Twin แฝดเลือดผสม

“อ๊าคคคคคคคคค  ตุบ!!” 

เสียงร้องยังไม่ทันขาดก็ตามด้วยเสียงวัตถุขนาดหนักตกกระแทกพื้น   โดยเจ้าของเสียงนั้นไม่ได้เจ็บอะไรเลย   แต่คนที่เงียบอยู่ต่างหากที่เจ็บจนร้องไม่ออก

“โอยยย หลานจะร้องทำไม หลานไม่ได้เป็นคนเจ็บซักหน่อย” 

ชาล์ลว่าพลางนอนหลับตา โดยมีหลานชายนอนอยู่ด้านบน   แน่หล่ะ ก็เขาเองที่ตกลงมาก่อนและกลายเป็นเบาะรองรับเจ้าหลานชายที่แหกปากร้องซะลั่นแบบไม่ลืมหูลืมตา

“ก็มันหวาดเสียวนี่ครับลุง  ใครจะรู้ล่ะครับว่าจะต้องกลับบ้านด้วยวิธีนี้”   

แน่หละ  หลังจากลองมาหลายวิธีแล้วแต่ชาร์ลก็ยังไม่สามารถพาหลานชายกลับไปบ้าน(โลกเดิม)ได้  เขาเองก็จนปัญญาและก็เจ็บตัวไปไม่ใช่น้อยเพราะไม่ว่าจะร่ายมนต์บทต่างๆ เขาก็ไม่สามารถทำได้ กระโดดลงจากชั้น2 ของบ้าน ซึ่งเขาคิดว่าเป็นวิธีเดียวกันกับตอนที่มายังโลกใบนี้ และครั้งนี้ก็ครั้งที่ร้อยกว่าแล้วแต่ก็ยังไม่เป็นผล 

“ลุงครับ ทำไมเราต้องกระโดดล่ะ ผมไม่เข้าใจเลย” ชายน์อดสงสัยในวิธีการของลุงไม่ได้เลยถามออกมาในที่สุด

“เพราะตอนที่เรามายังโลกใบนี้ เรามาด้วยการกระโดดหน้าผาน่ะ”   

ใช่แล้ว  ในตอนนั้นเขาบาดเจ็บจนไม่คิดว่าจะสู้กับชายชุดดำนั้นได้   วิธีเดียวที่จะสามารถพาเขาและชายน์ออกมาจากชายคนนั้นคือการหนี   และเขาก็เลือกที่จะกระโดดลงไปในเหวนั่น  เหวที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นนรกแห่งแกรนน่า   และเขาก็จำได้ว่าเขาเพียงแต่ใช้รัติกาลเวทมาเป็นม่านกำบังเขาทั้งสองไว้จากใบไม้เวทนั่นก่อนที่จะกระโดดลงมา   แต่ไอ้พลังเวทสีขาวนวลที่ห่อหุ้มร่างพวกเขาไว้นั้นมันไม่ได้มาจากเขา  แน่นอนว่ามันอาจจะมาจากชายน์ก็ได้   และถ้ามันพาพวกเขาเขามายังโลกใบนี้ได้   คนที่จะหาคำตอบและเรียกให้มันพากลับไปยังโลกเก่าก็น่าจะเป็นชายน์สินะ ไม่ใช่เขา   คนเป็นลุงได้แต่ครุ่นคิดจนไม่ได้สนใจเสียงเรียกของหลานเลยแม้แต่น้อย

“ลุง ลุงชาร์ล ลุงชาร์ลคร้าบบบบบบบบบ”   

เมื่อเห็นว่าบุคคลที่ตนกำลังคุยอยู่ด้วยนั้นในตอนนี้เอาแต่นั่งเหม่อไม่ได้สนใจฟังในสิ่งที่เขากำลังพูดอยู่เลย   ชายน์ตะโกนเรียกสุดเสียงจนคนถูกเรียกตกใจขานรับออกมาอย่างลนลาน

“ครับๆ คุณหนู ว่าอย่างไรนะครับ” 

ทันทีที่พูดจบก็นึกได้ว่าตนเองใช้คำพูดแปลกไป ซึ่งคนเรียกเองก็ตกใจไม่น้อย   แต่ก็รีบถามกลับทันควัน

“เมื่อกี้นี้ลุงว่าอย่างไรนะครับ” 

ชายน์ถามอย่างสงสัย   เพราะตั้งแต่จำความได้เขาไม่เคยเห็นลุงชาร์ลแสดงอาการอ่อนน้อมและกลัวเขาแบบนี้เลย   อีกทั้งยังไม่เคยเรียกเขาว่าคุณหนูด้วย  และนี่ก็ยิ่งทำให้เขาสงสัยยิ่งขึ้นว่าเขาเป็นใครกันแน่

“เอ่อ มะ ไม่มีอะไรหรอก  ลุงกำลังคิดอะไรเพลินๆหนะ เลยตกใจมากไปหน่อย” ชาร์ลกล่าวติดขัด แต่ก็พยายามปรับน้ำเสียงและแสดงออกอย่างปกติที่สุด  

หากกลับไปยังแกรนน่าเมื่อไร ผมคงไม่ใช่ลุงของคุณหรอก คุณหนู

“วันนี้คงไม่ไหวแล้ว  ผมว่าพอก่อนเหอะครับลุง ผมเหนื่อยแล้ว” 

ชายน์กล่าวพร้อมทำหน้าอ้อนผู้เป็นลุง   และมีหรือที่คนเป็นลุง(กำมะลอ)คนนี้จะขัดใจหลาน(?)ได้

“ลุงก็ว่างั้นแหละ   พอก่อนดีกว่า   แต่บางทีลุงว่าคนที่จะสามารถพาเราสองคนกลับบ้านได้น่าจะเป็นหลานนะ ไม่ใช่ลุงหรอก” 

คำกล่าวที่ทำให้ชายน์ได้แต่งุนงงว่าเขานี่นะหรือที่จะมีความสามารถ   เพราะเขาเองยังไม่รู้เลยว่าแท้จริงแล้วเขาป็นใครมาจากไหน

เฮ้อ นี่ลุงกำลังอำอะไรเราหรือเปล่าว่ะ? ถ้าเราไม่ใช่คนแล้วเราจะเป็นตัวอะไร? เอเลี่ยน พรีเดเตอร์ ต่างดาว หรือตัวอะไรว่ะ?

“ข้าหนาว..  ข้าอึดอัด.. ช่วยข้าที…”

"แกเป็นใคร?” คนหรือผีว่ะเนี่ย

“ช่วยข้าด้วย เจ้าอย่าทิ้งข้านะ”

“หันหน้ามาทางนี้ แล้วตอบคำถามข้าว่าแกเป็นใคร ทำไมมานั่งร้องไห้คนเดียวตรงนี้”

ขวับ!!  “เจ้าต้องช่วยข้านะ ข้ากลัว”

“เห้ย อ๊าคคคคคค”

“แฮ่กๆๆ ฝัน  ข้าฝันบ้าอะไรว่ะเนี่ย” 

ทันทีที่คนในฝันหันหน้ามาพร้อมกับกระโดดมายึดแขนเขาไว้นั้น ชายน์ก็ตกใจร้องลั่นจนสะดุ้งตื่น   แต่ภาพสุดท้ายที่ติดตาเขาจนไม่สามารถข่มตาหลับลงได้คือใบหน้าที่หมองคล้ำและเต็มไปด้วยเลือดสดๆ ที่ไหลอาบเต็มใบหน้า   อีกทั้งแววตาของเด็กคนนั้นที่แสดงออกว่ากำลังหวาดกลัวบางสิ่ง แววตาที่บ่งบอกว่ากำลังเจ็บปวดอย่างทุกทรมาน    แต่สิ่งเหล่านั้นมันยังไม่ติดตาเท่ากับที่คนๆ นั้นมีใบหน้าไม่ต่างไปจากเขาเลยแม้แต่นิดเดียว!!

“เป็นอะไรไปวะไอคุณชายน์  นั่งเหม่อเป็นซาก  แถมหน้าตาก็อย่างกับคนไม่ได้นอน” 

อิฐหันมาถามเพื่อนสนิทที่ตอนนี้เอาแต่นั่งนิ่งเหม่อมองแต่หน้าต่างโดยไม่ได้สนใจสิ่งที่ครูกำลังสอนเลยแม้แต่น้อย

“ก็นิดหน่อยน่ะ  พอดีนอนไม่ค่อยหลับ”   

ว่าพลางยกมือขึ้นปิดปากหาว   แต่ก็เหมือนว่าจะนึกอะไรขึ้นมาได้ตอนนี้ไอ้คนที่มีสภาพไม่ต่างจากซากหันมาถามเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

“แกว่าชั้นเหมือนคนปกติป่าวว่ะ”

“หึ ไม่ปกติหรอก”

“ห๊ะ!!  แกรู้หรอ?”

“ใช่  แกมันหื่น โรคจิต ทำตัวเป็นคนดีแต่แท้จริงแล้วแกมันโอ๊ย!!” ยังไม่ทันจะกล่าวจบ คนที่ถูกกล่าวหาก็จัดการฟาดฝ่ามือลงบนหัวเกรียนๆของเพื่อนอย่างไม่เกรงใจ

“จริงจังนะเว้ย ไม่ใช่เวลากวนประสาทนะ”   ว่าแล้วก็ทำหน้าเอือมระอาที่เขาไม่สามารถจะหาคำตอบจากเพื่อนรักเขาได้เลย 

“แล้วสมมติว่าถ้าแกหลงทาง  แบบประมาณว่าแกตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าแกอยู่ที่ไหนซักแห่งในที่ที่ไม่คุ้นเคย แล้วแกจะกลับบ้านแกยังไงวะ?”    อีกหนึ่งคำถามที่เขาถามไปยังเพื่อนของเขาที่บัดนี่มันกำลังนิ่งใช้ความคิดก่อนจะตอบออกมาอย่างจริงจังว่า

“ก็ต้องหาสาเหตุก่อนว่าไปอยู่ที่นั่นได้ไง แล้วต้องรู้ให้ได้ว่าแกไปที่นั่นด้วยวิธีไหน ใครพาแกไปหรือแกละเมอเดินไปเอง 555    แต่ถ้าไม่รู้…” กล่าวได้เท่านี้ แล้วอิฐที่นานๆทีจะมีสาระก็หันมาทำหน้าจริงจังพร้อมกับหันมามองหน้าชายน์แล้วว่า

“ถ้าไม่รู้วิธีการมา แล้วหาทางกลับไม่ได้ นายก็เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นั่นเลยดิ” กล่าวพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“หมายความว่าชั้นต้องจบการใช้ชีวิตจากที่หนึ่ง เพื่อมาเริ่มต้นใหม่ในอีกที่หนึ่งงั้นสิ” ชายน์กล่าวสวนทันที  

“ก็ประมาณนั้น อย่างเช่น ถ้านายจะไปเสวยสุขกับกับเพื่อนๆ ในกระทะทองแดงหรือบนต้นงิ้ว นายก็ต้องจบชีวิตบนโลกนี้ก่อนไง 5555 ”  จริงจังได้ไม่นานจริงๆ สุดท้ายมันก็กลับไปเป็นเล่นอีกจนได้ เฮ้ออออ   แต่ดูเหมือนคำพูดของเพื่อนเขามันจะสะกิดอะไรบางอย่างให้ชายน์ยิ้มออกมาจนได้

….ใช่ ถ้ายังไม่จบ แล้วจะเริ่มต้นใหม่ได้ยังไง…

“ลุงงงงงง  ลุงชาร์ลคร้าบบบบบบบบ” 

ทันทีที่กลับมาบ้าน ชายน์ก็ร้องตะโกนเรียกผู้เป็นลุงซะลั่นบ้าน   แต่ก็ไม่มีการตอบรับใดๆ จากผู้เป็นลุงนอกจากกระดาษใบหนึ่งที่เขียนข้อความสั้นๆแล้วแปะไว้ที่ประตูหน้าบ้าน

ลุงอยู่โรงพยาล…..

“ห๊ะ!!  ลุงเป็นอะไรเนี่ย” 

ทันทีที่ว่าจบ ชายน์ก็รีบตรงไปยังสถานที่นั้นทันที  แต่ก็อดสงสัยไม่ได้เพราะตั้งแต่จำความได้เขาไม่เคยเห็นลุงเจ็บป่วยเลยซักครั้งเดียว   …แล้วลุงไปทำอะไรที่โรงพยาบาล?

อีกด้าน ณ โรงพยาบาล…

“ลุงมาทำอะไรที่นี่ครับ?”   

ชายน์วิ่งเข้ามาพร้อมกับส่งเสียงถามลุงด้วยน้ำเสียงตื่นๆ แต่หน้าตานี่บ่งบอกมากว่าตื่นตระหนกสุดๆ   จนคนเป็นลุงอดที่จะขำใบหน้านั้นไม่ได้

“พอดีมีอุบัติเหตุหน้าบ้านเรานิดหน่อยหน่ะ   มีคนตายและบาดเจ็บ  ลุงเลยทำหน้าที่พลเมืองดีพาคนเจ็บมาโรงพยาบาล”  ลุงอธิบาย 

“ลุงครับ  ผมว่าผมมีวิธีกลับบ้านแล้วล่ะครับ   แต่วิธีนี้เดิมพันด้วยชีวิตเลยนะ ลุงจะว่าไง” ชายน์กระซิบถามผู้เป็นลุงหลังจากแอบมองดีแล้วว่าไม่มีคนอยู่ในบริเวณนั้น

“ยังไง” ชาร์ลถามกลับสั้นๆ

“ก็ถ้าผมทำไม่สำเร็จก็หมายความว่าลุงกับผมก็ตายยังไงครับ”

“หึหึ  ลุงว่าเราจะไม่ตายง่ายๆหรอก   ว่าแต่วิธีของหลานคืออะไรล่ะ?” ชาร์ลหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแล้วถามกลับอย่างคนกำลังสนุก

“ถ้ายังไม่จบ ก็เริ่มใหม่ไม่ได้   ถ้ารู้สาเหตุและวิธีการมา ผมว่าผมน่าจะกลับไปได้”

“โอเค ตอนนั้นเรากำลังจะถูกฆ่า เรากำลังจะตาย เรามาที่นี่โดยการกระโดดเหว” ชาร์ลกล่าวสรุปโดยไม่ได้บอกรายละเอียด    แต่นั้นคนฟังก็พอจะเข้าใจแล้ว   เขานิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะยิ้มแล้วเดินนำลุงไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งชาร์ลเองก็พอจะคาดเดาคำตอบของสถานที่แห่งนี้ไว้ได้แต่แรกแล้ว

“ดาดฟ้า!!  เราจะมากระโดดกันอีกที่นี่หรอ 555   น่าตื่นเต้นดีนะ” ชาร์ลกล่าวแต่ก็ยังไม่วายส่งสายตาลุกวาวไปยังหลานชาย

“ก็บ้านเรามันแค่ 2 ชั้นเองครับ ไม่ตื่นเต้นเท่ากับตึก 20 ชั้นนี่หรอก” ชายน์ว่าแล้วยิ้มพร้อมกับยื่นมือไปหาชาร์ล   เหมือนคนทั้งสองจะรู้ว่าพวกเขาต้องการอะไร   ทันทีที่จับมือกันแล้วร่างทั้งสองก็ดิ่งลงสู่เบื้องล่างตามแรงดึงดูดของโลก ต่างคนต่างหลับตาพร้อมกับความคิดที่แตกต่างกัน

“หึหึ กล้าและบ้าบิ่นแบบนี้ ท่านช่างเหมือนกับบิดาของท่านเสียจริง ท่านชายน์”

“หากข้าไม่ใช่บุคคลของที่นี่ โปรดส่งข้ากลับไปยังที่ของข้า   ข้าขอจบทุกอย่างที่นี่และขอกลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง…”

วูบบบบบ   ลำแสงสีขาวนวลสว่างขึ้นอีกครั้งก่อนที่ร่างทั้งสองจะกระแทกพื้น  ทันทีที่แสงนั้นดับลงก็ไม่ปรากฏร่างของทั้งสองแล้ว!!

 …หวังว่าคนที่นี่คงไม่มีใครเห็นเหตุการณ์นะ 555

...."สุดท้ายนายก็ได้กลับบ้านของนายแล้วสินะ ชายน์   นายไม่ลาชั้นสักคำ  ไม่บอกแม้ว่านายเป็นใคร   แต่นายจะอยู่ในใจชั้นนะ ชายน์"   อิฐที่เห็นเหตุการณ์โดยตลอดกลับไม่มีท่าทีตกใจแต่อย่างใดที่เห็นว่าคนสองคนตกตึก 20 ชั้นพร้อมกับแสงสีขาวสว่างจ้า  เมื่อแสงนั้นดับลงก็ไม่ปรากฏร่างทั้งสองแล้ว

……………………………………………

ติ๊ก ต่อก ติ๊ก ต่อก …….

“หึหึ กลับมาแล้วสินะ นาฬิกาชะตาแห่งแกรนน่าเริ่มเดินอีกครั้งแล้ว  เห็นทีข้าต้องรีบแล้วล่ะ ไม่เช่นนั้นข้าอาจพลาดแบบครั้งก่อน  และท่านอาจไม่โชคดีแบบนั้นอีกก็ได้ ท่านชายน์”

………………………………………………………………………………………………………………………………………………