ช่างตัดผม หมายเลข 7

             ไม่ว่าจะยุคสมัยไหนก็ตาม คนทุกคนบนโลกล้วนให้ความสนใจกับเรื่องรูปลักษณ์ ไม่ว่าจะเป็น หน้าตา ผิวพรรณ และสิ่งสำคัญที่ไม่แพ้กันนั้น... คือ ทรงผม

ใช่แล้ว ผมคือ วสันต์ ช่างตัดผมที่เพิ่งมาเป็นช่างฝึกหัดที่ร้านตัดผม ที่โด่งดังในตัวจังหวัดชลบุรี ผมเพิ่งจบจากโรงเรียนสอนตัดผมได้ไม่นาน นี่คือครั้งแรกที่ได้มาตัดผมในร้านจริงๆ และผมหวังว่า อาชีพนี้จะทำให้ผมมีความสุขและสามารถดูแลครอบครัวได้เป็นอย่างดี 

 ณ ร้านตัดผมชายบุรุษสมัย

    "อ้าว นายน่ะ ที่เพิ่งมาสมัครเป็นช่างเมื่อวานใช่ไหม อ่ะ นี่ชุดเสื้อคลุมประจำร้าน อ้อ และเก้าอี้หมายเลข 7 นั่นคือเก้าอี้ประจำของนายนะ "

นั่นเป็นเสียงแรกที่ได้ยินหลังจากที่ก้าวเข้ามาในร้าน 

" ครับ ขอบคุณนะครับ ผมชื่อวสันต์ เพิ่งมาทำงานวันแรก ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ พี่ๆ เพื่อนๆ "

" อ้อ ลืมแนะนำตัว ผมชื่อ ณัฐ นะ ก็เป็นช่างตัดผมมานานพอควรแล้วล่ะ มีอะไรให้ช่วย ก็บอกได้นะ เราน่าจะอายุใกล้ๆเคียงกัน"

"ครับผม ยินดีที่ได้รู้จักนะ"  ตัวกระผมนั้นกล่าว พร้อมกับยิ้มอย่างดีใจที่ได้มิตรภาพที่ดีในการทำงานวันแรก

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้า และบุคคลคนหนึ่งเดินฝ่าผ้าม่านหลังร้านออกมา พร้อมกับเสียงที่แข็งกร้าว

" ไง ไอ้หนุ่มน้อย พร้อมแล้วใช่มั้ยกับการทำงานวันแรกวันนี้ ร้านของเราเนี่ยต้องการคนหนุ่มๆ ที่มีระเบียบวินัย ตรงต่อเวลา และเป็นมิตรที่ดีต่อลูกค้า 

ยังไงก็ทำให้เต็มที่ และอย่าถอดใจไปง่ายๆล่ะ ไม่มีอะไรได้มาโดยง่ายๆ ก็พยายามเข้าล่ะ "

เจ้าของเสียงแข็งกร้าว แต่ก็แฝงไปด้วยออร่าความเป็นผู้นำ นั่นก็คือ ช่างใหญ่บุญธร เจ้าของร้านผู้ก่อตั้ง ร้านบุรุษสมัย 

"ครับผม ผมจะตั้งใจทำให้เต็มที่ครับ" 

" ดีแล้วไอ้หนุ่ม เก้าอี้ที่นายจะต้องไปตัด เดินเข้าไปข้างในสุดเลย เก้าอี้หมายเลข 7 น่ะ อาจจะเก่าหน่อยนะ แต่ข้าน่ะชอบในความโบราณของสิ่งของต่างๆ  นี่ก็เพิ่งได้มาจากตลาดนัดของเก่า เมื่อสองวันที่ผ่านมานี่แหละ ไม่งั้นฉันคงไม่รับนายเข้ามาทำงาน เพราะเก้าอี้ไม่พอ ยังไงก็ลองทดสอบปรับนั่นนี่ดูนะ ตามสบาย " 

หลังจากที่แนะนำตัวกับเพื่อนร่วมอาชีพและหัวหน้าช่างของร้าน จากนั้น วสันต์ก็เดินเข้าไปด้านในสุดของร้าน พร้อมกับเดินเข้าไปนำสัมภาระต่างๆ ปัตตาเลี่ยน หวี และผ้าคลุม ของใช้ต่างๆที่ใช้รังสรรค์ความหล่อให้กับ สุภาพบุรุษที่เข้ามาใช้บริการ

แต่ทว่า... ด้วยสภาพของเก้าอี้นั้น มันเป็นเก้าอี้ที่ผ่านมาหลายยุคมาก แต่ก็ตรงกับคอนเซ็ปของร้าน ที่เน้นความเป็น วินเทจ แนวย้อนสมัยหน่อย เก้านี้นี้มีสีแดง แต่ด้วยกาลเวลา มันจึงมีความย่นและแตกลายงาของเบาะไปบ้าง แต่ที่มันดูมีคุณค่าคือ ลายสลักเป็นลายกนก ตามเนื้อชิ้นงานเหล็กต่างๆ มีความละเอียดละออ ซึ่งมันช่างแตกต่างจากงานเก้าอี้ตัดผมสมัยนี้มาก ที่เน้นอาศัยประหยัดต้นทุน จนทำให้งานศิลปะแกะสลักตามเก้าอี้ สมัยนี้ไม่มีแน่ๆ ดูแล้วน่าจะผ่านมาร่วม 200 กว่าปีได้  วสันต์นึกคิดในใจ 

"เธอๆ มาใหม่เหรอ"

เสียงที่นุ่มนวลของหญิงสาวคนหนึ่ง พร้อมกับเพลง เธอทั้งนั้น ของวง groov rider ที่กำลังเปิดในร้านมันช่างดูหวานและทำให้เนื้อเพลงดูอินขึ้นมาทันที เมื่อได้หันไปมองตามทิศทาง ที่มาของเสียงนั้น 

ใบหน้าขาวๆ นันย์ตาที่แสนหวานชวนหลงไหล และปากกระจับทรงสวยที่ถูกเคลือบไปด้วยสีชมพูสดใสนั้น ได้ยิ้มมา

"อ๋อ ... ใช่ครับ ผมเพิ่งมาทำงานวันนี้วันแรกครับ  คุณชื่อ...."

" โอ๊ย ไม่ต้องเรียกคุณหรอก พูดแบบกันเองๆเถอะ เรา นิดา นะ เป็นลูกสาวของหัวหน้าช่างธร น่ะ  แล้วนายชื่ออะไรเหรอ? "

" เราชื่อ วสันต์ นะ ยินดีที่ได้รู้จัก "

" โอเคๆ ถ้ายังไงเราไปทำงานก่อนนะ "

สาวสวยในนาม นิดา ได้เอ่ยพร้อมเดินออกจากร้าน ในชุดพยาบาล

" ฮั่นแน่ อย่าได้คิดจะจีบเชียวล่ะ คนนี้ข้าจองเว้ย "

วสันต์หันไปมองตามที่มาของเสียง และเจ้าของเสียงคนนั้นคือ พัชระ หรือ ที่ช่างในร้านเรียกกันว่า ลูกพี่พัชร เพราะหมอนี่ค่อนข้างออกลูกนักเลง เพราะว่า อยู่ตัดผม กับร้านมานานร่วมหลายปี 

"อย่าไปใส่ใจเสียงนกเสียงกาเลย ทำงานกันดีกว่าพวก" ณัฐ เพื่อนร่วมอาชีพ เป็นผู้กล่าว

วสันต์ได้แต่ ก้มหน้ายิ้ม และจัดข้าวของเครื่องมือทำมาหากินต่อไป 

"อ้าวลูกค้ามา ถึงคิวที่ 7 แล้ว ไอ้หนุ่มมาใหม่ พร้อมหรือยัง " ช่างใหญ่บุญธรพูดพร้อมกำลังตัดผมให้ลูกค้าไปด้วย

"พร้อมครับ" 

บรรยากาศร้านเริ่มคึกคัก และลูกค้าก็เริ่มทยอยกันมาตัดผมเรื่อยๆ ช่างตัดผมแต่ละท่าน ผู้ทำหน้าที่บรรดาลความหล่อให้กับลูกค้าที่มาใช้บริการ ได้ตัดผมมาเรื่อยๆจนถึงช่วงค่ำ 2 ทุ่ม ซึ่งเป็นเวลาปิดร้าน 

ได้เวลาที่ช่างทุกคนจะได้พักผ่อนตามอัธยาศัย หลังจากร่ำลากับเพื่อนร่วมอาชีพ ซึ่ง วสันต์นั้น ก็ได้เดินกลับไปยังหอพักที่อยู่ข้างๆร้านตัดผม 

และดูเหมือนว่า หางตาจะสังเกตุเห็นเงา เหมือนมีคนเดินมาตาม 

มองหันกลับไป ก็ไม่พบว่ามีอะไร 

หรือเราจะคิดไปเอง วสันต์คิดอยู่ในใจ พร้อมหันหน้ากลับมา 

เฮ้ยยยย !!!!!