เมียนอกสายตา

ก็อกๆๆๆ

เสียงเคาะประตูบอกให้ชายหนุ่มนั้นรีบวิ่งไปเปิดทันที เพราะคงเป็นใครไปไม่ได้ที่จะมาเคาะห้องของเขาในยามวิกาลเช่นนี้ หากไม่ใช่ร่างบางที่นอนอยู่ข้างล่าง

"มีอะไรหรอ? "แม้จะอยากยิ้มแต่ก็ยังทำฟอร์ม

"พอดีเมื่อตอนกลางวันฉันเห็นว่าคุณดื่มกาแฟไปเยอะเกิน กลัวว่าจะนอนไม่หลับ ก็เลยเอานมอุ่นๆ มาให้ค่ะ"

มือหนายื่นไปรับแก้วจากเธอแอบสัมผัสเนื้อนุ่มเบาๆ โดยที่หญิงสาวนั้นไม่รู้ตัว คิดว่าเขานั้นไม่ได้ตั้งใจ แต่ที่ไหนได้...เขามันเจ้าเล่ห์กว่าที่เธอคิด.

"เดี๋ยวสิ"เอ่ยรั้งเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะไป

"รอเก็บแก้วลงไปด้วย"บอกให้รอเก็บแต่ตัวเองกลับกินทีล่ะนิดๆ

"มันร้อนน่ะ กินทีเดียวไม่ได้ มานั่งรอในห้องก่อนก็ได้นะ ยืนรอเดี๋ยวเมื่อย"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันขึ้นมาเก็บตอนเช้าก็ได้"

"ฉันไม่ชอบให้แก้วหรือจานชามมาวางอยู่ในห้อง"

เสียงถอนหายใจเบาๆ ดังขึ้นแต่ก็ต้องจำยอมเดินเข้าไปนั่งรอที่โซฟาบริเวณปลายเตียง รู้สึกแปลกๆ ที่ต้องอยู่แบบนี้กับเขาเพียงสองคนถึงแม้ชายหนุ่มจะได้ชื่อว่าสามีแต่ก็ไม่รู้สึกชินเลยสักนิด คงเพราะว่าไม่เคยอยู่ร่วมห้องกันเลยสักครั้งกระมัง

"หมดรึยังคะ? "

ผ่านไปสามนาที นมในแก้วก็เหมือนว่ามันจะไม่ลดลงเลยสักนิด เขายังทำท่าจิบมันเข้าปากทีละนิดๆ ทั้งๆ ที่มันหายร้อนนานแล้ว แต่ก็แกล้งทำเป็นว่ามันร้อนมากมาย

"มันร้อน รอก่อนสิ"

ใบหน้าหวานเริ่มหงุดหงิด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้คงทำได้เพียงนั่งดูหนังฆ่าเวลารอคนเจ้าเล่ห์ไปเรื่อยๆ

เวลาผ่านไปห้านาทีร่างบางก็นั่งตัวแข็งทื่อ กลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่ ดวงตานั้นจ้องหน้าจอสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดสี่สิบนิ้วไม่วางตา

ชายหญิงในจอเริ่มกอดจูบลูบคลำกันโดยไม่เกรงใจคนดูอย่างเธอเลยสักนิด มือหนาของพระเอกค่อยๆ ยื่นไปปลดตะขอซับในของหญิงสาวที่นอนอยู่ใต้ร่างของเขา

อย่านะ...อย่าถอดนะ!!!

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น แต่ดูเหมือนผู้ชายคนนั้นจะไม่ฟังคำขอร้องของเธอเลยสักนิด

เวหาที่นั่งมองคนตัวเล็กได้แต่อมยิ้มกับท่าทางของเธอ แผนการของเขาเองแหละ

"เอ่อ...คุณกินหมดรึยัง? "

"อีกนิดเดียว"ยกแก้วที่นมเหลือเพียงก้นให้ดู

"กินแค่นี้ก็พอแล้ว"ว่าจบแล้วดึงแก้วไปถือไว้ก่อนจะวิ่งตะเพิดออกไป

"เดี๋ยวสิยังกินไม่หมดเลย"วิ่งตามพลางยืนอมยิ้มอยู่ที่หน้าประตู มองหญิงสาวก้าวฉับๆ ลงบันไดอย่างไม่คิดชีวิต

น่ารักเป็นบ้า...เขานี้แหละจะเป็นบ้า

 

รอยยิ้มแสนหวานและอบอุ่นยิ้มทักทายเธอในยามเช้า

"สวัสดีค่ะท่านรอง"

"ครับ"ยกมือรับไหว้เด็กสาว

ก่อนจะหันไปกระตุกยิ้มให้พี่ชายในห้องทำงานที่กำลังชะเง้อคอมองด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น

วราธรมองเก้าอี้ข้างๆ ที่ไม่ได้มีนารีรัตน์นั่งอยู่จึงตัดสินใจพูดในสิ่งที่เตรียมมา

"เรียกท่านรองซะห่างเหินเชียว เรียกพี่ธรก็ได้ อย่างไรซะเราก็เป็นญาติกันแล้ว"เธอยิ้มตอบ

"คงไม่ดีมั้งคะ ถ้าฉันจะเรียกท่านรองว่าพี่ในที่ทำงานแบบนี้"

"งั้นเอาอย่างนี้ หากอยู่ที่บริษัทก็เรียกว่าท่านรองแต่ถ้าหากเลิกงานแล้วให้เรียกว่าพี่ธร โอเคไหม"

"ค่ะ"ตอบรับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"งั้นตั้งใจทำงานนะ"

ริมฝีปากบางฉีกยิ้มพร้อมยกมือขึ้นโบกเล็กน้อยให้วราธร ทำเอาคนในห้องที่มองเหตุการณ์อยู่ตั้งแต่แรกเริ่มนั่งไม่ติดเก้าอี้ลุกขึ้นมองอยู่เป็นระยะๆ

"เอาะ! ลืมถาม"เขาหมุนตัวกลับมาพร้อมกับหญิงสาวที่กำลังจะนั่งต้องเด้งตัวขึ้นยืนเหมือนเดิม

"คะ? "

"อยากกลับไปฝึกงานกับผมไหม? "

"เอ่อ..."

แววตาเริ่มคิดหนักก่อนจะเหล่มองไปที่ประตูพลอยให้คนที่แอบมองรีบก้มหน้าลงทันที...เกือบแล้ว

"ฉันชินกับงานตรงนี้แล้วน่ะค่ะ กลัวว่าถ้าเปลี่ยนตอนนี้จะเรียนรู้งานไม่ทัน"

รอยยิ้มเมื่อครู่หุบลงทันที ก่อนจะแสร้งยิ้มว่าเขานั้นเข้าใจ

"โอเค ตามใจแล้วกัน ถ้าหากอยากกลับไป ก็บอกนะ ผมยินดีรับกลับเสมอ"

"ค่ะ"

 

เวหานั่งมองจานอาหารตรงหน้าก่อนจะเขี่ยข้าวไปมาราวกับว่ามันไม่น่าทานเอาเสียเลย เพราะตรงนี้ไม่มีใครบางคน

ผู้เป็นย่าได้แต่เหลือบมองท่าทีเหงาหงอยของหลานชายด้วยสีหน้าสงสัย

"เป็นอะไรไปตาเว วันนี้อาหารไม่อร่อยหรือ? "

"เปล่าครับ"ยิ้มบางๆ ให้ผู้เป็นย่าสบายใจ

"คุณย่าครับ ฟ้าเขาได้บอกคุณย่าหรือเปล่าครับว่าเธอ...เอ่อ...น้องไปไหน? "

คนชรายิ้มออกมาทันทีเมื่อรู้ต้นสายปลายเหตุของใบหน้าบอกบุญไม่รับของหลานชายตัวดี

ที่แท้ก็ห่วงเมีย...

"เห็นว่าจะไปทานข้าวกับเพื่อนนะ"

เธอโทรมาบอกนาง ซึ่งนางก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะอย่างไรเสียหญิงสาวก็มาทานข้าวที่นี้ประจำ ขาดไปสักวันสองวันก็คงไม่เป็นอะไรเพราะวันหลังก็ได้เจอกันเช่นเดิม

"ที่ไหนหรอครับ? "

"เป็นสามีแบบไหนกัน ภรรยาไปไหนยังไม่รู้"น้ำเสียงกระแนะกระแหนของน้องชายทำเอาชายหนุ่มตวัดตามองอย่างเอาเรื่องจนหญิงชราต้องรีบเอ่ยห้ามทัพ

"แถวๆ มหาวิทยาลัยน้องนั่นแหละ"พอทราบจุดหมายที่แน่ชัดเขาจึงขอตัวกลับทันทีโดยอ้างว่าติดธุระสำคัญแต่ที่ไหนได้จะไปตามดูเมีย

 

แขนแกร่งยื่นมาคล้องแขนเรียวเล็กเอาไว้ หากใครมองเผินๆ ก็คงคิดว่าทั้งสองเป็นแฟนกันแต่ใครจะรู้ว่าคนสองคนนี้เป็นเพียงเพื่อนสาวกันเท่านั้น

"ขอโทษนะแก ที่ทำเหล้าหกใส่เสื้อแกอ่ะ"

"ไม่เป็นไรๆ แค่นี้เอง"

"แกกลับยังไงเนี้ย? "เสียงแหลมๆ ของร่างใหญ่แต่ใจเป็นหญิงเอ่ยถามเพื่อนสนิทอย่างฑิฆัมพร

"เอารถมาน่ะ"

"ออ โอเค งั้นขับกลับดีๆ นะ ฉันส่งแกแค่นี้แหละ เมื่อกี้เห็นเหยื่อพอดี"ว่าพลางเหล่มองชายหน้าคมที่เดินสวนไป

หญิงสาวส่ายหัวเบาๆ กับความระริกระรี้ของเพื่อนสาวที่ไม่ว่าจะกี่ปีๆ ก็ยังคงเดิม

จุ๊บ! จุ๊บ!

คนตัวสูงโน้มตัวลงมาหอมแก้มนุ่มๆ ไปสองฟอด แต่คนถูกหอมกลับไม่รู้สึกสะทกสะท้านหรือตกใจเลยสักนิดเพราะรู้สึกชินกับการบอกลาของเพื่อนสนิทไปเสียแล้ว และเนื่องด้วยมันไม่ใช่การหอมแก้มเสียทีเดียว เป็นเอาแก้มแตะกันเสียมากกว่า

ทว่าคนที่ตกใจกลับเป็นชายหนุ่มที่แอบลอบมองอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ต่างหาก เขาใส่หมวกกันน็อคปิดบังใบหน้าจึงมองไม่ออกว่าเป็นใคร เลยไม่แปลกที่ฑิฆัมพรจะไม่รู้ตัว

"บอกคุณย่าว่ามาทานข้าวกับเพื่อน หึ! แต่กลับมายืนให้ผู้ชายหอมแก้มอยู่ข้างทาง ไม่อายคนอื่นก็เกรงใจคุณย่าบ้าง"

ร่างบางสะดุ้งโหยงในขณะที่กำลังโบกมือลาเพื่อนสาวคนสนิท เพราะเสียงทุ้มๆ ที่ดังขึ้นจากด้านหลัง

"คุณเว มาได้ยังไงคะ? "

เพียงเห็นแค่แววตาของเขาที่ไม่ได้ถูกปิดเอาไว้เธอก็จำได้ทันทีว่าเป็นใคร

"นี้กินเหล้าด้วยหรอ? "

ยิ่งได้กลิ่นยิ่งควันออกหู หน้าดำหน้าแดงไปหมด ทำไมเธอเป็นผู้หญิงที่กล้าบ้าบิ่นเช่นนี้ จะไปไหนมาไหนก็ไม่บอกเขาสักคำ...เหอะ!

"ไม่ได้กิน..."ยังไม่ได้เอ่ยบอกเหตุผลก็โดนคนตรงหน้าตัดบทสนทนาเสียก่อน

"ยังจะเถียง กลิ่นโชยมาขนาดนี้"ไม่รู้ทำไมต้องโกรธ ต้องโมโห ต้องหงุดหงิดขนาดนี้ ไม่รู้จริงๆ

"ไม่ได้เถียง แต่จะอธิบาย"

"ขี้เกียจฟัง ขึ้นรถ! "มือหนายื่นมาดึงเธอให้เดินตามโดยไม่สนใจเลยว่าเธอจะพูดอะไร ตอนนี้มีสิ่งเดียวที่อยากจะทำคือลงโทษคนโกหกให้สาสม

"อยู่เฉยๆ ถ้าไม่อยากตกลงไปตาย"มือหนาจับที่เอวคอดก่อนจะยกเธอขึ้นไปนั่งบนเบาะอย่างง่ายดาย นิ้วชี้ของเวหามันหันไปที่หน้าของหญิงสาวอย่างห้ามปราม

"อย่าคิดหนีถ้าไม่อยากเดือดร้อน"

สวมหมวกกันน็อคให้คนตัวเล็กก่อนจะบึ่งรถออกไปทันที แม้จะขัดขืนแต่ก็กลัวตายมากกว่าจึงทำได้แค่เพียงนั่งนิ่งๆ พร้อมกอดอกตัวเองเอาไว้

ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีใบหน้าของเธอก็แทบจะพุ่งไปชนเข้ากับหมวกของชายหนุ่มเต็มๆ เพราะอะไรน่ะเหรอ

"เบรกทำไมเนี่ยคุณ? "

"กอดเอวฉันไว้เดี๋ยวก็ตกหรอก"

"ไม่! "ตอบกลับเสียงแข็ง หงุดหงิดที่เขาเอาแต่ออกคำสั่งแถมยังมาว่าเธอโดยไม่ฟังเหตุผลเลยสักนิด

"ได้"อยากลองดีก็จัดให้...

"ว้าย! "

มือบางรีบตะครุบเสื้อของชายหนุ่มทันที เพราะจู่ๆ เขาก็บิดรถออกไปด้วยความเร็ว ความเร็วที่แทบจะลอยขึ้นบนฟ้าเวลาปะทะกับสายลมที่พัดสวนทางมา จากที่จับไว้เฉยๆ ก็ต้องเลื่อนมากอดเอวของเขาไว้อย่างจำยอม

ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มอย่างชอบใจ คิดว่าจะแน่...เด็กน้อยเอ๊ย

"เดี๋ยว"เอ่ยเรียกเสียงเข้มพร้อมทำหน้าดุ

"อะไรคะ? "

ย่นคิ้วด้วยความสงสัย

มือหนายื่นไปฉุดรั้งเธอให้มายืนตรงหน้า ก่อนจะทำท่าทางหงุดหงิดใส่

"คนนั้นเป็นใคร? "

"เพื่อน"

"เพื่อน เพื่อนบ้าอะไรหอมแก้มกันได้"ก็เพื่อนสาวไง...

"แล้วจะทำไมคะ? "

"ถามมาได้ว่าทำไม รู้จักเกรงใจคุณย่าบ้าง โกหกท่านแล้วยังจะทำเป็นไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอีก"

"โกหก? ฉันไปโกหกอะไรคุณย่าไม่ทราบ? "

เสียงหายใจฟึดฟัดของคนตรงหน้ายิ่งทำให้เธอสงสัย เขาเป็นอะไรกันอยู่ๆ ก็มาใส่อารมณ์กับเธอ แล้วเธอไปโกหกอะไรคุณย่า???

"ก็เรื่องที่บอกว่ามากินข้าวกับเพื่อนไง แต่กลับมายืนให้ผู้ชายหอมแก้ม เธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน"

เพี๊ยะ!!!

"อย่ามาทำน้ำเสียงดูถูกกันแบบนี้"

"ตบหรอ? "

"อื้อออออ"

ยังไม่ทันที่จะเอ่ยสวนกลับก็ถูกชายหนุ่มรั้งท้ายทอยไว้เสียก่อน พร้อมๆ กับริมฝีปากหนาที่โน้มลงมาบดขยี้จนรู้สึกแสบๆ เธอเม้มปากแน่นแต่คนเจ้าเล่ห์ก็หาทางเปิดออกจนได้ มือหนาอุ้มเธอขึ้นนั่งบนเบาะรถก่อนจะระดมจูบอย่างเร่าร้อน จากรุนแรงก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นนุ่มนวลจนหญิงสาวนั้นเคลิบเคลิ้มกับรสสัมผัสที่แปลกใหม่ แรงดูดที่ลำคอเบาๆ เธอไม่รู้ว่าเขานั้นกำลังทำอะไรแต่เธอกลับชอบ ชอบสัมผัสของเขา...

ท่าทางเก้ๆ กังๆ ของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มกระตุกยิ้มอย่างชอบใจเพราะนั้นบ่งบอกได้ว่า เขาคือคนแรก...คนแรกของเธอและจะเป็นคนเดียวเท่านั้นที่ทำได้...

มือหนายกขึ้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีชมพูออกสองสามเม็ดจนมันเผยให้เห็นซับในสีเนื้อที่ปกปิดสิ่งสงวนเอาไว้แต่นั่นคือของของเขา...เขามีสิทธิ์

สัมผัสบางเบาที่หน้าอกและแรงบีบเคล้นยิ่งทำให้หญิงสาวไม่สามารถหยุดความต้องการนี้ได้ เธอตอบรับจูบของชายหนุ่มแม้จะไม่เคยก็ตาม...

เขาค่อยๆ ใช้ลิ้นตวัดช้าๆ เพื่อกวาดหาความหอมหวานจากคนตัวเล็ก แม้จะจูบนานแค่ไหนเขาก็ไม่รู้สึกพอใจทว่าพอเห็นคนถูกกระทำคล้ายจะหายใจไม่ทันจึงยอมถอดถอนออกอย่างนึกเสียดาย

ยืนมองสิ่งที่ตนกระทำไว้ก็ยิ้มออกมา

ใบหน้าหวานแดงก่ำก่อนจะรีบดึงเสื้อเชิ้ตของตัวเองกลับเข้าที่เดิม

"จูบทำไม? "

"ลงโทษ! "ตอบกลับหน้าตาย

"หนูทำอะไรผิด? "

ความโกรธจึงทำให้เผลอใช่วาจาที่สนิทสนมโดยไม่รู้ตัว แต่ชายหนุ่มกลับฟังแล้วชอบ

"เด็กโกหก ก็ต้องถูกทำโทษ"

"หนูไม่ได้โกหก...ไม่ได้โกหก แต่ผู้ใหญ่ต่างหากที่ไม่ฟังเหตุผลของหนู"พูดย้ำประโยคเดิมก่อนจะรีบวิ่งหนีไป

"ฉันจะย้ายไปฝึกกับพี่ธร"

พี่ธร? เหอะ! ทีกลับเขาล่ะเรียกคุณ

"ไม่อนุมัติ! "

ตะโกนรั้งท้ายทว่าคนตัวเล็กกลับไม่สนใจ

ไม่มีทาง...อย่าหวังว่าจะได้กลับไป หากจะกลับไปก็คงต้องมาวัดกันสักตั้ง!!!

 

#นิยายเมียนอกสายตามีอีบุ๊คของใน Meb นะคะ