ไอ้ต้าวของเสือดุ

ไอ้ต้าวของเสือดุ-01

 

 

มหาวิทยาลัย xxx

 

            สวัสดีครับ ผมชื่อ เสือ ครับ กำลังเรียนอยู่คณะครุศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ผมเป็นเด็กกำพร้าหาเงินส่งตัวเองเรียนมาตั้งแต่เด็กแล้ว ทุกวันนี้ก็ยังทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ใช่ครับ ผมรับจ้างสอนพิเศษให้เด็กมัธยม สอนวิชาวิทย์ตามสายที่ผมเรียนเนี่ยแหละ สถานที่สอนก็มีตามร้าคาเฟ่บ้างที่บ้านบ้าง แล้วก็ไม่ได้ประจำกับใคร ใครจ้างผมก็ไป พอแค่ให้มีจ่ายค่าเทอมกับค่าอยู่ค่ากิน  แล้วตอนเข้ามาเรียนแรกๆ ผมก็โดนรุ่นพี่ที่สนิทกันตอนรับน้องจับให้ไปลงประกวดเดือนคณะ ก็ไม่รู้ว่ามองเห็นอะไรในตัวผม อาจจะเพราะแค่อยากเอาชนะอีกแก๊งนึงก็ได้ แต่ผมก็ไม่ซีเรียสเพราะเจ๊เตยคนที่ส่งชื่อผมไปมันให้ค่าจ้างเยอะดี เอาไปเอามาดันชนะเฉย ฮ่าฮ่าฮ่า

 

“เสือออออออออน้องรัก ปิดซัมเมอร์นี้เสือไปไหนมั้ย ว่างป่าว?” นั่นไง ยังไม่ทันจุดธูปเรียกก็มาละ

“ผมก็ไปทำงานเหมือนเดิมแหละเจ๊ แต่คงรับสอบเพิ่มขึ้น เจ๊เตยมีอะไร” ผมพูดไปด้วยแกะมือเจ๊เตยที่เข้ามาเกาะแขนออกไปด้วย

“เจ๊มีเรื่องให้ช่วย รับรองค่าตอบแทนดี ไม่อั้น” พูดไปก็ตบกระเป๋าปักๆ รู้แล้วว่ารวย

“งานยากป่าวเจ๊ ผมรับแค่งานสอนหนังสือนะ งานอื่นผมไม่ทำ”

“จ้าๆๆๆ เจ๊ไม่เอาน้องรักไปทำงานมิดีมิร้ายหรอก”

“ให้มันจริงเถอะ เฮอะ” มองแบบไม่เชื่อที่มันพูด

“เอาละๆ พอๆ ไม่เล่นละ เวลามีจำกัด เจ๊จริงจังละนะ เจ๊อยากให้เราไปช่วย

สอนหนังสือให้น้องชายเจ๊หน่อย” นั่งดีๆ ได้สักที

“ห๊ะ น้องชายเจ๊เตยเองหนะหรอ เจ๊มีน้องชายด้วยหรอ ไม่เห็นรู้เลย” เจ๊เตยมีน้องชายด้วยหรอวะ นึกว่าเจ๊เป็นลูกคนเดียวมาตลอด ไม่เห็นเคยเล่าให้ฟังเลย

“มี.. แต่มันดันโง่จนเจ๊ไม่อยากรับมันเห็นน้อง เจ๊เห็นว่าเราอ่ะก็อยู่เอกฟิสิกส์พอดี ละน้องเจ๊มันกำลังจะติด 0 วิชานี้ เจ๊ก็นึกถึงใครไม่ได้เลยนอกจากน้องรักของเจ๊คนนี้นี่แหละ” พูดจบเจ๊เตยทำท่ากำลังจะเอามือมาลูบหัวผม แต่ก็ถูกผมปัดออกก่อน

“อะๆๆ เห็นว่าเป็นน้องชายเจ๊นะผมถึงช่วยเนี่ย รายละเอียดอะไรยังไงว่ามา” ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องไปหลานที่ ประหยัดค่ารถแถมทำงานให้อิเจ๊คุ้มยิ่งกว่าคุ้ม

“เลิฟๆ น้องเสือของเจ๊ คืองี้ น้องชายเจ๊มันอยู่ม.6 แล้ว แต่มันโง่ไงเลยดูท่าว่าจะจบแหล่ไม่จบแหล่ อันที่จริงไม่จบก็ไม่ตายหรอก สมบัติบ้านเจ๊มีให้มันผลาญทั้งชาติก็ไม่หมด(เว่อร์) แต่เจ๊รับไม่ได้ที่ตระกูลเจ๊จะมีคนโง่แบบมัน เจ๊เลยจะให้เราไปช่วยติวฟิสิกส์ให้มันหน่อย ช่วงที่เราหยุดอ่ะ เจ๊เหมาคิวทั้งหมดเลย เท่าไหร่ก็ได้ ไม่อั้น อะ..”

“เว่อร์มากกกกก นี่เจ๊กะซื้อตัวผมไว้เลยหรอ” มองบนแป๊ปครับ

“แค่ซัมเมอร์นี้เอง เถอะนะถือว่าเจ๊ขอร้อง น๊านะนะ”

“เออๆๆ เห็นแก่เจ๊นะผมถึงยอม แต่ผมยังต้องคงลูกค้าเก่าไว้ เพราะยังสอนไม่จบคลอส ส่วนของน้องชายเจ๊อยากให้เริ่มเมื่อไหร่ก็ว่ามา ละเดี๋ยวผมส่งตารางสอนไปให้”

“เริ่มได้เลย พรุ่งนี้มะรืนนี้ได้ยิ่งดะ..”

“ดะ...เดี๋ยวๆ ใจเย็นเจ๊ รีบขนาดนั้นเลยหรอ”

“ก็ไม่อ่ะ จารย์มันจะให้ไปสอบเพิ่มหลังสอบFinalเสร็จ ก็อีกประมาณ 2 เดือนมั้ง เอาที่น้องเสือสะดวกเลยจ๊ะ แค่ให้มันจบม.6ก็พอ”

“เออๆ งั้นเดี๋ยวรีบทำตารางสอนให้ เสร็จแล้วจะติดต่อไป โอเคนะ” แหม่ ยิ้มหน้าบานเชียวนะเจ๊

“เคจ้า น้องรัก ไม่เสียแรงที่พี่ดันให้เป็นถึงเดือนคณะ เพราะจิตใจงามอย่างนี้นี่แหละ จุ๊บ” พูดจบอิเจ๊ก็จุ๊บเหม่งผมทีนึง คราวนี้ปัดออกไม่ทัน โดนลิปสติกแดงแปร๊ดของอิเจ๊ไปเต็มๆ

“อี๊เจ๊ ทำไรเนี่ย สกปรก”

“เล็มนิดเล็มหน่อยไม่ได้เลยวุ้ย เจ๊ต้องรีบไปละ ผู้รออยู่ แต๊งกิ้วมากน้องเสือดุของเจ๊ บรั๊ยยย” พูดจบก็รีบเดินออกไปเลย อะไรวะ ยังไม่ทันได้ด่าเลย พอมองตามทางที่อิเจ๊เดินไปก็พบว่ามีรถสปอร์ตคันหรูมาจอดรอรับนางอยู่แต่ก็ไม่เห็นว่าคนขับคือใคร!

 

เฮ้อ~ ชีวิตผมนี่มันก็น่าเบื่อเหมือนกันนะ แต่จะให้ไปเข้าสังคมมันก็ฝืนอ่ะ วุ่นวาย ดูอย่างตอนประกวดเดือนมีแต่คนรุมล้อม ลงรูปลงประวัติผมเต็มโซเชียล มีเรื่องจริงบ้างไม่จริงบ้าง ผมละเกือบจะกินหัวอิเจ๊ว่าแม่งเอาผมมาให้คนอื่นปู้ยี่ปู้ยำ แรกๆก็ยังทนไหว นึกว่าพอประกวดเสร็จทุกอย่างจะจบ แต่ไม่! ผมยังเป็นที่จับตามอง ชีวิตอันแสนสุขสงบของผมดับสิ้นแล้วเพราะอิเจ๊เตยคนเดียว! แต่หลังๆมาคนก็คงเลิกสนใจผมแล้ว นอกจากนั้นอาจจะมีคนเริ่มเกลียดผมแทน คงเพราะเห็นว่าผมทำตัวนิ่งๆ ดูหยิ่งๆ ละมั้ง เพื่อนก็มีเท่าเศษขี้เล็บ สนิทจริงก็มีแค่ บิ๊ก เพื่อนในคณะแต่คนละสาขา ผมอยู่ฟิสิกส์ มันอยู่คณิต รู้จักกันตอนรับน้อง แต่มันเป็นคนกว้างขวาง ไอ้นี่มันร้าย สาวๆอย่าได้เข้าใกล้ละ

“เฮ้ย! ดิน ทำไมยังไม่กลับหออีกวะ” ไอ้บิ๊กเดินผ่านมาพอดีพร้อมกับควงสาวมาด้วย ซึ่งผมจำได้ดีว่าเธอคือดาวคณะบัญชี

ทำไมวันนี้ดวงซวยงี้วะ นึกถึงใครเป็นไม่ได้เลย โผล่มาทุกคน

“ยังวะ มีนัดสอนอีกแปปนึง” ไม่ได้โกหกนะ ผมมีนัดสอนเด็กมอปลายโรงเรียนใกล้ๆ มหาลัยนี่จริงๆ

“วันนี้น้องมันบอกเลิกเร็วเลยจะแวะมาเรียนที่นี่ แต่จนตอนนี้ก็ยังไม่โผล่หัวมา”

“ไม่มา งั้นมึงก็กลับสิวะ” มันทำหน้าแบบไม่เข้าในว่าผมจะรอทำไม

“เออนะ น้องมันอาจจะมีธุระ กูส่งข้อความตามมันละ อีกชั่วโมงนึงถ้ามันยังไม่มากูก็ว่าจะกลับละ” รีบบอกปัดๆมันไป ก่อนที่สาวที่มันควงจะเดินมาตบผมซะก่อน ตอนนี้นางก็จ้องผมจนตาจะทะลุละมั้ง

“ให้กูรอเป็นเพื่อนมั้ย “

“พี่บิ๊กกกกกก แล้วเมย์ละคะ พี่บิ๊กสัญญากับเมย์แล้วนะว่าคืนนี้จะพาไปเที่ยวอ่ะ” นั่นไง จะตบกูมั้ยวะ

“ไม่ต้องหรอกมึง กูรออีกแปปเดียว มึงรีบพาเมย์ไปเถอะ ก่อนกูจะโดนตบ” ประโยคสุดท้ายผมแอบกระซิบให้มันได้ยินคนเดียว ละมันก็หันไปมองคู่ควงของมัน

“รีบไปเหอะ ออกช้าเดี๋ยวรถก็ติดหรอก ไปไป๊” ไปสักทีเถอะไอ้เพื่อนเวร

“เออๆ ไปก็ได้วะ ถ้าจะตามมาทีหลังก็บอก เดี๋ยวมารับ”

“เออๆ ไปได้แล้ว” ทำมือปัดๆไล่มันไปด้วย

พอมันเดินพ้นออกไป ผมก็นั่งอยู่คนเดียวอีกครั้ง มันหนะชอบห่วงผมเกินเรื่องเกินราว อย่างตอนพักกลางวันของทุกวัน มันก็มากินข้าวกับผมทุกวันและมักจะหอบหิ้วของกินมาให้ทุกรอบ ใครทำท่าจะมาจีบมันก็ไปแกล้งเค้า บอกว่าผมเป็นแฟนมัน จนผมเองยังแอบคิดว่ามันชอบผมรึป่าว ผมเคยถามมัน มันก็บอกว่าไม่ได้คิดอะไรแค่หยอกเล่นเพราะรู้ว่าผมไม่ชอบให้คนมาวุ่นวายและยังไม่อยากมีแฟนอีกต่างหาก แล้วตอนเย็นมันก็ยังชอบตื้ออาสาไปส่งผมที่หอพักมหาลัย ผมปฏิเสธมันจนปากเกือบฉีกถึงรูหู จนมันเองก็ยอมแพ้ในเรื่องนี้ไป และก็คงไม่ใช่อย่างที่ผมกลัวหรอกเพราะเห็นมันควงสาวไม่ซ้ำหน้ากันทุกวันแบบนี้ เหอะ!

 

ก็ขอให้มึงเป็นเพื่อนกับกูแบบนี้ตลอดไปนะ...

 

 

 

ณ บ้านเทพศิริไพศาลนนท์

 

            “ไอ้เหี้ยซัน มึงรีบทำงานให้กูเลยนะ กูให้มึงไปแล้วพันนึง ฉะนั้นพรุ่งนี้กูต้องได้ส่ง” ผมยืนสั่งให้ไอ้ซันเขียนรายงานให้ ผมจ้างมันมาเขียนรายงานที่บ้าน ไม่เสร็จไม่ต้องกลับ ผมกับมันสนิทกันมาตั้งแต่มันเข้ามาเรียนใหม่ๆแล้ว มันย้ายมาตอนม.4 เทอม 2 ตอนนั้นผมก็ม.5 เทอม 2 แน่นอนว่าย้ายมาเทอมหลังแบบนี้ต้องไม่มีเพื่อนแน่นอน แล้วยังต้องถูกมองว่ามีปัญหา

            หลังเลิกเรียนวันหนึ่งผมกับไอ้อินไปเจอมันกำลังถูกรุมกระทืบอยู่หลังโรงเรียน พวกผมก็เข้าไปช่วยและเอามันมาอยู่ในชมรมประธานนักเรียน และไม่ใช่ให้อยู่สบายๆนะ มันต้องคอยรับใช้พวกผมสองคนจนมาถึงทุกวันนี้นี่แหละ ฮ่าฮ่าฮ่า

            “รู้แล้วน่าเฮียต้น ไอ้ซันคนนี้ก็รีบทำอยู่เนี่ย มือจะหงิกแล้ว” ก็จริงของมัน มือมันเขียนจนเกร็งไปหมดละ แต่ก็นับถือมันจริงๆ เขียนเร็วขนาดนี้ยังลายมือสวยอยู่ เพราะงี้ผมถึงใช้งานมันบ่อยๆ

            “เออๆ ให้ไว ไม่งั้นกูจะบอกให้ไอ้อินใช้งานมึงหนักๆ”

            “คร้าบบบครับครับ รีบอยู่เนี่ย!”

 

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

 

“คุณต้นคะ คุณเตยมาค่ะ คุณหนูเตยเรียกให้คุณต้นไปพบที่ห้องรับแขกนะคะ” เสียงเคาะประตูจากข้างนอกทำให้ผมเลิกสนใจไอ้ซัน แต่กลับแปลกใจแทนที่วันนี้ เจ๊เตย หรือชื่อจริงคือ ต้นเตย มาเหยียบบ้านนี้  เพราะหลังจากที่นางเข้ามหาลัยได้นางก็ขอพ่อกับแม่ย้ายออกไปอยู่คอนโดซึ่งก็เป็นของตระกูลผมเนี่ยแหละ แล้วก็ไม่กลับมาที่บ้านนี้อีกเลย ผลละโคตรอิจฉาเจ๊เลย เมื่อไหร่ผมจะได้ออกจากบ้านนี้สักทีวะ

เกริ่นก่อนว่าผมกับพี่สาวเราห่างกัน 4 ปี ตอนนี้ผมอยู่ม.6 เจ๊มันก็อยู่ปี 4 ปีสุดท้ายละ บ้านผมจะใช้ชีวิตยังไงก็ได้เต็มที่ แต่มีข้อแม้ว่าถ้ายังเรียนไม่จบมอปลายจะต้องกลับมานอนที่บ้านทุกคืน เพราะกฎบ้าบอนี่ผมถึงรู้สึกอิจฉาเจ๊มันสุดๆ แล้วเราสองคนก็รักกันดีนะ แม้จะมีทะเลาะกันบ้างเล็กน้อย ผมเองก็รู้ว่าเจ๊เป็นห่วงผมแหละ มีแค่เจ๊คนเดียวที่เข้าใจผมดีที่สุด!

“ครับๆ ป้าน้อมบอกเจ๊เตยว่าเดี๋ยวผมลงไป”

“กูจะไปหาพี่แปปนึง มึงทำงานรออยู่ในห้องนี้แหละ เดี๋ยวกูมาดู” ผมตะโกนบอกป้าน้อม ป้าที่ดูแลผมกับพี่สาวมาตั้งแต่เกิดก่อนจะหันไปบอกไอ้ซันแล้วรีบเดินออกไป

 

ห้องรับแขก

 

“อ้าววววว พายุอะไรหอบนางฟ้ามาที่นี่เนี่ย” มาถึงผมก็ไปนั่งเกาะแขนซบไหล่พี่สาวทันทีเลยฮะ อ้อนหน่อยเผื่อได้รถใหม่^^

“อย่ามาปากหวาน อย่าคิดว่าจะรอด” มันดันหัวผมออกครับ ไม่พอมันยังทำเหมือนรังเกียจอีก

“อะไรอ่ะเจ๊ มาหาน้องชายสุดหล่อทั้งที คำว่าคิดถึงสักนิดก็ไม่มี หึ!” เมินซะเลย

“พอๆ วันนี้ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับแกมาก อาทิตย์หน้าฉันจะส่งครูมาติวให้แกที่บ้าน”ว้อทททท ได้ยินผิดรึป่าววะเนี่ย

“หา! ติวเติวอะไร ทำไมต้องติว ไม่อ่ะ ไม่ติว” ไม่มีทาง ผมไม่มีทางติวแน่นอน เสียเวลาเล่นเกมหมด ทำไมต้องติวด้วยวะ ไม่เห็นจำเป็นเลย ยังไงผมก็จบม.6 แน่นอน กะอีแค่วิชาวิชาเดียว จ้างใครทำงานก็ได้

“ไม่ได้! ก็ถ้าแกไม่ติวละจะเอาปัญญาที่ไหนเรียนให้จบม.6 เหมือนคนอื่นเค้าหา!” ละทำไมต้องเสียงดังด้วยวะ ตกอกตกใจหมด

“เถอะน่า ไม่จบก็ไม่เห็นเป็นไรเลย อยู่ให้เจ๊เลี้ยงแบบนี้ก็สบายดีออก” ละผมก็เอาหน้าหล่อๆ ของผมเข้าไปถูกับไหล่ เผื่อจะเห็นใจกันบ้าง

พลั๊กกก!!!

“นี่แหนะ แกมันไม่รู้จักโต” OMG! มันผลักหัวผมจนผมเกือบตกโซฟาแหนะ

“โอ้ยเจ๊ ทำไรเนี่ย เจ็บนะ เดี๋ยวก็ไม่หล่อกันพอดี” ลูบหน้าผากแปป

“เออ! ไม่รู้ละ ฉันหาครูให้แกแล้ว ยังไงแกก็ต้องติว ไม่ต้องมาทำหน้าทำตาอ้อนเลย คราวนี้ฉันไม่หลงกลแกหรอหย่ะ” ผมอุตส่าห์กระพริบตาถี่ๆขอความเห็นใจ แต่ก็ไม่เป็นผล

“โถวววววว เจ๊อ่ะ ละติวแล้วผมจะได้อะไร เสียเวลาปล่าวน่า”

“ได้สมองไง! อันที่จริงฉันก็ไม่ได้หวังอะไรมากหรอก ถ้าแกเรียนจบแล้วฉันจะไม่เจ้ากี้เจ้าการแกเลย” อู้วววแร๊งส์อ่ะ

“ครับๆๆ แต่อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่าทำไมเจ๊ถึงทำแบบนี้” ปกติมันเคยจู้จี้กับผมหรอ เหอะ ไม่เคยหรอก ครั้งนี้มันต้องมีเงื่อนงำ

“อะร๊ะ ทะม๊ะ ฉันแค่หวังดีกับน้องชายคนเดียวของฉัน ก็แค่เนี่ย” นั่นไง! พิรุธสุดๆ ไม่เนียนเลยวะ

“หึ ไม่จริงหรอก บอกมานะว่าม๊ากับป๊าให้เจ๊เท่าไหร่”

“บร๊านา ให้เห้ยอะไรไม่มี๊” หึ ถูกเผง

“แหม่เจ๊ เสียงสูงเชียวนะ นี่ใคร! น้องชายเจ๊เตย ลูกม๊ากับป๊าเจ้าของอสังหาริมทรัพย์หลายแห่งในประเทศ ถึงผมจะโง่วิชาการแต่ไม่โง่เรื่องผลประโยชน์หรอกนะ บอกมา!” หรี่ตามองพี่สาวคนเดียวที่สายตาล่อกแล่กสุดไ

“เออๆ ก็เยอะอยู่ แต่นี้ก็เป็นประโยชน์กับตัวแกเองด้วยนะ ใช่ว่าฉันจะได้คนเดียวซะหน่อย” ยัง ยังอีก กำลังหากินกับน้องตัวเองอยู่แท้ๆ

“ได้! ผมติวให้ก็ได้ แต่ขอ 20% นะ” หวานหมู กับแค่เรื่องติว ถ้าสวยๆขาวๆละก็ของหวานไอ้ต้นกล้าคนนี้เลย

“ไม่! เรื่องอะไรจะแบ่ง”

“30! ไม่งั้นก็อดทั้งคู่” หึ คิดจะฮุบคนเดียวหรอ ลงทุนทำขนาดนี้คงได้มาไม่น้อยละสิท่า

“อ๊ะ..ไอ้... เออๆๆ 20% พอ! จบ! ไม่ต้องมายิ้ม ทีเรื่องอย่างนี้ละฉลาดเป็นกรด” เยส! เสร็จโจร ฮ่าฮ่าฮ่า

“แน่น๊อนนนน^^” ยิ้มหวานๆ ให้ทีนึง

 

“อ้อ! ละครูผมสวยมั้ยเจ๊ น่ารักป่ะ ขอตัวเล็กๆ ขาวๆ อึ๊มๆ นะ” แบบนี้ละของหวานไอ้ต้นกล้าคนนี้เลย

“แน่น๊อนน้องรัก ตัวเล็กสเปคยีราฟอย่างแกแน่นอน”

“ต้องให้มันได้อย่างนี้สิ พี่สาวใครรู้ใจผมที่สู๊ดดดด” ฝ่ามือสองข้างประกบเข้าที่สองแก้มของเจ๊

“หึหึ แน่นอนน้องรัก เตรียมตัวเตรียมหัวใจไว้ได้เลย” มันปัดออกแล้วทำสายตาเหนือกว่า

“ค้าบบบผม ละนี่เจ๊จะอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนมั้ย เดี๋ยวบอกป้าน้อมเตรียมเผื่อไว้ให้”มองหาป้าน้อม

“ไม่ละ ฉันต้องไปที่อื่นต่อ”

“ที่ไหนอ่ะ ร้านนั้นเปิดตั้ง 5 ทุ่มนะ ไม่ต้องรีบก็ได้” พูดพร้อมขยิบตาใส่

“ไอ้บ้า ไม่ต้องมาทำเป็นรู้ดี ธุระอย่างอื่นย๊ะ” ให้มันจริงเถอะ

“ฮ่าฮ่าฮ่า เคๆ”

“หมดเรื่องแล้วนะฉันจะได้กลับสักที” รีบลุกไปไหนวะ

“อ่าว จะกลับเฉยๆ งี้หรอ ไม่มีอะไรมาฝากน้องชายคนนี้บ้างหรอ”

“ไม่มี! แกเอาไปแล้วไงตั้ง 20% ไอ้น้องเวร”

ป๊อก!!

            “โอ้ย! เขกหัวผมทำไมเนี่ย” เจ็บนะเว้ย โดนกลางหน้าผากเต็มๆ เลยเนี่ย

            “หึ ฉันไปละ คุยกับแกละไมเกรนขึ้น คุ้มมั้ยวะเนี่ย” พูดจบละสะพายกระเป๋าพร้อมเลยนะ

            “อะๆๆ ให้กลับก็ได้ มาๆ ก่อนไปขอกอดทีนึง นานๆ เจ๊จะแวะมา”

            “เออๆ อยู่คนเดียวก็ดูแลตัวเองให้ดี ละเจ๊จะติดต่อกลับมา” เจ๊ตบบ่าผมเล็กน้อยแล้วก็เดินออกไป

            “บายเจ๊ ว่างๆ ก็แวะมาอีกได้”

           

            หลังจากพี่สาวผมกลับไปผมก็ขึ้นไปดูงานที่ไอ้ซันกำลังทำอยู่ เหลืออีกเยอะเลยกว่าจะเสร็จ ละผมก็รำคาญมันเต็มทน ฉะนั้นผมเลยคิดว่าให้มันเอากลับไปทำที่คอนโดมันดีกว่า ละพรุ่งนี้ค่อยเอามาให้ผมที่โรงเรียนแต่เช้า

            “มึงเอากลับไปทำที่ห้องมึงเลยไป รำคาญ กูจะเล่นเกม” พูดพร้อมเตะขาเก้าอี้มันเบาๆ

            “เหอะ! รอคำนี้มาตั้งนาน” ละมันก็รีบเก็บของทันที ดีใจออกนอกหน้ามากไปละ

            “เออๆ รีบทำให้เสร็จละพรุ่งนี้เอามาให้กูที่โรงเรียนก่อน 8 โมงเช้าด้วย ถ้ากูไปส่งจารย์วิไลไม่ทันคือความผิดมึง เข้าใจ๊”

            “ค้าบบบบบบบ” เก็บของเสร็จมันก็กลับทันที ไวเชียวนะมึง

 

            และวันนี้ผมก็ต้องกินข้าวคนเดียวอีกแล้วสินะ เหงาเป็นบ้าเลย...