เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่55:คุณชาย วางใจได้ ข้าจะรับผิดชอบท่านเอง

วันรุ่งขึ้นเฉินเยี่ยนถูกเสียงเคาะประตูบ้านปลุกตื่นแต่เช้าตรู่ ตามมาด้วยเธอได้ยินเสียงตอบรับของเฉินจง ตอนเช้ามืดค่อนข้างเงียบ เฉินเยี่ยนได้ยินเสียงพูดคุยกันข้างนอกชัดเจนมาก

ในหมู่บ้านมีบ้านคนแซ่อวี๋หลังหนึ่ง ภรรยาเขาตายไปแล้ว ตอนเช้าลูกสะใภ้เขาไปห้องนอนเธอ ร่างของภรรยาเขาแข็งไปหมดแล้ว คิดว่าตอนเมื่อคืนไม่มีคน นี่ถ้าไม่ได้พบตอนเช้า จะจัดการงานศพให้ภรรยา คนในบ้านเลยถูกเรียกมากันหมด

เฉินเยี่ยนรู้ธรรมเนียมของหมู่บ้านเกษตร เขาให้ความสำคัญเรื่องงานแต่งงานและงานศพมาก จัดงานแต่ง นอกจากจะต้องบอกทุกคนในบ้านแล้ว คนที่แซ่เดียวกัน ยังต้องเรียกมาช่วย คนพวกนี้ต่างมาช่วยงานกันฟรีๆ ช่วยงานเล็กงานน้อยแตกต่างกันไป ครอบครัวจะดูแลเรื่องอาหาร จากนั้นสุดท้ายแล้วก็จะให้ของเล็กๆ น้อยๆ กับคนที่มาช่วยงาน ของพวกนี้ไม่ถือว่ามีค่า อาจจะเป็นผ้าขาวผืนเล็ก หรือหมั่นโถวสองชิ้นก็ได้

ส่วนคนที่มาช่วยไม่ใช่ว่าใครก็ช่วยได้ ถ้าไม่หาคนที่อยู่ใกล้ ก็ต้องเป็นคนที่มีความสามารถ จัดการได้อย่างราบรื่น เป็นคนมีความสามารถ

บ้านอวี๋และบ้านเฉินไม่ใช่บ้านเดียวกัน และคนละแซ่ ความสัมพันธ์ก็ไม่ถือสนิท แต่คนบ้านอวี๋มาหาเฉินจงเพราะเห็นว่าเฉินจงมีความสามารถ

สถานการณ์ปกติแล้ว มีคนมาหา นอกเหนือจากคนที่ความสันพันธ์ไม่ดีเป็นพิเศษ นอกนั้นก็แทบจะให้เกียรติกันทั้งหมด ทุกครั้งที่จัดการเรื่อง จะเห็นความพันธ์ของเจ้าของบ้าน ถ้าความสัมพันธ์ดี คนแทบจะทั้งหมู่บ้านไปกันหมด แบบนี้ถือว่าบ้านนี้มีเกียรติมาก ถ้าความสัมพันธ์ไม่ดี มีไปแค่ไม่กี่บ้าน แสดงให้เห็นว่าคนบ้านนี้มีความสัมพันธ์ไม่ดี แล้วคนบ้านนี้ก็จะไม่กล้ามองหน้าใครในหมู่บ้าน อยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว

เฉินจงตอบรับจะไปช่วยงานบ้านอวี๋ ถึงแม้อวี๋เหวยหมินจะทะเลาะกับเขามา แต่บ้านที่เกิดเรื่องไม่ใช่บ้านอวี๋เหวยหมิน ถือว่าเพื่อให้เด็กรุ่นหลังได้ใช้ชีวิตอยู่ต่อได้ง่าย เฉินจงไม่ไปไม่ได้

ตอนเฉินเยี่ยนตื่นมาเฉินจงก็ไปช่วยงานที่บ้านอวี๋แล้ว เฉินเยี่ยนรู้สึกผ่อนคลาย วันนี้เธอสามารถไปสหกรณ์คนเดียวได้แล้ว ไม่มีพ่อตามมา เธอจะได้เป็นอิสระหน่อย

กินข้าวเช้าเสร็จ เฉินเยี่ยนเห็นเฉินหู่ไปโรงเรียนแล้ว เลยบอกหวางนิวว่าเธอจะไปสหกรณ์

ตอนนี้หวางนิวไม่คัดค้านที่ลูกสาวจะไปสหกรณ์เลย ในเมื่อเฉินเยี่ยนไม่ได้ซี้ซั้ว ของที่ทำมาก็สามารถหาเงินได้ อีกอย่างที่บ้านก็ยังได้กินผักใหม่ๆ แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกลำบากใจ “เยี่ยนจื่อ ลูกรออีกสองวันค่อยไปดีไหม คุณยายบ้านอวี๋จากไปแล้ว พ่อลูกไปช่วยงาน ลุงอวี๋และป้าอวี๋ก็นิสัยดี แม่อาจจะตามไปช่วยงานด้วย เลยไม่มีคนไปกับลูกด้วยเลย รอฝังศพคุณยายอวี๋เรียบร้อยแล้ว ค่อยให้พ่อไปด้วยกันกับลูก”

หวางนิวกลัวว่าลูกสาวไปคนเดียวจะเกิดเรื่อง

“ไม่อย่างนั้นหนูไปเป็นเพื่อนพี่เยี่ยนจื่อดีไหมคะ?”

หวางจวนพูดด้วยความลังเลเล็กน้อย เฉินเยี่ยนคิดจะตอบตกลง แต่เธอเห็นความหวาดกลัวในแววตาหวางจวน ถึงแม้ตอนนี้เธอพาหวางจวนออกไปจะเป็นการฝึกหวางจวน แต่เวลายังสั้นไปอยู่ บาดแผลในใจหวางจวนยังไม่หายดี จากบ้านไปถึงสหกรณ์ต้องเดินผ่านในหมู่บ้าน วันนี้คนในหมู่บ้านเยอะ เฉินเยี่ยนกลัวว่าจะมีคนต่อต้าน ดังนั้นเลยให้หวางจวนอยู่บ้านพักฟื้นอีกสักพักก่อน ถึงเวลาเธอค่อยพาหวางจวนออกไป

“จวนเอ๋อร์ แม่ฉันอาจจะออกไปช่วยงาน ที่บ้านไม่มีคนแล้ว เธอก็อยู่ดูแลบ้านนะ”

เฉินเยี่ยนตบหวางจวนเบาๆ เธอรู้สึกได้ว่าเธอพูดคำพูดนี้ออกไป ร่างกายหวางจวนรู้สึกผ่อนคลาย รู้สึกได้ถอนหายใจคำใหญ่ออกมา ดูเหมือนตอนนี้หวางจวนไม่อยากจะออกไปพบเจอผู้คนจริงๆ

“แม่สบายใจได้ค่ะ หนูไม่เป็นไร หนูรู้ทาง หนูโตขนาดนี้แล้ว แล้วเป็นเวลากลางวัน จะเกิดเรื่องอะไรได้ หนูซื้อไม่เยอะ ซื้อนิดเดียว ถ้าไม่สมควรหนูก็จะไม่ซื้อ วันนี้ไม่ต้องทำผัก หนูจะได้ไปดู จะกลับมาตอนบ่ายแน่นอนค่ะ”

เฉินเยี่ยนให้คำสัญญากับหวางนิว

หวางนิวขมวดคิ้ว เห็นเฉินเยี่ยนให้คำมั่นสัญญาขนาดนี้ เธอค่อยวางใจ

เฉินเยี่ยนได้รับอนุญาตก็ดีใจมาก เธอออกจากบ้าน พบเจอคนมากมายในหมู่บ้าน มีหลายคนทักทายเธอ เฉินเยี่ยนก็ยิ้มเรียกทักตอบทุกคน ไม่สนว่าเบื้องหลังคนจะพูดยังไง อย่างน้อยไม่พูดต่อหน้า เฉินเยี่ยนเลยไม่ทำให้คนลำบากใจ

รอจนมาถึงปากทางหมู่บ้าน เห็นว่าไม่มีคนแล้ว นอกจากสวนผลไม้ก็เป็นที่ดิน แล้วหมู่บ้านถัดไปก็อยู่ห่างจากที่พวกเขาอยู่ เฉินเยี่ยนเลยหุบยิ้มลง แต่ถึงแม้ว่าเธอจะหุบยิ้ม แต่สภาพจิตใจค่อยผ่อนคลายลง มองดูสองข้างทางเป็นต้นกล้าสีเขียว เฉินเยี่ยนรู้สึกว่าตัวเองเป็นนกที่ออกจากรังตัวนั้น เป็นอิสระได้อยู่คนเดียวช่างสบายจริง

เดินไปสักพัก เฉินเยี่ยนอดไม่ได้หยุดเดิน เธอเดินไปที่ไร่ข้างทาง นั่งลงมองผืนนา ดึงต้นกล้าขึ้นมาหนึ่งก้านต้นกล้าเพิ่งแตกหน่อสั้นมาก แต่สีเขียวแบบนี้ อ่อนนุ่ม กลับเต็มไปด้วยพลังความมีชีวิตชีวา เฉินเยี่ยนชอบมาก

“เธอกำลังทำให้ธัญพืชเสียหาย”

เฉินเยี่ยนถือต้นกล้ากำลัเพลิดเพลิร อยู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากข้างหลัง เฉินเยี่ยนตกใจ ตัวสั่นขึ้นมา ต้นกล้าในมือร่วงหล่นลงพื้น

อันที่จริงไม่ใช่ว่าเฉินเยี่ยนขี้กลัว แต่ใจเธออยู่ที่ต้นกล้า ไม่ได้คิดเลยว่าอยู่ๆ จะมีคนพูดขึ้นมา อีกอย่างที่นี่ถึงแม้จะเป็นผืนดิน แต่มีหลุมฝังศพอยู่ ที่หมู่บ้าน คนตายจะเอามาฝังที่นี่ อีกอย่างหลุมฝังศพไม่ได้อยู่ด้วยกัน อยู่ตรงนี้ อยู่ตรงนั้น มีทั่วทุกที่ แล้ววันนี้ในหมู่บ้านก็เพิ่งมีคนตายด้วย ดังนั้นขณะที่เธอไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจ ยู่ๆ ทีเสียงดังขึ้นมาเธอเลยตกใจ

แต่หลังจากตกใจแล้วเฉินเยี่ยนรู้ว่าเสียงนี้ไม่ใช่ผี เป็นเสียงผู้ชาย ฟังดูคุ้นๆ เธอรวบรวมสติได้แล้วลุกขึ้นยืน มองไปทางคนข้างหลัง

คนที่ทำให้เฉินเยี่ยนตกใจคือซินห้าว เมื่อวานเฉินเยี่ยนยังนึกถึงหนุ่มรูปงามคนนี้อยู่เลย นอกจากเขาแล้ว ยังมีจักรยานของเขาด้วย

คุณไม่พูดพร่ำทำเพลงแบบนี้ เฉินเวยรู้ไหม?

เฉินเยี่ยนพึมพำในใจ หลายวันนี้เธอบ่นไม่ได้เลยจริงๆ เมื่อวานเธอคิดถึงเฉินเวย อวี๋เหวยหมิน และซินห้าว จากนั้นเฉินเวยก็ปรากฏตัว ทำให้เธอคิดถึงโจโฉ วันนั้นซินห้าวก็ปรากฏตัว ทำให้เธอคิดถึงเฉินเวย

“คนทำคนตกใจ จะทำให้คนตกใจแทบแย่”

เฉินเยี่ยนจ้องซินห้าว ถึงแม้ด้านหน้าจะสวยงาม แต่เฉินเยี่ยนไม่ใช่คนที่โดนความสวยงามหลอกล่อได้ ถ้าคนนี้ใช้ยอมใช้ตัวเข้าแลก เธออาจจะพิจารณาดู

โอ้ย บ้าไปแล้ว!คิดอะไรอยู่นะ ถึงแม้จะถวายตัว เธอก็ไม่เอา

ไม่ ทำอะไรต้องไม่เหลือร่องรอย บางทีเขาอาจจะไป

เฉินเยี่ยนลูบคางแล้วคิด คิดถึงตัวเองและซินห้าว... ซินห้าวมองมาที่ตัวเองดูไม่พอใจ ตัวเธอเชิดคางซินห้าวพูดกับซินห้าว “คุณชาย วางใจได้ ข้าจะรับผิดชอบท่านเอง”

ภาพฉากนั้น เฉินเยี่ยนอดไม่ได้หัวเราะออกมา

เฉินเยี่ยนคิดเพ้อเจ้อไป แต่ว่าเธอแค่คิดเล่นๆ เท่านั้น ให้เธอทำแบบนั้นจริงๆ เธอทำไม่ได้

สายตาที่ซินห้าวมองเฉินเยี่ยนมีแววสงสัยแวบขึ้นมา เมื่อกี้เห็นอยู่ว่าเธอตกใจตัวเองจนโกรธ ทำไมพริบตาเดียวกลับยิ้มออกมาให้เห็น สีหน้านี่เปลี่ยนเร็วเกินไปหรือเปล่า? เธอคิดอะไรอยู่กันแน่นะ?

ซินห้าวไม่รู้ว่าเฉินเยี่ยนคิดอะไรอยู่ ถ้ารู้จะต้องหน้าเสียแน่นอน อีกหน่อยคงไม่สนใจเฉินเยี่ยนแล้ว