Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่1 เขาชอบเธอ (1)

“อี้เป่ยซี!” ความโกรธของคนที่อยู่ปลายสาย สามารถฟังออกจากเสียงได้อย่างชัดเจน อี้เป่ยซีกำโทรศัพท์มือถือไว้แน่น

เธอพูดอย่างประหม่าอยู่บ้าง “พี่เป่ยเฉิน ขอร้องล่ะ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว คืนนี้แหละ คืนนี้ฉันจะกลับไปแล้ว ได้รึเปล่า จริงๆ นะ ตอนนี้ฉันซื้อตั๋วกลับเมืองB แล้ว ฉันแค่อยากไปดูหน่อยเท่านั้น จะไม่ทำอะไรอย่างอื่นเลย แค่ไปดูเท่านั้นเอง” น้ำเสียงของอี้เป่ยซีเต็มไปด้วยความน้อยใจ ในดวงตาที่สดใสมีละอองน้ำก่อตัวขึ้น

คนที่อยู่ปลายสายนิ่งไปพักใหญ่ ราวกับว่ากำลังควบคุมความโกรธของตัวเองไว้ เมื่อเขาพูดอีกครั้ง น้ำเสียงก็สง่างามเหมือนปกติ“เธอก็ระวังตัวด้วย กลับมาเร็วหน่อยล่ะ”

“อืมๆๆ” อี้เป่ยซีพยักหน้าทันที“ฉันรับปากแน่นอน”

เขาหัวเราะเบาๆ“เป่ยซี ไม่ต้องคิดมากแล้ว รู้ไหม ไม่ว่าจะยังไงพี่ก็ยังอยู่ตรงนี้”

“ฉันรู้” มุมปากที่แดงระเรื่อยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย“ฉันจะรีบกลับไป ขอบคุณนะคะพี่”

“อืม เด็กดี”

หลังจากที่อี้เป่ยซีวางหูก็ถือโทรศัพท์มือถือไว้อยู่นาน แล้วจึงค่อยเดินออกมาจากสนามบิน ขณะนี้เข้าเดือนมกราคมแล้ว เมืองAมีหิมะตกหนักมายาวนาน ทั้งเมืองถูกสีขาวปกคลุมเอาไว้ ส่องประกายแต่กลับเย็นยะเยือก

อี้เป่ยซีเดินอยู่บนถนนว่างเปล่าเพียงลำพัง ถนนที่เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อยสะท้อนอยู่ในดวงตากระจ่างใส แสงไฟของตึกระฟ้าข้างถนนส่องสว่าง สามารถมองเห็นความอบอุ่นด้านในได้จากนอกหน้าต่าง มีเพียงเธอเท่านั้นที่เป็นแขกของโลกสีเงินใบนี้ แขกที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเจ้าบ้าน

เธอเงยหน้ามองดูหิมะโปรยปราย เมื่อยื่นมือออกไป เกล็ดหิมะสีขาวร่วงบนลงถุงมือสีฟ้าอ่อน มันยังเป็นรูปหกเหลี่ยมเหมือนอย่างเคย ทันใดนั้นความรู้สึกที่ว่ากาลเวลาผ่านคนเปลี่ยนก็ลดน้อยลงไป ดวงตาเป็นประกายยกยิ้ม สว่างไสวพอที่จะรับโลกนี้ไว้ทั้งใบ

เมื่อฉันจากไป ต้นหลิวพลิ้วไหว เมื่อฉันกลับมา หิมะโปรยปราย

ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว แต่กลับไม่กล้าบอกกล่าวชื่อของตัวเองหรือเรียกหาพวกเธอ ไม่กล้าเคาะเปิดประตูที่คุ้นเคยเพราะกลัวจะเจอหน้า ไม่ก็กลัวว่าจะไม่เจอหน้ากัน

อี้เป่ยซีเดินไปตามถนนอย่างเหม่อลอย เธออาศัยความทรงจำที่คลุมเครือเดินไปถึงเขตชุมชนเล็กๆ ในตอนนั้น แต่กลับมองไม่เห็นบ้านน้อยที่ทนแดดทนฝนในอดีตหลังนั้น

มีเพียงตึกระฟ้าที่โอ่อ่าหลังหนึ่ง และไม่รู้ว่ามันเป็นตึกของใคร

แม้แต่โอกาสที่จะได้เห็นของต่างหน้าก็ไม่มี อี้เป่ยซีฝืนยิ้มแล้วเงยหน้าขึ้น

“แหวะ…” เสียงที่ไม่น่าฟังเป็นอย่างมากขัดจังหวะความคิดของอี้เป่ยซี เธอรีบมองไปยังต้นเสียง และเห็นชายคนหนึ่งในชุดสูทสีดำ มือข้างหนึ่งจับพนักพิงของม้านั่งไว้แน่นพร้อมกับก้มตัวลงอาเจียน เธอหยิบทิชชูกับน้ำออกมาจากกระเป๋าตัวเองแล้วรีบเดินไปหา

“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” อี้เป่ยซียื่นทิชชูให้เขาด้วยความหวังดี เมื่อเขาสังเกตว่าเธอเข้ามาใกล้ก็ผลักมือเธอออก“นี่ ฉันมีน้ำใจช่วยคุณนะ”

“คุณอย่ามายุ่งให้มากเรื่อง” น้ำเสียงเขาอ่อนแรงเล็กน้อย อี้เป่ยซีเห็นใบหน้าด้านข้างของเขา ฉากหลังของหิมะขับให้ใบหน้าที่หล่อเหลาดูหนาวสั่นยิ่งกว่าเดิม แม้ว่าจะดุดันเช่นนี้ แต่กลับยากจะมองข้ามออร่าบนตัวเขา มันคือออร่าที่เหมือนพระราชา

“อยากให้ไปส่งที่โรงพยาบาลหรือเปล่า ดูแล้วคุณอาการหนักอยู่นะ ฉันจำได้ว่าตรงนี้มี…” เธอกลับตะลึงในสิ่งที่ตนเองพูด จำได้? ตอนนี้ที่นี่ยังมีสิ่งที่เธอจำได้ที่ไหนกัน

“น่ารำคาญจริงๆ” เสียงของเขาเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน คิ้วก็ขมวดเข้าด้วยกันเพราะความเจ็บ น่าตายจริงๆ วันนี้ก็ไม่ได้ดื่มเยอะเท่าไร ทำไมถึงปวดท้องขนาดนี้

“คุณเจ็บขนาดนี้ โรคเก่ากำเริบหรือเปล่า” เธอถามขึ้น คนคนนั้นพยายามลุกขึ้นยืน กลับหลังหันแต่นิ่งไปครู่หนึ่ง

อี้เป่ยซีสวมเสื้อแจ็คเก็ตขนสัตว์อย่างหนาเพราะกลัวหนาว ทั้งใบหน้าถูกพันรอบด้วยผ้าพันคอถักสีขาวดุจหิมะ มีเพียงดวงตาซึ่งสดใสเป็นอย่างยิ่งโผล่ออกมาข้างนอก แววตาของเขามืดลง เดินหนีไปจากข้างกายเธอทันที

อี้เป่ยซีรีบร้อนตามไป“แน่ใจเหรอว่าคุณจะทำแบบนี้ ถ้ายังไงให้ฉันไปส่งคุณที่โรงพยาบาลเถอะ” เมื่อเห็นเขาเดินโซซัดโซเซ อี้เป่ยซีก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปประคองเขา

เมื่อเขาเห็นว่ามีมืออยู่บนเสื้อผ้าตัวเอง ก็คว้าข้อมือนั้นไว้อย่างแรงในทันที แม้จะสวมถุงมือหนา แต่อี้เป่ยซีก็รู้สึกได้ถึงแรงมหาศาลของเขา เธอตกใจมาก

“เจ็บๆๆ คุณปล่อยก่อนสิ ปล่อยนะ”

“หัวหน้าของคุณก็ช่างเก็บคนโง่ๆ แบบคุณไว้ ในเมื่อยังไม่ได้ตรวจสอบให้ละเอียด ก็อย่าผลีผลามลงมือ เหตุผลง่ายๆ แค่นี้ไม่เข้าใจรึไง?” น้ำเสียงที่เอ่ยเย็นชา ความรู้สึกกดดันปะทะเข้ามา…

------------