The World Of Dark - มหันตภัยโลกยุคล่มสลาย

The World Of Dark - Chapter 5 อ่อนล้า

หลังจากจากที่มาร์ควิ่งหนีไปได้ไม่นาน เขารู้สึกว่าซี่โครงของเขามีอาการปวดเป็นจังหวะเมื่อเขาวิ่ง มาร์ครู้ได้ทันทีว่าต้องเกิดรอยร้าวที่บริเวณนั้นแน่ๆ โชคยังดีที่ชุดตะกั่วดูดซับแรงกระแทกเอาไว้ ไม่งั้นเด็กน้อยคนนี้คงต้องบอกลาซี่โครงของเขาเป็นแน่

ไม่นานก็มีชายในชุดสกปรก2คนวิ่งตามเขามาด้วยท่าทีที่สยดสยอง ชายวัยกลางคนพวกนั้นคือคนในสลัมที่เข้าทำร้ายเด็กชาย!

มาร์คไม่ได้หันไปดูแต่เขาสามารถรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณ ชายเบื้องหลังทั้ง2ยังคงสบถด่ามาไม่ขาดสาย ระยะห่างของพวกเขาทั้งสองห่างกันไม่มาก ประมาณ20เมตรและลดลงเรื่อยๆ

ในระหว่างการหนีเด็กชายตระหนักได้ถึงบางสิ่ง ร่างกายของเขาพึ่งออกมาจากแคปซูลแช่แข็งได้ไม่ถึงชั่วโมง และยังไม่ได้ยืดเส้นยืดสายก่อนออกแรงอย่างหักโหม จึงทำให้กล้ามเนื้อบางส่วนเริ่มอ่อนล้าถึงขั้นปวดในขณะนี้!

ปากของเด็กหนุ่มหายใจหอบอย่างรุนแรงในการวิ่งไม่ได้หยุดพัก ‘ต้องหาทางอื่น ถึงพวกเขาจะมีอายุมากกว่า30แล้ว แต่กล้ามเนื้อของเราก็รับภาระมากเกินไป’ เมื่อมาร์คคิดได้ดังนั้นเขาจึงเลิกวิ่งเป็นเส้นตรง แต่วิ่งแฉลบไปทางซากของสิ่งปลูกสร้างด้านซ้ายแทน เด็กชายมองเห็นตึกที่หน้าจะพอมีที่ซ่อนให้เขาได้บ้าง เขาไม่รอช้าที่จะวิ่งเข้าไปในซากตึกนั้นทันที

ทางด้านของชายที่วิ่งตามเด็กน้อยมา พวกเขาเริ่มมีอาการหอบจากการวิ่งตามเช่นกัน เพราะตอนนี้พวกเขาค่อนข้างที่จะมีอายุแล้ว สภาพแวดล้อมในยุคนี้ก็เป็นอีกหนึ่งปัจจัยหลัก ในการทำให้คนอ่อนแรงลงเช่นกัน ชายจากสลัมทั้งสองคน เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงเส้นทางการหลบหนีของมาร์ค “นายไปทางซ้ายของตึก ถ้าเจ้าเด็กนั่นลงมาจัดการได้เลย ฉันจะขึ้นไปจัดการมันเอง” พวกเขาจึงเริ่มวางแผนที่จะตีโอบเด็กน้อย ให้เหมือนกับสัตว์ร้ายที่กำลังถูกต้อนไปเชือด

…

…

ในเวลาเดียวกัน

ณ ถนนที่มาร์ควิ่งหนี

มีชาย2คนในเครื่องแต่งกายสกปรกเลอะเทอะ ชายคนหนึ่งกำลังใช้มือที่เต็มไปด้วยไขมัน กำไว้รอบๆ ข้อมืออีกข้างของเขาอยู่ พร้อมกับส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด นั่นคือชายร่างอ้วนที่ถูกมารค์ฟันเข้าไปที่ข้อมือ!

สีหน้าของเขาเริ่มไม่สู้ดีนัก ใบหน้าของชายสกปรกคนนี้ซีดเผือด จากการเสียเลือดอย่างหนัก “หัวหน้า! ทำ..ทำยังไงดี! เลือดผมมันไหลไม่หยุดเลย!” เขามีอาการวิตกกังวลเป็นอย่างมากในขณะที่พูด

ชายอีกคนหนึ่งผู้มีบาดแผลบนใบหน้าเป็นแนวแทยง เขาส่ายศรีษะของเขาช้าๆ ก่อนจะบอกชายร่างอ้วน “ฉันก็อยากจะช่วยแกนะ แต่ถึงเราห้ามเลือดได้ก็จะติดเชื้ออยู่ดี แล้วในที่สุดนายก็จะกลายร่าง ฉันไม่อยากฆ่านายเพราะฉะนั้นเดินออกไปเองเถอะ”

ชายที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุดบริเวณข้อมือได้แต่ทำหน้าโศกเศร้า แววตาของเขาฉายให้เห็นถึงความสิ้นหวัง “ทำอะไรไม่ได้จริงๆ สินะ” หัวหน้าของชายร่างอ้วนขมวดคิ้วก่อนจะตบไปที่บ่าของเขา “ถ้านายทำอะไรไม่ได้แล้ว ถอดรองเท้าภูติพรายมา”

ไม่นานพวกเขาก็ทำการสับเปลี่ยนรองเท้ากันเสร็จ ชายร่างอ้วนบอกลาหัวหน้าตัวเองก่อนจะเดินออกไปตามทางถนนอีกฟาก หัวหน้าของเขาสัมผัสได้ถึงเวลาอันน้อยนิด ที่ชายคนนี้จะมีชีวิตอยู่จากแผ่นหลังของเขา

เมื่อชายที่มีบาดแผลบนใบหน้าจัดการธุระตรงนี้เสร็จ เขาจึงตัดสินใจที่จะไปสมทบกับลูกน้องของเขาอีกสองคน ที่ตอนนี้กำลังไล่ล่าเด็กชายอยู่ แต่ในขณะที่ชายคนนี้กำลังจะออกวิ่ง เขาเหมือนจะเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง มันวางอยู่ในจุดที่มาร์คเคยนอนฟุบอยู่จากการโดนเตะ จนเขาเผลอพูดออกมา “นี่มันของเจ้าเด็กนั่นงั้นหรือ?”