Hakon เลือกหนีไปเสียจากความจริง

" ฮอลลี่ " เสียงผู้ชายที่ดังขึ้นมาในความมืด เขาค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที มองไม่ชัดนัก แต่ก็มั่นใจว่าเสียงนั้นคือใคร เสียงที่คุ้นเคย... แสงจากดวงจัทร์ที่ส่องผ่านหน้าต่างนั้นทำให้เห็นใบหน้าได้ชัดมากขึ้น แม้เป็นแสงที่น้อยนิด แต่มั่นใจเลยว่าไม่ผิดแน่ 

" น้องไม่น่ามาที่นี่เลย "

" พี่... "

" พี่ขอโทษ "

" .... "

" พี่เสียใจกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น!!! "

....................

“ไง ฮอลลี่ แกจะมาชาติหน้าเลยไหม” เสียงเพื่อนสาวคนสวย ‘อิม’ ของฉันพูดขึ้น วันนี้เรานัดกันมาเจอที่สนามแข่งรถ Cocka ที่ใหญ่ที่สุดในเมือง *Cockaigne (เมืองที่เต็มไปด้วยอำนาจ เงินทอง และความลับ) และแน่นอนชื่อเมืองก็เป็นที่มาของชื่อสนามแข่งรถแห่งนี้

“ขี้บ่นจังเลยนะแก ก็มาทันเวลาไม่ใช่หรือไง ไม่รู้จะรีบไปไหน” ฉันบ่นกับอิม ไม่รู้จริงๆ ว่าอิมจะอินกับการแข่งรถอะไรนักหนานะ ก็แค่รถที่แข่งกันด้วยความเร็ว ใครขึ้นเส้นชัยก่อนคือผู้ชนะ มันสนุกตรงไหนก็ไม่รู้ แล้วนี่ก็ยังไม่ถึงเวลาแข่งสะหน่อย รีบจังเลยนะ

“ก็มันจะถึงเวลาแข่งแล้วนะ” อิมทำหน้างอลใส่สะงั้น โอเคๆ งั้นรีบขึ้นไปหาที่นั่งบนอัฒจันทร์ของสนามเลยก็ได้ค้าาาา

ฉันกับอิมมองหาที่นั่งบนอัฒจันทร์ แต่ต้องผิดหวัง คนเยอะมาก มาก มาก และมากที่สุด นี่สินะเหตุผลที่เร่งให้มาเร็วๆ

“ว่าแล้วเชียว เห็นไหม เหตุผลที่เร่งแกอะ” อิมหันหน้ามางอลใส่อีกแล้ว

“โห ใครจะไปรู้ว่าคนจะเยอะล่ะ” นี่คนชื่นชอบการแข่งรถกันขนาดนี้เลยหรอเนี้ย

“อะ เจอแล้วแก” อิมชี้ไปยังที่นั่งที่ยังว่างอยู่สองที่

งั้นปะ เราไปนั่งกันเถอะ

การแข่งขันเริ่มต้นขึ้น รถแข่งมากมายเตรียมสู่สนาม การแข่งขัน ที่ต้องใช้ความเร็วในการตัดสิน ต้องยอมรับหน่ะนะว่านี่ครั้งแรกของฉันที่มาดูการแข่งขันรถแข่ง แต่กับอิม เธอมาแล้วหลายครั้ง ฉันถามเหตุผลไปว่า ทำไมอิมถึงชอบพวกรถแข่งนัก ทั้งๆ ที่อิมเป็นผู้หญิง อิมไม่ได้ตอบอะไรมานอกจาก ‘ก็มันสนุกดี’ แค่นั้นแหละ คำตอบของเธอ ฉันก็ไม่ได้ถามต่อ เกรงใจมากกว่า ฉันรู้จักกับอิมตอนเข้าปีหนึ่ง เราเรียนคณะเดียวกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ จนตอนนี้เข้าปีที่สามแล้ว แต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะ ฉันก็ยังไม่รู้สึกว่าสนิทกับอิมเท่าไหร่นัก ไม่ใช่เพราะอิมหรอกนะ อาจเป็นเพราะฉันที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เป็นพวกโลกส่วนตัวสูง

อืมมม .... จริงๆ แล้วเพื่อนกันมักคุยเล่นกันหลายเรื่อง หนึ่งในนั้นอาจเป็นวีรกรรมสมัยเด็ก ฉันมักจะเป็นผู้ฟังที่ดีเสมอเวลาเพื่อนอย่างอิมพูดถึง และเพื่อนคนอื่นๆ พูดกัน นั้นแหละมั่ง เหตุผลที่ว่า ทำไมฉันถึงว่าบอกไม่ค่อยสนิทมากนัก เพราะว่าฉันจำอะไรไม่ได้เลยในวัยเด็ก ความจำครั้งสุดท้ายคือตอนไหนนะ ตอนไหน ....

อ่อ ที่โรงพยาบาล .... เป็นเรื่องน่าเศร้าสะอย่างนั้นที่ฉันตื่นมาที่โรงพยาบาล แล้วจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง แม้กระทั้งชื่อของตัวเอง และที่น่าเศร้ายิ่งกว่านั้น ‘ไม่มีใครมาเยี่ยมฉันสักคน’ ฮ่าๆ ตลกไหมล่ะ ฉันใช้เวลาอยู่ในโรงพยาบาลหลายเดือนเนื่องจากสมองถูกกระแทรกด้วยของแข็งอย่างแรง ก็จะถามกันใช่ไหมล่ะ ว่าไปโดนได้ยังไง ..... ฉันก็ไม่รู้หรอก ก็จำไม่ได้นี่เนอะ แต่คุณหมอและพี่พยาบาลบอกกับฉันว่า ในวันนั้น มีผู้ชายใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงขายาวพาฉันมา ฉันที่อยู่ในชุดนักเรียนตัวเปียกทั้งตัว เนื่องจากในวันนั้นฝนตก หน้าตาที่เต็มไปด้วยเลือด ตัวที่ทั้งเปียก เลอะดินเต็มตัว และเลือด ในตอนนั้นฉันถามกับพวกเขาไปว่าใครที่พาฉันมาที่โรงพยาบาล แต่พวกเขาก็ตอบแค่ว่า ไม่รู้เลย หลังจากที่พาฉันมาส่งให้ถึงมือหมอ เขาก็หายไป และที่แย่กว่านั้น ไม่มีใครจำหน้าเขาได้เลยสักคน มันเป็นช่วงชุลมุนด้วยแหละมั่ง

แต่เอ๊ะ ไม่มีอะไรน่าเศร้าขนาดนั้น ตอนที่ฉันใกล้จะออกโรงพยาบาลก็มีผู้ชายตัวสูงผมดำ หน้าตาอ่อนหวาน บางที่ฉันก็คิดนะว่าเขาน่าจะเป็นผู้หญิงมากกว่า เขาเดินมาหาฉันที่เตียงคนไข้ พร้อมกับช่อดอกทิวลิปช่อใหญ่ เขาส่งยิ้มให้ฉัน พร้อมกับพูดว่า “ไง ฮอลลี่”

*Cockaigne = มาจากชื่อเมืองในตำนาน ไม่มีอยู่จริง เป็นดินแดนจินตนาการในตำนานในยุคกลาง ที่เรียกว่าสวรรค์บนดินชัดๆ โดยเล่าว่า เป็นดินแดนที่ไม่มีกฎหมายและไม่มีกฎใดๆ ในเมืองแห่งนี้ มีเสรีภาพทางเพศ มีอาหารการกินอุดมสมบรณ์ทั้งบนดินและบนท้องฟ้า ‘ฝนตกเป็นชีส’ และอากาศที่สบายเหมาะแก่การนอน โดยที่มาของเมืองนี้เป็นการสมมุติเมืองแบบยูโทเปียแบบเมืองสวรรค์ ที่ความเกียจคล้ายและการกินเป็นอาชีพหลัก ซึ่งถือว่าเป็นดินแดนในฝันของชาวนายุคกลาง ซึ่งอาชีพชาวนาสมัยนั้นลำบากมากๆ (ที่มา : 10 อันดับดินแดนมหัศจรรย์ในตำนาน https://teen.mthai.com/variety/78111.html )