ทวงรักนางซิน

หนังสือพร้อมจัดส่งแล้วนะคะ สั่งได้ที่ลิ้งค์ด้านล่างนี้เลยค่ะ

https://www.lightoflovebookgroup.com/showbook.php?bid=4157

*************************

“พิมพ์ หันมาคุยกันก่อน พิมพ์จ๋า พิมพ์ ผมขอโทษ”

เป็นรอบที่เท่าไรแล้วไม่แน่ใจที่ธรธัญญ์วนเวียนพูดประโยคนี้ อาจไม่ถึงร้อยแต่ไม่น้อยกว่าห้าสิบแน่ๆ เหนื่อยแหละแต่ก็หยุดไม่ได้ ตราบใดที่เทพิมพ์ยังเมินหน้าหนี ไม่ยอมเปิดปากคุยด้วย นับตั้งแต่ที่คุณาธิปตั้งใจหลุดปากเรื่องคชากับบิ๊กไบค์คู่ใจนี่ก็ปาไปสองชั่วโมงกว่าแล้ว ดวงตาอ่อนอกอ่อนใจมองตามแผ่นหลังบางของเทพิมพ์ที่เดินนำอยู่ข้างหน้าเพื่อไปขึ้นรถกลับบ้าน ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ไม่รู้ทำไมผู้หญิงที่เคยเอาใจ พะเน้าพะนอเขาอย่างน่ารักถึงได้กลายเป็นคนขี้งอนง้อยากง้อเย็นนัก แต่ง้อยากแล้วหยุดง้อได้ไหม? ก็ไม่ได้ไง ถึงต้องเดินตามต้อยๆ งานการไม่คิดทำอยู่แบบนี้

‘เฮ้ย! เอ็งเป็นใครวะ’

ไหล่หนาที่ลู่ตกด้วยท้อใจกับการง้อภรรยากระตุกเฮือกเมื่อเผลอเบนสายตาจากเอวคอดเล็กของเทพิมพ์ไปมองกระจกตรงผนัง เงาสะท้อนของผู้ชายในกระจกดูคล้ายเขามาก มากจนคิดว่าเป็นคนเดียวกันหากออร่าความเป็น ธรธัญญ์ สิงหราชเดชากุล มหาเศรษฐีหนุ่มโสดในฝันของสาวๆจะไม่ต่ำเตี้ยเรี่ยดินขนาดนี้ แต่พอเขม่นมองชัดๆ สุดท้ายก็เงาของเขาเอง ไม่ใช่ผีสางหรือเจ้ากรรมนายเวรที่ตามขี่คอ แต่ที่ดวงตาดูอิดโรย หน้าตาหมองคล้ำ บ่ากว้างลู่ตกไร้ราศี ท่าเดินต้วมเตี้ยมๆ เหมือนเด็กยกกระเป๋ามากกว่าจะเป็นเจ้าของโรงแรมใหญ่ คงเป็นเพราะตอนนี้มีสถานะจำเลยติดตัว หน้าก็เลยจ๋อยๆหน่อย

“พิมพ์”

“พิ...”

จากที่คิดจะลากเมียกลับบ้านแต่หัววันเพราะไม่มีกะจิตกะใจทำงาน ธรธัญญ์กลับเปลี่ยนใจชวนเทพิมพ์ไปหาอะไรอร่อยๆรับประทาน เผื่อลิ้นน้อยๆ สัมผัสรสอูมามิแล้วจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง ทว่าแค่อ้าปากเท่านั้นยังไม่ทันได้เรียกเทพิมพ์ที่เดินนำอยู่ข้างหน้า ก็มีเสียงเรียกหญิงสาวตัดหน้าเขาในจังหวะเฉียดฉิว น่าโมโหตรงเป็นเสียงผู้ชาย ยิ่งเมื่อหันไปเห็นหนังหน้าคนเรียก ก็พลันรู้สึกคันเท้าจนอยากเดินไปเกากับปากมันสั่งสอนสักทีสองให้หลาบจำว่าอย่ามาเรียกผู้หญิงด้วยน้ำเสียงสนิทสนมต่อหน้าผัวเขาแบบนี้อีก จะตายเอาง่ายๆ

“สวัสดีค่ะพี่พล มาถึงบ่ายเชียว คืนนี้มีงานเลี้ยงเหรอคะ”

แต่ดูเหมือนต้องสอนเมียตัวเองก่อนกระมัง ทำเอาธรธัญญ์เลือดขึ้นหน้าจนลืมตัวว่ากำลังรับบทเด็กดีให้เทพิมพ์ยอมยกโทษเมื่อแม่เมียตัวดีเป็นฝ่ายปรี่เข้าไปหาพลธวัช สองมือต้องกำเป็นหมัดแน่นๆป้องกันไม่ให้เผลอจับคอเมียมาหักแก้เครียด กับผัวล่ะทำหน้าเง้าหน้างอ แต่พอเป็นอดีตหัวหน้า เทพิมพ์กลับฉีกยิ้มทักทายเสียงหวาน กล้าคุยกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าผัวแบบนี้ กลับบ้านโดนหนักแน่

“ยายโก๊ะ ก็งานเลี้ยงอำลาผอ.โรงพยาบาลคืนนี้ไง พิมพ์รีบไปแต่งตัวเลย เด็กเสิร์ฟขาดเกือบครึ่งทีม เอ่อ... โทษที พี่ลืมไปว่าพิมพ์ไม่ได้อยู่จัดเลี้ยงแล้ว”

เริ่มต้นด้วยรอยยิ้มแต่กลับลงท้ายประโยคด้วยใบหน้าซีดสลดเมื่อนึกขึ้นได้ว่าสาวน้อยนัยน์ตาใสตรงหน้าไม่ใช่เด็กฝึกงานใต้บัญชาของตัวเองอีกแล้ว แต่เทพิมพ์ได้กลายเป็นผู้หญิงของธรธัญญ์ที่ขยับมายืนขนาบร่างเล็กอย่างที่ผู้ชายด้วยกันมองออกว่าต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ แต่ที่พลธวัชยังไม่รู้คือธรธัญญ์แค่หวงเทพิมพ์ตามประสาของเล่นชิ้นใหม่หรือหวงด้วยความรักกันแน่ มีข้อกังขากับพฤติกรรมของผู้ชายที่มองมานัยน์ตาอำมหิตมากมาย แต่ที่ทำได้ก็คือทำความเคารพด้วยความนอบน้อม เพราะนี่คือคนจ่ายเงินเดือน

“สวัสดีครับ ท่านประธาน”

“มาที่นี่เพื่อทำงานใช่ไหม ถ้าใช่ก็รีบไป มัวแต่โอ้เอ้ ถ้าเข้างานสาย ระวังปลายปีจะประเมินไม่ผ่าน”

นอกจากขับไล่ที่พลธวัชลอบมองเทพิมพ์ตาปรอยให้พ้นลูกตา ธรธัญญ์ก็ถือโอกาสเตือนสติคนแกล้งทำเป็นไม่รู้ให้เจียมเงาหัวตัวเองไปอีกดอก ก่อนกระชากข้อมือน้อยเข้าหาตัวกระทืบหัวใจมันไปอีกที

************************************************