Twin แฝดเลือดผสม

บทนำ

           อ่า ปวดไปหมดทั้งตัว ข้าจะทนไม่ไหวแล้วขอรับนายท่าน

“หึหึ เจ้าคิดจะพาเด็กนั่นไปไหน ยังไงเจ้าก็ไม่มีทางหนีข้าพ้นหรอกชาร์ล  ส่งเด็กนั่นมาให้ข้าเดี๋ยวนี้”

          ท่ามกลางความมืดและสายฝนที่โหมกระหน่ำ ชาร์ล ผู้ที่บัดนี้ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลและคราบเลือดกำลังดิ้นรนเอาชีวิตรอดจากความตาย   ผู้ที่รับปากใครบางคนไว้ว่าเขาจะปกป้องเด็กทั้งสองด้วยชีวิต  เขาไม่ได้คิดที่จะหนี แต่เขากำลังบอกตัวเองว่า เด็กที่อยู่ในอ้อมกอดเขาจะตายไม่ได้!!

“ข้าคิดว่าข้าทำสำเร็จแล้วนะ ไม่นึกเลยว่าไอ้เสี้ยนหนามที่ข้าคิดมันจะมีมากกว่าหนึ่ง แต่ยังไงซะ  ข้าก็จะกำจัดมันให้สิ้นซาก!!  ”  ชายชุดดำกล่าวอย่างอารมณ์ดี  

“เจ้านี่มันปีศาจชัดๆ เด็กบริสุทธิ์ตัวเล็กๆเจ้ายังคิดฆ่าได้ลงคอ”  ชายผู้ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดกล่าวด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือแต่ก็เต็มไปด้วยความดูถูกที่ทำให้คนตรงหน้าได้แต่ยิ้ม แม้จะเป็นยิ้มที่หาความจริงใจไม่ได้เลยก็ตาม

“แล้วเจ้าคิดว่าข้าควรปล่อยให้เด็กนี่เติบโตขึ้นมาเพื่อทำให้ไอ้คำทำนายบ้าๆนั่นเป็นจริงหรือ?   บางทีข้าอาจไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เจ้าคิดก็ได้นะ เพราะเด็กนี่ยังมีประโยชน์ต่อข้าอย่างมหาศาล  เจ้าเองก็น่าจะรู้ถึงข้อนี้ดีนี่” 

        หรือว่าท่านชินจะยังมีชีวิตอยู่..  ใช่ หมอนี่คิดจะใช้ประโยชน์จากท่านชินก่อนสินะ ถึงยังไม่คิดจะฆ่าท่านชินตอนนี้

“ข้าคิดว่าเจ้าเลวแล้วนะ   แต่ข้าคงต้องคิดใหม่เพราะเจ้าเลวกว่าที่ข้าคิดไว้มาก”   ชาร์ลคิดอะไรได้บางอย่าง   ในขณะที่พูดเขาก็พยายามรวบรวมสติสุดท้ายเพื่อกระทำการบางสิ่งที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นวิธีสุดท้ายที่จะสามารถทำได้

   “แต่ข้าคิดว่าทางที่ดีข้าควรจะจัดการเจ้าซะตั้งแต่ตอนนี้จะดีกว่า   เพราะข้าเสียเวลามามากแล้ว”  กล่าวจบ   ชายชุดดำตรงหน้าก็ยกมือขึ้นพร้อมกับร่ายมนต์   และชาร์ลเองก็ร่ายมนต์บทสุดท้ายที่คิดว่าเขาจะสามารถทำได้   แม้จะเสี่ยงต่อชีวิตของเด็กในอ้อมกอดเขาก็ตาม   แต่บัดนี้เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้แล้ว…

            ใบไม้สีดำนับสิบที่คมดังมีดปลิวออมาจากชายชุดดำที่บัดนี้กำลังยืนยิ้มกับชัยชนะที่คิดว่าจะได้รับ   หากแต่กลับต้องเบิกตากว้างอย่างสุดขีดเมื่อมีม่านสีดำกางกั้นใบไม้เวทย์ของเขา   ทันทีที่มันสัมผัสกันก็ระเบิดแล้วหายไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น   และที่น่าตกใจกว่าคือชายที่กำลังอุ้มทารกน้อยอยู่นั้นกำลังยิ้มมาให้เขาแล้วทิ้งตัวลงไปยังเหวที่อยู่ด้านหลัง   เหวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนรกแห่งแกรนน่าเลยก็ว่าได้

ข้าขอโทษ ข้าทำได้เพียงเท่านี้   ข้าสัญญาว่าวันหนึ่งข้าจะพาท่านกลับมา ท่านชายน์

ลำแสงสีขาวนวลกำลังห่อหุ้มร่างทั้งสองพร้อมกับสติของชาร์ลที่กำลังดับลง

…………………………………………………………………………….

…เอามือเธอออกไปก่อน  เดี๋ยวมีคนมาเห็น

หืม.. แค่จับมือกัน ไม่เห็นเป็นอะไรเลย

…แล้วมืออีกข้างของเธอล่ะ กำลังจับอะไร??

…...

“ไอ้ชายยยย ไอ้ชายโว้ยยยยย” เสียงตะโกนเรียกของเพื่อนสุดแสบที่มายืนอยู่หน้าบ้านช่วยปลุกให้เด็กหนุ่มตื่นขึ้นจากความฝันที่บอกเลยว่าเจ้าตัวคงเสียดายไม่น้อย

“เออๆๆ  เดี๋ยวลงไป” ตอบไปแล้วก็บ่นกับตัวเองเบาๆ “กำลังฝันดีๆ มารมาผจญซะงั้น!!”  เด็กหนุ่มกล่าวอย่างหงุดหงิดที่เจ้าเพื่อนสุดแสบโผล่มาขัดความสุขเขา  ก็นะ กำลังฝันดีอยู่นี่นา 555

“กว่าจะออกมาได้  ช้าจังวะ”  เด็กหนุ่มหัวเกรียนทักทายเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดที่เขาต้องมารอเจ้าเพื่อนสุดหล่อประจำห้องทั้งที่ใจของเขากำลังลอยไปถึงใครบางคนแล้ว

“ฝันดีอยู่ แต่หมามาขัดหว่ะ”  กล่าวพร้อมรอยยิ้มบาดใจที่ไม่ว่าใครก็ตามถ้าได้เห็นแล้วเป็นต้องเคลิ้มแน่ๆ ไม่ว่าจะชายหรือหญิงก็ตาม

“อย่ายิ้มแบบนี้สิ เดี๋ยวอดใจไม่ไหว 555” อิฐ กล่าวพร้อมกับหัวเราะอย่างอารมณ์ดีทั้งๆที่กำลังหงุดหงิดอยู่แท้ๆ  เพียงแค่คนตรงหน้ายิ้ม เขาก็ลืมอารมณ์ขุ่นมัวไปได้ซะสนิทเลยเชียว

“นี่ถ้าเราไปไม่ทันเรียนพิเศษนะ ถือว่าเป็นความผิดนายเลยแหละ ตื่นสายไม่เข้าท่า”

“อยากไปเรียนพิเศษหรืออยากเจอคนที่เรียนพิเศษวะ” ชายน์ว่าพลางยิ้มขำๆ ที่ตอนนี้เพื่อนของเขากำลังเขินหน้าแดงหูแดงจนตอบอะไรไม่ถูกแล้ว

“ก็เขาเป็นแรงบันดาลใจให้เราตามไปเรียนพิเศษเลยนะเว้ย แล้วอีกอย่าง…”

“ไอ้อิฐระวัง” ยังไม่ทันกล่าวจบ ชายน์ก็ร้องลั่นเมื่อเห็นว่ารถคันหนึ่งพุ่งมาทางพวกเขาทั้งๆที่เขายืนอยู่บนฟุตบาทแท้ๆ  แต่ทำไมรถมันพุ่งขึ้นมาบนนี้ล่ะ

ทว่า เพียงแค่ยกมือขึ้นป้องกันตามสัญชาตญาณ  รถคันนั้นกลับหยุดนิ่งอย่างไม่น่าเชื่อ อิฐที่ตอนนี้หลบอยู่หลังชายน์ได้แต่งงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เช่นเดียวกับเจ้าของรถที่กำลังงงอยู่เช่นกันเพราะก่อนหน้านี้รถเขาเบรกไม่อยู่เลย แต่ทำไมจู่ๆมันถึงหยุดได้เองล่ะ?

 ..................................................................................................

“จริงๆ นะครับลุง   รถคันนั้นมันหยุดได้เองทั้งๆที่เจ้าของรถเขาก็ยืนยันว่ารถเขาแบรกแตก”

“เหตุการณ์นี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วล่ะ” ชาร์ลถามเด็กหนุ่มราวกับว่านี่ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“ครั้งที่ 4 ครับลุง”  

“เชื่อในสิ่งที่ลุงบอกหรือยัง”  ชาร์ลว่าพลางหัวเราะ

“จะให้เชื่อว่าลุงกับผมไม่ใช่คนบนโลกใบนี้หรอ?  แล้วเรามาจากไหนกันละครับ? นอกโลกหรอ? ” ชายน์กล่าวพลางคิดทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นหลังจากวันเกิดอายุครบ 13 ปี เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา  เขาเองก็เห็นถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับตัวเองเช่นกัน  และแน่นอนว่าเขาเริ่มเชื่อในสิ่งที่ลุงชาร์ลพูดบ้างแล้ว  

“ส่องกระจกแล้วเห็นตัวเองมีผมสีเงิน  ตาเปลี่ยนเป็นสีเทาจนต้องใส่คอนแทคเลนส์  ยกของหนักได้ด้วยมือเดียว  แล้วนี่ยังหยุดรถแบรกแตกได้อีก   ลุงว่ามนุษย์ธรรมดาคงทำแบบนี้ไม่ได้หรอกมั้ง” ชาร์ลยังคงพูดอย่างอารมณ์ดี

“แล้วผมเป็นใครกันละครับลุง?”  คำถามที่ผู้เป็นลุงฟังแล้วหยุดยิ้มไปทันที   แล้วหันมาถามผู้เป็นหลานด้วยน้ำเสียงจริงจังที่ต่างไปจากเดิม

“หลานพร้อมที่จะกลับบ้านหรือยังล่ะ?”

“ครับ ผมพร้อมแล้ว”  ชายน์กล่าวอย่างจริงจังเช่นกัน  เพราะเขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาเป็นใคร!!

.......................................................................................................................................................