เมียนอกสายตา

 ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆกาย รู้สึกคล้ายกำลังถูกจ้องมองจากคนในห้อง ผ่านแผ่นกระจกใสเล็กๆบริเวณหน้าประตู

นับตั้งแต่วันนั้นเขาก็ดูจะเริ่มมองมาที่เธอราวกับจะจับผิดจนหญิงสาวนึกแปลกใจ

เธอทำอะไรผิดหรือเปล่านะ

"วันนี้ตอนเย็นไปทานข้าวที่ร้านประจำกับพวกพี่ไหม พี่รีก็ไปนะ”

"ขอบคุณค่ะที่ชวนฟ้า แต่เอาไว้วันหลังนะคะ พอดีวันนี้ฟ้ามีนัดแล้วน่ะค่ะ"

ใบหน้าที่เริ่มมีรอยเหี่ยวย่นเศร้าสร้อยลงทันที เพราะฟ้าเป็นรุ่นน้องที่เก่งและทำงานได้อย่างดีเยี่ยมแถมยังกล้าเผชิญหน้ากับเจ้านายจอมโหดแทนเธอตลอด ทำให้ใช้เวลาไม่นานที่พี่ๆจะตกหลุมหลงรักและเอ็นดูเด็กสาว

"เสียดายจัง"กันยกรเอ่ยอย่างนึกเสียดาย กะว่าวันนี้จะเลี้ยงตอนรับน้องใหม่เสียหน่อยถึงแม้จะมาอยู่ที่นี้เกือบเดือนกว่าก็ตามแต่ก็ไม่มีเวลาว่างตรงกันสักที

หญิงสาวทำได้เพียงแค่ยิ้มเจื่อนๆเพราะรู้สึกผิดที่ตนไปกับพวกพี่ๆไม่ได้

ถึงเวลาเลิกงานจึงรีบเก็บของใส่กระเป๋าก่อนจะเดินโบกมือเรียกแท็กซี่เพื่อไปยังจุดหมายปลายทางของวันนี้

ผู้คนมากมายหลากหลายพ่อแม่ต่างเดินสวนกันไปมา บางคนก็มาซื้อของ บางก็มาเดินตากแอร์เล่น

ร่างบางในชุดนักศึกษาเดินตรงดิ่งไปยังร้านอาหารแห่งหนึ่งแต่ก็เพราะมัวแต่มองไปรอบๆห้างจึงทำให้ชนเข้ากับร่างของใครบางคนจนเซถลาไปกองอยู่บนพื้น ก้นกระแทกลงพื้นเสียเต็มแรง ใบหน้าหวานบู้บี้ด้วยความเจ็บปวด

"ขอโทษครับ เป็นอะไรมากหรือเปล่า?"มือหนาของใครบางคนยื่นมาตรงหน้าเพื่อหวังจะช่วยฉุดดึงเธอขึ้น

"ฉันต่างหากที่ควรขอโทษ ฉันเดินไม่ดูเอง ขอโทษนะคะ..."เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของฝ่ามือใหญ่ก่อนจะนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นเมื่อพบว่าคนตรงหน้าคือคนคุ้นเคย

"ท่านประธาน"

"อ้าว คุณฟ้า"

ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวด้วยความแปลกใจที่บังเอิญพบเธอที่นี้ ส่วนฑิฆัมพรเธอดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกอะไรเพียงแค่ตกใจเล็กน้อยที่ไปเดินชนเจ้านายตัวเอง

"ขอโทษนะคะที่ชนท่าน"

"ไม่เป็นไรหรอกครับผมก็ผิดเหมือนกันที่มัวแต่มองโทรศัพท์"

ต่างฝ่ายต่างโทษตัวเองเพราะมีส่วนผิดเหมือนกัน ฑิฆัมพรขอตัวเข้าร้านไป ส่วนเวหานั้นมีสายเข้าพอดีเลยต้องเดินไปคุยโทรศัพท์ก่อน

หญิงสาวโถมเข้ากอดร่างของหญิงชราด้วยความคิดถึง นานมากแล้วที่ไม่ได้ไปเยี่ยมเยือนท่านแต่ความรู้สึกอบอุ่นที่ท่านมีให้ก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน แม้จะมีบางคนที่เปลี่ยนไป

"คิดถึงคุณย่าที่สุดเลยค่ะ"

"ขี้อ้อนไม่เปลี่ยนนะเรา"จมูกรันหอมแก้มของผู้ที่เปรียบเสมือนย่าแท้ๆไปฟอดใหญ่

"สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า"

ทั้งสองไหว้รับพร้อมยิ้มตอบว่าที่ลูกสะใภ้ ซึ่งผู้เป็นแม่ของฝ่ายชายแสดงออกชัดเจนว่าปลื้มหญิงสาวมากเพียงใดคงเพราะเธอนั้นอยากมีลูกสาวแต่ก็ดันได้ลูกชายมาหมดพอจะมีลูกสะใภ้เธอเลยดูเห่อเป็นพิเศษ

"มาให้ป้ากอดหน่อยสิ"

หญิงสาวไม่รอช้าเดินอ้อมไปสวมกอดว่าที่แม่ย่าด้วยท่าทางสนิทสนมแม้จะไม่ได้พบเจอกันมานานพอสมควร

"ไม่ได้เจอตั้งนานสวยขึ้นเป็นกองเลยนะเรา"

"กี่กองคะ?"

"หลายกองเลยล่ะลูก"

เสียงหัวเราะขบขันดังขึ้นทันทีเมื่อหญิงสาวแกล้งแหย่ผู้เป็นป้าที่กำลังจะกลายมาเป็นแม่สามีในอีกไม่ช้า

"ขอโทษที่มาช้าครับ"

เสียงทุ่มๆของใครบางคนดังขึ้น ทุกคนหันไปด้านหลังตรงจุดเดียวกัน

ฑิฆัมพรกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อสบเข้ากับสายตาของเขาคนนั้น แววตาที่เคยมองด้วยความเป็นมิตรตอนนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นความว่างเปล่าและค่อยๆเปลี่ยนเป็นความเย็นชาจนเธอนึกหวาดกลัวขึ้นมาฉับพลัน

เธอรับรู้ได้ทันทีว่าต่อแต่นี้ไปชีวิตเธอจะไม่ได้พบเจอกับความสงบสุขอีกเลย แต่เธอก็ดันยอม