สมชายออละเวงกับยัยจิ๋มตาลปัตร

                        10ปีก่อน ในคืนที่ฝนตกลงมาอย่างรุนแรง ชายหนุ่มวัยเรียนคนหนึ่ง เข้าไปหลบฝนอยู่ที่หน้าร้านขายหนังสือแห่งหนึ่ง ในขณะที่ฝนไม่มีท่าทีที่จะซาลงเลย เขาก็ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงราวๆ 13-14 ปี กำลังร้องไห้อยู่ที่ร้านขายขนมปังที่อยู่ถัดไปจากที่ ที่เขายืนอยู่ไม่กี่ก้าว ชายหนุ่มจึงตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปถามเด็กหญิง แต่ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ถึงกับสตั๊น เมื่อเด็กหญิงที่ร้องไห้สะอื้นวิ่งเพื่อที่จะข้ามไปยังอีกฝั่งของถนน แต่กลับถูกรถเก๋งพุ่งชนอย่างจัง ชายหนุ่มทำอะไรไม่ถูกสิ่งเดียวที่เขาเห็นคือหน้าตาอันเลือนลางของเด็กหญิง และกำไลข้อมือสีชมพูอ่อนของเธอ เหตุการณ์วันนั้นยังทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผิดมาจนถึงปัจจุบัน

.

.

.

.

ณ ร้านสมเกียรติ กระหรี่(ปั๊บ)

มีแต่เสียงเจี๊ยวจ๊าวของคนในร้านคุยกันเต็มไปหมด ต่างคนก็ต่างตั้งหน้าตั้งตากินกระหรี่(ปั๊บ) ... เวลา9โมงแบบนี้ คนมักจะเยอะเป็นปกติ

"หน้าหี เอ๊ย ... !"

เสียงร้องของสมชายเมื่อกำลังทำกระหรี่(ปั๊บ)แต่ดันทำมันหล่นไปทั้งหมด

"ไอเหี้ยกระหรี่ปั๊บนี่แม่งหน้าหีสัส ควยเย็ดแม่"

เขาคือ สมชาย ลูกเจ้าของร้านขายกระหรี่(ปั๊บ)ที่ขายดีอันดับต้นๆในย่านหนึ่งของกรุงเทพ

แม้ว่าสมชายจะช่วยพ่อขายและทำกระหรี่(ปั๊บ)ตั้งแต่เด็กแต่เขาก็ยังซุ่มซ่ามและใจร้อนไม่เคยเปลี่ยน

"ใจเย็นสิวะไอสอง"

พ่อของสมชาย หรือลุง "สมเกียรติ" ที่คนแถวนั้นเรียกกันและยังเป็นชื่อร้านของเขาด้วยบอก

"เอ็งนี่ ! ไม่เคยจะใจเย็นๆเลย ตั้งใจแล้วก็ถือดีๆสิ"

"ก็ผมถืออยู่ดีๆมันก็หล่น ผมนี่อยากจะซัดหน้าแม่งจริงๆ แล้วอีกอย่างช่วงนี้ลูกค้าก็เยอะแต่เราก็ช่วยกันทำแค่สองคน

เมื่อไหร่พ่อจะจ้างพนักงานมาช่วยพวกเราบ้าง จ้างแค่ไม่กี่คนอะมันเสียไม่เยอะ แถมยังสบายขึ้นด้วย"

สมชายกล่าวด้วยความเหนื่อย

"เห้อ ... ก็จริงละ เดี๋ยวไว้พ่อคิดดูอีกทีก็แล้วกัน แต่ตอนนี้ ! เอ็งมาช่วยกันทำงานต่อก่อนซิ๊ อย่าเพิ่งบ่น !"

"โอเคคร้าบบบ" สมชายรีบทำงานต่อ

ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพ

"เห้ยยย จิ๋ม เรียนเสร็จกันแล้วไปไหนต่อดี"

เสียงของผู้หญิงตัวเล็ก อายุ 22 ใส่แว่นอย่างกับเป็นเด็กเรียนตัวจริง เรียกเพื่อนของเขา

"เออ เดี้ยวชั้นไป ทำงานต่อว่ะ"

จิ๋ม หญิงสาวหน้าตาหมวย ตัวเล็ก เป็นที่ชื่นชอบของใครหลายๆคน ซึ่งอายุพอๆกับเพื่อนของเขา ตอบ

"โห จิ๋ม ! แกนี่ขยันมากเลยนะ .. หัดหาเวลาให้ความสุขกับตัวเองสะบ้างเสะ"

"เออออ ก็รู้แล้วก็ชั้นไม่เหมือนแกนิ ไอหม่อน ตั้งแต่แม่ถูกหวยรางวัลที่หนึ่งก็ไม่ทำงานเป็นเพื่อนชั้นเหมือนเมื่อก่อนเลยยยย !"

จิ๋มกำลังยืนคุยกับหม่อน เขาทั้งสองเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก

"เออ ... พูดถึงแต่ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดี โดนลดเงิน part time ลงมาเยอะเลย กูคงต้องไปหางานเพิ่ม"

"เห้อ ! ถ้าพ่อแม่ชั้นยังอยู่เหมือนแก ก็คงไม่ลำบากขนาดนี้หรอกนะ"

จิ๋มบ่น

"แกก็ ... ต้องสู้ต่อไปนะเว้ย เนี่ยฉันก็จะให้เงินที่แม่ชั้นถูกหวยมาให้แกทำทุนเปิดร้านของแกเอง แกก็ .."

"โอยยย ก็ชั้นบอกไปแล้ว ว่าเกรงใจ ฉันไม่ชอบเป็นหนี้ใครนี่หน่า แล้วนี่แกให้ชั้นเลย ใครมันจะไปรับลงวะ"

ถึงจิ๋มจะฐานะไม่ค่อยดี แต่จิ๋มก็เป็นคนที่ขยันอดทน ทำงานสุจริต และเกรงใจเพื่อน

"เห้ออ ก็รู้แล้ว แต่มีอะไรเดือดร้อนอะ ชั้นพร้อมช่วยแกเสมอนะจ๊ะเพื่อน"

ใบหม่อนพูดพร้อม โอบไปที่ไหล่ของจิ๋ม

"อื้ดดด..อื้ดดดด"

เสียงโทรศัพท์ของจิ๋มดังขึ้นและพบว่าหัวหน้างานโทรมา

"ฮัลโหลค่ะหัวหน้า ..."

"ค่ะ"

"ค่ะ"

"ได้ค่ะ"

จิ๋มวางสาย

"เออ ใบหม่อนเดี๋ยวชั้นต้องรีบไปแล้วอะ วันนี้ต้องทำงานต่ออีกกะ เดี๋ยวต้องรีบไปแล้ว"

"เออๆๆ งั้นแกไปเลย ขี่รถไปดีๆหล่ะ เจอกันพรุ่งนี้"

"จ้าาา"

จิ๋มวิ่งเหยาะๆไปที่รถแล้วขี่รถมอเตอร์ไซค์คันเล็กของเขาออกจาก ม.

ในขณะที่เธอกำลังขี่รถไปที่ทำงานของเธอนั่นเอง

"โอ้ย !"

จิ๋มล้มลงไปจากรถมอเตอร์ไซค์ของเขา มีรถเครื่องเหมือนว่ากำลังจะไปส่งของที่ไหนสักที่เบียดเข้ามาที่มอเตอร์ไซค์ของจิ๋ม
เธอหลับตาและเหมือนนึกภาพเหตุการณ์อะไรบางอย่างคล้ายว่าเหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นกับเธอมาก่อน

ดีที่รถแถวนั้นไม่เยอะมาก เมื่อเธอได้สติจึงกำลังจะลุกขึ้น

"เห้ย ! คุณ ! ไม่เป็นไรใช่ไหมผมช่วย"

ชายหนุ่มผิวขาว หุ่นค่อนข้างบึ้ก หน้าตาตี๋ๆ ผมไม่ยาว ยื่นมือมาที่จิ๋มเพื่อที่จะช่วยจิ๋มลุกขึ้นมา

"ไอรถคันเมื่อกี้ มันหนีไปแล้ว !คุณเป็นอะไรมากไหม เดี้ยวผมจะแจ้งตำรว..."

"ไม่ต้องๆๆค่ะ เดี้ยวเรื่องจะยาว เดี๋ยวฉันต้องรีบไปทำงานแล้ว ขอบคุณ คุณมากนะคะ"

จิ๋มรีบบิดมอเตอร์ไซค์ของเธอเพื่อไปทำงานต่อโดยไม่สนใจเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

"หน้าหีตัลลัลลาเอ้ย"

สมชายบ่นขึ้นมาแบบงงๆ แต่ในใจของเขานั้นได้แต่คิดว่า หน้าผู้หญิงคนนั้นคุ้นเหมือนว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน

ติดตามตอนต่อไป