บ้านคณินธร

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

*อาหารถูกปากไหมค่ะ*

*อร่อยมากครับ*

*ถ้าอร่อยก็ทานเยอะๆ เลยนะค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ*

*ครับ*

*นิอิ่มแล้วค่ะขอตัวขึ้นข้างบนก่อนนะค่ะ*

*ยัยนิ จะรีบไปไหน ไปเตรียมจัดห้องรับแขกให้คุณคณินเขาพักก่อน*

*อะไรนะค่ะ ทำไม...*

*ทำไมนะเหรอ แม่ก็จะให้คุณคณินเขาพักที่นี่คืนนี้นะสิ*

*คุณแม่ขอคุยด้วยหน่อยค่ะ*

*ทำไม*

คุณพิไลพูดขึ้นเมื่อเดินห่างออกมาจากโต๊ะอาหารพอสมควร

*คุณคณินเขามีบ้านของเขาทำไมคุณแม่จะต้องให้เขาพักที่บ้านของเราด้วยค่ะ*

*คุณคณินเขาขับรถมาส่งแกเขาก็เหนื่อยเหมือนกันแม่ก็เลยให้เขาค้างที่นี่เลย...พรุ่งนี้แกก็จะได้กลับไปพร้อมกับคุณคณิน...ไม่ต้องไปเสียค่ารถไม่ดีหรือไงละ*

*คุณแม่คิดแบบนี้ได้ยังไงค่ะ…เขาเป็นเจ้านายของนินะค่ะไม่ใช่คนขับรถ*

*แต่แม่ถามคุณคณินแล้วว่าถ้าไม่มีธุระที่อื่นก็ให้พักที่บ้านเราสักคืนแล้วค่อยกลับพร้อมแกพรุ่งนี้ คุณคณินก็ตอบตกลงนี่ ในเมื่อเจ้านายของแกเขาเต็มใจจะพักที่นี่แกก็ไม่มีสิทธิมาว่าแม่เข้าใจไหม*

โอ๊ย! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันนี่ นายอะตอมน่าจะกลับบ้านวันนี้เลยนะ เราจะได้ไม่ต้องค้างคืนที่นี่

*พรุ่งนี้นายอะตอมจะกลับมาบ้านตอนไหนค่ะ*

*แม่ก็ไม่แน่ใจ*

*ทำไมคราวนี้นายอะตอมถึงอยากจะเจอนิค่ะ แค่โอนเงินให้เหมือนทุกครั้งก็น่าจะพอแล้ว*

*แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าน้องมีเรื่องอะไรหรือเปล่า ถ้าแกไม่มีเรื่องจะถามแม่แล้วแม่ไปทานข้าวต่อนะ ส่วนแกก็ไปจัดห้องให้คุณคณินเข้าใจนะ*

*เฮ้อ! ทำไมชีวิตของเราถึงได้ยุ่งเหยิงแบบนี้นะ*

สิบห้านาทีผ่านไป

*คุณจัดห้องให้ผมเรียบร้อยแล้วใช่ไหม*

*อุ๊ย! ทำไมคุณถึงเดินเข้ามาเงียบๆ ละค่ะ*

*ก็ผมเห็นประตูมันเปิดอยู่*

*คุณก็น่าจะเคาะประตูให้เสียงก่อน*

*ทำไม...คุณตกใจเหรอ*

คณินธรพูดพร้อมกับเดินเข้าหาร่างบางของนิชาทีละก้าว ทีละก้าว ทำให้นิชาต้องเดินถอยหลังไปทีละก้าวเช่นกัน สุดท้ายนิชาก็เป็นฝ่ายเสียหลักล้มลงบนเตียงนอนแต่เธอก็รีบพยุงร่างบางของเธอให้ลุกขึ้นมายืนเผชิญหน้ากับคณินธรอีกครั้ง ซึ่งในตอนนี้ระยะห่างระหว่างเขากับเธอมันช่างน้อยนิดเสียเหลือเกิน หัวใจของนิชาเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ โดยที่นิชาไม่สามารถควบคุมได้ นิชาจึงคิดหาทางออกไปจากห้องนี้โดยเร็วที่สุด

*คุณคณิน...คุณจะทำอะไรค่ะ คุณช่วยถอยออกไปหน่อยได้ไหมค่ะ*

*ทำไมละ ผมง่วงแล้ว ผมกำลังจะเดินไปที่เตียงไง*

*แล้วทำไมคุณจะต้องเดินมาทางฉันด้วยค่ะ ทางเดินมีตั้งเยอะแยะ*

*ผมชอบ...เดินทางนี้มากกว่า*

คณินธรพูดเน้นคำว่า ชอบ พร้อมๆ กับจ้องมองใบหน้าสวยหวานของนิชาก่อนที่เขาจะพูดประโยคถัดมาทำให้นิชารู้สึกหวั่นไหวกับคำพูดของเขาได้เหมือนกันแต่นิชาก็สามารถดึงสติกลับมาได้ คณินธรไม่ได้ก่อกวนจิตใจของนิชาเพียงแค่นั้นเพราะก่อนที่เขาจะล้มตัวลงนอนบนเตียงเขาได้แกล้งเดินเข้าประชิดร่างบางของนิชาอีกครั้งก่อนที่เขาจะเบี่ยงตัวหลบนิชาแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างสบายอารมณ์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นิชาจึงหัวเสียกับการกระทำของเขาเป็นอย่างมาก

เชอะ...พูดออกมาได้หน้าตาเฉย...ผมชอบเดินทางนี้มากกว่า...อีตาบ้า แกล้งเราชัดๆ...น่าโมโหจริงๆ เลย แต่ที่น่าเจ็บใจที่สุดก็คือ ทำไมเราจะต้องไปรู้สึกหวั่นไหวกับการกระทำจอมปลอมของเขาด้วยนะ เธอบ้าไปแล้วเหรอยัยนิชา

นิชาคิดในใจ

*ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะค่ะ...*

*อืม*

*พูดเป็นอยู่คำเดียวหรือไงนะ อืม อืม จะขอบคุณเราสักคำก็ไม่มีเลย แบร่...*

นิชาพูดพร้อมกับแลบลิ้นใส่ประตูแต่เธอก็ต้องรีบเดินหนีไปทันทีเมื่อเธอเห็นว่าประตูห้องกำลังจะถูกเปิดจากคนที่อยู่ด้านใน นิชาไม่มีวันได้รู้ว่าคนด้านในนั้นได้ยินทุกคำที่เธอพูดและเขาก็ยืนฟังอย่างอารมณ์ดีไม่ได้รู้สึกโกรธนิชาเลยแม้แต่น้อย เขาทำแค่เพียงแกล้งเปิดประตูเท่านั้น

คณินธรออกกมาเดินเล่นที่หน้าบ้านของนิชา เพราะตั้งแต่ภรรยาของเขาเสียชีวิตไป เขาก็ไม่สามารถนอนหลับที่ไหนได้เลยนอกจากที่บ้านของเขาเท่านั้น แต่เขาไม่อยากให้แม่ของนิชาเสียน้ำใจเขาจึงไม่ปฏิเสธที่จะนอนค้างที่นี่

*คุณคณินนอนไม่หลับหรือค่ะ...แปลกที่ใช่ไหมค่ะ*

*คุณพิไลเดินเข้ามาซักถามคณินธร*

*เปล่าครับปกติผมนอนดึกจนเคยนะครับ*

*อ๋อ! อย่างนั้นเองหรือค่ะ ให้ป้านั่งคุยเป็นเพื่อนไหมค่ะ ป้าก็ยังไม่ง่วงเหมือนกันค่ะ*

*ครับ*

*ยัยนิทำงานเป็นยังไงบ้างค่ะ*

*ครูนิชารับผิดชอบงานดีมากครับ*

*แหม! ต่อหน้าป้าไม่ต้องชมก็ได้ค่ะ พูดมาตามตรงได้เลยค่ะ ยัยนินะเป็นคนซุ่มซ่าม ไม่ค่อยเรียบร้อย แต่มีข้อดีตรงที่มีความรับผิดชอบ แถมยังทำอาหารอร่อยด้วยนะค่ะ คุณคณินเคยทานฝีมือของยัยนิหรือยังค่ะ*

*ครับ...เธอทำให้ลูกชายของผมทานอยู่บ่อยๆ ผมก็เลยได้ทานด้วยครับ*

*อร่อยใช่ไหมค่ะ*

*ครับ*

*แล้วอยากได้ไปเป็นแม่ของลูกไหมค่ะ*

*อะไรนะครับ*

*อ๋อ! เปล่าค่ะเปล่า ป้าไม่ได้พูดอะไร ป้าง่วงแล้วขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะค่ะ เชิญคุณคณินตามสบายเลยค่ะ*

*ครับ*

เมื่อคุณพิไลเดินจากไปแล้วคณินธรยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นจนดึกเขาถึงได้เข้านอน