาทิตย์เบื้องบนเฉิดฉายจนแสงอันเจิดจ้าค่อยๆส่องผ่านผ้าม่านสีเขียวมิ้นต์เข้าไปภายในตัวห้องนอนอันมีเจ้าของห้องกำลังหลับใหลอย่างมีความสุขโดยไม่ได้สนใจใยดีว่า ในขณะนี้นั้นกี่โมงกี่ยามกันแล้ว จนกระทั่งแสงสว่างไสวของดวงอาทิตย์ยามเช้าได้เป็นตัวที่ทำให้เขาต้องตื่น โดยการที่แสงได้สอดส่องไปยังใบหน้าของเด็กวัยรุ่นชายผู้นั้นที่กำลังหลับใหลจนเริ่มมีความรู้สึกร้อนผ่าวและแสบตาเป็นอย่างมากจนเปลือกตาทั้งสองค่อยๆบรรจงเปิดขึ้นตาจนทำให้ไม่มีอะไรมากั้นดวงตาสีดำทมิฬสวยที่กำลังปะทะกับแสงนั้นที่เริ่มแยงเข้ามาในดวงตาโดยตรง

เจ้าของห้องผู้นั้นคือ' เน ' หรือที่เพื่อนๆในห้องต่างเรียกเขาว่า 'รั้นท้ายของห้อง' เขาไม่เคยสนอะไรอยู่แล้ว แต่ยกเว้นดวงอาทิตย์เจ้ากรรมที่กำลังจะส่องหน้าเขาจนไหม้เป็นตอตะโกอยู่แล้ว เรียวมือหนาสมเป็นชายร่างกายกำยำส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรค่อยๆเสยเส้นผมที่กำลังจะปรกลงมาทิ่มหน้าทิ่มตาเขาอยู่แล้วขึ้นก่อนจะพยายามทำให้ตัวเองตื่นจากการหลับใหลอันยาวนาน ก่อนที่จะหันไปมองยังนาฬิกาที่แปะติดผนังห้องด้วยความสงสัยว่าเวลานี้มันกี่โมงกันแล้วโดยสิ่งที่เขาเห็นนั่นก็คือ

'07.30 น. '

"อ๋อ อีกสิบห้านาทีนาทีจะเริ่มเข้าแถว.. ห๊ะ!! อีกสิบห้านาทีเริ่มเข้าแถว เ*ี้ยแล้ว!! "

       ในคราแรกที่เขากำลังจะกลับไปนอนบนเตียงอันแสนสบายก็ต้องรีบเด้นตัวขึ้นราวกับในการ์ตูนที่ตัวละครตื่นตระหนกก็ไม่ปาน ก็จะรีบพุ่งตัวออกมาโดยไม่ได้เก็บที่นอนให้เรียบร้อย ไม่เคยแม้แต่น้อย ก่อนจะรีบสับเท้าบนพื้นกระเบื้องขาวลายอ่อนๆจ้ำอ้าวเข้าห้องน้ำไปในทันที แต่เมื่อเข้ามาอยู่ในตัวห้องน้ำเขาควรจะทำอะไรก่อน ระหว่างอาบน้ำ แปรงฟัน สระผม หรืออะไรดี แต่จะมาทำทั้งหมดในตอนนี้ก็คงไม่ทน ยิ่งโดยเฉพาะวันนี้ที่ครูเวรตรวจคนสายดันเป็น อาจารย์วิเชียร คุณครูห้องปกครองจอมโหดคู่ปรับตลอดกาลของเขาอีก!!

"แล้วจะทำอะไรก่อนดีวะเนี่ยยย!!"

      เขาขยี้หลังศีรษะแรงๆพอๆกับใจเขาที่ร้อนรุ่มกับการที่จะสาย ส่วนสาเหตุที่เขาตื่นสายก็แน่นอนว่าเมื่อคืนเขาเล่นเกมส์จนดึกดื่นได้นอนอีกทีก็ตีสี่เศษ ก่อนที่เขาจะนึกถึงวิชามารของเขาออก!!แต่สำหรับคนทั่วไปคงจะรู้สึกว่าวิชามารของเนนั้นเป็นความมักง่ายขั้นสุดยอดเลยก็ว่าได้...

Ney Part

ตึก ตึก ตึก ตึก!!

       เสียงฝีเท้าของผมวิ่งไปตามพื้นปูนหยาบกร้านที่กระทบกับรองเท้านักเรียนนันโย่งคู่เก่งจนมีเสียงเกิดขึ้นตลอดทาง สาเหตุก็ย้อนกลับไปอ่านข้างบนได้เลย ผมสาย ใช่ครับ ผมกำลังจะไปโรงเรียนสาย!! เป็นเพราะเมื่อคืนผมมัวแต่ยิงป้อมจนเพลินรู้ตัวอีกทีก็เกือบจะเช้ากว่าจะได้นอน แถมที่บ้านผมก็แสนจะเอือมระอาที่จะปลุกผมให้ตื่น เขาก็เลยเลือกที่จะไม่ปลุกผมเลยไงล่ะ

       เท้าก็สาวยิกเป็นวิ่งมาราธอนดวงตาผมก็จับจ้องไปที่แขนขวาที่สวมนาฬิกาเรือนเก่งไว้ที่บ่กบอกถึงเวลาว่า อีกห้านาทีผมจะสาย!! โรงเรียนที่ผมกำลังเรียนหรือก็คือโรงเรียน อัญมณีวิทยาคมมีข้อกำหนดที่ว่า จะเริ่มทำกิจกรรมหน้าเสาธงหรือเคารพธงชาติในเวลา07.45 น. ถ้าหลังจาก08.00 จะโดนจับแถวสายในทันทีถ้าเป็นวันปกติผมก็ชิลล์อยู่หรอก แต่วันเนี๊ยะมันดันเป็นวันที่คู่ปรับตลอดกาลของผมหรือก็คือคุณครูหัวตกกระทบกับแสงแดดอย่างครูวิเชียรเป็นเวร และกิตติมศักดิ์ของแกคือ 'ครูยอดนักลงทัณฑ์เด็กสาย' ผมเชื่อว่าในโรงเรียนหลายๆคนต้องมีครูประเภทนี้อยู่ แต่ของผมมันแปลก มันแปลกชนิดที่ว่าแกจะสั่งทำโทษแปลกๆ อย่างเช่นให้คนมาสายสวดชินบัญชรทั้งบทให้ครบจำนวนคนมาสาย ถ้าใครสวดผิดเริ่มใหม่หมดตั้งแต่แรก หรือไม่ก็สั่งวิ่งรอบตึกเรียนจนกว่าครูจะเหนื่อย หรือไม่ก็วันไหนที่แกคิดคำสั่งไม่ออกแกจะ...ฟาดด้วยไม้กายสิทธิ์ลูกรักของแกที่ชื่อว่าสมใจ เป็นไอ้ไม้เรียวยาวๆหน้าโง่ที่พันด้วยเทปสีชมพูแปะล้อมไปด้วยสติ๊กเกอร์สีแดงสวยงามน่ารักน่ากระแทกเข้าที่ก้นพวกผมเป็นที่สุด อูยยยพูดแล้วขนลุก

      ผมคิดถึงไอ้ไม้สมใจในหัวไปวิ่งไปก่อนที่จะเห็นเส้นทางสว่างของผมหรือก็คือประตูโรงเรียนที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมแถมนาฬิกาของผมตอนนี้ก็เป็นเวลา07.48 น. เสียงเพลงมาร์คโรงเรียนเริ่มใกล้จะจบลง ผมทรีบเร่งฝีเท้าหนักกว่าเก่าโดยไม่คิดชีวิตก่อนที่จะเริ่มเห็นหัวเหม่งๆที่กระทบกับแดดอยู่แถวหน้าประตูพร้อมกับท่าทีที่ดูเขร่งครึม พร้อมกับวันนี้ที่สวมเสื้อเชิ้ตสีชมพูให้เป็นฤกษ์เป็นชัยกับวันแบบนี้ รอบข้างผมก็มีนักเรียนหลายคนทั้งชายหญิง ม.ต้น ม.ปลายวิ่งเข้าโรงเรียนประหนึ่งหนีซอมบี้พร้อมกับครูวิเชียรที่มีใบหน้ายกยิ้ม เป็นการยกยิ้มที่โคตรจะบอกได้เลยว่า แกพร้อมจะรังแกไอ้พวกมาสายแล้ว พระเจ้าช่วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!! และตอนนี้เวลาของผมคือ 07.49 น. แต่ประตูอยู่แค่ข้างหน๊าาาาาาาา

ปิ๊บบบบ!

ฟิ๊วววววววววว

"วันนี้มาเร็วดีนะ อัครเดช นึกว่าวันนี้ครูจะได้แกล้งแกซะแล้วสงสัยวันนี้จะอด"

ผมทำได้!! ผมวิ่งเข้าโรงเรียนมาช่วยเวลา07.50 พอดีเป๊ะๆเลย

"แฮ่กก แฮ่กกก ครุไม่ได้แอ้มผมหร๊อกวันเนี๊ยะะ "

ผมหันหลังไปมองพร้อมยกนิ้วโป้งขึ้นเวรี่กู๊ด วันนี้ไม่โดนแกเล่นแล้วววว!!

"ก็ดีไป แต่ก็นะ บ้านแกน่ะ..อยู่หลังซอยโรงเรียนแค่สองซอย แกก็ยังมาสายได้เนอะ"

เพื่อนๆสงสัยใช่มั้ยว่าทำไมผมมาเร็ว..นั่นก็เพราะบ้านผมอยู่ใกล้รร.แหละ แต่ผมก็ยังตื่นสายอยู่ดี

"โหครู ตั้งสองซอยเลยนะ"

    ผมแย้งก่อนที่จะโดนครูยกมือขึ้นมาแล้วโบกไล่ผมให้ไปเข้าแถว ผมเลยทำหน้าเบ้ปากเซ็งๆเดินเข้าไปในโรงเรียนก่อนจะเดินตรงดิ่งไปที่แถวของห้องผมซึ่งมีไอ้โจ้และไอ้มอสเพื่อนรักของผมนั่งคุยกันอยู่ ผมจึง..

หมับบ!

"พวกมึงงงง คุยอะไรกันนนน "

ผมกอดคอพวกมันจากด้านหลังจนพวกมันทั้งสองคนสะดุ้งตกใจยกใหญ่เลยทีเดียวเพราะมัวแต่คุยจนไม่ได้สังเกตผม

"อ้าว ไอ้เน วันนี้ทำไมมึงมาเร็ววะปกติแปดโมงกว่าจนเริ่มคาบหนึ่งมึงยังไม่มาเลยนะ"

     ไอ้โจ้เพื่อนสนิทชายร่างท้วมของผมเป็นคนตัวสูงใหญ่ดูกลมๆหน้าตาตี๋ๆและบวกกับความเจ้าเนื้อของมันจนทำให้ตาแทบจะปิดอยู่แล้วแต่มันเป็นถึงท๊อปของห้องและยังมีสาวๆบางกลุ่มโดยเฉพาะน้องม.ต้นรุมกรี๊ดเพราะมันเป็นคนใจดี ดูปุกปิกน่ารักเหมือนหมี หลายคนเลยเรียกมันว่าหมีโจ้ แต่สำหรับผมมันก็ยังเป็นไอ้โจ้อยู่ดี

"จริงของมึงโจ้ ปกติมึงต้องโดนพ่อมึงหน้าโรงเรียนเล่นก่อนไม่ใช่รึไง"

      ไอ้มอสตัวเล็กแต่ใจใหญ่เพื่อนสนิทอีกคนของผมเป็นคนตัวเล็กสูงแค่เพียงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรต้นๆ แต่เป็นคนที่เก่งวิขาภาษาจีนและวิชาพละมากเป็นคนรักพวกพ้อง ใจหาเรื่องมันเอาถึงตายเลยแหละ

"โอ้โหเพื่อนๆคร้าบบบ ระดับไอ้เนเนี่ยนะ จะสายทุกวันยกเว้นวันที่ครูวิเชียรเป็นเวรเท่านั้นแหละ"

       ผมยืดอกตอบอย่างมั่นใจก่อนจะสไลด์เนียนไปนั่งในแถวตรงกลางระหว่างมันสองคนโดยพวกผมนั่งอยู่แถวหน้าสุดกันจนกระทั่งเริ่มการทำกิจกรรมหน้าเสาธงอันแสนน่าเบื่อเหมือนทุกวัน จนกระทั่งมาถึงช่วงผอ.ขึ้นมาบนเวทีเพื่อมอบรางวัลให้แก่หลายๆคนบนเวที ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นรางวัลที่ไปแข่งนอกโรงเรียนมั่งนะ

"รางวัลถัดไป รางวัลชนะเลิศอันดับหนึ่งในการแข่งขันตอบปัญหาภาษาฝรั่งเศส นางสาวฟ้ารุ่ง กิจแก้ว นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่5/6"

     เสียงประกาศของคุณครูไพลินคุณครูประจำห้องพยาบาลแสนสวยกล่าวจบไม่ทันไรก็มีเสียงจากนักเรียนชายห้องศิลป์ฝรั่งเศส ศิลป์ญี่ปุ่น ศิลป์เยอรมัน และศิลป์จีนห้องผมส่งเสียงกันใหญ่ ซึ่งเอาจริงๆผมก็งงนะ ว่าพวกมันส่งเสียงอะไรกันเลยชะโงกหน้าไปคุยกับไอ้มอสที่นั่งหน้าสุด

"พวกมันส่งเสียงอะไรกันวะ"

"นี่มึงไปอยู่ไหนมาวะ! คนที่ได้รางวัลบนเวทีคือเฟิร์นไง ที่สวยๆหน้าตาสวยๆที่เคยเรียนด้วยตอนม.ต้นไง "

เฟิร์น เฟิร์นไหนวะ เฟิร์นชื่ออย่างโหลใครจะไปจำได้วะ

"เฟิร์นที่ตอนม.1มึงไปล้อเขาว่าดำตูดหมึกไง"

ขอผมนึกก่อนนะ ผมจำได้ว่าตอนม.1ผมชอบล้อเลียนคนในห้องไปทั่วเลยจะชาย จะหญิง น่าใครหน้าไหนผมก็ล้อเลียนผมเลย จนผมย้อนความคิดไปจนถึงเหตุการณ์ที่ผมเคยไปล้อเด็กผู้หญิงผิวเข้มคนนึงที่ใส่แว่นตากลมๆทรงป้า ผมสั้นระดับติ่งหูและหน้าตาดูไม่ได้น่ารักหรือโดดเด่นเท่าเพื่อนคนอื่นนัก ผมเลยปากเสียไปล้อเธอว่าตำตูดหมึกและเพื่อนในห้องหลายๆคนก็พากันล้อจนเธอร้องไห้หนักมากแล้วบอกว่าเกลียดผม แต่พอขึ้นม.2เธอย้ายไปเรียนอยู่ในห้องท๊อปและผมก็ไม่ได้คุยกับเธออีกเลย

"ใช่เหรอวะ!"

"เออดิวะ เฟิร์นนั้นน่ะแหละ"

ผมกับไอ้มอสเถียงกันอยู่จนไอ้โจ้ก็เข้ามามีส่วนในการสนทนาด้วย

"แต่เห็นว่าถึงจะเรียนสายศิลป์ฝรั่งเศส แต่เฟิร์นก็เป็นตัวท๊อปทั้งเรื่องเรียนและกิจกรรมเลยนะ และเพื่อนในรุ่นเรียกเฟิร์นว่าเป็นนางฟ้าของรุ่นด้วยนะ ทั้งสวย ทั้งเก่ง ทั้งน่ารัก "

"เห้ย แต่กูได้ยินมาว่า มีพี่ม.6คนนึ.."

ระหว่างที่มันสองคนคุยกันผมไม่ได้ฟังเลยแม้แต่น้อย ผมโฟกัสไปเพียงหญิงสาวสวยที่หน้าเสาธงที่กำลังกล่าวความประทับใจอยู่ เธอสวยขึ้นเยอะแถมยังยิ้มน่ารักอีก ผมรู้สึกได้ถึงออร่าอะไรซักอย่างแต่..

"เน ไอ้เน ไอ้เน ไอ้เนโว้ยยย"

"เ*ี้ยยยย อะไรๆๆ"

ไอ้สองเพื่อนรักรวมหัวกันตะโกนเรียกผมจนหลุดออกมาจากภวังค์ทันที ผมถึงกับตกใจยกใหญ่ก่อนจะหันซ้าย หันขวามองไปรอบๆ คนอื่นเขาเลิกแถวแล้วขึ้นห้องเรียนไปหมดแล้วเหลือแต่ผมที่นั่งละเมอเพ้อภพอยู่

"อ้าว เข้าแถวเสร็จแล้วเหรอวะ"

ผมถามพลางกะพริบตาปริบๆอย่างงงงวย

"เออดิ พวกกูเรียกมึงตั้งนานแต่มึงแม่งไม่ได้ยิน ทำไม หลงเสน่ห์เฟิร์นรึไง"

ไอ้มอสที่ยืนเท้าเอวเอ่ยถามผม

"เออ "

"เห้ย/เย้ย"

"พวกมึงจะตกใจทำไม ก็กูบอกตรงๆไงว่ากูชอบเขา"

ผมเอ่ยขึ้นก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วหยิบเป้สีดำของผมมาสะพายบนบ่าทั้งสองข้าง

"ไอ้เน มึงลืมปะ ว่ามึงเคยทำอะไรกับเฟิร์น "

ไอ้มอสเอ่ยถามอีกครั้งคราวนี้มันขมวดคิ้วไปด้วย ผมก้มหน้ามองพื้นก่อนจะพูดขึ้น

"เอาน่าาาา เรื่องมันผ่านมาแล้วเดี๋ยวเฟิร์นก็ลืมไปแล้วมั่งงงง ปะๆๆๆขึ้นห้องๆ"

"เห้ย ไอ้เ*ี้ยเน มึงอย่าดึงดิ๊ "

"ไอ้เนทำไมตัวมึงกลิ่นน้ำหอมแรงจังวะ"

"อ๋อ กูใช้วิชามารอ่ะ"

"วิชามารอะไรของมึงเนี่ย "

"อย่าบอกนะ! ว่ามึงไม่ได้อาบน้ำอีกแล้ว"

"โหไอ้เ*ี้ย!! โจ้ วิ่งงงง!!! "

"พวกมึง จะวิ่งหนีกูทำไม รอกูก๊อนนนนนนนนน "