สุดท้ายก็คือนาย...

                    สุดท้ายก็คือนาย... : ระหว่างทาง

ตอนที่ 10 ระหว่างทาง

          หลังจากกิจกรรมช่วงเก็บตัวผ่านไปจนเสร็จสิ้นแล้วก็ได้เวลาเดินทางกลับ โดยรถบัสของทางมหาวิทยาลัยได้ออกเดินทางไปแล้วก่อนหน้านี้ตอนเวลาแปดนาฬิกา แต่ทว่ากวินนั้นตกรถของทางกองประกวดฯ เพราะเขายังนอนไม่ตื่นจนถึงตอนนี้

          “นี่..เฮ้ย...ไอ้วิน! ไอ้กวิน!” อิฐเอาเท้าสะกิดเขาไปที แต่เห็นว่ายังไม่รู้สึกตัวเขาจึงต้องใช้เสียงช่วยจากปกติไปจนถึงการตะโกนสุดเสียงเพื่อทำให้เขาตื่น

          “ตะโกนทำไมเนี่ยพี่” เสียงงัวเงียกับอาการสะลึมสะลืออ

          “มึงจะนอนอยู่นี่หรือจะกลับกรุงเทพฯ กับพวกกู” อิฐขี้เกียจรอเขาตื่นเองและไม่อยากเสียเวลาไปเปล่า ๆ เพราะเขารอกวินมาคนเดียวเกือบสามชั่วโมงแล้ว

          “กลับสิพี่” ปากบอกว่าอยากกลับแต่ก็ล้มตัวลงนอนต่อไปเฉย

          “อ้าวเฮ้ย! ลุกสิวะยังจะนอนต่ออีก กูให้เวลามึงสิบนาที ถ้ามึงไม่ออกไปก็หาทางกลับเองละกัน” อิฐพูดขู่ก่อนจะเดินออกจากห้องไปรอที่รถ เพราะถ้าเขาอยู่ต่อจะต้องอารมณ์เสียหงุดหงิดเป็นแน่

          “.........สิบเอ็ดโมง! จิ๊!” กวินพอจะมีสติหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูก่อนเป็นอันดับแรก แล้วเขาเห็นว่าเวลานี้รถของทางกองฯ ได้ออกไปนานแล้ว และเขาจะต้องอาศัยรถอิฐกลับไปเท่านั้น ซึ่งคำขู่เมื่อกี้นี้ก็อาจจะจริงถ้าเขายังชักช้าอยู่นี่

          สัมภาระของทุกคนได้ถูกขนขึ้นรถเรียบร้อยหมดแล้วรวมถึงของกวินเองด้วย โดยอินเป็นคนจัดการให้แทนก่อนจะออกไปทานอาหารเช้ากับเพื่อนคนอื่น ๆ และเดินดูของฝากกันอย่างเพลิดเพลินจนลืมเวลาไปเช่นกัน แต่ก็ยังมารวมตัวกันที่รถก่อนกวินจะตื่นเสียอีก

          “แฮ่ก ๆ ฮื่อ ๆ” เสียงหายใจหอบของกวินที่ออกแรงวิ่งจากห้องพักมายังรถที่จอดรออยู่ด้านหน้าสุดของโรงแรม แต่เขาไม่ได้มาคนเดียวแต่ยังมีใครคนหนึ่งวิ่งตามมาด้วย

          “พี่..ผมขอให้เพื่อนไปด้วยนะ พอดีเมื่อเช้าตกรถ” กวินรู้สึกเกรงใจอยู่เหมือนกัน แต่จะให้ทิ้งเพื่อไว้คนเดียวก็ดูจะใจร้านเกินไป อีกอย่างถ้าจะกลับเองไปพร้อมกับเพื่อนก็กลับไม่ถูก เพราะเขาไม่เคยนั่งรถประจำทางเองเลยสักครั้งตั้งแต่เกิดมา

          “พี่ ๆ ครับนี่ณัชชา เพื่อนผมเองครับ ณัชชานี่พี่ขุนกับพี่ปัณณ์ ส่วนนี่พี่อิฐเจ้าของรถ”

          “สวัสดีค่ะพี่ ๆ รบกวนด้วยนะคะ พอดีณัชชามัวแต่..” ณัชชายังพูดไม่จบประโยคดีก็ถูกขัดขึ้นเสียก่อน

          “เบียดหน่อยละกันพอดีรถมันมีแค่เจ็ดที่นั่ง ปัง!” อิฐไม่ได้อยากจะใจร้ายอะไรแต่ว่ารถเขาก็นั่งได้แค่เจ็ดคนตามมาตรฐาน ตัวเล็ก ๆ อย่างเธอก็น่าจะพอเบียดไปกันได้แต่เขาไม่รู้มาก่อนล่วงหน้าจึงไม่ได้จัดแจงอะไรทำให้เขาโมโหนิดหน่อย

          “ไอ้วินมึงนั่งหน้าละกันจะได้สบาย ณัชชาไปนั่งกับเราแล้วก็ไอ้ปัณณ์นะ” อินเห็นว่าถ้ากวินไปเบียดอยู่ข้างหลังจะนั่งลำบากกันหมด เขาจึงเปลี่ยนไปนั่งแทน เพราะทั้งเขา ปัณณ์ และณัชชาเป็นคนตัวเล็ก นั่งด้วยกันสบายไม่อึดอัด

          “ไม่ต้องกลัวนะ พี่ไอ้อินก็เป็นแบบนี้แหละ..วัยทอง” สเตตัสแอบกระซิบกับณัชชาแต่เสียงดังจนคนอื่นได้ยินไปด้วย

          “นั่นพี่กู! มึงนี่อีกละนะ” ถึงเขาจะเห็นด้วยแต่ยังไงอิฐก็เป็นพี่ชายเขา จะปล่อยให้เพื่อนเล่นหัวไปเสียทุกเรื่องแบบนี้ก็ไม่ได้ต้องห้ามปามกันบ้าง

          “ไอ้สตเตัส! มึงจะเสียสละที่นั่งให้เพื่อนใช่ไหมวะ” อิฐลดกระจกรถลงแล้วตะโกนออกมาจากด้านในเพราะรู้สึกเหมือนสเตตัสจะต้องพูดอะไรถึงเขาไม่ดีอีกเป็นแน่ และเขาก็เดาถูกคนเสียด้วย

          “ผมกลับเองไม่เป็นหรอกพี่ เอ๊าาา พวกมึงขึ้นรถสิวะ” สเตตัสรีบเปิดประตูเข้าไปในรถคนแรกเพราะกลัวจะถูกทิ้งไว้ให้กลับเองจริง ๆ 

          ทุกคนขึ้นนั่งประจำที่จนครบแต่สักพักกว่ารถจะออกตัวเพราะมัวแต่เถียงกัน อิฐต้องการอินน้องชายของเขามานั่งที่ข้างคนขับ แต่พูดอย่างไรอินก็ไม่ยอมยกเหตุผลมาขัดพี่ชายได้ตลอดจนขุนเขาและก๋วยเตี๋ยวต้องเข้ามาช่วยเคลียร์สถานการณ์

          ตลอดทางขากลับนี้บรรยากาศบนรถจึงเต็มไปด้วยความเงียบไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุยหรือเสียงแชทของใคร มีแต่เสียงเคี้ยวขนมและเสียงแกะอาหารต่าง ๆ ของใครคนหนึ่งที่เอาแต่กินตลอดทรงกินแล้วกินอีกไม่รู้จักอิ่ม

          ~เอี๊ยดกด / โป๊ก!~ เสียงเบรกรถแบบกระทันหันและตามมาด้วยเสียงของแข็งกระแทกกับอะไรบางอย่าง

          อิฐจงใจเยียบเบรกรถจนทำให้ศีรษะของกวินไปกระแทกกับกระจกด้านหน้ารถอย่างแรง และทำให้ทุกคนตื่นขึ้นด้วยความตกใจคิดว่าเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นเสียแล้ว

          “เกิดอะไรขึ้นวะ” ก๋วยเตี๋ยวส่งเสียงถามเป็นคนแรกและมีท่าทีล่อกแล่กหันซ้านหันขวาไปมาด้วยความกลัวปนระแวง

          “กู....จะเข้าห้องน้ำอ่ะ แต่มันเลยมาละ งั้นเดี๋ยวกูไปจอดปั๊มข้างหน้าละกัน” อิฐหันไปตอบเพื่อนแล้วออกรถขับต่อไปข้างหน้าตามเส้นทาง

          “แล้วเมื่อกี้เสียงไรวะ” ขุนเขาสงสัยและเขาก็ไม่ได้หูฝาดเป็นแน่ เขาได้ยินเสียงอะไรกระทบกันเข้าอย่างแรง

          “เสียงไรวะ กูไม่เห็นได้ยินเลย” อิฐบอกปัดเฉไฉแล้วเพิ่มความเร็วเหยียบคันเร่งรถเพื่อไปให้ถึงที่หมายโดยเร็ว ซึ่งนั่นก็คือบ้านไม่ใช่ปั๊มน้ำมันอย่างที่เขาบอกไว้

          “แล้วมึงไม่แวะเข้าห้องน้ำแล้วหรอวะ นั่น..เลยมาอีกละ” ปัณณ์เองก็อยากเข้าห้องน้ำเหมือนกันเขาจึงช่วยเพื่อนมองหา แต่ทว่ารถขับเร็วมากจนบอกไม่ทัน

          “ไม่ละ ฮึ ๆ” อิฐตอบด้วยน้ำเสียงเหมือนคนอารมณ์ดีและแอบหัวเราะในลำคอเบา ๆ 

          อิฐแค่อยากทำให้กวินหยุดกินเสียทีเพราะเขารำคาญ แล้วก็ได้ผลที่ดีเด็กน้อยวางถุงขนมและหลับไป เขาไล่ส่งเพื่อน ๆ และรุ่นน้องทุกคนจนเกือบครบเหลือก็แต่กวินที่ยังคงหลับไม่รู้สึกตัว โดยตลอดทางมีอินน้องชายของเขาคอยบอกทางให้

          แต่พอมาถึงเขาเห็นกลุ่มคนหลายคนยืนอออยู่หน้าบ้าน มีทั้งรถตำรวจและรถพยาบาลจอดขวางทางอยู่หลายคัน และคนที่ถือกล้องกับคนที่มีไมค์อยู่ในมือนั้นน่าจะเป็นนักข่าวจากหลากหลายสำนัก ดูจากสัญลักษณ์แล้วมีแต่ช่องหลักที่มีชื่อเสียงดัง ๆ ทั้งนั้น และยังมีเหมือนเป็นชาวบ้านหรือเพื่อนบ้านน่าจะเกือบทั้งหมู่บ้านมายืนออกกัน

          “ทุกคน!”

 กัญชริญา

ไปอ่านตอนต่อไปกันเลยจ้า >>>