แต่งกับเจ้าแล้วไง! ข้าก็ไม่ได้รักเจ้าเสียหน่อย!

​

2

อีกเดี๋ยวเราจะเป็นคนไม่รู้จักกัน

ยามซื่อ ^[1]  จวนสกุลหาน

“วันนี้คุณหนูของเสี่ยวฮวาสวยมากเจ้าค่ะ” สาวใช้คนสนิทพูดหลังจากตนและบ่าวอีกสามคนช่วยผู้เป็นนายแต่งตัวเสร็จ

แต่หานอิงมี่กลับไม่ค่อยชอบชุดที่ใส่อยู่สักเท่าไรนัก ถ้าไม่ติดว่าวันนี้ทางตระกูลเซี่ยจะมาพบปะคุยเรื่องงานหมั้น แล้วท่านพ่อก็สั่งนางไว้ตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนจะก็หิ้วพี่ชายรองไปค้าขายด้วยกันล่ะก็..

มีรึ นางจะยอมแต่งตัวแบบนี้ คิดพลางมองตัวเองในคันฉ่อง ^[2]  อาภรณ์สีชมพูอ่อนกับผ้าแพรบางคล้องไหล่สีเข้าชุด รับกับเรือนผมสีดำขลับที่ถูกเกล้าขึ้นไปปักด้วยปิ่นเงินที่หัวปิ่นเป็นรูปผีเสื้อ และดวงหน้าสวยที่ถูกแต่งแต้มให้ดูอ่อนหวานยิ่งขึ้น ทั้งผิวขาวเนียนที่ถูกขับให้เปล่งประกาย

นี่ดูไม่ใช่นางเลยสักนิด!! แต่เอาเถิดอย่างไรวันนี้พร้อมหน้ากันก็ดี นางจะได้คุยกับไอ้คุณชายรองนั่นเรื่องแผนการถอนหมั้น หึๆ ๆ

“ถ้าคุณชายรองมาเห็นต้องหลงรักแน่เจ้าค่ะ” บ่าวคนหนึ่งพูด

ให้ตายเถอะ ขออย่าให้เป็นเช่นนั้นเลย มิฉะนั้นแผนการของนางได้พังแน่…

“ก็แค่วันนี้เท่านั้นแหละ ที่ข้าจะยอมแต่งแบบนี้”

ส่วนวันอื่น…เจ้าก็คงรู้สินะ ว่ากันตรงๆ ข้าก็ยังไม่ชินกับการที่ต้องมาใส่ชุดแบบนี้ ไหนจะเรื่องมารยาทอีก

จริงๆ มันก็ไม่ได้เป็นปัญหาหรอก เพราะแม่รองกับแม่สามเคยสอนข้าอยู่ ข้าทำได้นะ แต่ข้าก็แค่ไม่อยากทำเวลาไม่มีเหตุอันสมควรเท่านั้นเอง..

โครก~~ พลันท้องของหานอิงมี่ก็ส่งเสียงร้อง

จริงสิ! ตั้งแต่เช้านางก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยนี่ ตายละ ป่านนี้เขาคงกินกันจะเสร็จแล้วกระมัง คิดได้แล้วนางจึงรีบวิ่งไปที่ห้องอาหาร ก็พบเพียงกับข้าวที่กินเหลือวางไว้ นางก็ได้หาสนใจไม่ รีบปรี่เข้าไปตักข้าวที่เย็นชืดกับพวกอาหารใส่จาน แล้วเตรียมจะเขมือบอาหารเหล่านั้น

แต่ก็กลัวชุดเปื้อนกับหน้าจะพัง (แล้วได้แต่งใหม่) นางจึงค่อยๆ กินตามแบบกุลสตรีทั่วไป จนอิ่มท้อง แล้วอิงมี่ก็เอาสำรับไปเก็บที่หลังครัว โดยระหว่างทางพวกบ่าวไพร่ทุกคนต่างก็ตะลึงในการเปลี่ยนแปลงของคุณหนู

“ไม่ยักรู้ว่าจะมีมุมเรียบร้อยกับเขาด้วย” บ่าวคนหนึ่งเอ่ยเสียงเบา ส่วนเพื่อนอีกคนรีบเอามือปิดปากคนพูดไว้ เกรงว่าคุณหนูจะได้ยิน

ได้ยินแล้วอย่างไร..อิงมี่ก็หาใส่ใจไม่

‘แค่วันเดียว’ นางคิดในใจ

----------------------------------------------------------------

ขณะเดียวกัน เรือนเซี่ยเหมิน (เรือนใหญ่ของจวนสกุลเซี่ย)

“เฟยหง ลูกพร้อมหรือยังที่จะไปพบว่าที่เจ้าสาว” เซี่ยถังยี่พูดพลางถามลูกชายที่แต่งตัวเสียซะเต็มยศ

“ขอรับ อีกอย่างนางยังมิใช่เจ้าสาว เป็นแค่ว่าที่คู่หมั้นขอรับท่านพ่อ” เฟยหงในตอบ และเขาก็แอบพูดต่อในใจ

‘และต่อมาเราจะเป็นแค่คนมิรู้จักกัน แต่แอบกลัวนางจะมาหลงรักข้าชะมัด’

“แล้วเจ้าล่ะ หลานเอ๋อร์” เซี่ยถังยี่หันไปถามฮูหยินของตนแล้วนางก็พยักหน้า

“เช่นนั้น เราออกเดินทางกันเถอะ”

“เจ้าค่ะ”

แต่แล้วทั้งสองคนก็ต้องตกใจ เพราะเมื่อหันหน้ามาอีกทีเฟยหงก็ออกจากบ้านไปเสียแล้ว

“สงสัยจะอยากเจอว่าที่เจ้าสาวเร็วๆ งั้นสักพักใหญ่ๆ พวกเราค่อยตามไปละกัน” เซี่ยถังยี่พูด

--------------------------------------------------------------------------------

จวนสกุลหาน

เมื่อไม่มีกระไรทำ (จะไปวิ่งเล่นฟันดาบก็เกรงชุดเปื้อน)

อิงมี่ก็เดินมานั่งเล่นอยู่ที่ศาลาหน้าทางเข้าจวน ในมือของนางถือกล่องใส่ตัวหมากเซียงฉี ^[3] มาด้วย นางวางกล่องลงบนโต๊ะแล้วหันไปสบตากับคู่แข่ง

“น้องพี่… เจ้าโตเป็นสาวแล้ว ฮือพี่คนนี้ซาบซึ้งใจยิ่งนัก” หานหมิงซานเอ่ยพลางแกล้งทำเป็นเช็ดน้ำตา ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นน้องสาวตนเองแต่งตัวแบบนี้ วันนี้เป็นบุญตายิ่งนัก ใบหน้างดงามที่ถูกซ่อนไว้ใต้ความทะโมน บัดนี้ได้ฉายเด่นขึ้นมาแล้ว หากว่าที่น้องเขยของเขามาเห็น ต้องตกหลุมรักอิงมี่อย่างแน่นอน

“ใจเย็นๆ นะเจ้าคะท่านพี่” อิงมี่พูดพลางหลุดขำพี่ตนเอง

พี่รองเป็นคนตลก เขามักหาอะไรมาให้ขำได้ตลอดเวลา เข้ากับคนอื่นง่าย และเป็นคนที่อิงมี่สนิทด้วยมาก ต่างกับพี่ใหญ่ที่ตอนนี้ทำงานในกรมยุติธรรม รายนั้นค่อนข้างเย็นชากะนางสุดๆ

ไม่สิ… เย็นชากับทุกคน!

“ว่าแต่…ท่านพ่อล่ะเจ้าคะ” นางถามพี่ชายคนรอง

“ไปกำกับเหล่าแม่ๆ ให้จัดบ้านอยู่น่ะสิ เตรียมต้อนรับว่าที่สามีของเจ้าไง” หมิงซานจงใจเน้นเสียงตรงคำว่าสามีของเจ้า พูดจบก็ยักคิ้วกวนประสาทน้องสาวตัวเอง

“สามีอะไรกันท่านพี่ เดี๋ยวทุกอย่างก็จะกลายเป็นอดีตไปแล้ว อ้อ… มาเดินหมากกันเถอะ อย่าเสียเวลาเลย” อิงมี่พูดพลางเอาตัวหมากเซียงฉีและกระดานออกมาจัดไว้ที่โต๊ะ

“เหอะ เจ้าพูดอย่างกับจะไม่ยอมแต่งงานอย่างงั้นแหละ… เอ้ามาเล่นกัน ข้าขอเริ่มก่อน” หมิงซานเอ่ย แต่พอเห็นน้องสาวยังจัดกระดานไม่เสร็จก็แกล้งว่า

“เจ้านี่ชักช้าเป็นเต่าเลย วันหลังหัดจัดให้มันเร็วๆ หน่อย” ส่วนอิงมี่ เมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็บ่นอุบอิบ

“ไอ้พี่ชายบ้า กระดานข้าก็จัดคนเดียว มิมีน้ำใจจะช่วยแล้วยังมาบ่นข้าอีก แถมยังขอเริ่มก่อน เอาเปรียบกันชัดๆ” เมื่อนางพูดจบก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของพี่ชาย จึงหันไปถลึงตาใส่ด้วยความหมั่นไส้

“เสร็จแล้ว เชิญเดิน!” อิงมี่แกล้งพูดกระแทกเสียงใส่พี่ชาย พลางมองพี่ชายของตนพร้อมกับคิดอ่านรูปหมากที่ตนจะเล่นต่อไปในใจ หมิงซานเริ่มจากการเปิดจุก ^[4] ตัวแรก จากนั้นก็หันมาชวนนางคุย

“น้องข้า อีกนานไหมกว่าคู่หมั้นของเจ้าจะมา?” แผนตื้นๆ อีกแล้วท่านพี่ เมื่อก่อนอาจจะใช้ได้ผลนะ แต่ตอนนี้ไม่แล้วล่ะ นางจึงขยับหมากให้เสร็จก่อนไปคุยกับพี่รอง จากนั้นพวกเขาก็คุยไปเล่นไป และสุดท้ายก็เป็นนางเองที่ไล่ต้อนตี่ ^[5] ฝั่งพี่รองจนๆ มุม ชัยชนะอยู่ไม่ไกลแล้ว ขอเพียงได้เดินหมากอีกตาเท่านั้น

“น้องข้า เจ้าเก่งขึ้นมาก ข้าขอ ย…” หมิงซานพูดแล้วจะล้มกระดานยอมแพ้ แต่อยู่ๆ ก็มีบุรุษคนหนึ่งเดินเข้ามาแทรกตรงกลาง...

^[1] ยามซื่อ = ประมาณ 09.00-11.00 น.

^[2] คันฉ่อง = กระจก  ^[3] เซี่ยงฉี = หมากรุกจีน

^[4] จุก = เบี้ยที่ตำแหน่งต่ำที่สุด เทียบเท่าเบี้ยในหมากรุกสากล

^[5] ตี่= เบี้ยตำแหน่งสูงสุด เทียบเท่าคิงในหมากรุกสากล

​