ตุ๊กตาเทวา

     เสียงปากกาเมจิคสีดำดังเอี๊ยดอ๊าด บนมือของอาจารย์ประจำวิชากำลังขีดเขียน ตัวเลขและสัญลักษณ์ทางคณิตศาสตร์มากมายบนไวท์บอร์ด  ดูๆไปก็ราวกับภาษาลึกลับที่ไม่อาจจะอ่านได้

เสียงพลิกกระดาษของนักเรียนที่ขะมักเขม้น รัวปากกาจดเนื้อหาให้ทันแซมมาเป็นจังหวะบ้างบางครั้ง

“อ่า!!”

“โห่ อาจารย์!!”

เสียงร้องประท้วงจากนักเรียนที่จดไม่ทันดังขึ้นเหมือนทุกครั้งที่ผู้สอนเดินมาลบเนื้อหาส่วนก่อนหน้าเพื่อจะลงเนื้อหาใหม่

แต่ทว่าเสียงกริ่งหมดเวลาดังขึ้นก่อนที่อาจารย์จะลบมันหมด

“เอาหล่ะ  วันนี้ก็พอแค่นี้  รีบกลับบ้าน  อย่าเชื่อคนแปลกหน้า  อย่าอยู่ในที่ลับตา”

“นักเรียนเคารพ”

“ขอบคุณครับ/ค่ะ”

...

“วันนี้ไปบ้านฉันไหม?”

“นี่ๆ ไปดูหนังกัน”

“เห็นว่าร้าน  Magic Cup  มีสาวสวยด้วยนะเว้ย”

วัฏจักรเดิมๆ  ไม่มีใครหวาดกลัวกับคดีฆาตกรรมต่อเนื่องที่เกิดขึ้น  ทั้งๆที่พึ่งจะมีรายที่4 เกิดขึ้นแท้ๆ  ทุกคนใช้ชีวิตตามปกติของตน  ดีใจกับเวลาที่ได้เพิ่มมา  และใช้มันไปกับความสนุก 

ผมเก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้าน  ก่อนจะส่งข้อความไปหาเจ้าชูใจว่าวันนี้ก็ทางใครทางมันเช่นเคยอีกวัน

“กวี  วันนี้มีหนังใหม่เข้าด้วยละ”

ดุจดาวขาประจำออกปากชวนเจ้าหนุ่มโต๊ะข้างๆของผมที่อยู่ถัดอีกแถว  ยัยนี้หน้าตาก็ดี  เรียนก็เก่งแท้ๆ มาไล่ตื้อผู้ชายอย่างกับคนสิ้นไร้ไม้ตอกไปได้  เอาเถอะ  ไอ้ผมก็ใช่ว่าจะเข้าใจความรักซะที่ไหน

“ฉันมีธุระ”

ไอ้นี้ก็ไม่เคยเปิดทางซักวัน  ผมเก็บกระเป๋าเสร็จก็เดินผ่าน2 คนนี้ไปเหมือนทุกๆครั้งเช่นกัน

     ให้ตายสิ!!  ให้ตายสิ!!  ให้ตายสิ!!!!

ผมรีบจำอ้าวอย่างไวบนระเบียงทางเดินของอาคารเรียน  เสียงหายใจถี่ๆที่ถึงจะเบาแต่ก็ได้ยินชัดเจน  ตอนนี้ทุกคนกลับบ้านไปกันหมด อาคารที่ถูกแสงสีส้มจากดวงอาทิตย์ทาสีช่างเข้ากับบรรยากาศวังเวงได้ดี  แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่สร้างความกลัวใดๆให้กับผม เพราะผมที่เห็นผีได้นั้นชินกับอะไรแบบนี้เสียแล้ว รวมถึงที่ตอนนี้ผมกำลังอารมณ์เสียที่ตัวเองดันลืมการบ้านวิชาชีวะเอาไว้ทั้งๆที่คิดว่าเอาใส่กระเป๋าเอาไว้แล้วแท้ๆ  พวกคะแนนสายวิทย์ของผมไม่ค่อยดี  เอาจริงๆก็ทุกสายยกเว้นสังคม  ก็เลยต้องมาเก็บคะแนนเอากับพวกการบ้านและรายงานเพื่อทดแทนตอนสอบ  นั้นทำให้ผมต้องยอมทุ่มทุนย้อนกลับมาที่ห้องเรียน

ผมหมุนลูกบิดประตูหลังเปิดออก  เดินตรงไปอย่างมั่นใจที่โต๊ะตัวเองและก้มหาการบ้านตัวปัญหาที่ช่องเก็บของ

ไม่มี!?

“อะไรฟะ!!”  ผมสถบเพราะเริ่มอารมณ์เสียมากกว่าเดิม

“หาไอ้นี้เรอะ นิพนธ์” เสียงหนึ่งดังขึ้น  ทำเอาผมตกใจหันกลับไปมอง

กวียืนขวางประตูอยู่พร้อมกับการบ้านของผมในมือ

“อ้าว กวี  แกเจอมันเรอะ ขอบใจนะ”  ผมรีบคว้าสมุดคืนมาและเดินไปเปิดประตูที่จำได้ว่าไม่ได้ปิด

แต่มันเปิดไม่ออก!?

“ไม่ได้หาเจอ  แต่ฉันเอามันไปเอง”

“อะไร อันดับ 1 ในระดับชั้นอย่างแกยังจะมาลอกการบ้านฉันอีกเรอะ”

“แกจำได้สินะ”

“จำได้สิ  ฉันวางมันไว้ใต้โต๊ะ”

ผมรีบเดินไปเปิดประตูด้านหน้าแทน  แต่ทว่า  ประตูนั้นกลับเปิดออกเองก่อนที่ผมจะจับที่ลูกบิด

ชายร่างใหญ่ในชุดหนังสีดำรัดรูปเหมือนพวกนักบิดเดินเข้ามาในห้องเรียน ถักผมเดทร็อค  หน้าตายังกะกอลิล่า

และที่สำคัญ  เขาใส่รองเท้าเข้ามาในห้องเรียนด้วย!!!

ผมถอยออกมาประมาณ 2-3 ก้าวเพื่อความปลอดภัย

“ฉันหมายถึง เรื่องของพวกฉัน”  กวียังพูดต่อ

“พวกฉันไหน”

“Wit Association”

อย่างที่บอก ผมเรียนได้โคตรโง่ โอเค คำหลังคือ สมาคม แต่คำแรกนี้อะไร with? wish? รูปประโยคมันแปลกๆ หรือผมโง่กว่าที่ตัวเองคิด

“เรายังไม่เคยบอกชื่อนั้นกับเขา” ทีนี้เจ้ากอลิล่าพูด

“โอเค ถ้าอย่างงั้น ที่ร้าน Magic Cup  ฉันรู้ว่าแกจำทุกอย่างได้  เพราะพฤติกรรมของแกที่พูดมาก  กวนประสาท  ชอบหาประเด็นโต้แย้ง  แต่หลังจากวันนั้นผ่านมา 2 วันแกกลับเงียบ  แถมหลบหน้า  พยายามระวังตัวอย่างสังเกตุได้ชัด  และที่จะถามก็คือ  ทำไม การผนึกความทรงจำใช้ไม่ได้ผล”

กวีจ้องผมตาไม่กระพริบอย่างกับว่าผมจะอัตฐานหายไปได้  ส่วนเจ้ากอลิล่านี่ก็ยืนขวางประตูอยู่ได้

ผมมองกวีกับเจ้ากอลิล่าสลับกันหลังจากที่กวีมันจบการอนุมานของมันไป

มันคงเป็นเรื่องของสัญชาตญาณ ว่าใครควรเข้าใกล้ ใครควรอยู่ห่าง  และสัญชาตญาณของผมตอนนี้ก็บอกว่าให้อยู่ห่างๆซะ!!

ผมเร่งปราณไปที่เท้าพุ่งตัวทะลุกระจกหน้าต่างออกมาดื่อๆ แค่ชั้น 2 ไม่ใช่ปัญหา  ผมลงถึงพื้นได้อย่างปลอดภัยและออกตัววิ่งทันที

หญิงสาวอายุไล่เลี่ยกันในชุดนักศึกษา ผมบ๊อบหยักโศกสีทองยืนขวางอยู่  เธอตวัดไม่กายสิทธิ์ในมือ  พื้นเบื่องหน้าก็ก่อตัวกันกลายเป็นสิ่งที่เรียกว่า โกเลม ออกมา

ผมจึงหันไปอีกทาง

“ไงจ๊ะ นิพนธ์”

คราวนี้เป็นพี่สาวสุดสวยมาต้อนรับ  โดนล้อมอย่างสมบูรณ์ แห่กันมาขนาดนี้ ปิดร้านเลยรึไง

     ตุบ

ผมถูกกดให้นั่งบนเก้าอี้ตัวเดิมจากเมื่อ 2 วันก่อนโดยมีอีก 3 คนยืนล้อมอย่างกับว่าผมจะหนีไปไหนได้

และมีคุณพี่พิมผกา อยู่ฝั่งตรงข้ามเช่นเคย

“เอาละนิพนธ์ เธอทำงานให้ใคร?” พี่พิมเอ่ยปากก่อน

“หา? ก็เกือบได้ทำให้ที่แหละ จนพี่ลากผมออกไปวันนั้นไง” 

ใช่ ผมจำทุกอย่างได้  ก็ไม่รู้ว่าทำไม  แต่พอตื่นขึ้นมา  ผมก็จำได้ทุกอย่าง  และตัดสินใจว่า  จะตีเนียนทำเป็นไม่รู้เรื่อง  แต่ดูเหมือนจะไม่เนียนพอ

“นั้นสินะ  ปกติก็ไม่มีใครยอมรับ”

“นี้เจ้  ผมพึ่งรู้ว่าเวทย์มนต์มีจริง  เอาเถอะถึงจะใช้ปราณกับเห็นผีได้  แต่เวทย์มนต์กับไอ้องค์กรแบบนี้พึ่งจะรู้นี่แหละ”

“แกหาฉันเจอได้ไง”  คราวนี้กวีที่อยู่ทางขวาของผมพูดขึ้น

“ห๊ะ หาอะไร แกนั่งข้างฉันไง”

“ปกติเวลาทำงานฉันจะใช้รูนเบนสายตา ทำให้ไม่มีใครสังเกตุตัวฉัน  แค่เห็นผีนะ ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก”

“จะไปรู้แกเรอะ แกใช้รูนผิดตัวป่าว”

“ฆ่ามันเลยดีกว่า หัวหน้า”

“เฮ้ยๆ เกินไปมั้ง”

“เอาละ พอๆ  นิพนธ์ เธอนะ ปิดบังตัวเองไม่เก่งนะ  กวีพูดถูก อีกอย่าง ที่การผนึกความทรงจำใช้ไม่ได้ผลแบบนี้แสดงว่าต้องมีการร่ายเขตอาคมเอาไว้  ถ้าเธอไม่ได้ร่าย แล้วใคร เรารับรองว่าเธอจะปลอดภัย”

อ่า  เจ้าพวกนี้  เล่นบทตำรวจดี-ตำรวจเลวสินะ  อีกคนข่มขู่ อีกคนเสนอทางที่ดีกว่า  แล้วให้ชั่งน้ำหนักเลือกตัวเลือกที่ดีกับตัวเอง

แต่น่าเสียดายที่ผพูดความจริง

“ไม่รู้ครับ” ผมไม่รู้อะไรเลยไง จึงไม่จึงเป็นต้องมีตัวเลือก

“กบี่”

หมับ!!!

“เฮ้ยๆ ทำอะไรนะ!!” มือใหญ่ของเจ้ากอลิล่า จับตัวผมล็อคเกินที่กำลังผมเปล่าๆจะดิ้นหลุด  พี่พิมเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว  นิ้วมือเรียวยาวและนุ่มนิ่มบีบเข้าที่แก้มของผมอย่างแรง เธอยื่นหน้ามาใกล้ๆ จนผมแทบจะหยุดหายใจ

“เธอบังคับฉันเองนะ”

ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีขาวขุ่นเหมือนมีหมอกหมุ่นวนอยู่ภายใน  แล้วภาพที่ผมเห็นก็เปลี่ยนไป

บ้าน โรงเรียน ตลาด ห้องนอน โรงเรียน ตลาด บ้าน โรงเรียน

ภาพทั้งหมดคือการย้อนกลับไปที่ชีวิตประจำวันของผมที่ผ่านมา ทุกๆวัน  ภาพ เสียง คำพูด กลิ่น อุณหภูมิ และอีกมากมายผ่านเข้ามาจนกระทั้งมันมืดไป

“อืม...”

หลังจากที่ดูอดีตของผมจนสาแก่ใจแล้ว พี่พิมก็ทำหน้าครุ่นคิดอย่างหนักอยู่พักหนึ่ง

“นิพนธ์ต้องมาเข้าร่วมกับเราไปก่อน”

“หืม!”

“ไม่!”

ทุกคนในห้องร้องพร้อมกัน  ผมออกตัวปฏิเสธเต็มที่ 

“เอาละๆ ฟังนะ เรื่องของนิพนธ์ยังไม่ชัดนัก แต่ฉันไม่เจออะไรที่ผิดปกติ  ดังนั้น เพื่อเป็นการจับตาดู  จะให้เขามาเข้ากับเรา”

“ถ้าเป็นแผนเข้าถ้ำเสือละ แบบอยู่ๆก็ระเบิด  ตู้ม!!!”  ผู้หญิงที่เสกโกเลมก่อนหน้านี้ยกมือแสดงความคิดเห็น

เห็นเงียบๆนึกว่าเป็นใบ้

“เบล  เราก็เป็นองค์กรใหญ่ระดับโลกอยู่นะ  คงไม่คิดจะประกาศสงครามกันแบบนี้ละมั้ง  เอาละ ตามนี้นะ”

“ผมปฏิเสธ”  ผมยังยึดแนวคิดเดิมของตน และแสดงออกให้ทุกคนรับรู้

“พ่อหนุ่ม  ฉันนะ ไม่อยากต้องเขียนรายงานเรื่องที่ต้องฆ่าเด็กคนหนึ่งหรอกนะ เพราะมันยาวมากและยุ่งยาก  แต่ก็ใช่ว่าไม่เคยทำมาก่อน”

ผมกลืนน้ำลายลงคอกับรอยยิ้มสุดเพอร์เฟ็คแต่มาพร้อมกัยจิตสังหารของพี่พิมผกาสุดสวย  ดูเหมือนจะไม่มีทางเลือกแล้วสินะ  ไหนว่าเป็นตำรวจดีไง