“เราเลิกกันเถอะ เราไม่ได้รักเธอแล้ว เรามีคนใหม่แล้ว”
ข้อความที่ถูกส่งมา ตอกย้ำว่าเราคงจะกลายเป็นคนรักที่แย่มาตลอด3ปี กี่คนแล้วที่ทิ้งกัน กี่คนแล้วที่ย้ำให้เรารู้ว่า เราเป็นคนรักที่แย่ และไม่มีค่า
“ขอโอกาส ให้เรานะ เราจะทำให้ดีกว่าเดิม”
ฉันขอโอกาสเขาไป ทั้งๆที่รู้คำตอบดีอยู่แล้วว่า ยังไงก็ไม่มีทางได้เขากลับคืนมา และใช่หลังจากนั้นเขาก็ไม่ตอบอะไรกลับมาอีกเลย
แชทว่างเปล่า ห้องว่างเปล่า ในสมองเองก็ว่างเปล่า ความผิดพลาดของความรักมันเกิดขึ้นได้เสมอ ฉันเอาอนาคตของตัวเองไปผูกติดไว้กับอนาคตของเขาแต่ลืมคิดไปว่าอนาคตของเขาอาจจะไม่มีเราอยู่ก็ได้ ฉันค่อยๆพาร่างพังๆของตัวเองเอนลงบนเตียงพลางคิดว่าที่ผ่านมาฉันกลายไปเป็นความรักแย่ๆของทุกคนที่เข้ามาแบบนั้นหรือ ฉันถึงได้โดนทิ้งตลอด ฉันค่อยๆคว้าสมุดบันทึกของตัวเองที่อยู่บนหัวนอนลงมาพิจารณามันดูถึงว่าหนาของตัวสมุดพร้อมเปิดมันดูที่ละหน้าเรื่องราวที่อยู่ในสมุดบันทึกเล่มนี้คือความรักที่ผิดหวังอตลอดหลายปีมานี้ของฉัน ลองมองย้อนกลับไป ย้อนไปถึงความรักครั้งแรกของฉันและความรักหลังจากนั้นที่ผิดหวังอีกต่อต่อมา สงสัยมันถึงเวลาต้องย้อนอดีตเพื่อกลับไปมองความผิดพลาดของตัวเองในแต่ละครั้งแล้วสินะ