ทวงรักนางซิน

สนพ.เปิดจองคุณธัญญ์ราคาพิเศษอยู่นะคะ ลงลิ้งค์ในนี้แล้วมันไม่ไป สามารถดูลิ้งค์สั่งซื้อได้ที่หน้าเพจนะคะ ภัคแชร์มาไว้ที่หน้าเพจแล้ว ส่วนใครที่จองแล้ว รอรับคนหล่อขี้หวงได้เลยคร่า

********************************

ดวงตาเศร้าๆมองข้อมือตัวเองที่ถูกมือใหญ่จับจูงขณะพาเดินกลับไปยังชั้นสูงสุดของนาราแกรนด์โฮเทล ในขณะที่เรียวขาก็ต้องเร่งจังหวะก้าวเท้าไม่ให้ล้ม นี่ถ้าไม่กลัวมูลนิธิเด็กและสตรีเล่นงาน ธรธัญญ์คงอยากจับเธอลากถูลู่ถูกังกับพื้นเซ่นการกระทำสิ้นคิดด้วยกระมัง เจ็บข้อมือแต่ก็โทษใครไม่ได้เลยนอกจากตัวเอง ถ้าไม่ทำเรื่องโง่ ฝ่าฝืนคำสั่งเด็ดขาดของเขา ตัวเธอคงไม่ตกอยู่ในสภาพนักโทษรอลงอาญาแบบนี้ ไม่นานคนขี้โมโหก็ลากเธอมาหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงานของคุณจงจิตต์ ชายหนุ่มสั่งการกับเลขาฯเสียงเย็น แต่คนเสียวสันหลังกลับเป็นคนฟังอย่างเธอแทน

“งดรบกวนสองชั่วโมงนะคุณจง”

“พอเหรอคะ”

เจ้านายลูกน้องเขารู้กัน มุมปากบางเฉียบกดยิ้มร้ายด้วยทราบดีว่ามันคือประโยคคำถามที่ไม่ได้ถาม แต่จงจิตต์กำลังบอกเป็นนัยต่างหากว่างานทั้งหมดของเขาหลังจากนี้จะถูกยกเลิกโดยไม่มีข้อแม้เพื่อให้เขาใช้เวลากับแม่เนื้อหวานข้างกายได้ตามอัธยาศัย มีเลขาฯ ทำงานเก่งว่าโชคดี แต่มีเลขาฯรู้ใจนี่มันก้อนบุญหล่นทับชัดๆ ธรธัญญ์จึงขยิบตาให้คุณเลขาฯสุดที่รักไปที แล้วลากข้อมือของเทพิมพ์หายเข้าไปในห้อง ปล่อยให้จงจิตต์มองตามหลังหนุ่มสาวที่สวยหล่อสมกันไปด้วยรอยยิ้มแช่มชื่น ก่อนตามไปล็อกประตูจากด้านนอกประสาคนรู้งาน

และทันทีที่ลากเทพิมพ์ไปถึงห้องพักด้านในสุดที่ซ่อนสายตาคนนอกไว้ด้วยชั้นหนังสือ แผ่นหลังบางก็ถูกดันติดกับผนังด้วยสองมือใหญ่ จากที่เคยคิดว่าคนตรงหน้าในยามเกรี้ยวกราดน่าเกรงขามสุดขีด เพิ่งรู้ว่าแท้จริงแล้วธรธัญญ์ในเวอร์ชั่นเย็นชาชวนขนลุกกว่าเป็นไหน เพราะแม้ว่าสีหน้าของบุรุษที่ยืนจ้องตาในระยะประชิดจะเรียบเฉย แต่ในความราบเรียบกลับมีรังสีสังหารซุกซ่อนอยู่มหาศาล และโหนกแก้มตอบที่ขยับขึ้นลงก็ทำให้ทราบว่าใต้ความเฉยเมยที่ธรธัญญ์แสดงออก แท้จริงแล้วชายหนุ่มกำลังกัดฟันข่มกลั้นโทสะสุดกำลัง และสาเหตุของโทสะเหล่านั้นก็ตัวเธอนี่เอง

“พิมพ์...ขอโทษค่ะ”

“ทำผิดอะไรถึงต้องขอโทษ”

“พิมพ์ พิมพ์ขัดคำสั่ง พิมพ์...แอบลงไปหาคุณธิปค่ะ”

ธรธัญญ์จะรู้ตัวบ้างไหมว่าน้ำเสียงเยียบเย็นที่เอ่ยถามกดดันคนฟังจนจะหายใจไม่ออกแล้ว แต่ต่อให้ใกล้ตายก็คงไม่อาจปิดปากเงียบ เพราะดวงตาของคนถามที่จ้องมาเขม็งอย่างกำลังรอฟังคำตอบนั้นเข้มจัดเหลือเกิน ทั้งเข้มทั้งบึ้งและแข็งกร้าวเสียจนคนมีความผิดติดตัวร้อนๆหนาวๆไปทั่วสันหลัง ใบหน้าจืดเจื่อนก้มมองพื้นด้วยไม่อาจทานทนความร้อนแรงของสายตา สองมือบีบกันแน่นสร้างกำลังใจก่อนสารภาพบาปเสียงเบา แต่ต่อให้เบาแค่ไหนธรธัญญ์ก็ยังได้ยิน และถึงจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่พอได้ยินจากปากจำเลย กรามหนาก็บดเข้าหากันแน่นจนโหนกแก้มสีแทนเกร็งกระตุก

“รู้ว่าผิดแต่ก็ยังทำ อยากลองดีสินะ” คิดดีไม่ได้เลยหลังสิ้นคำว่า ‘ลองดี’ แล้วธรธัญญ์ก็เบียดหน้าขาเข้าหา

“พิมพ์เปล่านะคะ พิมพ์แค่จะ...”

รู้สึกถึงอันตรายที่รายล้อมอยู่รอบกาย เทพิมพ์จึงพยายามอธิบายจนลิ้นพัน แต่ริมฝีปากร้อนกลับกดจูบทาบทับบนเรียวปากซีดแรงๆ ปิดกั้นถ้อยคำแก้ต่าง แล้วปล่อยมือจากไหล่บางทั้งสองข้างให้เป็นอิสระ ก่อนเอ่ยคำสั่งชวนลมจับ

“ถอดเสื้อ”

“คะ?”

คนโดนสั่งหน้าขึ้นสีแดงแปร๊ดกับประโยคไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน ตอนแรกคิดว่าหูฝาด แต่ทันทีที่เงยหน้าขึ้นสบตากับธรธัญญ์ที่ถอยหลังหนึ่งก้าวไปยืนกอดอกมองมานิ่งๆ ก็มั่นใจได้ทันทีว่าชายหนุ่มพูดจริง วินาทีจากนั้นอวัยวะภายในก็เริ่มปั่นป่วน เลือกไม่ถูกแล้วว่าจะหนาวหรือร้อนในเมื่อปลายมือมันเย็นเฉียบ ทว่าแนวไรผมกลับเหงื่อซึม จังหวะเต้นของ หัวใจสั่นระรัว เมื่อถูกรังสีอำมหิตจากร่างสูงกดดันหนักเข้า สองเท้าจึงก้าวถอยหลังมานิดเพื่อตั้งหลัก ก่อนส่งดวงตากลมๆไปลองอ้อนขอความเมตตา

“คุณธัญญ์คะ พิมพ์...”

“กระโปรงด้วย!”

แต่ก็ไม่มีความปรานีปะปนมากับคำสั่งถัดมาเลย ในกระแสเสียงว่าไม่มี ในดวงตาคมยิ่งแล้วใหญ่ ท่าทางขึงขังของคนยืนกอดอกมองมาตอกย้ำเจตนาเดิม คนถูกสั่งจึงได้แต่กลืนน้ำลายเหนียวหนึบลงคอ เธอไม่ใช่คนดื้อ กับธรธัญญ์ยิ่งไม่กล้า แต่คำสั่งของเขามันยากเกินไปหรือเปล่า แก้ผ้านะไม่ใช่ชงกาแฟ แล้วเธอก็ไม่ได้ซื่อบื้อจนไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากไม่มีผ้าผ่อนปิดร่างกาย กลางวันแสกๆแบบนี้ ต่อหน้าผู้ชายที่เธอรักแบบนี้ ถามหน่อยว่าเธอจะเอาความกล้ามาจากไหน

“ดื้อ? ถ้าไม่มีเสื้อผ้าใส่ จะมาว่าผมใจร้ายไม่ได้นะ”

***************************