ร้านหนังสือของคุณริกกะ

ผมเกลียดเจมส์ ใช่ผมเกลียดเขามากกว่าใครๆในโรงเรียนนี้จะเกลียดเขาได้ถ้าหากมันมีซักคนที่เกลียด

เขาเหมือนกันนะ ทั้งหมดมันเริ่มต้นตั้งแต่ตอนที่พวกเราอยู่ชั้นประถม ตอนนั้นทุกอย่าดูไปได้ดีมากผมตื่น

เต้นกับการได้เข้าสู่ชั้นประถมผมเตรียมตัวอย่างดีในวันก่อนเปิดเทอมผมอาบน้ำซ้ำกันถึงสาม-สี่รอบผม

ทำให้แน่ใจว่าทุกอย่าจะต้องไปได้ดีแล้ววันนั้นจะเป็นวันที่เพอร์เฟกที่สุดสำหรับผมผมตื่นเต้นมากจน   

นอนไม่หลับเลยแม้แต่ซักนิดเดียวแต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะผมไม่ได้ง่วงเลยซักนืดเดียว ผมนั้นไม่มี

เพื่อนมาตั้งแต่อนุบาลแล้วทุกคนมักจะว่าผมแปลก ผมประหลาด ผมโดนล้อเพราะผมใส่แว่น

ใส่แว่นแล้วมันผิดตรงไหนล่ะชั้นสายตาสั้นมาตั้งแต่เด็กแล้วแต่แค่ไอพวกโง่พวกนั้นดันไม่รู้จัก

ผมก็เลยต้องกลายเป็นคนแปลกประหลาดอย่างงั้นหรอ และแล้วฝันร้ายของผมก็กลายเป็นเรื่องจริง

วันแรกที่ผมไปเรียนก็ดันมีเด็กลูกครึ่งเข้ามาเรียนพร้อมกัน ตอนแรกผมก็คิดเอาไว้ว่าหากผมไปเกาะแข้ง

เกาะขามันผมอาจจะได้รับคะแนนความนิยามเพิ่งขึ้นด้วยก็ได้ ไม่สิถ้าผมทำอย่างนั้นมันจะกลายเป็นว่า

ผมเป็นแค่ลิ่วล้อของมัน ถ้าจะสร้างชื่อเสียงละก็คงมีแต่ต้องชิงแกล้งมันก่อนที่ผมจะโดนแกล้ง

『นี่ๆ นายชื่ออะไรหรอ』

『ฉัน..ชื่อเจมส์น่ะ』

เอาล่ะดูเหมือนว่าหมอนี่จะเป็นคนที่ขี้อายอยู่เสร็จฉันล่ะ

『นี่นายน่ะมัวแต่อ้ำๆ..-』

『ผมนายเป็นสีทองด้วยนายเป็นฝรั่งหรอ』

『นี่นายอย่ามาตัดบทคนอื่นเวลาพูดนะมัน-』

『เอ๋..นายมันเจ้าแว่นจากโรงเรียนอนุบาลนี่』

『เอ๋เจ้าแว่นก็เข้ามาเรียนด้วยหรอ』

『เจ้าปีศาจแว่นก็มาเรียนด้วยหรอเนี่ย』

『ฮ่าๆๆเจ้าแว่นก็มาด้วยๆ』

นี่ฉันลืมไปซะสนิทเลยว่าโรงเรียนนี้มันอยู่ใกล้กับโดรงเรียนอนุบาลที่ฉันเคยเรียน ไม่ได้การแล้วถ้ายังเป็น

เเบบนี้อีกฉันตงซ้ำรอยเดิมแน่ๆ

『นี่เด็กๆอย่าแกล้งเพื่อนสิ』

『คร้าบ/ค่า』

เกือบไปแล้วถ้าไม่ได้คุณครูช่วยไว้ละก็คงเละกว่านี้แล้ว

『นี่ๆเจมส์ฉันขอนั่งข้างๆนายได้ป่าวอ่ะ』

『อะ..อืม』

นี่เจ้าหมอนั่นเพิ่งมาถึงก็ได้คะแนนความนิยมไปมากโขแล้วอย่างงั้นหรอทั้งๆที่พูดก็ติดๆขัดๆ

แถมยังดูแปลกประหลาดกว่าคนอื่นๆรวมถึงชั้นด้วย

『นายเนี่ยผมสีทองเลยนะไม่รู้หรอว่าเขาห้ามย้อมผมน่ะ』

『คุณครูคร้าบเจ้าแว่นมันแกล้งเจมส์คร้าบ』

เจ้านั่นทำอะไรของมันจะฟ้องครูทำไมกันทั้งๆที่นายก็เห็นอยู่ว่าเจ้านี่มันแปลกประหลาดกว่านายนะ

หมอนี่ยังไงก็เหมาะกับบทปีศาจมากกว่าฉันอยู่แล้ว

『นี่นายไม่เห็น-』

『ฐนัตพงศ์ มาหาครูที่โต๊ะด้วย』

『จิซ์』

『เธอจะแกล้งเพื่อนทำไมกัน ทำไมแทนที่จะแกล้งไม่ลองทำความรู้จักกันแล้วเป็นเพื่อนกันล่ะ』

『ก็ผมไม่อยากนี่นา』

『เอาล่ะ..เจมส์น่ะเขาเพิ่งย้ายมาที่นี่เพราะฉะนั้นก็ช่วยทำตัวดีๆกับเขาหน่อยนะ』

โถ่เว้ยนี่ฉันต้องมานั่งทำตัวดีๆอย่างงั้นหรอคนพวกนี้ก็แค่เห็นใจมันเพราะมันเป็นลูกครึ่งไม่ใช่รึไงพอเป็นฉันที่ไม่ได้มีความวิเศษวิโสอะไร ก็ต้องโดนแกล้งแบบนี้ไปเรื่อยๆอย่างงั้นหรอสุดท้ายแล้วทุกๆคนก็เป็นพวกคลั่งฝรั่งไม่ใช่รึไง ฉัดเกลียดแกเจมส์ ฉันเกลียดแกมาก…

กริ๊ง……..

『เห้ยเบิร์ดคาบพละจะเริ่มแล้วมัวแต่นอนอยู่ได้』

『อ๊ะ..เมื่อกี๊แค่ฝันไปงั้นหรอเนี่ย』

『เร็วเข้าเถอะรีบไปก่อนจะโดนจับให้วิ่งรอยสนามกันเถอะ』

『เข้าใจแล้วๆ』

เจมส์ซักวันนึงฉันจะมองแกด้วยสายตาแบบเดียวกับที่นายเคยมองชั้นเลย คอยดูสิ