Mental

Episode 2

     "ข่าวต่อไปเกี่ยวกับการหายตัวไปของอินยอนจุน อาจารย์สอนพิเศษ..."

ข่าวทางโทรทัศน์ในยามเช้าของวันแรกของการเรียน จีซุนกำลังนั่งทานอาหารเช้ากับพ่อของเธอ ซึ่งฮูวอนได้ดูข่าวในโทรศัพท์

     "นั้นอาจารย์สอนพิเศษที่จ้างนี่"

ฮูวอนหันมามองลูกสาวตัวเองที่ทานอาหารเช้าอยู่ ซึ่งจีซุยท่าทางแปลกๆ เธอดูเหมือนไม่ใช่ลูกสาวที่ฮูวอนรู้จัก ใบหน้าที่แสนเย็นชา

     "จีซุน?"

     ฮูวอนยกมือขึ้นมาสะกิดที่ตัวของจีซุน โดยที่เธอมองไปที่โทรศัพท์ที่ประกาศข่าวการหายตัว

     "จีซุน? จีซุน"

     "ฮึ่ม...อะไรค่ะ?"

     "เมื่อกี้ได้ฟังสิ่งที่พ่อพูดหรือเปล่า?"

     "ไม่ไดฟังค่ะ เมื่อกี้พ่อพูดอะไรค่ะ?"

     ใบหน้าของจีซุนกลับมาเป็นเหมือนเดิม ใบหน้าที่ร่าเริงและอ่อนโยนที่ไร้เดียงสา ฮูวอนผู้เป็นพ่อค่อยโล่งอก

     หลังรับประทานมื้อเช้าเรียบร้อย ฮูวอนมองที่นาฬิกาตัวเองก็รู้ว่าตัวเองต้องรีบไปทำงานแล้ว เขาจึงรีบไป

     "พ่อต้องรีบไปแล้วล่ะ อย่าลืมไปโรงเรียนน่ะจีซุน ไปล่ะ"

     พ่อของจีซุนออกจากบ้าน จีซุนเก็บจานข้าวลงในอ่างล้างจาน จากนั้นก็เดินไปในห้องนอนตัวเอง เธอตู้เสื้อผ้าออก ในนั้นคือศพของอาจารย์สอนพิเศษที่หายไปตามข่าว

     "ต้องเก็บกวาดซะหน่อย ก่อนจะไปเรียน"

     จีซุนที่แสนเย็นชาค่อยๆลากศพอาจารย์สอนพิเศษออกมาจากในช่องแคบ แล้วนำร่างไร้วิญญาณนั้นออกไปด้านหลังบ้านพร้อมจุดไฟเผาจนศพการเป็นผงธุลี

     "เอาล่ะ...ไปโรงเรียนดีกว่า"

     จีซุนเก็บอุปกรณ์ทั้งหมดที่เธอหยิบมาไปไว้ที่เดิมแล้วหยิบกระเป๋าไปโรงเรียนที่เธอเรียน

     ณ โรงเรียนที่เต็มไปด้วยนักเรียนชายหญิงที่ใส่หน้ากากเข้าหากัน บางก็เป็นพวกชอบสร้างเรื่องตัวเองให้ดูดี บางคนก็โกหกเพื่อแก้ตัวหรือหนีปัญหา แต่สำหรับจีซุนโรงเรียนเหมือนบ้านหลังที่สอง

     "อรุณสวัสดิ์จีซุน"

     "อรุณสวัสดิ์ดองซาง"

     ดองซางจิเพื่อนสมัยเด็กคนเดียวที่สนิทมาก ดองซางเดินเข้ามาหาจีซุนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ เหมือนเขาถืออะไรมาด้วย

     "ขอบคุณที่ให้ยืม"

     หนังสือนิยายเล่มโปรดที่จีซุนให้ดองซางยืมไปเมื่อคราวก่อน ซึ่งเขาเอามาคืนโดยไม่มีล่องรอยฉีกขาดอะไรเลยแม้แต่น้อย

     "ขอบคุณน่ะ"

     "เอ่อใช่จีซุน ได้ยินข่าวในโทรศัพท์บางใช่ไหม?

     "ใช่ฉันได้ยิน ข่าวการหายตัวไปใช่ไหม"

     "นั้นแหละ ได้ยินพวกชมรมข่าวคุยกันว่านี่อาจจะเป็นการหายไปอย่างปริศนาแน่ ฉันว่าเธอก็ระวังตัวด้วยล่ะ ไม่แน่คราวหน้าอาจจะเป็นเธอก็ได้"

     "เข้าใจแล้ว จะระวังตัวน่ะ"

     "งั้นก็ดี"

     ดองซางก็เดินออกจากห้องไป จีซุนนั่งอ่านหนังสือต่อ ซึ่งเธอก็ดูเหมือนเด็กม.ปลายธรรมดา แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไป

ตั้งแต่วันนั้น

-จบตอน-