เพียงหนึ่งชีวิต...You Only Live Once

“จะมีใครคนหนึ่งอยู่ที่ไหนสักแห่ง และเขาถูกสร้างมาเพื่อคุณตลอดกาล”

วันที่ 31 ธันวาคม 2551

ผมชื่อ ณภัทร อายุ 18 ปี เกิดวันที่ 28 ตุลาคม 2534 และวันที่ผมจะตายคือวันนี้ ผมเลือกวันนี้เพราะเป็นวันที่ผู้คนจะกลับบ้านมาเฉลิมฉลองกับคนที่รัก เป็นวันที่เราควรจะมีความสุขที่สุด แต่ไม่ใช่สำหรับผม วันนี้เป็นเหมือนฝันร้ายของผมที่ตามหลอกหลอนผมมาตลอดตั้งแต่วันนั้นวันที่ความสุขทั้งหมดของผมได้ถูกพรากไป ใช่แล้ว ผมกำลังจะฆ่าตัวตาย โดยการโดดลงไปจากดาดฟ้าของตึก 9 ชั้นนี้ ขอให้ความทุกข์นี้จบสิ้นซักทีเหอะ ผมกลั้นหายใจและ1 2....

.

.

.

.

.

.

.

.

“♪ สวัสดีวันปีใหม่พา
ให้บรรดาเราท่านรื่นรมย์
ฤกษ์ยามดีเปรมปรีดิ์ชื่นชม
ต่างสุขสมนิยมยินดี~♬”

ตึง!! “โอ้ย” ผมร้องอุทานขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่บนพื้นเพราะอยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงคนร้องเพลงทำให้ผมตกใจเสียหลักสะดุดเท้าตัวเองล้มหงายหลัง นี่ผมหลอนไปเองหรือโดนผีหลอกกันแน่

“นายกำลังจะโดดลงไปข้างล่างนั่นหรอ555 โทษทีๆ” เสียงของเธอคนนั้นพูดขึ้นมาทำให้ผมดึงสติขึ้นมาได้ เย้! อย่างน้อยผมก็ไม่ได้หลอน และไม่ได้โดนผีหลอกด้วย เป็นคนจริงๆสินะ แต่มันก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเลย นี่มันสถานการณ์บ้าบออะไรเนี่ย เธอหัวเราะใส่ผมหลังจากขัดขวางการฆ่าตัวตายของผมได้สำเร็จงั้นหรอ

“ดูท่าจะเจ็บน่าดู ฮึฮึ” เธอพูดพร้อมกับยื่นมือมาให้ผม ให้ตายเถอะใครจะไปอยากจับมือกับคนที่รู้เรื่องน่าอายที่สุดของผมกันละ ผมใช้แรงเฮือกสุดท้ายดันตัวเองให้ลุกขึ้นแต่ขาผมที่บาดเจ็บอยู่นั้นทำให้ผมทรงตัวไม่อยู่และกำลังจะล้มลง โอ้! ไม่นะ ผมอยากจะหยุดเวลาไว้ตอนนี้เลยจริงๆ ผมชนกับเธอและ ตึง!

“โอ้ย!” เธอร้องตะโกนใส่ผม อ่า! ผมอยากมุดดินหนีไปซะตอนนี้เลยจริงๆ ตอนนี้ผมทับเธออยู่ด้านบนทำให้ผมเห็นหน้าเธอชัดๆเป็นครั้งแรก เธอมีจมูกโด่งและงอนอย่างกับแม่มด เธอใช้นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมาที่ผมอย่างเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มขึ้น เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมและ...

“นายชอบฉันงั้นเหรอ?” คำถามที่ออกมาจากปากของเธอทำเอาผมไปไม่เป็น ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าผมนี้ช่าง... ‘บ้า’ ใช่ คำเดียวที่จะนิยามเธอคนนี้ได้คือ‘ยัยบ้า’ มาถามคำถามแบบนี้กับผมในสถานการณ์แบบนี้เนี่ยนะ ผมจึงไม่ได้ตอบอะไร เรามองหน้ากันอยู่ในความเงียบเพียงครู่หนึ่ง เธอก็ดันผมขึ้นให้นั่งและยืนขึ้น

“อ่ะ จะจับไม่จับก็แล้วแต่” เธอพูดพร้อมกับยื่นมือมาให้ผมอีกครั้ง คราวนี้ผมคงต้องจำใจจับมือ‘ยัยบ้า’นี่ไปเพราะก็ยังดีกว่าต้องมาล้มทับกันไปอีกหน ผมจึงยื่นมือไปหาเธอ ทันใดนั้นเธอก็จับมือผมไว้พร้อมกับกระตุกยิ้ม ผมมั่นใจว่าได้ยินเสียง ฮึออกมาเบาๆ นี่มีรอยยิ้มปิศาจชัดๆ เธอก็ใช้เเรงดึงผมให้ลุกขึ้นได้ในเสี้ยววิ ผู้หญิงอะไรแรงเยอะชะมัด

“แบบนี้นายคงไปไหนเองไม่ได้อีกหลายวัน คงเล่นโดดตึกไม่ได้แล้วนะ” เธอพูดขณะประคองผมไปยังรถเข็นของผมที่จอดอยู่ใกล้ๆ ให้ตายสิเธอบอกว่าอะไรนะ ‘เล่นโดดตึก’ งั้นหรอ นี่เธอควรไปอยู่โรงพยาบาลบ้ามากกว่าจะมาก่อกวนคนที่จิตปกติให้เป็นบ้าตามไปด้วย ผมว่าถ้าผมฆ่าคนได้ผมคงฆ่าเธอให้ตายคามือไปแล้วตอนนี้ ผมทำได้แค่คิดเพราะความจริงผมปิดปากเงียบตลอดเวลาที่เธอประคองผม อันที่จริงผมก็ไม่พูดมาตลอดแหละตั้งแต่เหตุการณ์นั้นมาผมก็ไม่เคยพูดอะไรอีกเลยเป็นปี เอ๊ะ! แต่เดี๋ยวก่อนเมื่อกี้ผมร้องโอ้ย เพราะเจ็บที่ตกลงมานี่นา สุดท้ายยัยบ้านี่ก็เป็นคนที่ทำให้ผมพูดออกมาจนได้สินะ

“อ่ะ ถึงแล้ว นั่งอยู่นี่เฉยๆหละอย่าขยับไปไหน” เธอพูดแต่เหมือนเป็นคำสั่งมากกว่า ก็แหงละจะให้ขยับไปไหนได้ละ ตอนนี้ผมไม่มีแรงแม้จะขยับปากต่อว่าเธอที่มาขัดขวางการฆ่าตัวตายในวันปีใหม่ของผมด้วยซ้ำ พอพูดจบเธอก็เดินไปทันทีเลย หวังว่าจะไม่ได้เจอกันอีกนะ นี่เป็นพรข้อเดียวที่ผมอยากได้ในปีใหม่นี้เลย แต่เดี๋ยวก่อน แล้วผมจะกลับห้องยังไงล่ะ นี่เธอทิ้งคนป่วยขาเดี้ยงไว้ที่ดาดฟ้าคนเดียวงั้นหรอ อำมหิต ถึงผมจะอยากตาย แต่ก็ไม่อยากจะตายอย่างทรมานเพราะยุงกัดหรอกนะ ทันใดนั้น ปากผมที่ไวกว่าความคิด คนขี้กลัวอย่างผมจึงได้ตะโกนเรียกเธอ

“นี่ เธอ!” นี่เป็นคำพูดแรกที่ผมพูดอย่างเป็นทางการหลังจากที่ไม่ได้พูดมาเป็นปี สิ้นสุดเสียง เธอหันขวับ และเดินเข้ามาหาผม หัวใจผมแทบหยุดเต้น ผมรู้สึกเหมือนเด็กที่กลัวจะโดนแม่ดุเพราะโกหกอะไรบางอย่าง เธอก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

“ทำไม? ยังอยากตายอยู่อีกหรอ นายนี่มัน ถ้าอยากตายนักก็เอาเวลาชีวิตไร้ค่าที่เหลือของนายมาให้ฉันก่อนสิ แล้วค่อยตาย ได้มั๊ยละ? เพราะฉันอยากมีชีวิตอยู่” เธอพูดเหมือนโกรธผม สิ้นเสียงเธอ พุก็ถูกจุดขึ้นพร้องกับเสียง Happy New Year ของผู้คนดังสนั่น น้ำใสๆที่ออกมาจากตาของเธอไหลอาบแก้ม เธอร้องไห้และวิ่งหนีออกไปเลยในทันที ทำเอาผมอึ้งไปชั่วขณะ เธอเหมือนคนละคนกับตอนแรกที่ดูสดใสร่าเริง แต่เมื่อกี้เธอเหมือนเป็นเด็กหญิงที่เจ็บปวดมากที่สุดในโลก คำพูดที่เธอพูดเมื่อกี้นี้ ‘ฉันอยากมีชีวิตอยู่’ มันติดอยู่ในหัวผม เธอคือใครกันนะ? แต่เดี๋ยว แล้วผมจะกลับห้องอย่างไรละทีนี้ ทางรอดเดียวของผม เธอวิ่งหนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เฮ้อ! จริงๆเลยเรา

ผ่านไปประมาณ 5 นาทีก็มีพยาบาลขึ้นมาบนดาดฟ้า ในเวลานี้เนี่ยนะ! พยาบาลมาทำอะไรบนดาดฟ้าในเวลาเที่ยงคืน แต่จะเพราะอะไรก็ช่างเถอะตอนนี้ผมต้องเอาตัวรอดก่อน ผมจึงรีบตะโกนเรียกเธอให้พาผมออกไป ขณะที่เธอกำลังพาผมกลับห้องอยู่นั้น เธอก็ได้พูดบางอย่าง เธอว่ามีเด็กผู้หญิงบอกให้เธอขึ้นมาบนดาดฟ้าเพราะมีคนเจ็บ และแน่นอน เด็กผู้หญิงคนนั้นคือ‘ยัยบ้า’คนนั้นแน่ๆ สุดท้ายเธอก็ได้ช่วยชีวิตผมไว้อีกครั้ง...

และนี่ก็คือครั้งแรกที่ผมได้เจอเธอคนนั้นคนที่เปลี่ยนผมไปตลอดกาล