-cross the dimension seeks to love ข้ามมิติหารัก -
เขียนโดย 
SilverFox
วันที่ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2563 เวลา 16.40 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2563 16.54 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) - Chapter 1 : ความฝัน -
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ-ตอนที่ 1 ความฝัน?-
"อืม...." เด็กหนุ่มขยี้ตาพลางพลิกตัวอย่างคนที่ยังงัวเงีย ก่อนจะลุกขึ้นอย่างร้อนรนจนตกจากเตียง
"เหวอ!"
ตุบ!
"อูย~" เด็กหนุ่มจับแขนที่น่าจะระบมหลังจากใช้มันรับแรงกระแทกตอนตกจากเตียง
"อ้าว นี่เราเผลอหลับไปตอนไหนเนี่ย?" เด็กหนุ่มเกาหัวอย่างงงๆ พลางถามตัวเองในใจว่า 'เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?'
"อืม...ถ้าจำไม่ผิด ฮะ เฮ้ย! คอม อ้าว นี่ที่ไหนเนี่ย ห้องพยาบาลในคฤหาสน์?" เด็กหนุ่มที่เริ่มจำเรื่องราวได้ รีบหันหน้าไปมองคอมฯทันที ตอนนั้นเองที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในห้อง
“คะ คุณหนู~!” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างยินดี ตามมาด้วยเสียงเปิดปิดประตู เมื่อหันไปจึงเห็นชายสูงอายุคนหนึ่งในชุดพ่อบ้าน แต่ถึงแม้จะบอกว่าสูงอายุ นอกจากเส้นผมที่เป็นสีขาวกับริ้วรอยเล็กน้อยบนใบหน้านั้น กลับยังคงมีเค้าโครงของหนุ่มหล่อเหลือให้เห็น
“หัวหน้าพ่อบ้าน? นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย??” เห็นท่าทางร้องไห้อย่างกับใครตายของอีกฝ่าย เด็กหนุ่มจึงเอ่ยถาม
“ฮะ ฮึก! คุณหนูจำไม่ได้เหรอครับว่าเมื่อวานคุณหนูสลบไป แถมมีเลือดไหลด้วยดูเหมือนจะเพราะหัวกระแทกโต๊ะน่ะครับ ฟืด~!” หัวหน้าพ่อบ้านเล่าไปสะอื้นไปพลางสูดน้ำมูก
“ฮะ? เออจริงด้วย อูย~ เจ็บเหมือนกันแฮะ” พอถูกทักก็เหมือนจะเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองเจ็บ แต่ก็แค่นั้น เพราะว่ามีเรื่องที่สำคัญกว่านั้น!
“คอม! คอมเป็นอะไรมั้ย? น้องมิสึนะเป็นอะไรมั้ย!!” เด็กหนุ่มพูดพลางก็ลุกขึ้นไปเปิดประตู เพื่อจะไปยังห้องของตัวเอง ซึ่งยังไม่ทันพ้นประตูห้องก็ถูกรั้งเอาไว้
“ไม่ครับ คอมปลอดภัยดี ที่ไม่ปลอดภัยมีแต่คุณหนูนั่นล่ะครับ...เอ่อไม่สิ ดูจากที่พอได้สติก็ร้องหามิสึนะคงไม่เป็นไรมั้ง” หัวหน้าพ่อบ้านรีบเอ่ยรายงาน ก่อนเสียงจะเบาลงจนเกือบเป็นพึมพำในตอนท้าย ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้จึงรีบบอกเด็กหนุ่มผู้เป็นนาย
“คุณหนูพักก่อนเถอะครับ คุณหมอบอกว่าแม้จะไม่เป็นอะไรมาก แต่ก็ต้องดูด้วยว่าจะมีอาการข้างเคียงอะไรอีกรึเปล่า” พูดพลางก็ลากเด็กหนุ่มกลับไปที่เตียง ก่อนจะเดินไปนอกห้องแล้วเอาโน๊ตบุ๊คมาวางข้างๆ เด็กหนุ่ม
“ใช้อันนี้ไปก่อนละกันนะครับ เดี๋ยวผมไปเอาข้าวเช้ามาให้ พอรับประทานอาหารและยาแล้วต้องพักผ่อนนะครับ” พูดเสร็จเจ้าตัวก็รีบไปจากห้องไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้ทักท้วงแต่อย่างใด
"ไหนๆ ก็ตื่นแล้ว อัพเดตข่าวสารหน่อยดีกว่า" เด็กหนุ่มเปิดโน๊ตบุ๊คแล้วเข้าเว็บไซค์ต่างๆ อย่างเชี่ยวชาญเพื่อติดตามข่าวสารรายวัน
"โอ๊ะ! ดีจัง ดูเหมือนบริษัทเซย์งิจะสามารถพัฒนาระบบเลขาส่วนตัวของมิสึนะจังสำเร็จแล้วสินะ ไหนๆ ดูสิ อุปกรณ์จะอยู่ในรูปแบบฟิกเกอร์มิสึนะจัง มีการจดจำลายนิ้วมือ และเสียงของเจ้าของอืม...กะแล้วเชียวนี่มัน ยะ อยากได้ชะมัด~!" เด็กหนุ่มเอ่ยพลางมองหน้าจอราวกับริษยาผู้ที่จะได้สินค้าตัวนี้ไปครอบครองเหลือเกิน แต่สำหรับตัวเขาตอนนี้...คงยากจะได้มาครอบครอง พอคิดได้เจ้าตัวก็วางโน๊ตบุ๊คแล้วทิ้งตัวลงแผ่กับเตียง
"อืม...จะว่าไปเหมือนเมื่อคืนจะฝันดีแฮะ รู้สึกเหมือนได้เห็นมิสึนะจังในระยะประชิดเลย แค่คิด..." เด็กหนุ่มระริกระรี้เมื่อนึกถึงฝันอันลางเลือนเมื่อคืน แต่ทำไมไม่รู้สึกเหมือนความฝันเลยแฮะ...
"ฟังมิสึนะจังร้องเพลงดีกว่า" เด็กหนุ่มพูดพลางพลิกตัวไปเปิดโน๊ตบุ๊ค
ก๊อก! ก๊อก!
“คุณหนู คุณหนูริกะโทรมาครับ” หัวหน้าพ่อบ้านเอ่ยพลางยื่นถาดอาหารไปใกล้เพื่อให้เด็กหนุ่มรับโทรศัพท์ที่วางอยู่ในถาดนั้น เมื่อเด็กหนุ่มหยิบไปก็จ้องโทรศัพท์ ขณะที่หัวหน้าพ่อบ้านก็นำถาดอาหารเช้าไปวางไว้ที่โต๊ะข้างตัว แล้วโค้งตัวลงเพื่อขอตัวออกจากห้องไปทำธุระอื่นต่อ
"ฮึ่ม!" เด็กหนุ่มส่งเสียงไม่พอใจเล็กน้อย เมื่อถูกขัดความสุขจึงเอ่ยทักอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงยียวน
"ฮา~! โหล~!"
"...." ไร้เสียงตอบกลับจากปลายสาย
"มีอะไรรีบพูดมา"
"...."
"ไม่มีอะไรสินะ งั้นตัดสายล่ะ/เดี๋ยวๆ" เสียงปลายสายดังขัดขึ้น
"มีอะไรล่ะ" เด็กหนุ่มเอ่ยถามอย่างหงุดหงิดเมื่อคิดถึงข่าวที่เพิ่งได้อ่านเมื่อครู่
"เมื่อคืนเค้าฝันถึงโยฮันด้วยล่ะ! ดีใจมากๆ เลย!" ปลายสายตอบกลับด้วยน้ำเสียงร่าเริง เล่าเรื่องราวกับไม่รับรู้ถึงอารมณ์ของผู้สนทนาด้วย
"งั้นเหรอเมื่อคืนฉันก็ฝันดีสุดๆ เลย ฝันว่าตอนที่ตัวเองกำลังจะหมดสติมิสึนะจังก็มาช่วยไว้ด้วยล่ะ" เด็กหนุ่มอารมณ์ดีขึ้นมาในทันใดเมื่อนึกถึงความฝัน
"เห~!"
"เลือกเอาซักอย่างว่าจะตกใจหรือแปลกใจ" เมื่ออารมณ์ดีขึ้นเด็กหนุ่มจึงตบมุขของคู่สนทนา
"ฮะๆ โทษที" เสียงปลายสายหัวเราะแห้งอย่างต้องการแก้เขิน
"แล้วไงว่ามาสิ"
"ก็นะ...%#$%*"
ผ่านไป 2 ชั่วโมง
"งั้นแค่นี้นะ บาย~!"
แกร๊ก! ติ๊ดๆ เสียงปลายสายถูกตัดไปแล้ว
"เฮ้อ~ เผลอคุยด้วยซะเพลินเลยเรา" พูดจบเด็กหนุ่มก็วางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะ แล้วยกถาดอาหารมาเพื่อรับประทาน พลางเปิดเพลงในโน๊ตบุ๊ค เพื่อจะได้ฟังเสียงของมิสึนะขณะรับประทานอาหารทว่า...
เปรี๊ยะ!
"เฮ้ย!" เด็กหนุ่มอุทานขึ้นอย่างตกใจจนช้อนหลุดมือเมื่อหน้าจอ มีกระแสไฟฟ้าวิ่งพล่าน
เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!
"แย่แล้ว อย่าบอกนะว่า...เครื่องช็อต!!"
ตูม! วูบ~!
"จ๊าก~" เด็กหนุ่มร้องขึ้นอย่างตกใจจนในที่สุดสติก็หลุดลอยไป
"โอย~ เจ็บชะมัด" เด็กหนุ่มร้องขึ้นอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะหันไปมองรอบๆ จนต้องเบิกตาขึ้นอย่างตกใจ แล้วตบหน้าตัวเองแรงๆ
"เฮ้ย! ที่นี่ที่ไหน เรากำลังฝันอยู่เรอะ ตื่นๆ"
15 นาทีต่อมา
"เฮ้อ~ ช่วยไม่ได้ลองเดินไปเรื่อยๆ แล้วกัน" เมื่อเด็กหนุ่มเริ่มทำใจได้ จึงเริ่มออกเดินไปตามเส้นทางเดินในป่าทึบแห่งหนึ่ง ก่อนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างอยู่กับตัวทั้งๆ ที่ไม่น่าจะมี
"นี่มัน...นาฬิกา? แต่ตรงหน้าปัดแปลกๆ แฮะ" เด็กหนุ่มพินิจนาฬิกาที่สวมอยู่กับข้อมือ นาฬิกาที่มีสายสีเหลือง และมีตัวอักษรปริศนาปรากฏอยู่บนหน้าปัด ตรงเลขสิบสองมีตัวอักษรสีแดงที่เขียนว่า 'M' อยู่ จากนั้นที่เลขหนึ่งที่เข็มชี้อยู่นั้น เมื่อเด็กหนุ่มเหล่มองมันก็ส่องแสงระยิบระยับแล้วปรากฏตัวอักษรสีฟ้าตามด้วยตัวอักษร 'M' มาแทนที่เลขหนึ่ง ขณะที่เลขสองถึงสิบเอ็ดยังแสดงเป็นตัวเลขตามปกติ แต่มองได้ไม่นานเด็กหนุ่มก็ละความสนใจเมื่อได้ยินอันแสนจะไพเราะมาจากที่แห่งหนึ่ง
[ถึงพวกท่านทั้งหลาย~♪]
[ที่คอยรับฟังอย่างเอาใจใส่~♪]
เด็กหนุ่มมองไปรอบ ๆ พลางเดินหาต้นเสียง จนรู้ว่ามันอยู่ทางซ้ายของตัวเอง
[ราวกับคอยดูแลลูกๆ ของฉันเสมอมา~♪]
ในที่สุดเด็กหนุ่มก็เห็นเจ้าของเสียงคือ เด็กสาวทีมีผมสีทองทรงทวินเทล กำลังร้องเพลงให้นกน้อยที่ร้องคลอกับเด็กสาว ราวกับเครื่องดนตรีสองชนิดกำลังประสานเสียงกัน
[ขอขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ ฉันจึงลองนำบุญคุณที่จะไม่เลือนลืมไปชั่วชีวิตนี้~♪]
[พร้อมกับความรู้สึกที่เก็บอยู่ภายใน...ขับร้องออกมาเป็นเพลงดู~♪]
[ถ้อยคำแห่งรักคือ‘ความรักเต็มสิบ (ขอบคุณนะ)’~♪]
แซ่ก!
"อ๊ะ" เด็กหนุ่มอุทานขึ้นเมื่อตัวเองที่แอบมองเด็กสาวเพลินในพุ่มไม้ เผลอเดินออกไปจนเกิดเสียง อีกฝ่ายถึงกับอึ้ง แล้วไม่นานก็เปลี่ยนเป็นหน้าแดงแทน
"คะ คุณเป็นใครคะ?" เด็กสาวนัยน์ตาสีฟ้าใสพูดอย่างตื่นๆ พลางถอยหลังอย่างตกใจ โดยที่เด็กหนุ่มยังคงเคลิบเคลิ้มกับท่าทางของเด็กสาวต่อไปพลางคิดว่า นี่เราไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? ที่อยู่ตรงหน้านี่คือเธอใช่ไหม? เธอจริงๆ ใช่ไหม?....
"อ๊ะ! คุณคนที่สลบอยู่ในป่าเมื่อวันก่อนนี่" เด็กหนุ่มหลุดออกภวังค์ทันทีเมื่อได้ยินคำนี้
"สลบ?" เด็กหนุ่มถามอย่างสงสัย
"ใช่ จำไม่ได้เหรอคะ พอพาไปหาหมอเสร็จฉันก็ผละออกไปซื้อข้าวพอกลับมา...หมอก็บอกว่าคุณหายตัวไปต่อหน้าเขา เล่นเอาคุณหมอหน้าซีดเลยนะคะ" เด็กหนุ่มถึงกับอึ้งกิมกี่ ด้วยไม่คิดว่าจะมีวันที่ได้ยินเด็กสาวตรงหน้าพูดถึงตน แถมยังโต้ตอบกับตัวเองด้วย(?)
"ผมน่ะเหรอ?"
''ใช่ค่ะ ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมคะ?" เด็กสาวเดินเข้ามาพลางเอามืออังศีรษะอีกฝ่ายกับตัวเองเพื่อวัดอุณหภูมิ ทำให้เด็กหนุ่มหน้าร้อนผ่าวทันที
"เอ๊ะ ยังมีไข้อ่อนๆ อยู่นี่ ไปหาหมอมั้ยคะ" เด็กสาวเอ่ยด้วยท่าทางกังวล นัยน์ตาคู่สวยนั้นแสดงความห่วงใยอย่างชัดเจน
"มะ ไม่ต้อง...ครับ ผมไม่เป็นอะไร" เด็กหนุ่มเดินถอยหลังไปก้าวหนึ่งแล้วตอบ อีกฝ่ายจึงยิ้มออกมา
"งั้นเหรอคะ ฉันมิราอิ มิราอิ มิสึนะค่ะ คุณชื่ออะไรคะ" เด็กหนุ่มก้มหน้าลงอย่างต้องการซ่อนใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเองเอาไว้พลางตอบว่า
"โคคา..."
"โคคา??" เด็กสาวทวนขึ้นอย่างงงๆ เมื่ออีกฝ่ายตอบเสียงเบาราวกระซิบ
"คะ โคล่า" สุดท้ายพอถูกหญิงในดวงใจจ้องมากๆ เข้า ก็ลนจนเผลอบอกชื่อเล่นที่เพื่อนสนิทชอบใช้เรียกแทนที่จะบอกชื่อจริงไปซะอย่างนั้น
‘ตะ ต้องรีบบอกเธอว่าเมื่อกี๊พูดผิด’
"ว้าว ชื่อน่ารักจัง งั้นขอเรียกว่าโคล่าจังนะ" เด็กหนุ่มพยักหน้าเป็นคำตอบ ภายในใจรู้สึกสิ้นหวังชอบกล เมื่อเห็นอีกฝ่ายเรียกชื่อเล่นที่เขาแสนเกลียดด้วยรอยยิ้มสดใสนั้น ‘รอยยิ้มนั่นผิดกติกาชัดๆ’
"เอ่อ...โคล่าจังคือว่า"
"หืม?"
"โคล่าจัง..."
"ไปด้วยกันไหม"
"อะ อืม" โคล่า(?)ตอบรับคำอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม เพราะมัวแต่ดีใจจึงไม่ทันเห็นท่าทางชะงักไปของอีกฝ่าย
‘ดะ ดีใจจัง เดตล่ะ!’
ณ ร้านค้าแห่งหนึ่งห่างจากป่าไปราว 1 กิโลเมตร
"พอดีพรุ่งนี้จะไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนน่ะค่ะ แต่ไม่มีใครว่างมาช่วยเลือกชุดว่ายน้ำเลย รบกวนหน่อยได้ไหมคะ?" มิสึนะตอบด้วยท่าทางอายๆ เล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทางสงสัยของอีกฝ่าย
"เอ๋!" โคล่าตกใจร้องเสียงหลง
"คือวันนี้ไม่มีใครว่างพามาเลยจริงๆ ค่ะ ช่วยเลือกหน่อยนะคะ น้า~" เมื่อเจอเด็กสาวอ้อนเขาด้วยน้ำเสียงหวานๆ เด็กหนุ่มจึงอดยิ้มไม่ได้ พยักหน้าแทนคำตอบไป
"เย้! ขอบคุณค่ะ" มิสึนะที่ดีใจจนลืมตัวกระโดดกอดอีกฝ่าย ทำเอาพาลหน้าแดงกันทั้งสองฝ่าย
"ขะ ขอโทษค่ะ"
"ไม่เป็นไร" โคล่าตอบเสียงเบาเหมือนพูดกับตัวเอง
"โคล่าจัง คือฉัน ฉันรู้สึกว่า"
"...."
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
