สักวันหนึ่ง One Day

               13 - 2020 

     วันเปิดภาคการศึกษา 

     วันนี้อากาศสดชื่น ท้องฟ้าสดใส ลมพัดเย็นสบาย แต่ก็ไม่ได้แรงมากจนเกินไป เหมาะสำหรับวันแรกของการเปิดเรียน วันนี้เป็นวันแรกในรั้วมหาลัยในฐานะนักศึกษาปีหนึ่งคณะบริหารของฉัน หลังจากที่ไปอยู่ออสกับป้าตั้งแต่สี่ขวบ นี้ก็เป็นครั้งที่สองที่ได้กลับมาไทย ครั้งแรกเป็นตอนที่มางานรับปริญญาของพี่ชายคนโต ลูกชายคนแรกของป้า เมื่อ3ปีที่แล้ว พอเรียนจบไฮสคูลพี่ชายก็ทำเรื่องให้ย้ายกลับมาเรียนต่อที่ไทยทันที 

     “น้องๆปีหนึ่งทุกคนโปรดฟังทางนี้ด้วยคะ กิจกรรมของวันนี้ก็จบลงแค่นี้นะคะ น้องๆกลับบ้านได้เลยนะ แล้วพรุ่งนี้ก็อย่าลืมเข้ากิจกรรมให้ตรงเวลาด้วยนะคะ” พี่ปลารุ่นพี่ปีสองกล่าวก่อนที่จะเดินลงจากเวทีขนาดไม่ใหญ่มากที่จัดไว้เพื่องานกิจกรรมรับน้องนี้ 

     สวัสดีฉันชื่อชาไทย ชอบเมืองไทยมากแต่ไม่มีโอกาศได้กลับมาเลย การได้มาเรียนต่อมหาลัยที่ไทยมันชั่งเป็นสิ่งที่ฉันได้ใฝ่ฝันมานาน ทั้งเพื่อนใหม่ที่ได้ทำความรู้จัก กิจกรรมรับน้องแบบที่เมืองนอกไม่มี การใส่ชุดนักศึกษา สิ่งแวดล้อมต่างๆ และที่สำคัญ ฉันจะได้เจอเขาคนนั้นสักที คนที่ฉันรอคอยเพื่อจะได้พบอีกครั้ง

     “ชาไทย พวกฉันจะไปเดินห้างกันต่อก่อนกลับบ้าน แกไปกับพวกฉันไหม” 

     น้ำตาล สาวแว่นกระโปงยาวเจ้าของผมสีน้ำตาลอ่อนกับร้อยยิ้มที่แสนหวาน หนึ่งในเพื่อนใหม่ของฉันเองแหละ และอีกสองคน จิน สาวห้าวผมยาวผู้มีความชอบในสีชมพูทุกๆอย่างที่เป็นของของเธอนั้นล้วนแล้วแต่เป็นสีชมพูหวานแหว คนสุดท้าย มิน สาวผมสั้นปากอมส้มชวนให้หลงไหล แววตาสุดเซ็กซี่มองที ใจแทบสั่น เราทั้ังสี่คนพี่งรู้จักแต่ความสนิทที่ก่อตัวขึ้นนั้นมันเหมือนเราสนิทกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้วแหนะ 

     “ฉันก็อยากไปกับพวกแกนะ แต่ต้องกลับกับพี่อ่ะดิ” พูดถึงพี่ชายตัวดีแล้วก็เซ็งเลย นี้ก็ย้ายกลับมาอยู่ไทยได้สองอาทิตย์แล้ว ยังไม่เคยได้ออกไปเที่ยวไหนเลย ไม่รู้จะกลัวอะไรหนักหนา เราก็โตแล้วนะ ไปไหนมาไหนคนเดียวได้สบาย

     “พี่ชาย แกมีพี่ชายเรียนอยู่ที่นี้ด้วยหรอ” มินถาม เพราะก่อนหน้านี้ฉันพึ่งเล่าให้สามสาวฟังว่าย้ายกลับมาอยู่ไทยได้แค่สองอาทิตย์ก่อนเปิดเทอมเอง สงสัยไม่นึกว่าฉันจะมีพี่ที่เรียนอยู่ไทย อยู่แล้ว 

     “อือ อยู่ปีสาม คณะวิศวะนะ งั้นเราไปก่อนน่า พรุ่งนี้เจอกัน” ฉันส่งยิ้มพร้อมกับโบกมือลาเพื่อนใหม่ก่อนจะเดินแยกออกไป เดินมาเรื่อยๆสักพัก ก็มาถึงลานจอดรถ คณะของฉันเองนี้แหละ คุณพี่ชายบอกให้มารอที่นี้ ไอ้เราก็บอกไปว่าเดี๋ยวเดินไปรอที่ตึกวิศวะ ก็ไม่เอา เดี๋ยวจะขับมารับเอง 

     อยู่ไหนเนี่ย ร้อนนะพี่ชาย โทรศัพท์ก็ไม่รับแล้วบอกว่าจะมารับเรา ถ้าเจอนะจะสวดสักบทเลย ฉันยืนรออยู่ตรงนั้นอีกประมาณสามนาที รถปอร์เช่ขันสีแดงอันคุ้นตาก็มาปรากฎอยู่ตลงหน้า พร้อมกับเจ้าของที่ไม่ใช่ใครที่ไหน คุณพี่เชน

     “รอนานไหมคะคนสวย พอดีพี่ยุ่งๆกับกิจกรรมรับน้องจนลืมดูเวลาอ่ะค่ะ” ฉันเปิดประตูรถแล้วรีบเข้าไปนั่งทันที อากาศเมืองไทยนี่มันร้อนเหลือเกิน พอหันไปมองพี่เชนที่เอาแต่ทำหน้าทำตาแบบรู้สึกผิดมาก จนฉันต้องยิ้มออกมา

     “ไม่เป็นไรค่ะ เห็นไหมชาบอกพี่แล้วว่าให้ชาเดินไปหาจะสะดวกกว่า พี่เชนจะได้ไม่ต้องรีบขนาดนี้” 

     “แบบนี้แหละดีแล้ว พี่หวงไม่อยากให้ไปตึกวิดวะหรอก” 

     “พี่เชนน ชาอยู่ปีหนึ่งแล้วนะ เมื่อไหร่จะเลิกหวงสักทีคะ” 

     “ไม่มีวัน แต่ถึงจะมี ชาคิดหรอคะว่าท่านชายใหญ่จะปล่อยชาอ่า รายนั้นนะหนักกว่าพี่อีก” ก็จริง เห่อออ ฉันมีพี่ชายสองคน พี่เชนที่อยู่ปีสาม และอีกคนที่...ไม่พูดดีกว่าเนาะ เดี๋ยวโพล่มาแล้วอิสรภาพที่มีอยู่อันน้อยนิดจะกลายเป็นไม่มีเหลือเลย

     “ทราบดีเลยล่ะค่ะ เย็นนี้ชาอยากกินก๋วยเตี๋ยวร้านข้างทาง พี่เชนจอดซื้อให้หน่อยได้ไหมคะ”

     “ได้สิค่ะ คนสวยของพี่อยากกินส่ะอย่าง” ไม่นานพี่เชนก็สตาร์ทเจ้ารถขันโปรดของตัวแล้วเริ่มขับออกไป สักพักเราทั้งสองก็มาถึงร้านก๋วยเตี๋ยวร้านนึงไม่ไกลจากมหาลัยนัก ในร้านมีแต่นักศีกษาเต็มไปหมด สงสัยร้านนี้จะอร่อยแถมอยู่ไม่ไกลจากมหาลักอีกด้วย ดีจัง จะได้ออกมากินตอนพักเบรค 

     พี่เชนจูงมือฉันให้มานั่งโต๊ะที่เตรียมไว้สำหรับลูกค้าสองท่าน ที่ตั้งอยู่หน้าร้าน พี่เชนส่งเมนูมาให้ดู ก่อนจะยิบดินสอมาจดอะไรบางอย่างลงไปบนกระดาษแผ่นไม่ใหญ่มาก

     “อยากกินอะไรคะ เดี๋ยวพี่เขียนให้” อ๋ออออ สั่งแบบนี้นี่เอง

     “ชาอยากกิน เย็นตาโฟเส้นใหญ เล็กน้ำตก ทั้งสองไม่ใสผักไม่ใส่ลูกชิ้น พิเศษเลือดค่ะ”

     “หึๆ พี่ไม่หน้าถามเลย เหมือนเดิมตลอด” รู้ดีเหลือเกินนะพี่ชาย แล้วอย่าให้มีผักอยู่ในก๋วยเตี๋ยวของเรานะ จะสวดให้อีกสักบท พี่เชนนำกระดาษออเดอร์ของเราไปให้คุณแม่ค้าแล้วกลับมานั่งที่เดิม ก่อนที่จะมีเสียงใครสักคนเอ่ยสัก ฉันจึงเลิกสนใจโทรศัพท์มือถือแล้วเงยหน้าดูว่าเขาผู้มาใหม่นี้คือใคร…

          ...พี่สิบทิศ...

     เขาคือคนที่ฉันเฝ้ารอคอยที่จะได้พบอีกครั้งมาตลอดสามปี มีสิ่งเดียวที่อยากบอกคนตรงหน้า คิดถึงนะคะ...