ฝันของฉันที่กลายเป็นเธอ

 "สวัสดีค่ะฉันคือ ชเวดาซึล อายุ 25 ปี วันนี้ฉันมีนัดสำคัญกับใครบางคนที่สำคัญมากสำหรับฉัน ตอนนี้เวลา 8 โมงเช้าฉันตื่นขึ้นมาเพื่อเตรียมตัวสำหรับออกไปข้างนอกชีวิตทุกวันของฉันจะวนเวียนอยู่กับอะไรแบบเดิมๆ คือ ตื่นมาดื่มนมกับขนมปังปิ้ง อาบน้ำแต่งตัว และออกไปทำงานวนไปมาทุกวันและทำจนเคยชินเป็นนิสัย แและวันนี้ก็เช่นกันฉันตื่นขึ้นมาทำธุระส่วนตัวและออกจากบ้านเพื่อไปพบใครบางคนที่ไม่ได้เจอกันนานหลังจากเรียนจบฉันเดินออกมาจากบ้านพร้อมกับร่มคันหนึ่งเผื่อเจอฝนระหว่างทางแต่วันนี้อากาศดีหลังจากที่ฝนตกหลังทั้งคืน

ฉันเดินไปตามถนนพร้อมกับสายลมอ่อนๆ ที่พัดโชยมาทำให้ผมและกระโปรงของฉันปลิวเบาๆ มีผู้คนมากมายที่กำลังเดินอยู่บนเส้นทางเดียวกับฉันเส้นทางที่ยาวและกว้างมีผู้คนจำนวนมากและมีฉันรวมอยู่ในนั้นด้วย

ฉันเดินมาถึงหน้าร้านหนึ่งซึ่งเป็นที่นัดพบกันของฉันและใครบางคนคนนั้นฉันเดินเข้าไปในร้านและนั่งลงที่โต๊ะหนึ่งพร้อมกับกาแฟที่วางอยู่ข้างหน้าฉันมองออกไปนอกหน้าต่างและมองเห็นดอกไม้ที่กำลังจะบานเป็นความรู้สึกที่เคยชินและเหมือนเดิมในทุกๆ ปี

ทันใดนั้น "ดาซึล" มีคนเรียกฉันจากด้านหลังฉันหันไปมองและพบกับผู้หญิงรูปร่างสูง หุ่นดีและหน้าตาดีเธอชื่อ "คิมซอยูน" เป็นเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยเธอเรียนคณะเดียวกับฉันคณะสถาปัตยกรรมแต่ด้วยความสูงและหน้าตาของเธอทำให้เธอมีชื่อเสียงโด่งดังในฐานะนางแบบมาตั้งแต่สมัยเรียนฉันนั่งจ้องหน้าเธอพร้อมกับยิ้มให้เธอ "ดาซึล" เธอเป็นอะไรเป็นไข้หรอหรือไม่สบายตรงไหนไหนดูหน่อย พร้อมกับเดินเข้ามาเอามือแตะที่หน้าผากฉัน ฉันจะสั่งอะไรอุ่นๆ มาให้ดื่มนะเธอต้องไม่สบายแน่ๆ พร้อมกับเรียกพนักงานและสั่งชาพีชให้ฉัน

"เธอต้องรู้จักดูแลตัวเองบ้างนะดาซึลทำงานจนลืมดูแลตัวเองแบบนี้อาจทำให้ร่างกายอ่อนเพลียได้รู้ไหม" เธอพูดอะไรไปบ้างไม่รู้ฉันแทบจะฟังไม่ทันฉันนั่งฟังซอยูนบ่นและยิ้มไปพร้อมๆ กันทำให้นึกอะไรขึ้นมาได้ ตอนอยู่ปี 3 เราเคยไปทำงานส่งอาจารย์ด้วยกันและฉันเป็นไข้ขึ้นมาเพราะอากาศทำให้เธอเป็นห่วงมากเลยบ่นไม่หยุดจนทำให้เพื่อนคนอื่นต้องให้เรากลับบ้านเพราะทนฟังซอยูนบ่นไม่ไหว

"เธอไม่เปลี่ยนไปเลยนะคิมซอยูนฉันสงสัยว่าตอนเธอเกิดมาพ่อแม่เธอเอาอะไรให้กินถึงพูดไม่หยุดแบบนี้" ฉันพูดแซวซอยูนพร้อมกับยกชาพีชที่เธอสั่งให้ดื่ม

"ก็เพราะเธอเป็นแบบนี้ไงคุณเชดาซึลที่ทำให้ฉันเป็นห่วงก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเหมือนกันเมื่อไหร่เธอจะรู้จักตัวเองสักทีถ้าเธอดูแลตัวเองมากขึ้นฉันจะไม่บ่นให้เธอได้ยินสักคำเดียว" ซอยูนนั่งเกาะอกพร้อมพูดอยู่ด้านหน้าฉัน

"เธอเป็นไงบ้างกลับจากดอนลอนมาเมื่อไหร่กัน" ฉันถามซอยูนที่นั่งอยู่ด้านหน้าเธอ

"ก็เรื่อยแหละทำงานเที่ยวทำงานและก็เที่ยว ฉันกลับมาได้สกพักนึงแล้วแต่งานยุ่งมากเพิ่งมีเวลาพักเลยโทรหาเธอเพื่อนัดออกมาไงเพราะรู้ว่าเธอคงไม่รู้ว่านางฟ้าคิมซอยูนกลับมาเกาหลีแล้ว เธอดีใจไหมหล่ะดาซึลที่ได้เจอนางฟ้าอย่างฉัน" ซอยูนพูดพร้อมกับหัวเราะทำให้ฉันหัวเราะไปด้วย ซอยูนไปลอนดอนได้ 3 ปีแล้วเพื่อทำตามความฝันของเธอและเธอก็ทำสำเร็จตามที่เธอต้องการเรานั่งคุยกันได้สักพักใหญ่ๆ เราเลยตัดสินใจออกมาจากร้าน

"กริ๊งงๆๆๆๆ " เสียงโทรศัพท์ของซอยูนดังขึ้นหลังเดินออกมาจากร้าน

"ฉันต้องไปแล้ววนะดาซึลวันนี้ฉันต้องไปออกงานกับพ่อแม่ ฉันล่ะเบื่อจริงๆ ที่ต้องทำแบบนี้ทุกครั้งที่กลับมาเลยไม่ได้อยู่กับเธอต่อ" ซอยูนพูดพร้อมกลับทำหน้าเศร้า ฉันยิ้มแล้วยื่นร่มที่อยู่ในมือให้เธอ

"เธอไปเถอะเดี่ยวพ่อแม่เธอจะรอนาน ส่วนฉันไม่เป็นไรครั้งหน้าค่อยเจอกันอีกก็ได้เมื่อตอนที่เธอว่าง"

"แล้วเธอจะใช้อะไรหล่ะถ้าเอาร่มให้ฉันแล้วนี่ฝนจะตกแล้วด้วย" ซอยูนพูดแล้วมองมาที่ฉันด้วยความเป็นห่วง

"ฉันไม่เป็นไรแถวนี้ใกล้กับบ้านฉันมากฉันไม่เป็นไรหรอกเธอเอาไปเถอะ" ซอยูนมองหน้าฉันแล้วหยิบร่มจากมือฉันไปและพูดว่า "ดูแลตัวเองด้วยหล่ะ เข้าใจไหมถ้าเธอเป็นอะไรไปฉันจะไม่ปล่อยเธอไม่แน่ๆ " พูดเสร็จเธอก็กางร่มและเดินจากไป

หลังจากเธอเดินจากไปฉันก็รีบวิ่งจากหน้าร้านที่นัดกับซอยูนมาที่ร้านค้าสะดวกซื้อร้านหนึ่งเพื่อที่จะมาซื้อร่ม

"คุณป้าค่ะ เอาร่มคันหนึ่งค่ะ"

"เออ ร่มคันสุดท้ายเพิ่งมีคนซื้อไปเมื่อกี้เองที่ร้านไม่มีร่มขายแล้ว ทำไงดีหล่ะฝนตกหนักด้วย" ป้าเจ้าของร้านพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ " ฉันพูดพร้อมเดินออกจากร้าน ตอนนี้ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ชุดฉันเริ่มเปียกไปทั้งตัวทันใดนั้นก็มีใครบางคนยื่นร่มมาให้ฉัน "เอาไปใช้สิ" พูดเสร็จเขาก็เดินจากไปท่ามกลางสายฝน

">