โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เช้าวันหนึ่งเป็นวันที่อากาศโปร่งใส   ดอกไม้ใบหญ้าแทงยอดสีสด   เด็กชายสามคนต้องตื่นขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจนัก   วันนี้อากาศแจ่มใสจนไม่อยากลุกจากเตียง

 

เด็กหญิงสามคนในชุดสวยงามเป็นพิเศษ   เข้ามานั่งอยู่ในห้องเพื่อเร่งฟิโลโซเฟอร์กับผองเพื่อนให้รีบแต่งตัว   เพราะวันนี้มีงานเลี้ยงพิเศษ   หลังจากต้องเลื่อนมาครั้งแล้วครั้งเล่า

 

“ ในที่สุดพวกเขาก็จัดงานกันจนได้ ” 

 

ฟีไลร่าว่าอย่างอารมณ์ดี

 

“ แต่ข้าว่างานคงกร่อย   ดูเหมือนไม่มีอะไรพร้อมเลย   พวกผู้ใหญ่ก็ไม่ได้เต็มใจจะจัดงานเสียด้วยซ้ำ ”

 

อีเลียสว่า

เขาพรมน้ำมันหมีลงบนผมแล้วหวีจนเรียบแปล้

 

“ ตราบใดที่ของกินไม่ขาดตกบกพร่อง   งานเลี้ยงย่อมไม่มีวันกร่อย   จริงไหมฟิลอสน้อย ”

 

โลธอร์แย้ง

เขาหันไปยักคิ้วให้เด็กชายชาวซีนาร์ย

 

ที่ตอนนี้ยังนอนคุมโปง

ในขณะที่คนอื่นแต่งตัวเกือบจะเสร็จแล้ว

 

“ ข้าไม่ไปได้หรือไม่   วันนี้เป็นวันหยุดแท้ๆ รู้สึกยังไม่อยากตื่นเลย ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่าพลางอ้าปากหาว

 

“ ช่วงเวลาที่คนอื่นกำลังสนุก   เจ้าจะนอนนี่นะ   เหลือเชื่อเลย ”

 

เลโอน่าตำหนิ

 

“ ใช่   ถ้าเจ้าไม่ไปแล้วใครจะเต้นรำกับข้าล่ะ ”

 

คำพูดของฟีไลร่าทำให้เขาลุกพรวดขึ้น

แต่เพียงครู่เดียวก็ทิ้งตัวลงบนเตียงเช่นเดิม

ดูเหมือนความขี้เกียจจะเอาชนะอีกครั้ง

 

“ โลธอร์ ”

 

เด็กชายว่า

 

“ เจ้าเต้นรำเป็นใช่ไหม ”

 

“ แหม่   ถามได้ถูกคนทีเดียว   ข้าน่ะทำเป็นทุกอย่าง   ปัญหามีอยู่ว่าข้าจะมีเวลาหรือไม่ ” 

 

“ เจ้าน่ะคิดถึงแต่เรื่องกิน   อีเลียสล่ะว่าไง ”

 

เด็กสาวผิวเข้มถามบ้าง

 

“ อีเลียสจะไปกับคาโอเรีย ”

 

ฟิโลโซเฟอร์บอก

 

“ ใครว่าล่ะ   ข้านัดหนุ่มหน้าตาดีเอาไว้แล้ว ”

 

เด็กหญิงผมทองพูดสวนขึ้น

 

“ อะไรน่ะ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์เด้งตัวลุกนั่งตัวตรง

หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง

 

เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่า

วันนี้คาโอเรียสวยสะดุดตาเพียงใด

 

แต่ทั้งหมดก็ต้องยกความดีความชอบให้ฟีไลร่า

กับเลโอน่าที่ร่วมมือกัน

 

จับคาโอเรียแต่งตัว

นางจึงงดงามราวกับเจ้าหญิง

 

“ หมอนั่นเป็นใคร   ที่นัดกันกับเจ้าน่ะ   ข้ารู้จักหรือเปล่า ”

 

เด็กหญิงหัวเราะชอบใจ

ดูเหมือนนางจะเป็นฝ่ายชนะ

 

 

            เด็กชายผู้พลัดถิ่นลุกขึ้นแต่งตัวลวกๆ

แล้วบอกกับเพื่อนๆ ว่าเขาพร้อมแล้ว

 

โลธอร์จึงจับเขานั่งลงกับเก้าอี้

แล้วเพื่อนๆ ที่เหลือก็ช่วยดันคนละไม้คนละมือ

 

เพียงเวลาไม่นาน

ฟิโลโซเฟอร์ก็สะอาดเรียบร้อย

เหมือนท่านชายตัวน้อยคนหนึ่ง

 

“ งานเลี้ยงนี้แท้จริงแล้วจัดขึ้นเพื่อให้นักเรียนได้แสดงตัวตน   ทุกคนในงานจะต้องถืออาวุธประจำกายติดตัว ”

 

อีเลียสว่าพลางหมุนหนังสือปกหนาด้วยปลายนิ้วชี้

 

“ นั่นหรืออาวุธของเจ้า ”

 

เด็กร่างอ้วนท้วง

 

“ อาวุธไม่ได้หมายถึงวัตถุมีคมเพียงอย่างเดียวหรอกน่า ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ไม่ว่าอะไร

เขาหยิบดาบไม้ออกมา

 

บิดาของเขายังไม่ยอมซื้อดาบจริงให้

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นดาบไม้ที่แข็งแกร่งและงดงามมาก

 

 

            เมื่อพวกเขาเดินลงบันใดเวียนลงมายังโถงหน้า

ผู้คนมากมายก็มาออกันเต็มแล้ว

ภายในห้องโถงนั้นประดับประดาด้วยดอกไม้และริ้วผ้าสีทอง

 

นักเรียนชายหลายคนสวมชุดเกราะนักรบแบบเต็มยศ

ด้วยเหตุนี้คนที่แต่งการปรกติจึงดูเด่นขึ้นทันที

 

กลุ่มของฟิโลโซเฟอร์ลงมาทีหลังจึงไม่ได้ร่วมพิธีเปิด

 

คณะดนตรีแต่งกายสีฉูดฉาดอยู่บนเวทีเล็กๆ ด้านหนึ่ง

ตรงกลางโถงใหญ่เว้นที่ว่างไว้ให้เด็กๆ จับคู่ออกมาเต้นรำ

 

ตรงขอบข้างเรียงรายด้วยโต๊ะยาว

ที่เต็มไปด้วยเครื่องดื่ม   ผลไม้   และอาหารคาวหวาน

 

“ คณะแสดงดนตรีนี้ดูแย่กว่าทุกปี ”

 

ฟีไลร่าให้ความเห็น

 

“ ใช่   ข่าวว่าครูใหญ่วีแกนเป็นคนสนิทของดารีล   แต่กลับไม่มีปัญญาเชิญคณะของดารีลมาแสดง   แบบนี้ไม่ไหวเลย ”

 

อีเลียสประชด

ทำให้เด็กหญิงผมสีเงินชักสีหน้าใส่

 

แต่โลธอร์ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

เขาเดินสำรวจไปทุกโต๊ะโดยไม่ลืมจูงมือคาโอเรียไปด้วย

พบเห็นอะไรอร่อยถูกใจก็หยิบป้อนให้นาง

 

ส่วนฟิโลโซเฟอร์นั้นได้แต่ทำหน้ามุ่ย

เดินตามหลังน้องสาวไป

 

เขายังติดใจคำพูดของนางอยู่

หนุ่มหล่อที่ว่าคือคนไหนกันรึ

 

            จริงๆ แล้วงานเลี้ยงปีนี้ก็ไม่ถือว่าแย่

แม้จะไม่มีอะไรพิเศษ

แต่บรรยากาศก็เรียบๆ ดี

ทำให้เด็กๆ ดูผ่อนคลายจากเรื่องแย่ๆ ที่ผ่านมา

 

อีเลียสชักชวนเพื่อนๆ ให้ดื่มไวน์ผสมน้ำผลไม้

เขาบอกว่ามันดีต่อสุขภาพ

เด็กชายผิวซีดร่างผอมแห้ง

ตักเครื่องดื่มส่งให้เพื่อนๆ ทุกคน

 

เลโอน่าชมไม่หยุดปากว่าเขาชงได้เยี่ยม

และคนอื่นๆ ก็เห็นด้วย

 

ที่โต๊ะยาวตัวเดียวกัน

ดารีลได้พาเจ้าหญิงลูเซียน่าเข้ามา

เพื่อจัดหาเครื่องดื่มให้แด่พระนาง

 

พ่อมดน้อยนั้นสวมชุดคลุมยาวสีขาว

ที่น้อยครั้งนักจะได้พบเห็น

พร้อมกับรัดเกล้าบางๆ ประดับโกเมนสีเขียว

 

เขาผสมเครื่องดื่มในจอกทองคำสองจอกแล้วส่งจอกหนึ่งให้เจ้าหญิง

ทั้งคู่ดูสุขสบายใจ

ราวกับว่าโลกนี้ไม่มีสิ่งใดให้ต้องกังวล

 

แล้วทั้งคู่ก็เดินจากไป

โดยไม่สังเกตเห็นเด็กๆ กลุ่มนี้เลย

 

“ พวกเขาก็เหมาะสมกันดีนะ   ไม่รู้งานอภิเษกสมรสจะชวนเราไหม   ฟิโลโซเฟอร์เจ้าสนิทกับเขานี่   ขอจดหมายเชิญเผื่อข้าด้วยสิ ”

 

เด็กร่างอ้วนว่า

 

“ บ้าจริงโลธอร์   เจ้าคิดอะไรอยู่   เมื่อครู่เขายังทำเป็นไม่เห็นเราเสียด้วยซ้ำ ”

 

อีเลียสทำเสียงดุ

 

“ เขาไม่เห็นจริงๆ ใช่ว่าแกล้งไม่เห็น ”

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยช่วยแก้ให้

แต่ในใจก็รู้สึกขัดเคืองไม่น้อย

ที่ดารีลไม่สนใจเขา

 

“ อยู่กับเจ้าหญิงลูเซียน่า   เขามองไม่เห็นใครหรอกนะ ”

 

เลโอน่าพูดลอยๆ

แต่แทงใจใครบางคน

 

คงจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ

อยู่ต่อหน้าเจ้าหญิงดารีลนั้นสุภาพอ่อนหวาน

 

และไม่เคยมองไปไหนไกล

จากพระพักตร์ของพระนางเลย